Μιχάλης Ποργιάζης στο TheOpinion: «Το χάος δεν μπορείς να το βάλεις σε τάξη!»

Η καλλιτεχνική ομάδα του Choreology, σε συνεργασία με την Hip – Hop ομάδα Factory of Beasts, μας φέρνουν αντιμέτωπους με το «C.H.A.O.S.» επί σκηνής του Θεάτρου Αθήναιoν, στις 16 & 18 Μαΐου, υπό τη σκηνοθετική επιμέλεια του Μιχάλη Ποργιάζη.

Είναι Θεσσαλονικιός. Ασχολείται με τον χορό τα τελευταία είκοσι χρόνια, εκ των οποίων, τα δεκαπέντε από αυτά, ως επαγγελματίας δάσκαλος.

Παρότι οι αναζητήσεις του τον οδήγησαν πολλές φορές εκτός συνόρων, από το 2021 ηγείται, καλλιτεχνικά, της χοροθεατρικής ομάδας Choreology στη συμπρωτεύουσα.

Ο Μιχάλης Ποργιάζης, μετρώντας ήδη δύο σημαντικές παραγωγές στο ενεργητικό του, επιστρέφει με την τρίτη προσωπική του δουλειά, με σκοπό να μας…«απογυμνώσει» μέσα στο «C.H.A.O.S.».

Μιχάλη, τι σε παρακίνησε να ασχοληθείς με τον χορό;

Αυτό που με παρακίνησε, ήταν μια εκπομπή στην τηλεόραση, το «So You Think You Can Dance». Είπα, τότε, ότι αυτό εμένα μ’ αρέσει. Με εξέφραζε πάρα πολύ και η μουσική.

Από μικρός έκανα κυριολεκτικά…κωλοτούμπες! Ξεκίνησα με παραδοσιακούς χορούς και στο Λύκειο συνειδητοποίησα ότι ήθελα κάτι πιο μοντέρνο. Έτσι, γράφτηκα μόνος μου σε μια σχολή χορού.

Θα έλεγες ότι, οι παραδοσιακοί χοροί, έθεσαν τις βάσεις για την τέχνη των χορών του δρόμου και του σύγχρονου χορού;

Διαφοροποιούνται αρκετά, λόγω της κίνησης. Επίσης, οι παραδοσιακοί αποτελούν ομαδικούς χορούς σε κύκλο.

Ωστόσο, το βηματολόγιο -οι κινήσεις, δηλαδή, με τα πόδια- βοήθησε αρκετά. Ειδικά κάποιοι πιο γρήγοροι ελληνικοί χοροί, βοήθησαν πάρα πολύ στην κατανόηση των βημάτων του Breakdance ή του Hip – Hop για παράδειγμα.

Ένιωσες ποτέ να σε αντιμετωπίζουν με προκατάληψη, επειδή ασχολείσαι με τον χορό;

Σίγουρα τα πρώτα χρόνια ήταν από δύσκολα έως πολύ δύσκολα. Μεγάλωσα στη δυτική Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στη Μενεμένη. Όταν ζήτησα από τους γονείς μου να ξεκινήσω τον χορό, δεν υπήρχε τίποτα. Είχε ένα τμήμα ο δήμος, στο οποίο, για να με δεχτούν ως αγόρι, έπρεπε να περάσω από συνέντευξη μαζί με τους γονείς μου, ώστε να διαπιστώσουν πως δεν θα δημιουργούσα πρόβλημα στα κορίτσια.

Τα πρώτα τρία χρόνια, δεν το λέγαμε παραέξω. Στο Λύκειο, όταν ο γυμναστής με είχε εντάξει στην ομάδα σύγχρονου χορού του σχολείου, χρειάστηκε αρκετές φορές να λογοδοτήσω για το τι είναι αυτό που κάνω και γιατί το κάνω.

