Μαρία Πασχαλίδου στο TheOpinion: «Ο άνθρωπος έχει ανάγκη το χρώμα, το όνειρο!»

Στην Τέχνη της υπάρχει Ζωή και Ανάμνηση ταυτόχρονα! Έχει καταφέρει μέσα από τη δημιουργία να χαρίζει ζωή και να κρατά ζωντανή τη μνήμη.

Η εικαστικός της πόλης, Μαρία Πασχαλίδου είναι μία από εκείνους, τους κρυμμένους σε γωνιές της, καλλιτέχνες που δημιουργούν εστίες πολιτισμού στα εργαστήριά τους, προσεγγίζοντας την κοινωνία μέσα από τα έργα τους, πλάθοντας ομορφιά από όλα τα ξεχασμένα.

Το παρελθόν ενώνεται κάπως με το παρόν και παρουσιάζεται έτοιμο να παραμείνει για το μέλλον, ως ένα τρυφερό δημιούργημα, μοναδικό για την Τέχνη που φέρει.

Η Μαρία δε βρίσκεται μόνο στο εργαστήριο…

Εργάζεται στη Μέση εκπαίδευση, όπου με μεράκι προσπαθεί να κάνει ό,τι είναι δικό της, και των παιδιών. Ελεύθερη έκφραση, δίχως δεσμεύσεις και αγκυλώσεις, δίχως καταπίεση, φόβους και ατέρμονα αδιέξοδα είναι όσα διέπουν την παιδαγωγική της φιλοσοφία, εντός του σχολείου και εκτός αυτού, για όλα τα παιδιά του κόσμου, τους εφήβους που περνούν από τις τάξεις της.

Χάρισμά μας εδώ…

Ένα ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο της Τέχνης της.

Μέσα σε μια ζωή ανάμεσα σε χρώματα και δημιουργία, πού εστιάζεις περισσότερο για να παίρνεις δύναμη και να προχωράς;

Αυτό που μου δίνει κουράγιο να προχωράω είναι η ίδια η ζωγραφική. Είναι για μένα ένα μοναδικό εργαλείο έκφρασης, εκτόνωσης από το άγχος της καθημερινότητας και αυτογνωσίας. Θα έλεγα ότι δίνει νόημα σε όλες τις δραστηριότητες της ζωής μου. Είναι ο τρόπος που έχω βρει για να μοιράζομαι με τους άλλους το πώς βιώνω τον κόσμο, τα συναισθήματα και τις ιδέες μου, είναι συνολικά μια προέκταση του εαυτού μου.

Πιστεύεις ότι σήμερα, με τους καταιγιστικούς ρυθμούς που ο καθένας καλείται να διαχειριστεί, υπάρχει χώρος για την ομορφιά της Τέχνης; Μήπως είναι επιβεβλημένο να υπάρχει;

Ας σκεφτούμε πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς τη μουσική , τη ζωγραφική, το θέατρο, τον χορό. Μπορεί η τέχνη να θεωρείται από πολλούς πολυτέλεια , αλλά είναι μια αναγκαία πολυτέλεια. Από τη ζωγραφική των σπηλαίων μέχρι σήμερα η Τέχνη υπήρχε και θα υπάρχει, έχοντας σκοπό να εξυψώσει τον άνθρωπο πνευματικά και αισθητικά. Στόχος της είναι να συγκινήσει και να αφυπνίσει τους ανθρώπους, γι’ αυτό επηρεάζει ακόμη και την πολιτική και την οικονομία. Μέσα στους καταιγιστικούς ρυθμούς της καθημερινότητας, η Τέχνη μας διδάσκει τις αλήθειες της ζωής, δίνει διέξοδο στο όνειρο και την ουτοπία, είναι η «απεικόνιση» ενός νέου κόσμου. Ο άνθρωπος εκτός από το να φάει και να πιει, έχει ανάγκη και να ονειρευτεί. Και το όνειρο ας μην εκληφθεί ως ονειροπόληση, αλλά ως όραμα που περιλαμβάνει τον έρωτα, τη δημιουργία , την ελπίδα.

