Μάνος Βακούσης στο TheOpinion: «Πλούτος, για μένα, εστί η υγεία του νου»

Τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη παρουσιάζει το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σε μετάφραση, ελεύθερη απόδοση κειμένου και σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Η πρεμιέρα της παράστασης θα δοθεί στο Θέατρο Δάσους, στις 3 & 4 Ιουλίου.

Μετά τη δημοσιογραφική συναναστροφή μου με τον Σωτήρη Τσαφούλια και τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, ο Μάνος Βακούσης ήρθε να συμπληρώσει το δικό μου προσωπικό τρίπτυχο του «Έτερος Εγώ». 

Ο ίδιος, βέβαια, μετράει τριάντα πέντε χρόνια επιτυχημένης θεατρικής πορείας. Μιας πορείας, κατά τη διάρκεια της οποίας «Στις σιωπές και τη μοναχικότητά μου, “ταξιδεύω” σε έναν κόσμο δικό μου. Δεν αφήνω να τον δουν άλλοι παρά μόνον στο θέατρο, που τον χρησιμοποιώ σαν μια ενέργεια. Τα “όπλα” ενός καλλιτέχνη είναι ο οίστρος του, η ρωγμή του, η διαθεσιμότητά του και το να είναι εύπλαστος στις δυσκολίες των συναντήσεων με άλλους συνεργάτες», όπως φανερώνει στο TheOpinion.

Με αξιόλογες καλλιτεχνικές συμπράξεις στη «μικρή» αλλά και τη «μεγάλη» οθόνη, επισημαίνει ότι, «σταθμός» στην καριέρα του, υπήρξε η συνεργασία του με τον Νίκο Κούνδουρο στην ταινία «Μπάυρον, Η Μπαλάντα ενός Δαιμονισμένου».

Τη φετινή χρονιά, ο Μάνος Βακούσης τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο Θεάτρου «Κάρολος Κουν», τόσο για την ερμηνευτική του δεινότητα στον «Επισκέπτη» του Eric-Emmanuel Schmitt όσο και για την προσφορά του στο ελληνικό θέατρο εν γένει.

«Είμαι ένας τυχερός θνητός άνθρωπος, ο οποίος αγάπησα αυτήν τη σπουδαία συνάντησή μου με το θέατρο. Το θέατρο θεωρώ πως είναι η σοφία της ζωής· “δίνει” κι όποιος ακούσει. 

Νομίζω ότι θα ήμουν άχρηστος σε οποιαδήποτε δουλειά, αν και δεν με τιμά αυτό. Απ’ το πάθος μου, από την αγάπη μου για το θέατρο δεν έχω “ξεφύγει”.», παραθέτει στο TheOpinion.

«Η μνήμη είναι το θαύμα της ύπαρξης στη ζωή του ανθρώπου»

Αρχής γενομένης από τον Πειραϊκό Σύνδεσμο, ο Μάνος Βακούσης συμπορεύτηκε με εκπροσώπους του ελληνικού θεατρικού πάλκου «ουτοπικούς», όπως δεν θα πάψω να τους χαρακτηρίζω, μεταξύ των οποίων ο Αλέξης Μινωτής και ο Κάρολος Κουν. 

«Ως μαθητής είχα την τύχη να γνωρίσω και τις δύο σχολές· απ’ τη μία τον Αλέξη Μινωτή και από την άλλη τον Κουν. Στο θέατρο ήταν μεγάλοι καλλιτέχνες, στη ζωή τους δεν ήταν πάντα ούτε ευχάριστοι ούτε ευγενικοί ούτε γενναιόδωροι προς τον εαυτό τους και τους άλλους. Αλλά αυτό είναι ανθρώπινο», σημειώνει στο TheOpinion.

Και συνεχίζει: «Δείτε, όμως, τι κάνει η μνήμη, μιλώντας σας για τον Κουν. Σας πάει κατευθείαν στη γέννηση αυτού, που δεν γνωρίσατε. 

Αυτό είναι και το θέατρο, σου “ξυπνάει” τη μνήμη! Η μνήμη είναι το θαύμα της ύπαρξης στη ζωή του ανθρώπου. Γι’ αυτό και λέει ο ποιητής μας ότι δεν υπάρχει θάνατος, αφού υπάρχει η μνήμη. Άρα, λοιπόν, όλους αυτούς τους γνωρίσατε. 

Μιλώντας για τον Αριστοφάνη, δεν ζει τώρα; Δεν είναι εδώ παρών, που, το 2024, θα τον δούμε “ζωντανό” στη σκηνή; Αυτό δεν είναι μια τελετή μαγική;».

