«Μεταξύ “μέθης” και πραγματικότητας» – Ο Γιώργος Κωνσταντίνου στο TheOpinion

Τον παρακολουθείς να μπαίνει στους ρόλους που ενσαρκώνει και να μεταλλάσσεται, θαρρείς, με ευκολία σαν να είναι για όλους το ίδιο αυτονόητο να γίνονται άλλα σώματα και να «φορούν» τα παπούτσια των ηρώων που ενσαρκώνουν. Εκτιμάς την αλλαγή στο βλέμμα του και την έκφρασή του, νιώθεις το συναίσθημα που κουβαλά.

Αυτό νομίζω συνιστά το ταλέντο, που μάλλον ενυπάρχει αλλά σίγουρα καλλιεργείται και φέρεται κατόπιν, σε κάθε έκφανσή του.

Ο Γιώργος Κωνσταντίνου, που αγαπάμε πια να βλέπουμε επί σκηνής, γίνεται «άλλος» κάθε φορά που «φοράει» τα ρούχα του ρόλου του και ως θεατής, το κοιτάς απλώς να συμβαίνει και να εξελίσσεται, όσο επίπονη εντέλει και βαθιά εσωτερική μπορεί να είναι για καθέναν που «ποιεί ήθος» η λειτουργία αυτή.

Αφού τον είδαμε να υποδύεται τον ψυχίατρο στην «Πόλη» της Λούλας Αναγνωστάκη -μια παράσταση που συνεχίζει ακόμη το ταξίδι της και εκτός Θεσσαλονίκης – στους τωρινούς «Μεθυσμένους» του Ivan Vyrypaev είναι πάλι ένας «άλλος», μεθυσμένος κι αυτός, που αναζητά τον χώρο να ανακαλύψει εαυτόν μέσα σε μια συνθήκη ρευστή και όχι σαφώς προσδιορισμένη, όπως το επιτάσσει αφενός η επήρεια της μέθης και η σκηνοθετική καθοδήγηση του Ανδρέα Παράσχου.

Είναι, επομένως, λειτουργικό και εύλογο, το δόσιμο της σκέψης και της ύπαρξης του Γιώργου, ως ηθοποιού και νέου ανθρώπου της εποχής του, σε αυτήν την αναζήτηση. Μια αναζήτηση για την ευτυχία(;), για την αληθινή αγάπη, για την επιθυμία που θέλουμε όλοι να παρακολουθήσουμε να καταλήγει κάπου και να μην είναι κατ’ ουσίαν μια αναζήτηση εις μάτην, εντός των ορίων των συμβάσεων της εποχής και του φόβου της εξέλιξης, λόγω αυτών.

Έχεις συμμετέχει ως τώρα σε παραστάσεις θεατρικών ομάδων της πόλης, σε ένα κλίμα παρεΐστικης σύμπνοιας και κοινής έκφρασης, όπως το έχω αντιληφθεί εγώ. Πιστεύεις ότι αυτός είναι ο τρόπος που ταιριάζει να στήνονται όμορφα θεατρικά πράγματα σήμερα, δεδομένων των συνθηκών;

Σίγουρα το να δουλεύεις με ανθρώπους με τους οποίους «ταιριάζεις» και επικοινωνείς, μόνο κάτι θετικό μπορεί να φέρει στο αποτέλεσμα. Το παν είναι η ομάδα, οι άνθρωποι που συνεργάζεσαι. Όταν είσαι με ανθρώπους που ξέρεις ότι στην πρόβα μπορείς να γελάσεις αλλά και να εργαστείς σοβαρά και με αλληλοσεβασμό, νομίζω πως τα «θεατρικά πράγματα», που λες κι εσύ, μόνο όμορφα μπορούν να είναι. Και ευτυχώς μια τέτοια ομάδα είναι και αυτή των “Μεθυσμένων”.

