«Με τη λύρα της και την ψυχή της…» – Η Γεωργία Νταγάκη στο TheOpinion

Εμφανίζεται σαν αερικό στο stage και συνδέεται μαγικά με το σύμπαν, σαν να είναι ανοιχτοί οι ουρανοί στο άκουσμα της φωνής της, αλλά και με όλους εμάς που είμαστε από κάτω και το «θέλουμε» όλο αυτό πολύ.  

Συνέντευξη: Άλκηστις Σπυρέλλη

Πάντα θέλει ιδιαίτερη, «σφικτή» ψυχική προετοιμασία να είσαι στο κοινό της, να αναμένεις την μυσταγωγία των στιγμών που ξέρεις ότι θα χαρίσει με λόγια και μουσική. Νιώθεις ότι τη γνωρίζεις πολύ καλά, προσωπικά, νιώθεις ότι συνομιλείς, ότι είσαι συμμέτοχος, στις λέξεις και στη μουσική της. Ξέρεις ότι είναι η Νταγάκη, με την πρώτη νότα, την αρχική δοξαριά.

Κι εκείνη βρίσκεται εκεί, με τη λύρα και τη φωνή της, συνδεδεμένη άρρηκτα με τη στιγμή και τόσο γειωμένη που αναρωτιέσαι πώς ένα αερικό βρίσκεται τόσο κοντά στο κοινό της, στους ανθρώπους της, για να τους οδηγήσει μαζί της στο ΦΩΣ.

Ξεκίνησες να αγαπάς τη μουσική  και να συνθέτεις τραγούδια από πολύ νεαρή ηλικία. Σε αφορά η ανάταση της ψυχής (ψυχαγωγία) ή σου είναι αρκετή η διασκέδαση του κοινού ως απώτερου σκοπού;

Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση…  

Νιώθω ότι με τις επιλογές μου και  κυρίως των στίχων των τραγουδιών, εμπράκτως έχω απαντήσει και απαντώ εδώ και χρόνια σε αυτό το ερώτημα. Ίσως βέβαια για κάποιους να μην είναι άμεσα αντιληπτό αυτό που σας λέω. Αν εστιάσουμε λίγο παραπάνω στο υλικό μου, θα δείτε πως τα περισσότερα τραγούδια μου καταπιάνονται με θέματα κυρίως υπαρξιακά. Είναι κάτι που με ενδιαφέρει πολύ. Μπορεί να μιλούν για τον θάνατο, τον έρωτα, την αγάπη όλα αυτά όμως μέσα από ένα πιο βαθύ και υπαρξιακό πρίσμα. Τα τραγούδια που κατά καιρούς δισκογραφώ, ή αν θέλετε, επιλέγω να τραγουδώ, λειτουργούν ως μια «κάθαρση» και βαθιά αναζήτηση. Αυτό προκύπτει αυτόματα και σχεδόν ασυνείδητα διότι μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία ίσως ανακαλύπτω και εγώ πτυχές του εαυτού μου που δεν είναι και τόσο φανερές κι ευδιάκριτες όσο ήλπιζα, αλλά και γιατί παράλληλα ψάχνω να βρω και εγώ τον τρόπο να ξορκίσω, να αναζητήσω να ανακαλύψω, και το πιο σημαντικό να θέλω –μέσα από την αναζήτηση αυτή- να βρω το φως ή και τα σκοτάδια της ίδιας μου της ύπαρξης. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως η ψυχαγωγία μέσα από τη συγκίνηση της ταύτισης που προσφέρει, την ανάταση και την απελευθέρωση των συναισθημάτων είναι αυτό που επιδιώκω και στα τραγούδια μου και σε κάθε μου ζωντανή εμφάνιση. Όχι μόνο για το κοινό, μα και για μένα την ίδια. 

Δημιούργησες από νωρίς το δικό σου ιδιαίτερο στυλ μουσικής, αναμειγνύοντας στοιχεία της παράδοσης και της ροκ σκηνής. Είναι αναζήτησή σου η διαφορά, να προσφέρεις δηλαδή στον κόσμο κάτι που λείπει από τον μουσικό χάρτη; 

Αρχικά ξεκίνησε ως βαθιά δική μου ανάγκη, στην προσπάθειά μου να ενώσω αλλά και να συνδέσω τα μουσικά μου ακούσματα με το βασικό μου όργανο που ήταν η κρητική λύρα. Ακούσματα και βιώματα εντελώς αντίθετης λογικής κι αισθητικής. Στην πορεία η μουσική «φόρα» που είχα, ο πειραματισμός που πάντα με ενδιέφερε αλλά και η δυναμική που έβγαινε ενεργειακά από όλο αυτό, όφειλε να πλαισιωθεί με τα κατάλληλα στοιχεία. 

Αυτά ήταν τα σωστά τραγούδια, ο ηλεκτρισμός, η εσωτερική ένταση και ενίοτε ο λυρισμός. Απολαμβάνω το γεγονός πως τώρα, αυτή η μουσική εξέλιξη έχει αποδείξει μέσα στα χρόνια τη μοναδικότητα της, και χαίρομαι διπλά, που αποκτά μέρα με τη μέρα περισσότερους και πιστούς ακροατές. 

 

Ο λόγος των τραγουδιών, η ποίηση, πρέπει να έχει ρόλο επιδραστικό για την ψυχή. Να την ξεσηκώνει με συμβολισμούς και ισχυρά νοήματα; 

Η δύναμη της ποίησης, του λόγου και της μουσικής έχει απόλυτα επιδραστικό ρόλο στις ψυχές μας. Χωρίς διδακτικές τεχνικές βρίσκονται στη ζωή μας για να μας εξηγούν, να μας εξυψώνουν, να μας γειώνουν και το πιο σημαντικό να μας οδηγούν προς το φως και την αλήθεια της ζωής.

