Μαρία Αμανατίδου στο TheOpinion: «Είμαι ένας άνθρωπος, που δεν “ησυχάζει” ποτέ»

Μια μακρά πορεία στα ερτζιανά της Θεσσαλονίκης, η συγγραφή βιβλίων και μια νέα σειρά podcasts αποτέλεσαν την ιδανική αφορμή για να συναντηθώ με μία πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα της πόλης. 

Η φωνή της Μαρίας Αμανατίδου αντηχεί στα αυτιά μου εδώ και πολλά χρόνια, και σε διαφορετικές εκφάνσεις της ζωής μου. Τη φετινή χρονιά, ωστόσο, παραδέχομαι ότι μου λείπει από το ραδιόφωνο.

Ως ακροάτρια, βέβαια, δεν την είχα προσεγγίσει ποτέ. Έφτασε, όμως, το «πλήρωμα του χρόνου»· αφού διάβασα απνευστί τα δύο τελευταία της βιβλία –«AMBASSANDOR» και «Ιστορίες για τα ΜΠΑΖΑ»- και ολοκλήρωσα τη συλλογή με τον πρώτο κύκλο των podcasts  «Οι ηρωίδες μου! My HERoines», την προσκάλεσα για έναν απογευματινό καφέ.

Μια κουβέντα, λοιπόν, με τη Μαρία Αμανατίδου δεν ξέρω αν μου έφτασε. Αλλά, σίγουρα, ήταν αρκετή για να λύσω πολλές από τις προσωπικές μου «απορίες» –ελπίζω και κάποιες δικές σου- και να γνωρίσω καλύτερα όλα όσα την προσδιορίζουν, καθώς…«κανείς μας δεν είναι μόνον ένα πράγμα»!

Μαρία, δεν σου κρύβω ότι νιώθω «περίεργα»· όμορφα «περίεργα». Εσύ πώς νιώθεις από τη θέση της συνεντευξιαζόμενης; Είναι πιο εύκολο να θέτεις ερωτήσεις ή να μιλάς για τον εαυτό σου;

Μια χαρά νιώθω. Νομίζω ότι είναι πιο εύκολο να απαντάς σε ερωτήσεις, παρά να τις θέτεις. Όταν θέτεις μια ερώτηση, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για την απάντηση. Είναι αυτό που λένε «Πρόσεχε τι ρωτάς. Είσαι σίγουρος ότι θα αντέξεις την απάντηση;». 

Η αλήθεια είναι πως περίμενα να μου πεις το αντίθετο…

Ίσως να το έλεγα πριν από κάποια χρόνια, τώρα όχι. Γενικά είμαι σε μια φάση, που δεν αυτολογοκρίνομαι και πάρα πολύ. 

Υποστηρίζεις ότι «κανείς μας δεν είναι μόνον ένα πράγμα». Είσαι γυναίκα, μαμά, σύζυγος, εργαζόμενη… Τι άλλο προσδιορίζει τη Μαρία Αμανατίδου που, ίσως, δεν γνωρίζουμε;

Είμαι ένας άνθρωπος, που δεν «ησυχάζει» ποτέ. Το μυαλό μου σκέφτεται και θέλει να υλοποιήσει πολλά πράγματα. Βέβαια, είμαι σε μια φάση όπου προσπαθώ να κατευνάσω όλη αυτήν την πολυπραγμοσύνη και να εστιάσω στα πιο σημαντικά, σε σχέση με τα επαγγελματικά αλλά και με τα προσωπικά. 

Επειδή τα τελευταία χρόνια κάνω πολλά πράγματα μέσα στη μέρα, πολλές δουλειές -όπως και πολλοί άνθρωποι- εκ των πραγμάτων άφησα, λίγο, πίσω τις σχέσεις. Και δεν εννοώ τη σχέση ούτε με το παιδί μου ούτε με τον άντρα μου, προφανώς αυτές δεν τις αφήνω πίσω ποτέ. Εννοώ τις σχέσεις με τους φίλους· αυτό το «να βγούμε για έναν καφέ», το φαινομενικά απλό που καταντά να είναι πολύ δύσκολο. Υπάρχουν άνθρωποι που, για πολλά χρόνια, ακούνε από μένα ότι θα βρεθούμε και τους οποίους δεν έχω πάρει ποτέ τηλέφωνο. Ε, αυτοί οι άνθρωποι σταμάτησαν να ασχολούνται μαζί μου. 

