Μίνως Μάτσας στο TheOpinion: «Μπήκα στη μουσική για να ομορφύνω τη ζωή μου αλλά και τη ζωή των άλλων»

Ο Μίνως Μάτσας παρουσιάζει τη μουσική παράσταση «Από Κοντά» το Σάββατο, 25 Ιανουαρίου, στο Principal Club Theater.

Αν κάτι, ίσως, δεν γνωρίζεις, είναι ότι ο Μίνως Μάτσας έχει καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα «από τη μεριά της αγαπημένης μου γιαγιάς», όπως αναφέρει στο TheOpinion.

Εκτός, λοιπόν, από τους συγγενείς και τους φίλους του, ο συνθέτης ανυπομονεί να ανταμώσει και με το κοινό της πόλης σε μια βραδιά «γεμάτη μουσική, συγκινήσεις και, κυρίως, “ανοιχτή” καρδιά για να μοιραστούμε και να έρθουμε πιο κοντά».

Κύριε Μάτσα, στο άκουσμα του ονόματός σας η σύνδεση, στο μυαλό μου, με τη δισκογραφική εταιρεία έρχεται τελευταία. Πρώτα θα σκεφτώ μια πρόσφατη σύνθεση, που μου έχει εντυπωθεί. Είμαι η εξαίρεση ή ο κανόνας;

Για μένα είναι ο κανόνας. Δεν μπορώ να σας πω κάτι άλλο, γιατί είναι, κοντά, είκοσι πέντε χρόνια που γράφω. Ίσως κάποιοι δεν γνωρίζουν, νομίζουν ότι είμαι η εταιρεία.

Κάποτε, που λεγόταν «Μίνως Μάτσας & Υιός», θεωρούσαν ότι εγώ, είκοσι πέντε χρόνων, είχα και…υιό. Όταν μετονομάστηκε σε «Minos-EMI», με ρωτούσαν αν είμαι η «ΕΜΙ». Τους απαντούσα, λοιπόν, ότι ούτε η «Minos» είμαι ούτε η «ΕΜΙ». Είμαι ο Μίνως!

Είναι αλήθεια ότι το όνομά μου έχει, παραδοσιακά, συνδεθεί, με αυτό της εταιρείας. Αλλά νομίζω ότι, μετά από τόσα χρόνια, ο περισσότερος κόσμος ξέρει ποιος είμαι και τι κάνω.

Κι όχι απλώς ξέρει ποιος είστε και τι κάνετε, αλλά σας έχει συνηθίσει πίσω από κάποιο soundtrack ή ένα score μιας ταινίας, πίσω από εν γένει γνώριμες μελωδίες. Το τελευταίο διάστημα, όμως, υπάρχει και σκηνική εξωστρέφεια σε όλο αυτό… 

Υπάρχει η σκηνική παρουσία μου, ώστε να έρθω σε επαφή με το κοινό και, επιτέλους, να γνωριστώ με τους ανθρώπους που με ακούν.

Να σας θυμίσω ότι έλειπα δεκαπέντε χρόνια στην Αμερική και, ουσιαστικά, επέστρεψα το 2014 όπου έκανα και την πρώτη μου συναυλία στον Κήπο του Μεγάρου. Μεσολάβησαν έξι – επτά χρόνια για την επόμενη και, μετά, αποφάσισα να εμφανιστώ, πολύ μετρημένα, στο Gazarte. Έλεγα ότι θέλω να κάνω ζωντανές εμφανίσεις και, σιγά σιγά, αυτό προσπαθώ μαζί με όλα τ’ άλλα.

Η επαφή μου με το κοινό είναι κάτι το οποίο δεν αλλάζω με τίποτα αυτήν τη στιγμή! Έχω από «πρώτο χέρι» τις εντυπώσεις του για τη μουσική και τα τραγούδια μου. Αισθάνομαι τη συγκίνησή του και, κάθε φορά που με «αγκαλιάζει», γίνομαι πλουσιότερος. 

Αυτή η επαφή μού παρέχει απίστευτες εμπειρίες, μου δίνει έμπνευση και τεράστια χαρά να συνεχίσω αυτό που κάνω. Είναι διαφορετικό να είσαι από πίσω και διαφορετικό να είσαι μπροστά, να εκτίθεσαι εσύ ο ίδιος. Αυτό έχει πολλή δουλειά και αγωνία και λαχτάρα, αλλά έχει και το κέρδος του να γίνεσαι καλύτερος συνθέτης, μουσικός και, στο τέλος, καλύτερος άνθρωπος. Αυτός δεν είναι κι ο στόχος μας, γενικά;

Αυτή η επαγγελματική έκθεση φέρνει, καλώς ή κακώς, στο προσκήνιο και την προσωπική. Χωρίς να διακατεχόμαστε πάντα από το «σύνδρομο της κλειδαρότρυπας» -που συχνά συμβαίνει- ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια πραγματικότητα, με γεγονότα που υφίστανται. Σας αγχώνει, εάν αυτή η προσωπική έκθεση πάρει, τελικά, μέρος από την επαγγελματική; 

Ανέκαθεν με ενδιέφερε μόνο η δουλειά μου και η έκθεσή μου μέσω αυτής. Σε αντίθετη περίπτωση, θα μπορούσα να εκθέσω την προσωπική μου ζωή από πέντε χρόνων. 