Η κοινωνική συνθήκη ευνοεί το ανέβασμα σύγχρονων έργων, με καταστάσεις επίκαιρες, σχολιαστικές που αφορούν στην καθημερινότητα και τους προβληματισμούς του σύγχρονου ανθρώπου; Η νέα γενιά μπορεί να ταυτιστεί ευκολότερα με αυτό το είδος;

Θεωρώ πως τόσο η νέα γενιά όσο και άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας μπορούν να ταυτιστούν εξίσου. Άλλωστε τα προβλήματα της καθημερινότητας, πολλές φορές, είναι τα ίδια ή πανομοιότυπα για όλους.

Πέντε άνθρωποι, πέντε διαφορετικοί χαρακτήρες, θα εμφανιστούν μπροστά στο κοινό σε κατάσταση μέθης. Τι θα δηλώσουν ή υποδηλώσουν «Οι Μεθυσμένοι» σας;

Καταρχάς, να διευκρινίσω ότι ναι μεν είμαστε πέντε ηθοποιοί, αλλά υποδυόμαστε στο σύνολο δεκατέσσερις χαρακτήρες. Δηλαδή, ο καθένας και η καθεμία από εμάς έχει να υποδυθεί από δύο ή τρεις ρόλους. Αυτοί οι δεκατέσσερις χαρακτήρες λοιπόν, όντες μεθυσμένοι, μέσα στο ίδιο βράδυ έρχονται να μιλήσουν για έννοιες οικουμενικές και παγκόσμιες, όπως είναι η αγάπη, ο «Θεός», η επαφή, οι ανθρώπινες σχέσεις. Πρόκειται, δηλαδή, για συναντήσεις μεταξύ μεθυσμένων ανθρώπων που εξαιτίας της μέθης τους θα μοιραστούν προβλήματα, θα ανακαλύψουν αλήθειες για τον εαυτό τους και για τους γύρω τους, θα αποκαλύψουν μυστικά και θα μιλήσουν για πράγματα που δεν τους δόθηκε ποτέ άλλοτε η ευκαιρία. Κάποιες από τις φράσεις που ακούγονται από το στόμα αυτών των μεθυσμένων ανθρώπων είναι: «Έχουμε χάσει την επαφή» ή «όλοι είμαστε Θεός» ή «ακούω τον ψίθυρο του Θεού στην καρδιά μου», «αυτός ο κόσμος είναι το μαργαριτάρι μέσα στην κοπριά», «ελευθερία είναι να μπορείς να δίνεις τον εαυτό σου» και άλλα πολλά παρόμοια που, νομίζω, είναι «αναζήτηση» πολλών από εμάς σήμερα, έτσι κι αλλιώς.

Ποιο είναι το στοιχείο με το οποίο εσύ προσωπικά ταυτίστηκες και νιώθεις ότι εκφράζεται πιο εύγλωττα μέσα από την παράσταση;

Η αλήθεια είναι πως ταυτίζομαι με πολλά στοιχεία από το έργο μας, αλλά θα εστιάσω στη φράση «έχουμε χάσει την επαφή», που ανέφερα και πριν. Ενώ ακούγεται ως μία πολύ απλή φράση, αισθάνομαι ότι έχει ένα πολύ βαθύ και ισχυρό νόημα. Μου θυμίζει πως έχουμε χάσει την ουσιαστική επαφή με τους ανθρώπους γύρω μας, με τον ίδιο μας τον εαυτό, με το μέσα μας, πως δεν αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες μας, τα θέλω μας, δεν ακούμε πραγματικά τους άλλους. Έχουμε ξεχάσει την αγκαλιά, την τρυφερότητά μας, χειρονομίες με τις οποίες εκδηλώνει κανείς την αγάπη του στους άλλους. Έχουμε, τελικά, ξεχάσει να ζούμε πραγματικά και με ουσία.