Επίσης, ζω και κάτι ακόμα το οποίο είναι πολύ αστείο. Ούσα κάθε πρωί στο ραδιόφωνο, οι άνθρωποι που με ξέρουν –ακόμα και οι φίλοι μου- επειδή με άκουγαν, δεν με ρωτούσαν ποτέ τι κάνω. Να κάτσει, δηλαδή, ο άλλος απέναντί μου ουσιαστικά και να μου πει: «Τι κάνεις;». Και αυτό είναι κάτι στο οποίο θέλω να εστιάσω πάρα πολύ αυτήν τη χρονιά, είναι ο στόχος μου: να με συναντούν οι άνθρωποι, να μου μιλούν και να τους μιλάω και να επικοινωνούμε!

Έχεις δίκιο σ’ αυτό. Όταν σε προσέγγισα για πρώτη φορά, ενώ δεν έχουμε προσωπική σχέση, σου μίλησα αβίαστα και στον ενικό γιατί ακριβώς…σε ξέρω!

Μα εσύ με ξέρεις… Αυτό συμβαίνει και με άλλους ανθρώπους, και δημιουργείται μια οικειότητα. Κι η αλήθεια είναι ότι, αυτό το κομμάτι της οικειότητας, είναι κάτι το οποίο μου αρέσει πάρα πολύ. Μάλιστα, λόγω αυτής, βίωσα πολύ ιδιαίτερα πράγματα τα τελευταία χρόνια. 

Συνήθως, οι άνθρωποι, εμπιστεύονται τα πιο φριχτά, μικρά ή μεγάλα μυστικά τους σε κάποιον με τον οποίο αισθάνονται μεγάλη οικειότητα, αλλά δεν είναι φίλος τους. Και δεν τον πληρώνουν για αυτό. Έχω βιώσει πολλές τέτοιες καταστάσεις, ειδικά την περίοδο της καραντίνας. Εκεί «γεννήθηκε» ένα καινούργιο είδος ακροατηρίου· άνθρωποι, οι οποίοι δεν άκουγαν ποτέ ραδιόφωνο, κατέφυγαν σε αυτό καθώς ήθελαν κάτι πιο χαλαρό και παρεΐστικο. Το ραδιόφωνο, άλλωστε, είναι η παρέα που επιλέγεις, όταν δεν θέλεις κάποιον άλλον. Μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση φόβου για τον θάνατο, φόβου για το άγνωστο, οι άνθρωποι άρχισαν να εκμυστηρεύονται πράγματα. «Έσκασε» και το MeToo, και ακολούθησε μια «έκρηξη» εξομολογήσεων…

Αυτές τις μέρες, λόγω του ότι φέτος δεν κάνω ραδιόφωνο, λαμβάνω πάρα πολλά μηνύματα από ανθρώπους με τους οποίους δεν έχω συνομιλήσει ποτέ. Θα μοιραστώ ένα από αυτά, που μου έστειλε ένας ακροατής, ο οποίος μου είπε: «Δεν έχω στείλει ποτέ μήνυμα, ούτε στην εκπομπή ούτε σε σένα προσωπικά. Θέλω να σου πω ότι, χωρίς να το ξέρεις, με κάποιες κουβέντες που είπες, με έκανες να σκεφτώ διαφορετικά και να πάρω την απόφαση να επανενωθώ με την οικογένειά μου, με την οποία ήμουν σε απόσταση για πάρα πολλά χρόνια, και να φτάσω μέχρι και στο σημείο να πάω στο πατρικό μου σπίτι. Θέλω να ξέρεις ότι, κάθε φορά που σκέφτομαι ότι έκανα αυτήν την αλλαγή, φέρνω στο μυαλό μου τη φωνή και την εικόνα σου». 

Αυτή, λοιπόν, η οικειότητα είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ και νομίζω ότι αυτός είναι και ο λόγος που μπήκα σε αυτήν τη δουλειά. Και απαντά σε αυτό που με ρώτησες πριν· προσδιορίζομαι ως ένας άνθρωπος που θέλει να κάνει πάρα πολλά πράγματα, του αρέσει να επικοινωνεί με τους άλλους ανθρώπους, να τους «ακουμπά» με τον οποιοδήποτε τρόπο. Κυρίως, όμως, είμαι ένας άνθρωπος, που θέλει να τον αγαπούν. 