Για να σου πω την αλήθεια, νιώθω ότι, τότε, δεν ήταν κάτι τόσο κατακριτέο όσο μπορεί να ήταν τα επόμενα χρόνια. Και νιώθω ότι, αυτήν τη στιγμή, είναι κατακριτέα πιο απλά πράγματα από αυτό.

Τώρα; Πώς εισπράττεις, ως δάσκαλος πια, την κατάσταση από τους μαθητές σου;

Για τους χορούς του δρόμου, πλέον, επειδή το πλήθος του κόσμου που έρχεται είναι αρκετά μιξαρισμένο -δεν απευθύνεται, δηλαδή, μόνο σε άντρες ή μόνο σε γυναίκες- δεν υφίσταται κάτι τέτοιο.

Η κοινότητα του χορού, εννιά στις δέκα περιπτώσεις, προσφέρει ένα πάρα πολύ «ζεστό» κλίμα, το οποίο «αγκαλιάζει» όλους τους ανθρώπους.

Μιχάλη, τι σε ενέπνευσε να δημιουργήσεις μια παράσταση με τίτλο «χάος»; Τι σημαίνει για εσένα και σε ποιες περιπτώσεις ήρθες αντιμέτωπος με αυτό στη ζωή σου;

Κάθε φορά, για να μπορέσω να χορογραφήσω κάτι που αφορά σε μια παράσταση -γιατί μέσα από αυτήν θέλουμε να «μιλήσουμε», να πούμε πράγματα τα οποία απασχολούν τον μέσο άνθρωπο και να μπορέσουμε όλο αυτό το πράγμα να το «μεταφράσουμε» σε κίνηση- προσπαθώ να δω τι είναι αυτό που απασχολεί εμένα στην καθημερινότητά μου.

Πέρυσι, λοιπόν, είχα μετακομίσει στην Ολλανδία για να δω αν μπορώ να ζήσω σε μια χώρα του εξωτερικού. Η Ελλάδα με «μπούκωνε». Όταν έβαλα κάτω τα υπέρ και τα κατά, και αποφάσισα ότι θέλω να γυρίσω πίσω, συνειδητοποίησα πως χρησιμοποιούσα τη λέξη «χάος» στον λόγο μου σχεδόν σε κάθε απάντηση που έδινα, σε ό, τι κι αν με ρωτούσαν.

Αυτό αποτέλεσε και την αφορμή να προσπαθήσω να το βάλω σε μια τάξη, για να δω πώς μπορώ να το «μεταφράσω» σε παράσταση. Εκεί πέρα, αναμετρήθηκα με την πρόκληση του ίδιου του χάους: το χάος δεν μπορείς να το βάλεις σε τάξη! Βασίστηκα σε αυτό κι είπα όπου με πάει…

Το συγκεκριμένο εγχείρημα συνδυάζει χορό και θέατρο, έτσι δεν είναι;

Ναι. Σε προηγούμενη παραγωγή είχα χρησιμοποιήσει πιο έντονα το σενάριο και τη θεατρικότητα των χορευτών, στη συγκεκριμένη παράσταση ο λόγος, συγκριτικά, θα είναι λιγότερος. Στηρίχθηκα καθαρά στην κίνηση και στην έκφραση του προσώπου για να μπορέσουμε να αποτυπώσουμε και να αποδώσουμε όσα θέλουμε. Αυτό είναι και το κύριο μέλημά μου, το στοιχείο που, ως χορογράφος, θέλω να δείξω προς τα έξω.

Ωστόσο, είναι ένα συνονθύλευμα πραγμάτων. Η κίνηση, από μόνη της, έχει πολλές πτυχές και καταστάσεις, οπότε προσπαθώ να πω αυτό που θέλω μέσα από πολλά διαφορετικά πράγματα. Πολλές φορές, και μόνο από τα φώτα μπορείς να πεις αυτό που θέλεις.

