«Μια γυναικεία όψη του Θεάτρου, μια πνοή δημιουργικότητας» – Η Μυρσίνη Καρματζόγλου στο TheOpinion

Αλλάζει ο κόσμος και στηριζόμαστε στη σκέψη ότι πάει να αλλάξει προς το καλύτερο, θα μας πουν νέοι άνθρωποι της πόλης με τάλαντο και ήδη πολλές υποκριτικές μεταμορφώσεις στο ενεργητικό τους που αρνούνται να παραδώσουν τα όπλα, παρά το αντίθετο ρεύμα που τραβά προς τα πίσω ενεργητικά, με λύσσα, θαρρείς, πολλές φορές!

Αλλάζει η καλλιτεχνική δημιουργία τον κόσμο και -είναι αλήθεια- γεμίζει το οπλοστάσιο του «καλού»- ας μας επιτραπεί ο όρος- με γνώση και καλλιέργεια που δεν μπορεί να εκτιμηθεί αλλιώς παρά με σεβασμό και απόδοση της πραγματικής αξίας της.

Η Μυρσίνη είναι ένα νέο κορίτσι, με φοβερή παρουσία στο σανίδι, με αξιόλογη δουλειά και μια ιδιαίτερη πλέον θέση στις καρδιές μας, ως μίας εξαίσιας εκπροσώπου του θεάτρου της γενιάς της, για όσους έχουμε παρακολουθήσει τα βήματά της.

Μαζί με άλλα αξιόλογα και γενναία -για την επιμονή τους να εργάζονται εδώ- πλάσματα δουλεύουν μεθοδικά  για όσα αγαπούν και με αξιοζήλευτο μεράκι, παραδίδουν στην πόλη, διαμαντάκια θεατρικά- η «Oleanna» του Αμερικανού David Mamet, από την εταιρεία θεάτρου “Monks”, με πρωταγωνιστές τον επίσης εξαίσιο, Γιάννη Μαυρόπουλο και τη Βικτώρια Παπαδοπούλου- Σισκοπούλου, σε σκηνοθεσία της Μυρσίνης Καρματζόγλου, είναι ένα απ’ αυτά. Το ταξίδι της παράστασης αυτής που αγαπήθηκε πολύ, ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη και φέτος πήρε έναν ωραίο δρόμο και προς άλλες σκηνές πόλεων, ανά την Ελλάδα.

Η Μυρσίνη και τ’ άλλα παιδιά έρχονται τώρα στο Φεστιβάλ «Ανοιχτή Θεατρική Σκηνή 2024» της πόλης, με την παράσταση «Roberto Zucco» του Γάλλου Bernard-Marie Koltes, σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Σιώνα, με την ομάδα της Εταιρείας Θεάτρου «Αντίqρηση» -πολυαγαπημένα παιδιά!- για να δημιουργήσουν στιγμές και να τις χαρίσουν, για ακόμη μία φορά, στο κοινό της πόλης.

Είσαι μέλος μιας όμορφης θεατρικής ομάδας που έχει δώσει διαπιστευτήρια στην πόλη, κι όπως πολλά παιδιά, έχεις εργαστεί κι εσύ σε κομβικές θέσεις της παραγωγής μιας παράστασης. Είναι, θεωρείς, ζωτικό όλο αυτό για την καλλιέργεια «στο πεδίο» ενός καλλιτέχνη/ηθοποιού;

Νομίζω ότι με αυτόν τον τρόπο μαθαίνεις τι σημαίνει συνεργασία από πρώτο χέρι. Καταλαβαίνεις πραγματικά τι είναι το κάθε πόστο. Πόσο τρέξιμο έχει το να συμβεί για μερικές βραδιές μια παράσταση. Και με συζητήσεις επί συζητήσεων να βρεθεί η κατάλληλη λύση για οτιδήποτε, για να εξυπηρετήσει την ιστορία που στο τέλος θα πούμε. Γιατί τελικά θέλουμε να την πούμε όσο καλύτερα μπορούμε. Και να γίνεται αυτό χειροποίητα, από καρδιάς και καθόλου πρόχειρα. Με θυσίες, με τρέξιμο, με κόπο αλλά με πολλή φροντίδα και αγάπη. 

Η αναμέτρηση με κείμενα του κλασικού ρεπερτορίου αλλά και σύγχρονα, με καίριο επίκαιρο λόγο για όσα βιώνει ο καθημερινός άνθρωπος, με τι τόξα γεμίζει τη φαρέτρα του ηθοποιού; 

Είναι σαν να ανοίγεται η εστίαση στα πάντα γύρω μας. Όλα μοιάζουν να συνδέονται με έναν τρόπο με την ιστορία, με αυτό που θέλουμε και προσπαθούμε να πούμε όταν τη δανειζόμαστε επί σκηνής. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ανοίγει το βλέμμα σε ό,τι συμβαίνει γύρω και αυτό μου φαίνεται πολύ σπουδαίο. Να συνδεόμαστε με τον κόσμο γύρω μας, όταν όλα τρέχουν. Όλοι τρέχουμε και δίπλα συμβαίνουν τα πράγματα σαν σε άλλο χρόνο, παράλληλο! Αγωνιζόμαστε να τα κυνηγήσουμε, να μπορέσουμε να τα «δούμε»!

Ανάμεσα σε Θέατρο και κοινωνία, ποιος είναι ο πιο ισχυρός συνδετικός κρίκος;

Οι ανοιχτές αισθήσεις.