Όπως ήδη μου είπες, φέτος δεν θα μας κρατάς ραδιοφωνική συντροφιά. Όλο αυτό που μου περιέγραψες μόλις, δεν θα σου λείψει; Αυτό το κάτι άλλο που θα πεις και θα «αγγίξει» μια νέα ψυχή; Δεν ήταν δύσκολη μια τέτοια απόφαση;

Γενικά, ήταν δύσκολη απόφαση. Φέτος, ήταν μια πάρα πολύ δύσκολη χρονιά, η οποία ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς· ό, τι ξεκινάει με πάρα πολύ καλές προοπτικές και προθέσεις, είναι αυτό που λένε ότι «όταν εσύ κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει».

Ξεκίνησα την περασμένη σεζόν, λέγοντας ότι θα είναι η καλύτερή μας χρονιά και…γ@μήθηκ@ν όλα! Ενώ δημιουργήθηκαν πολλά πράγματα και ‘γιναν άλλα τόσα, διαλύθηκαν δύο πολύ σημαντικά: πρώτον, μια σχέση και δεύτερον, η ψυχολογία μου. Οπότε, πήρα τη γενναία απόφαση να πω ότι εγώ θέλω να «καθαρίσω την παλέτα μου», όπως λένε οι γευσιγνώστες. Πήρα την απόφαση να καθαρίσω λίγο τη φάση μου, την ψυχή μου από όλη αυτήν την πίεση που δέχτηκα, ειδικά τους τελευταίους μήνες της σεζόν, και από το άγχος του ότι πρέπει να βγει η χρονιά σωστά. Για να βγω, στο τέλος, κι εγώ αλώβητη, ώστε να μπορέσω να ανακαλύψω τι ακριβώς είναι αυτό που θέλω να κάνω, ίσως, από την επόμενη χρονιά. 

Όσο έχω φωνή, θα είμαι στο ραδιόφωνο. Αυτήν τη στιγμή νιώθω ότι δεν έχω φωνή· δεν ξέρω αν, αυτά τα πράγματα που έχω να πω, «χωράνε» στην κατάσταση η οποία επικρατεί τώρα. Το κομμάτι της έκφρασης δεν μου λείπει, οπότε είπα ότι θα κάνω ένα break. Δεν το ‘χω κάνει ποτέ.

Πόσα χρόνια είσαι στο ραδιόφωνο; 

Είμαι είκοσι πέντε χρόνια στην πρωινή ζώνη. Μια ζωή! 

Οπότε, αποφάσισα ότι, φέτος, θα κάτσω να δω τι γίνεται, να δω κι εγώ τι λάθη έχω κάνει και τι δεν διαχειρίστηκα σωστά. 

Τον κάνεις τον απολογισμό σου, έτσι;

Βέβαια, εννοείται ότι τον κάνω! Και θέλω να σου πω ότι, μέσα σε αυτήν τη χρονιά, το πρώτο πράγμα ήταν να αναρωτηθώ τι έχω κάνει λάθος εγώ. Όχι με τον εγωιστικό τον τρόπο, με τον ανθρώπινο. 

Μπαίνω στη φάση να δω τι δεν διαχειρίστηκα σωστά και τι μου αρέσει να κάνω τελικά. Γιατί και αυτό το συνεχές εμπορικό-ανταγωνιστικό πράγμα, δεν είναι εύκολο. 

Διαλέγεις, δηλαδή, ποια «καρπούζια θα χωρέσουν κάτω από την ίδια μασχάλη»…

Από πέρυσι ξεχώρισα τα «καρπούζια» μου. Σταμάτησα ήδη πολλά από αυτά που έκανα, γιατί έπαθα και κάποια σωματικά. 

Αν μου μπει κάτι στο μυαλό, δεν υπάρχει περίπτωση να μην το κάνω. Θα το κάνω, θα μου φύγει η «καύλα», θα πω ότι μπόρεσα και το έκανα, γούσταρα, το πλήρωσα. Και αυτό συνιστώ και σε όλους να κάνουν. Να τολμούν. 