Η παράσταση απαρτίζεται από τριάντα τρεις χορευτές, οι οποίοι προέρχονται από διαφορετικό χορευτικό υπόβαθρο αλλά και από διαφορετικό ηλικιακό target group. Μέσα σε αυτό το ταξίδι, που ξεκινήσαμε τον Σεπτέμβριο, είδα τους χορευτές να αλλάζουν τρομακτικά από βδομάδα σε βδομάδα.

Το στήσιμο μιας παράστασης, στην οποία θα είναι πρωταγωνιστές όλοι τους -για τους περισσότερους είναι η πρώτη φορά- ήταν το μεγάλο μου challenge. Αναρωτήθηκα, με πόση ασφάλεια θα τους εκθέσω σε μια σκηνή, με κοινό από κάτω; Νιώθω, όμως, ότι έχουν αντεπεξέλθει πάρα πολύ καλά.

Υπάρχει κατάλληλη ηλικία για να ξεκινήσει κάποιος τον χορό;

Δεν υπάρχει καμία απολύτως ηλικία. Αυτήν τη στιγμή στην ομάδα, γενικότερα, έχω άτομο που είναι Β’ Γυμνασίου και άτομο, το οποίο είναι τριάντα οκτώ ετών. Αυτοί οι άνθρωποι συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο.

Σε πληροφορώ ότι, όλα αυτά τα χρόνια, δεν βρήκα μία ηλικία στην οποία να πω ότι «μέχρι εδώ» ή «από δω κι έπειτα».

Ανέφερες πριν ότι προσπάθησες να δοκιμάσεις τα όριά σου στο εξωτερικό, αλλά τελικά επέστρεψες πίσω. Επαγγελματικά, όμως, δεν είναι πιο ευνοϊκές οι συνθήκες σε αυτό το κομμάτι;

Οι συνθήκες έξω είναι ευνοϊκότερες. Ο κόσμος είναι εκτεθειμένος σε περισσότερες επιλογές. Υπάρχει μεγάλη γκάμα επιλογών, υπάρχει και μεγαλύτερη ζήτηση.

Εκεί πέρα, όμως, ένιωσα, ότι είμαι ένας από το σύνολο. Ενώ εδώ ένιωθα ότι, τόσα χρόνια, έχτιζα κάτι το οποίο αν το αφήσω και «σπάσω τον δεσμό», ίσως δεν θα έχω καταφέρει τίποτα.

Αποφάσισα, λοιπόν, να επιστρέψω και να δοκιμαστώ ξανά στη χώρα μου, και να το παλέψω παρά των αντίξοων συνθηκών. Μπορεί να ακούγεται λίγο υπερβολικό, αλλά στην πραγματικότητα έτσι είναι. Ειδικά στη Θεσσαλονίκη, οι επιλογές στο κομμάτι του χορού είναι ελάχιστες.

Εκτός αυτού, η συγκεκριμένη παραγωγή είναι εξ ολοκλήρου δική μου. Δεν υπάρχουν από πίσω παραγωγοί να την ενισχύσουν, ούτε αντίστοιχες προσπάθειες ή εγχειρήματα της πόλης να στηρίξουν κάτι τέτοιο. Πολλές φορές, το διαπίστωσα και από τις προηγούμενες παραστάσεις μου, ακόμα και ο κόσμος πιο δύσκολα θα επιλέξει κάτι το οποίο αφορά στον χορό σε σχέση με κάτι θεατρικό ή μουσικό. Θεωρώ ότι αυτό είναι λάθος, γιατί ο χορός τα συνδυάζει όλα!

Πληροφορίες

DANCE THEATER C.H.A.O.S.

Θέατρο Αθήναιον (Λεωφ. Βασιλίσσης Όλγας 35, Θεσσαλονίκη)

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή 16 Μαΐου στις 21:00 & Κυριακή 18 Μαΐου στις 20:00

Εισιτήρια (στο ταμείο του θεάτρου): 12€ προπώληση έως και μία ημέρα πριν την παράσταση, 15€ την ημέρα της παράστασης

Συντελεστές

Choreology

Factory of Beasts