Ποια είναι η πιο βαθιά σου έγνοια, ανησυχία ίσως, για τις ανθρώπινες σχέσεις σήμερα; Υπάρχει κάτι που σε φοβίζει;

Ναι, σίγουρα! Με φοβίζουν πράγματα σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις. Αισθάνομαι ότι πολλές φορές λειτουργούμε στον αυτόματο εμείς οι άνθρωποι, χωρίς να ορίζουμε πραγματικά την ύπαρξή μας. Κάνουμε και λέμε πράγματα που μπορεί και να μην εννοούμε, σαν να μην είμαστε πραγματικά παρόντες και παρούσες στη ζωή, στην καθημερινότητα. Είναι κάτι που παρατηρώ αρκετά να συμβαίνει και δεν ξέρω κατά πόσο είμαστε σε θέση να το εντοπίσουμε και ίσως να κάνουμε κάτι γι’ αυτό, να το αλλάξουμε. Σίγουρα πολλοί εξωτερικοί παράγοντες είναι η αιτία που φτάνουμε στο σημείο να λειτουργούμε με αυτόν τον τρόπο. Με προβληματίζει και με ταράζει ταυτόχρονα, που το εντοπίζω ολοένα και περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν και εξαιρέσεις!

Τελευταία, βλέπουμε να ανεβαίνουν έργα, σε κείμενα του Ivan Vyrypaev, αυτού του νέου ανθρώπου και θεατρικού συγγραφέα. Θεωρείς ότι έχει «πιάσει» τον παλμό της κοινωνίας, στον λόγο και στις καταστάσεις;

Πιστεύω πως σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι παίζονται συχνά έργα του Vyrypaev τα τελευταία χρόνια. Eιδικά φέτος, ανέβηκαν τρία έργα του στην Αθήνα και δύο στη Θεσσαλονίκη.

Θεωρώ πως καταγράφει καταστάσεις οικείες και το κάνει με έναν τρόπο πολύ άμεσο και κατανοητό. Καταστάσεις που είναι διαχρονικές, που επαναλαμβάνονται συνεχώς αλλά και καταστάσεις πολιτικές. Οι χαρακτήρες που δημιουργεί είναι, ως επί το πλείστον, γνώριμοι στα μάτια μας, κι αν όχι απολύτως κάποιοι, ίσως έχουμε ακούσει κάτι γι’ αυτούς και σίγουρα γνωρίζουμε ότι κάπου, κάπως υπάρχουν. Σίγουρα πάντως οι υπαρξιακές αναζητήσεις που εκφράζονται στα έργα του Vyrypaev είναι αυτές που ταλανίζουν, σε μεγάλο βαθμό, τον σύγχρονο άνθρωπο.

Η μετάφραση του έργου είναι του Δαυίδ Μαλτέζε και τα σκηνικά και τα κοστούμια της Μαρίνας Κωνσταντινίδου. Το ανέβασμα από την ομάδα Bloom Theatre Group.

Και δεν είναι, θεωρώ, διόλου τυχαία η επιλογή έργων, συγγραφέων που λειτουργούν εν πολλοίς μέσα στον παλμό της κοινωνίας και εκφράζουν αναπόφευκτα ενστικτωδώς τους φόβους «για όλα όσα γίνονται για εμάς χωρίς εμάς» και αφορούν σε γνώριμα ζητήματα και αναζητήσεις κοινές, των καθημερινών ανθρώπων και των άλλων, της Γραφής και της Τέχνης.

Ας το ψάξουμε και ας τους ψάξουμε… Γιατί σίγουρα έχουν να πουν πολλά!

«ΟΙ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΙ» του Ivan Vyrypaev σε πανελλήνια πρεμιέρα από την Bloom Theatre Group Σκηνοθεσία: Ανδρέας Παράσχος

Πέμπτη 20/3, Παρακευή 21/3, Σάββατο 22/3 στις 21.15 Κυριακή 23/3 στις 20.00 στο Θέατρο Αυλαία