Ένα πολύ καλό που μου συμβαίνει στη ζωή είναι ότι, πάντα, το ένστικτό μου λειτουργεί άψογα και αλάνθαστα. Οπότε φέτος, και με αφορμή την ομιλία που έκανα στο TEDx τον Δεκέμβριο, πήρα την απόφαση να ξεκινήσω τα podcasts χωρίς να έχω τίποτα στα χέρια μου· ένα project από το μηδέν, αλλά κάνοντας αυτό που είχα οραματιστεί.

Και αυτό μου «έσωσε» τη ζωή, ουσιαστικά, από την άποψη ότι έχω έρθει σε ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον, όπου δεν υπάρχει καμία εμπορική δέσμευση, κανένας χρονικός ή ελεγκτικός περιορισμός και δεν υπάρχει και καμία ενοχή.

Εγώ επιλέγω με ποιους θα μιλήσω, τι ερωτήσεις θα κάνω και μέχρι πού θα τις φτάσω. Εγώ διαμορφώνω ένα καινούργιο κοινό, εγώ προσκαλώ τους ανθρώπους -που μέχρι τώρα ήταν κοντά μου- να μπουν μέσα σε όλο αυτό και τους ευχαριστώ πολύ. Μου δίνει το έναυσμα να σκεφτώ ότι υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι.

Ποιες είναι, λοιπόν, «Οι ηρωίδες σου»;

Το podcast μου λέγεται «Οι ηρωίδες μου» και καλούνται γυναίκες ή θηλυκότητες ή άνθρωποι που προσδιορίζονται ως γυναίκες. Ουσιαστικά, ο σκοπός αυτού του podcast είναι η ενδυνάμωση άλλων γυναικών και όχι μόνον.

Η αρχική ιδέα μέσα στο μυαλό μου, που είχε «γεννηθεί» πριν από αρκετά χρόνια, είχε να κάνει με το να μπορέσω να δώσω τον λόγο σε γυναίκες που είναι «αόρατες». Λίγο το έχω καταφέρει στον πρώτο κύκλο του podcast -στον δεύτερο θα το κάνω πιο έντονα- και το ‘χω καταφέρει εξαιτίας των γυναικών, που με στήριξαν οικονομικά. 

Με στήριξαν οικονομικά γυναίκες και μια εταιρεία, στο «τιμόνι» της οποίας βρίσκεται γυναίκα. Γενικά, βοηθήθηκα από γυναίκες για να μπορέσω να βγάλω στα podcasts και γυναίκες που, υπό άλλες συνθήκες, δεν θα τους έδινε κανείς τον λόγο να μιλήσουν για τη ζωή και το βίωμά τους. 

Στόχος μου είναι κάποια να δει ένα επεισόδιο, μετά από δύο ή τρία χρόνια, και να μπορεί να εμπνευστεί, να νιώσει ότι δεν είναι μόνη σε κάτι. Το κομμάτι της ενδυνάμωσης με ενδιαφέρει πάρα πολύ. Και είναι φοβερό το πόσο συνδεόμαστε όλες οι γυναίκες μεταξύ μας.

Αυτήν τη στιγμή ο τρόπος που επιλέγονται οι καλεσμένες, είναι ο τρόπος που κάποιος τακτοποιεί τη βιβλιοθήκη του· ο καθένας από ‘μας τακτοποιεί τα βιβλία του, στη βιβλιοθήκη του, με ένα δικό του σύστημα.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Maria Amanatidou (@mariamanatidou_)

Πράγματι, έπαιρνες και παίρνεις θέση απέναντι στα πράγματα. Και, φυσικά, αποκτάς και haters.

Ναι ναι, ντουγρού! Με πολύ «κόστος»!

Με αυτήν τη σειρά των podcasts, που δεν είναι μεγάλη, συνειδητοποίησα ότι υπάρχει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας το οποίο λειτουργεί με έναν πάρα πολύ αρνητικό και επιθετικό τρόπο απέναντι στα πράγματα. Δηλαδή, δεν είναι ότι πήρα hate από τρανσφοβικούς και ομοφοβικούς, γιατί έκανα συνέντευξη με μια τρανς γυναίκα. Πήρα hate ακόμα και για τη συνέντευξη που έκανα με την Αλεξία Χατζηπαρασίδου, που είναι Εμβρυολόγος και έχει βοηθήσει χιλιάδες ζευγάρια… Γενικά, για όλα υπάρχει hate!