Δεν είναι επιλογή μου, είναι επιλογή άλλων. Αυτήν την ερώτηση θα έπρεπε, μάλλον, να την κάνετε στους ανθρώπους που επιλέγουν να εκθέσουν την προσωπική μου ζωή. 

Ποτέ δεν επιδίωξα κάτι τέτοιο. Το ξέρει και ο κόσμος άλλωστε, καθώς δουλεύω «αθόρυβα» όλα αυτά τα χρόνια. Ελπίζω πως είναι κάτι παροδικό, δεν νομίζω ότι μπορεί να υποκαταστήσει τη δουλειά μου· η δουλειά μου είναι τριάντα χρόνων, ενώ όσα αναφέρετε έρχονται και παρέρχονται. 

Έχετε αναφέρει ότι «η δουλειά του συνθέτη είναι μία υπεύθυνη δουλειά». Στην περίπτωση των ταινιών για τη ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου και του Στέλιου Καζαντζίδη, για παράδειγμα, αυτή η ευθύνη έγκειται στην καθαυτή μουσική ιστορία που φέρουν τα συγκεκριμένα πρόσωπα; Ή, μήπως, στο γεγονός ότι είστε κι εσείς κοινωνός, από την πλευρά σας, αυτής της παρακαταθήκης προς τις νεότερες γενιές που, ενδεχομένως, δεν γνωρίζουν;

Προσωπικά, τη δουλειά μου την αντιμετωπίζω με μεγάλη υπευθυνότητα. Αυτό το οποίο φτιάχνεις, είναι κάτι που απευθύνεται στα συναισθήματα του κόσμου, οπότε και τον επηρεάζει.

Εγώ, τουλάχιστον, προσπαθώ να είμαι πάρα πολύ αληθινός σε αυτό που κάνω. Κι αυτό νοώ ως ευθύνη· έχεις ευθύνη απέναντι σε κάτι, το οποίο κυκλοφορεί ελεύθερα και μπορεί τον άλλον να τον συγκινήσει και να τον συντροφεύσει σε διάφορες φάσεις της ζωής του. Άρα, είναι κάτι το οποίο θέλει σοβαρότητα.

Από την άλλη πλευρά, χαίρομαι που μου δίνεται η ευκαιρία, συμμετέχοντας σε αυτές τις ταινίες, να συμβάλλω με τη δουλειά μου στη μεταφορά ενός πολύτιμου υλικού, μέρους της λαϊκής μας παράδοσης, στις νέες γενιές. Είναι μεγάλη η χαρά να γνωρίζουν οι πιτσιρικάδες τα τραγούδια που έχει γράψει η Παπαγιαννοπούλου. Το ίδιο ισχύει και με τον Στέλιο Καζαντζίδη. Έναν άνθρωπο, μύθο. Μια φωνή χαρισμένη από τον Θεό, θα έλεγα.

Η μουσική διαδρομή του Στέλιου Καζαντζίδη σχετίζεται με την οικογένειά σας. Μάλιστα, τον έχετε γνωρίσει κι ο ίδιος. Γιατί, λοιπόν, ο Στέλιος Καζαντζίδης είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας τραγουδιστής; 

Θα σας πω την εμπειρία που έζησα και η οποία με «σφράγισε». Όταν τον άκουσα να τραγουδάει δίπλα μου, πραγματικά συνταράχθηκε το «είναι» μου! Συνταράχθηκε το «μέσα» μου! 

Έτσι κατάλαβα, πιτσιρικάς τότε, γιατί μιλούσαν όλοι για αυτήν τη φωνή· άλλο να τον ακούς στον δίσκο και άλλο να είσαι στον χώρο που γίνεται η ηχογράφηση, και να βλέπεις έναν άνθρωπο, έναν «γίγαντα» να ανοίγει το στόμα του και να βγαίνει αυτή η φωνή. 

Είμαι πολύ τυχερός που έζησα έστω αυτήν την τελευταία δουλειά, που έκαναν με τον πατέρα μου, και ήμουν παρών σε όλες τις ηχογραφήσεις. 

Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε, επομένως, την πορεία σας ως προδιαγεγραμμένη;

Όσο προδιαγεγραμμένο είναι το μέλλον ενός παιδιού… Είμαστε δύο αδέρφια, η αδερφή μου ασχολήθηκε με μεγάλη επιτυχία με τα διοικητικά, έχει ακολουθήσει άλλη πορεία. 

Για εμένα ήταν μονόδρομος. Ήθελα να δημιουργήσω, να φτιάξω κάτι από το μηδέν. Ήθελα να ζήσω αυτήν την εμπειρία, όπου η φαντασία σου είναι ελεύθερη και βρίσκεσαι απόλυτα αντιμέτωπος με τον εαυτό σου.