Να βλέπουμε ως μέλη της κοινωνίας και έπειτα ως δημιουργοί, τι συμβαίνει γύρω μας. Να μπαίνουμε στη διαδικασία μιας προσπάθειας να παρατηρούμε συνεχώς, να δημιουργούμε ερωτήματα σε σχέση με την πηγή των πραγμάτων. Και μετά να μην απαντάμε σε αυτά, αλλά να καταθέτουμε αυτές τις απορίες και να ανοίγουμε μια συζήτηση. 

Ο Roberto Zucco, το έργο αυτό του Koltes, βασίζεται σε πραγματική ιστορία παρμένη από το αστυνομικό ρεπορτάζ. Το ανέβασμα έργων που έχουν ως αφετηρία πραγματικά περιστατικά, νιώθεις ότι φέρουν κάποιο ιδιαίτερο βάρος σχετικά με την απόδοσή τους, το «πέρασμά» τους στο κοινό;

Όλες οι καθημερινές ιστορίες, όλων των ανθρώπων δυνάμει αποτελούν υλικό και αφετηρία για δημιουργία. Τώρα όταν τυχαίνει μια ιστορία να είναι λίγο περισσότερο γνωστή σε μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων, από μια άλλη, είναι σαν τα πράγματα να μη μας επηρεάζουν πλέον ΜΟΝΟ ατομικά, αλλά μας εντάσσουν αυτόματα σε ένα σύνολο ευρύτερο… Προσωπικά πάντα συνδέομαι διαφορετικά με μια ταινία, για παράδειγμα, που ξέρω ότι βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. 

Σε σχέση με την απόδοση, τώρα, νομίζω ότι αν ο στόχος είναι η ακριβής αναπαράσταση των γεγονότων και των προσώπων, εκεί χρειάζεται διαφορετικού τύπου μελέτη και συνέπεια. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Κολτές ήδη «έχει πειράξει» λίγο την πραγματικότητα, με αποτέλεσμα το υλικό μας να έχει κάτι από πραγματικότητα και κάτι από ποίηση. Έτσι η δουλειά μας είναι να κάνουμε την ιστορία αυτή όσο πιο προσιτή γίνεται, να συνδεθούμε με αυτήν. 

Τα γεγονότα από το αστυνομικό δελτίο έχουν φτάσει να είναι πλέον απόλυτα σοκαριστικά έως αποκρουστικά. Ήταν αυτή ακριβώς η πρόκληση για την ομάδα της «Αντίqρηση»; Τι ακριβώς θα θέλατε ιδανικά να δείξετε στην κοινωνία;

Νομίζω θα θέλαμε να συγκεντρώσουμε χαρακτηριστικά της κοινωνίας, που συνθέτουν όλες αυτές τις καθημερινές ειδήσεις. Περιφερόμαστε μέσα σε βίαια γεγονότα και εικόνες. Περιφερόμαστε  στα social, κοινοποιούμε ένα έξυπνο story που καταδικάζει ένα γεγονός, τρέχουμε να βρούμε το δίκιο μας, το δίκιο των άλλων που δεν πρόλαβαν να τρέξουν και να υπερασπιστούν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Με μια ασφαλή απόσταση ή με μια λιγότερο ασφαλή. Ναι, αλλά όταν στερέψουμε από δύναμη; Τι θα γίνει; Πώς θα αντιδράσουμε; Τι εγγράφεται πάνω μας από όσα συμβαίνουν στην κοινωνία και πώς μας επηρεάζει πραγματικά; Ποιος ξέρει…; 

H κοινωνία αναδιαμορφώνεται από τα ίδια τα μέλη της συνεχώς, έχουμε κάπως την ευθύνη να το αναλάβουμε αυτό δραστικά. Αλλά αυτή η κοινωνία διαμορφώνεται συνεχώς και από παράγοντες πολύ ισχυρούς και δύσκολα διαχειρίσιμους, πολλές φορές. 

Έτσι όπως το γράφει ο Κολτές, «Ο καθένας μπορεί να εκτροχιαστεί»!

Υπάρχει σήμερα κίνητρο για τους νέους ανθρώπους να αγωνίζονται, να παλεύουν για όσα ονειρεύονται ή η πραγματικότητα λειτουργεί ισοπεδωτικά για το όνειρο; 

Λειτουργεί ισοπεδωτικά ναι, υπάρχει απογοήτευση αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κίνητρο. Από εκεί και μετά πιστεύω φυτρώνουν όνειρα και όταν ψάχνουμε μέσα στην πραγματικότητα, όσο ισοπεδωτική κι αν είναι, ό,τι πρόσημο και αν έχει, θα το βρούμε το κίνητρο, την ελπίδα. Προσπαθούμε με ό,τι έχουμε να είμαστε σε κίνηση, σε συνεχή κίνηση. 

Το ατελείωτο τρέξιμο, το αέναο κυνήγι της ελπίδας, όσο μάταιο κι αν φαντάζει μερικές φορές,  μπορεί να είναι το μόνο κίνητρο. Οφείλουμε να μην τα υποτιμούμε, να αρπάζουμε κάθε ευκαιρία ενασχόλησης με το ωραίο, το ευγενές!

Αυτό ακριβώς, νιώθω, ότι μας προσφέρουν τα παιδιά αυτά που παράγουν Πολιτισμό, όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται. Θέλω να τους ακολουθώ και θέλω να τους ακολουθούν όσο περισσότεροι, μήπως και δημιουργηθεί μια ύστατη ευκαιρία συλλογικής απόφασης για ξεβόλεμα, για δράση ή έστω για να δούμε τι πηγαίνει λάθος κι αν καταφέρουμε αυτό να γίνει συνείδηση κι ύστερα δράση!

Ραντεβού, λοιπόν, στο Δημοτικό Θεάτρο «Άνετον», στις 24 και 25 Απριλίου, στις 21:15.