Είμαι σε μια φάση που καταλαβαίνω, με όσα διαβάζω, κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας τα οποία αγνοούσα ότι υπάρχουν. Γιατί, στο ραδιόφωνο, δεν μπορεί να πάρει κάποιος και να σε βρίσει. Ανακαλύπτω, λοιπόν, μια νοοτροπία που είναι πολύ παγιωμένη και δεν ξέρω πώς μπορεί να αλλάξει· μπορεί να αλλάξει, ίσως, μόνον μέσω της ορατότητας και μέσω του διαλόγου και της ουσιαστικής επικοινωνίας. Επίσης, ανακαλύπτω ότι, αν αντιμετωπίσεις όλους αυτούς με χιούμορ και τρολάρισμα, δεν το «κρατάς» μέσα σου. 

Και εδώ που τα λέμε, haters έχεις «κερδίσει» πολύ πριν τα podcasts, εξαιτίας της ενασχόλησης του συζύγου σου με την πολιτική.

Α καλά, αυτό το έχουμε ζήσει πάρα πολύ άσχημα. Το ’19, δηλαδή, περάσαμε πάρα πολύ δύσκολα. Νομίζω ότι, η οικογένειά μας, έχει «τραύμα» από αυτήν την ιστορία. 

Δεν είναι εύκολο να ξυπνάς το πρωί, να ανοίγεις το τηλέφωνό σου και να βρίζουν, αναίτια, τον άντρα σου. Τώρα θα μου πεις, αν υπήρχε αιτία, θα ήταν πιο εύκολο να το διαχειριστείς; Πιστεύω ότι, αν υπήρχε αιτία που πολύς κόσμος έβριζε τον άντρα μου, δεν θα ήταν άντρας μου!

Αυτό, βέβαια, δεν σταματάει. Απλώς, πια, έχουμε μεγαλύτερη εμπειρία και στη δουλειά και στα πράγματα. 

Εν τω μεταξύ, απαντάς σε όλα τα μηνύματα που λαμβάνεις.

Απαντάω σε όλους, πάντα! Γιατί, αν κάποιος με σταματήσει στον δρόμο και μου μιλήσει, θα του απαντήσω. Δεν θα τον αγνοήσω, προφανώς. Έχω περάσει και μεγάλο κομμάτι της ζωής μου χωρίς τα social media, οπότε ξέρω πώς είναι να επικοινωνείς και με τον παραδοσιακό τρόπο.

Αλλά, πλέον, μπαίνω στη διαδικασία, όταν μου στέλνει κάποιος στα social media, να διαβάζω και τα προηγούμενα μηνύματα. Δεν σβήνω τίποτα. Κάποιες φορές, σε αυτού του είδους την επικοινωνία, υπάρχει μια «σχιζοφρένεια» και μια αλλαγή στη συμπεριφορά, που δεν θα συνέβαινε στη διά ζώσης. 

Ο καθένας λέει, ισχυρίζεται και δηλώνει ό, τι θέλει. Κάπως, τα social media σε «νομιμοποιούν» στα μάτια του κόσμου. Αν υπήρχε δυνατότητα να ζήσουμε χωρίς αυτά, θα το κάναμε. Αλλά ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις.

Ένα άλλο κομμάτι σου, δημιουργικό, είναι η συγγραφή. 

Το πιο ωραίο! 

Κρατάω στα χέρια μου το «AMBASSANDOR» και τις «Ιστορίες για τα ΜΠΑΖΑ», τα οποία, όμως, δεν είναι τα πρώτα σου εγχειρήματα. 

Το πρώτο βιβλίο που έγραψα ήταν «Το Happy της μαμάς», ένα βιβλίο «παιδί» της κρίσης. Είναι ένας οδηγός για το πώς να περνάς καλά με τα παιδιά, χωρίς να ξοδεύεις λεφτά. Έχω πάρει μέρος σε διάφορες ομαδικές εκδόσεις και σε διαγωνισμούς. Αλλά αυτά τα δύο είναι τα δικά μου, ουσιαστικά, λογοτεχνικά βιβλία. 