Η λύρα σου είναι το σήμα κατατεθέν της παρουσίας σου στη μουσική σκηνή. Σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια το κράτημά της ή είναι ένα απολύτως φυσικό μέσο έκφρασης για εσένα; Σε φέρνει σε επαφή με τις μνήμες σου;

Η λύρα είναι η προέκταση των χεριών μου. Όταν παίζω δε νιώθω ότι κρατάω κάτι στα χέρια μου, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Οι μνήμες ωστόσο είναι ένα πολύ βαθύ και αναπόσπαστο κομμάτι της μουσικής μου. Είναι εγγεγραμμένα, όλα με έναν απόλυτο τρόπο, στο DNA μου. Τα βιώματα που έχω από παιδί, τα περισσότερα συνδέονται πάντα με τους ήχους, τα γλέντια, τον χορό, τη συναναστροφή των ανθρώπων. Χωρίς αυτά τα βιώματα, θα έπαιζα και θα τραγουδούσα τελείως διαφορετικά.   

Οι συνεργασίες σου στον χώρο είναι τόσες και τέτοιες, ώστε κάνει εντύπωση η προτίμηση τέτοιου βεληνεκούς  καλλιτεχνών στο πρόσωπό σου. Πώς το εισπράττεις; 

Με τιμά και νιώθω ευγνώμων για όλες τις σπουδαίες συνεργασίες που έχω κάνει ως τώρα. Πιο τιμητικό όμως για μένα είναι το ότι οι άνθρωποι βλέπουν πιο βαθιά την αλήθεια που κρύβεις μέσα σου και σε επιλέγουν να συμπορευτείς για λίγο μαζί τους. Να πάρεις αλλά και να δώσεις ταυτόχρονα. Το να δίνεις νομίζω ότι έχει πολύ περισσότερη αξία από το να πάρεις. Εκεί για μένα είναι όλη η ουσία. 

Η παρουσία σου στο θέατρο, τι είδους διεξόδους σου προσφέρει ως καλλιτέχνιδος; 

Μου αρέσει πολύ το θέατρο! Παρακολουθώ αρκετές παραστάσεις κάθε χρόνο. Μου ανοίγει πολλούς και νέους ορίζοντες. 

Η μικρή γεύση που πήρα, παρέα με τον Τάκη Χρυσικάκο που πρωταγωνιστούσε στην «Αναφορά στον Γκρέκο», μια παράσταση που αγαπήθηκε πολύ, μου έδωσε πολλά όμορφα στοιχεία. Το γεγονός ότι ήρθα έστω κι ένα κλικ πιο κοντά στον Νίκο Καζαντζάκη μέσα από αυτή την κοινή προσωπική μας εργασία, ήταν υπέροχο. Το φυλάω ως μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή της πορείας μου, που ξεχωρίζω.

Στη παρούσα χρονική συγκυρία, πόσο επιτακτικό φαντάζει να έρχεται το κοινό σε επαφή με κείμενα, ποιήματα και συνθέσεις που τροφοδοτούν για σκέψη; 

Νιώθω πως βρισκόμαστε σε έναν αέναο κύκλο βλακείας και παρακμής εδώ και χρόνια. Και δυστυχώς ενώ η μόνη διαφυγή και διέξοδος μας είναι η ενδυνάμωση της ψυχής και του πνεύματος μέσα από τα κείμενα, την ποίηση, τις τέχνες, εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα, και αφήνουμε τη μικρή ζωή μας και την καθημερινότητα μας να περιβάλλεται από τηλεσκουπίδια, αμορφωσιά, ατελείωτη ανοησία και, το πιο σημαντικό, αλλεπάλληλη βία.  

Οι τέχνες εξυψώνουν τον άνθρωπο, αρκεί όμως και ο ίδιος να θέλει να εξυψωθεί. 

Πρέπει οι καλλιτέχνες να έχουν «φωνή» (ή/και αντίδραση) να εκφράζουν την κοινωνία μέσα από το έργο ή τη φυσική τους παρουσία στα πράγματα; Πρέπει να αφουγκράζονται την κοινωνία; 

Για εμένα ο καλλιτέχνης οφείλει-εκτός όλων των άλλων- να αφουγκράζεται την κοινωνία, εφόσον και τελείως φυσικά, αποτελεί  μέρος της και σαφώς να καταθέτει τη γνώμη και την άποψη του. Κυρίως όμως μέσα από την τέχνη και το έργο του. Αυτή για εμένα είναι η πιο σημαντική, δυνατή, διαδραστικής σημασίας πράξη, και όχι τα συνθήματα κάτω από μια σημαία ή παράταξη. Ο καλλιτέχνης για εμένα είναι κάτι πάνω από την πολιτική και το λαϊκισμό. Η ίδια του η τέχνη είναι πράξη πολιτική. 

Άλλωστε τούτες τις ώρες έχουμε ανάγκη από την τέχνη του ανέφικτου και όχι του εφικτού! 

Ο ερχομός της στην πόλη είναι πάντα ξεχωριστή αφορμή για έξοδο!

Ωραία, γεμάτη, «ζεστή»( ακόμη κι αν έξω ρίχνει χιόνι με το τουλούμι!!!-inside joke)

Εγώ θα την πω- όπως πάντα- παράσταση της Γεωργίας, γιατί ξέρουμε καλά οι μυημένοι ότι Γεωργία πάντα σημαίνει Νταγάκη.

Αυτήν την Παρασκευή, 24 Νοεμβρίου, στο Block33.

Παίδες, μαζευτείτε!!!