Διδάσκεις στα σχολεία, σε έφηβους μαθητές. Τι σ’ ενδιαφέρει περισσότερο να μεταδίδεται στα νέα παιδιά σε σχέση με την ζωγραφική;

Προσπαθώ οι μαθητές μου να προσεγγίζουν σφαιρικά την πολυπλοκότητα της Τέχνης, η οποία βοηθάει, κατά τη γνώμη μου, στη δημιουργία μιας ισορροπημένης προσωπικότητας. Παράλληλα, μέσα από το μάθημα των Εικαστικών, με ενδιαφέρει οι μαθητές να αναπτύξουν την κριτική τους σκέψη, την δημιουργικότητά τους, την αυτοεκτίμηση, τον σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη και την ισοτιμία των σχέσεων.

Η στροφή προς την Τέχνη ενός νέου ανθρώπου, μπορεί να είναι μία ελπίδα της κοινωνίας για καλυτέρευση;

Νομίζω ότι η βαθιά και ουσιαστική παιδεία των νέων ανθρώπων μπορεί να δώσει ελπίδες για βελτίωση της κοινωνίας. Η Τέχνη είναι μέρος της ουσιαστικής παιδείας των νέων. Δυστυχώς, τα παιδιά στο σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα, δε μαθαίνουν να χρησιμοποιούν τη φαντασία τους, ούτε έχουν περιθώριο να ασχοληθούν ουσιαστικά με την έκφραση των αναγκών τους. Καταπιέζονται να πετύχουν μέσα από εξαντλητικές αποστηθίσεις και μανιώδεις βαθμοθηρίες. Ο Αϊνστάιν κάποτε είχε πει πως ‘’η φαντασία είναι σημαντικότερη από τη γνώση’’. Έχω τη γνώμη ότι αν δώσουμε στα παιδιά χώρο και χρόνο για να εκφραστούν ελεύθερα, θα δημιουργήσουμε ελεύθερους ανθρώπους με σκέψη και ενσυναίσθηση.

Ποιο είναι το στοιχείο που σε απασχολεί περισσότερο να «περνά» στα έργα σου; Ποια είναι η βαθιά επιδίωξή σου;

Τα έργα μου αποτελούν μαρτυρίες για τα ίχνη που αφήνει ο χρόνος στον χώρο, απόδειξη της φθοράς στην οποία υπόκεινται τα πάντα. Ο χρόνος και τα σημάδια που αφήνει στην ύλη, ήταν και είναι το θέμα που με απασχολεί στα έργα μου. Αυτήν την πατίνα του χρόνου, τη φυσική φθορά, τη βρίσκω παντού γύρω μου και με γοητεύει. Χρησιμοποιώ παλιά υλικά που καθημερινά προσπερνάμε και θεωρούνται άχρηστα. Τα συλλέγω στο εργαστήριό μου και προσπαθώ, μέσα από την εικαστική πράξη, να αποτρέψω τη φυσική τους διάλυση και με το δικό μου τρόπο να τα διασώσω. Είναι μια πράξη αντίστασης στη φθορά και επιστροφής σε μια κατάσταση ακεραιότητας. Τα έργα μου κουβαλούν μνήμες, είναι φορείς ιστορίας, εμπεριέχουν ένα βιωμένο παρελθόν, στο οποίο θέλω να δώσω ένα μέλλον.

Ο χρόνος που κυλά, να μην αφήνει πίσω του λήθη και φθορά!

Ένας ευγενής στόχος που για τη Μαρία Πασχαλίδου έχει μετατραπεί σε αυτοσκοπό για την Τέχνη της. Και κουβαλά τόση πραγματικότητα όσο και όνειρο!

Και γι’ αυτό ακριβώς κερδίζει τον σεβασμό.

*Η Μαρία Πασχαλίδου είναι Εικαστικός και Εκπαιδευτικός και αυτή την περίοδο τρέχει στην Αθήνα προσωπική της Έκθεση υπό τον τίτλο «Φασματικές Στάσεις» στην Αίθουσα Τέχνης «ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ», στο Κολωνάκι.