«Το έργο μού αφυπνίζει την ανυπαρξία μου»

Ο «Πλούτος» του Αριστοφάνη, σε μετάφραση, ελεύθερη απόδοση κειμένου και σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, κάνει πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη για να ταξιδέψει ανά την Ελλάδα και να παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου.

Και παρότι για τον ηθοποιό έχουν προηγηθεί δύο συμμετοχές στο εν λόγω έργο -σε σκηνοθεσία Νίκου Περέλη και Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς αντίστοιχα- παραδέχεται ότι εξακολουθεί να «εκπλήσσεται», ανακαλύπτοντας τον «Πλούτο» μέσα από τη ματιά του Γιάννη Κακλέα. Αναφέρει στο TheOpinion:

«Τώρα, συνειδητοποιώ περισσότερο το έργο. Ίσως είναι η ηλικία, ίσως είναι η εμπειρία… Ο Χορν, λίγο πριν φύγει από τη ζωή, είχε πει: “Δεν έπαιξα κανέναν ρόλο. Γιατί κάθε φορά που έπαιζα κάποιον ρόλο, ανακάλυπτα καινούρια πράγματα. Και θα φύγω από τη ζωή και δεν θα τα έχω ανακαλύψει όλα. Αλλά έχω χαρεί τη στιγμή μου, που κρύβει παρόν, παρελθόν και μέλλον”. Αυτό είναι το μυστικό. 

Με τον Κακλέα, το πρώτο που “αναγκάζεσαι” να κάνεις είναι να μελετήσεις· από την πρώτη στιγμή, μας υπέδειξε ότι πρόκειται για ένα έργο που πρέπει να το ανακαλύψουμε. 

Αυτός ήταν ο πυρήνας για να οδηγήσει τον καθένα μας σε αυτήν τη μελέτη, σε αυτήν την έρευνα. Και με έναν τρόπο δωρικό. Μετά, “ορμάμε” στη σκηνή να κάνουμε λάθη. Να βρούμε πράγματα. Να συνειδητοποιήσουμε τι θέλουμε να πούμε. 

Θεωρώ ότι, αυτήν τη φορά, το έργο μού αφυπνίζει την ανυπαρξία μου· την ανυπαρξία του Μάνου Βακούση. Πώς μπορώ, δηλαδή, να μην είμαι ανύπαρκτος. 

Είναι συναρπαστικό τι αποκαλύπτει ο Αριστοφάνης με τον “Πλούτο”. Γι’ αυτό και είναι “πλούσιος” αυτός που θα δει την παράσταση. Πέρα από το εάν του αρέσει ή όχι, σημασία έχει ότι, αυτή η εκδοχή του Κακλέα, “φωτίζει” τη δύναμη του τι είναι πλούτος.

Ο Γιάννης κατάφερε να θαυμάσουμε ο ένας τον άλλον και, φυσικά, το όραμά του. Και να γίνει αυτό δικό μας. Είναι ένας άνθρωπος, που δεν κάνει χατιράκια στην πρόβα, στη ζωή του. Έτσι πιστεύω. Σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει, έχει ένα όραμα που έχει μελετήσει καιρό, χρόνια. Και σε αυτό θέλει συνεργάτες, που να το κάνουν δικό τους». 

«Μην έχοντας συνείδηση, γίνονται οι τραγωδίες»

Και μετά από όλα αυτά, μένει να απαντηθεί μία «κρίσιμη» ερώτηση: Μάνο Βακούση, τι είναι «πλούτος» για τον Αριστοφάνη και τι για σένα;

«Μελετώντας, στάθηκα με δέος στη σκηνή που πηγαίνουν τον Πλούτο στο Ασκληπιείο. Με αυτήν τη σκηνή ανακάλυψα ότι τον πηγαίνουν εκεί για να βρει το φως του, που σημαίνει: να γίνει πάλι υγιής. Άρα πλούτος, για μένα, εστί η υγεία του νου μας!

Ο νους είναι μια ισορροπία. Αυτό είναι το βασικό μήνυμα του έργου. Αν ο κάθε θνητός το καταλάβει αυτό, δεν θα είμαστε τόσο “ωμοφαγικοί”· ο άνθρωπος, πια, χόρτασε και τρώει και τον άλλον δίπλα του».

Kαι καταλήγει: «Ο Χρεμύλος, που υποδύομαι, δεν έχει πολιτική συνείδηση. Γι’ αυτό και τρελαίνεται στο τέλος ο γλυκός μου, γιατί αγαπάει τον άνθρωπο. Αγαπάει να μοιράζει τον πλούτο στην πόλη του και μόλις την κάνει πλούσια, συνειδητοποιεί ότι όλοι γίνονται πλούσια “τέρατα”. 