Είναι μια στιγμή αλήθειας, την οποία αποτυπώνεις με κάποιο μέσο· έζησα μέσα στη μουσική, έτυχε να μάθω μουσική και χρησιμοποιώ τη μουσική, ίσως, ως τον μοναδικό τρόπο έκφρασης. 

Πώς είναι για κάποιον να συναναστρέφεται, από μικρή ηλικία, με όλους τους καλλιτεχνικούς θρύλους και μεταγενέστερα να συνεργάζεται με μερικούς από αυτούς;

Όταν είσαι τόσο πιτσιρίκι και τα «ρουφάς» όλα σαν σφουγγάρι, είναι μοιραίο να αφουγκράζεσαι και την προσωπικότητα αυτών των ανθρώπων. 

Το κοινό χαρακτηριστικό όλων των καλλιτεχνών εκείνης της εποχής -που κάποιοι είναι εν ζωή και άλλοι όχι- είναι ένα τρομερό δημιουργικό πάθος, μια «δίψα» κι ένας ενθουσιασμός για να φτιάξουν ωραία πράγματα. Έβλεπα ανθρώπους που δούλευαν σκληρά, έτσι; 

Αυτό με ενέπνευσε κι αυτός είναι κι ο λόγος που μπήκα στη μουσική: για να ομορφύνω τη ζωή μου αλλά και τη ζωή των άλλων, προσφέροντας ό, τι μπορώ από τη θέση που είμαι. 

Εδώ, στο στούντιο, έρχονται τα παιδάκια μου και παίζουμε· παίζουμε πιάνο, ντραμς. Κυκλοφορούν σαν να είναι το δεύτερο σπίτι τους. Προχθές, ας πούμε, ήταν με τον Γιώργο Νταλάρα. Και με ρώτησε κάποιος, αν ήμουν κι εγώ έτσι μικρός. Σταμάτησα για ένα λεπτό και είπα: «Ξέρεις τι; Έτσι ακριβώς ήμουν!». Και συγκινήθηκα πάρα πολύ. Ήταν μία ερώτηση που δεν περίμενα και ήταν και μία δυνατή συνειδητοποίηση. 

Βοηθήστε λίγο τη μνήμη μου, με ποια μουσική σύνθεση καθιερώθηκε ο Μίνως Μάτσας στη συλλογική συνείδηση; 

Ετοίμαζα τις «Χίλιες Και Μία Νύχτες» με μία νέα τραγουδίστρια, την Αθηνά Μόραλη, και σε στίχους Άκου Δασκαλόπουλου. Αυτής της δουλειάς, όμως, προηγήθηκε μία άλλη, στην οποία συμμετείχε και ο συμπατριώτης σας Γιώργος Ζήκας. 

Έτσι, τα πρώτα μου τραγούδια ερμηνεύθηκαν από τον Γιώργο Νταλάρα. Το άλμπουμ λεγόταν «Καλώς τους!» και, μάλιστα, παρουσιάστηκε στον Μύλο το 1993 – 1994. Από τη δική μου συμμετοχή, πιο γνωστό έγινε το τραγούδι «Στο αμάν στο γιατί». 

Η μεθεπόμενη δουλειά ήταν, νομίζω, ένας πολυσυλλεκτικός δίσκος, που είχε μέσα τα «Καράβια Βγήκαν στη Στεριά», σε στίχους του Μιχάλη Γκανά. Ίσως με αυτό να με γνώρισαν.

Κύριε Μάτσα, έρχεστε το Σάββατο 25 Ιανουαρίου στο Principal Club Theater. Παράλληλα, απολαμβάνουμε τις μουσικές σας στις «Ανατροπές της Νύχτας» στο Φουαγιέ του Θεάτρου της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών και, φυσικά, στην ταινία «Υπάρχω». Πού αλλού σας ακούμε;

Έχω επιμεληθεί τη μουσική και σε δύο ακόμα θεατρικά έργα· «Στο Διπλανό Δωμάτιο ή Το έργο του Δονητή», σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, και στην «Ετυμηγορία» του φίλου μου του Ζούλια, όπου πρωταγωνιστεί ο Γρηγόρης Βαλτινός.

Πληροφορίες

Μίνως Μάτσας

«Από Κοντά»

Principal Club Theater (Ανδρέου Γεωργίου 56, Θεσσαλονίκη)

Σάββατο 25 Ιανουαρίου και ώρα 22.00 (προσέλευση: 20.30)

Ηλεκτρονική προπώληση εισιτηρίων: more.com

Τραγουδούν

Κώστας Τριανταφυλλίδης

Δήμητρα Μωραΐτη

Επί σκηνής

Τάκης Βασιλείου (κρουστά)

Παρασκευάς Κίτσος (μπάσο)

Νίκος Μέρμηγκας (μπουζούκι)

Ιόλη Σιφονιού (keyboards)

Jim Staridas (τρομπόνι)

Ντίνος Χατζηιορδάνου (ακορντεόν)

Γιώργος Χατζόπουλος (κιθάρα)

Και ο συνθέτης, Μίνως Μάτσας, στο πιάνο