Το «AMBASSANDOR» είναι μια νουάρ νουβέλα, η ιστορία της οποίας εκτυλίσσεται στη Θεσσαλονίκη του σήμερα. Όχι ακριβώς, όμως, του 2024. Έχει και λίγο «κρίση» μέσα. Και οι «Ιστορίες για τα ΜΠΑΖΑ» είναι μια συλλογή από διηγήματα, τα οποία γράφτηκαν στη διάρκεια δέκα και πλέον χρόνων. Ουσιαστικά, είναι το σπάσιμο του ταμπού μου. 

Τώρα ετοιμάζω ένα τρίτο και ένα τέταρτο. Ξεκίνησα να δουλεύω ένα αστυνομικό βιβλίο, το οποίο αυτήν τη στιγμή το ‘χω να «κοιμάται». Και, παράλληλα, μέσα στον χειμώνα άρχισα να δουλεύω και άλλη μια σειρά με διηγήματα, την οποία φιλοδοξώ να εκδώσω φέτος. Αυτό το βιβλίο, νομίζω ότι θα είναι σαν το κομμάτι που θα έρθει να συμπληρώσει το πάζλ, αν όλα πάνε καλά, γιατί έχει να κάνει με τις γυναίκες.

Οι γυναίκες είναι στο επίκεντρό μου. Έχω κάνει μια «βουτιά» σε όλες τις γυναίκες της οικογένειάς μου -δυναμικές, με πολύ έντονες προσωπικότητες- σε κάποιες που έχω ήδη γνωρίσει αλλά και σε άλλες με τις οποίες θα ήθελα πάρα πολύ να γνωριστώ. Και όλο αυτό ταιριάζει και με το podcast, γιατί, κάποιες γυναίκες που έχω καλέσει, τις έχω καλέσει επειδή ήθελα να τις γνωρίσω εγώ σε πρώτη φάση.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Maria Amanatidou (@mariamanatidou_)

Όπως, δηλαδή, έκανα κι εγώ με σένα! 

Μπράβο, έτσι! 

Κάποιες, λοιπόν, από τις ιστορίες που φέρνω μέσα στο βιβλίο, θα είναι ιστορίες με γυναίκες τις οποίες έχω συναντήσει αλλά δεν τις έχω γνωρίσει…

Ποια είναι αυτή η μία, την οποία έχεις συναντήσει αλλά δεν την έχεις γνωρίσει και θα την καλούσες ως φιλοξενούμενη στο podcast σου;

Μια γυναίκα που συνάντησα τυχαία και εντελώς κινηματογραφικά, ένα παγωμένο πρωινό του Νοέμβρη στην Τσιμισκή -που έφυγα από τη δουλειά, έχοντας πάθει ένα γυναικολογικό πρόβλημα- ήταν η Τζένη Βάνου. Λατρεύω την Τζένη Βάνου, για μένα είναι η καλύτερη φωνή που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα. Την έχω πιο πάνω και από τη Μαρινέλλα (sorry Μαρινέλλα! Σ’ αγαπώ, αλλά μην παρεξηγηθείς. Μπορείς, όμως, να έρθεις στο podcast).

Εγώ περπατούσα γρήγορα, ήμουν ζορισμένη και «κουμπωμένη» καθώς είχε κρύο. Κι αυτή το ίδιο· μάλιστα ήταν ένα διάστημα στο τελείωμα της καριέρας της, και λίγο πριν φύγει από τη ζωή, που τραγουδούσε στη Θεσσαλονίκη. Ήρθαμε face to face, λίγο πριν τη «σύγκρουση» και σαν να κατάλαβε, ρε παιδί μου, η γυναίκα ότι εγώ ήμουν αλαφιασμένη. Της λέω: «Κυρία Βάνου, συγγνώμη. Θα έπεφτα πάνω σας». Και μου απαντά: «Δεν πειράζει κορίτσι μου». 

Ε αυτήν τη γυναίκα, θα την ήθελα πάρα πολύ!

 «Οι ηρωίδες μου! My HERoines», της Μαρίας Αμανατίδου, είναι διαθέσιμες σε YouTube & Spotify