Η παράσταση “χτυπάει” και τους πλούσιους και τους φτωχούς που γίνονται “τέρατα”, σε ένα παιχνίδι ακρότητας. O πλούτος δεν είναι δικός μας, είναι της γης. Κι εδώ το θέατρο παίρνει “αγκαλιά” τον δεξιό, τον αριστερό, τον κεντρώο, τον ακροαριστερό, τον ακροδεξιό. Το θέατρο είναι μια ψυχαγωγία αγάπης. 

Παίζοντας, λοιπόν, τον Χρεμύλο, έχω “ψιλοσαλέψει” και “τρελαθεί”, γιατί ανακαλύπτω ότι είναι από τα σπάνια φαινόμενα ανθρώπου· αγαπάει τον εαυτό του και τους πολίτες. Όταν μοιράζει τον πλούτο στους συμπολίτες του και όλοι ακολουθούν έναν δρόμο φρίκης, αυτός παραμένει, φτιάχνοντας νοσοκομεία, νηπιαγωγεία, ορφανοτροφεία. 

Είναι ένα μήνυμα τεράστιο για τις μέρες μας ο Αριστοφάνης: φτιάξτε την παιδεία, φτιάξτε την περίθαλψη! Και είναι ευθύνη όλων μας! Μην έχοντας συνείδηση, γίνονται οι τραγωδίες».

Πληροφορίες

«Πλούτος» του Αριστοφάνη

Θέατρο Δάσους, Θεσσαλονίκη

Πρεμιέρα: Τετάρτη 3 Ιουλίου και ώρα 21.15

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη 4 Ιουλίου και ώρα 21.15, Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου και ώρα 21.00

Ηλεκτρονική προπώληση εισιτηρίων: more.com

Πληροφορίες: ntng.gr

Στις 19 & 20 Ιουλίου, η παράσταση θα παρουσιαστεί στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου

Συντελεστές

Μετάφραση – Ελεύθερη απόδοση κειμένου – Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας

Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης

Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη

Πρωτότυπη μουσική: Βάιος Πράπας

Πρωτότυποι στίχοι: Τελευταίος Καλεσμένος

Χορογραφίες: Στεφανία Σωτηροπούλου

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Βοηθός σκηνοθέτη: Άρης Κακλέας

Συνεργάτις σκηνογράφος – ενδυματολόγος: Δανάη Πανά

Βοηθός ενδυματολόγου: Μανώλης Ψωματάκης

Συνεργάτις σκηνογράφος: Ελίνα Δράκου

Βοηθός φωτίστριας: Ιφιγένεια Γιαννιού

Οργάνωση παραγωγής: Αθανασία Ανδρώνη

Φωτογραφίες: Mike Rafail (That Long Black Cloud)

Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης: Δέσποινα Παπαδημητρίου

Διανομή (με αλφαβητική σειρά)

Μαίρη Ανδρέου (Αερόπη)

Μάνος Βακούσης (Χρεμύλος)

Δημήτρης Διακοσάββας (Κλεώνυμος)

Άννα Ευθυμίου (Πενία 3)

Αλέξανδρος Ζουριδάκης (Πλούτος)

Αναστασία Κελέση (Παρέα του Καρίωνα)

Φαίη Κοκκινοπούλου (Αρχιδάμια)

Ελένη Μισχοπούλου (Λυσιμάχη)

Δημήτρης Μορφακίδης (Ελπίνωρ)

Φαμπρίτσιο Μούτσο (Παρέα του Καρίωνα)

Χριστίνα Μπακαστάθη (Παρέα του Καρίωνα)

Χρυσή Μπαχτσεβάνη (Πενία 2)

Κλειώ – Δανάη Οθωναίου (Πενία 4)

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου (Ελπινίκη)

Πολυξένη Σπυροπούλου (Πενία 1)

Γιάννης Σύριος (Καρίων)

Φωτεινή Τιμοθέου (Λευκοθέα)

Γιάννης Τομάζος (Παρέα του Καρίωνα)

Χρήστος Τσάβος (Παρέα του Καρίωνα)

Γιάννης Τσεμπερλίδης (Αρτεμίδωρος)

Θάνος Φερετζέλης (Καλισθένης)

Γιάννης Χαρίσης (Θρασύμαχος)

Χορευτές – χορεύτριες

Αναστασία Κελέση

Στεφανία Σωτηροπούλου

Μάριος Χατζηαντώνης

Νικόλας Χατζηβασιλειάδης

Μουσικοί επί σκηνής

Βάιος Πράπας

Τελευταίος Καλεσμένος

Χατζηφραγκέτα

Nalyssa Green

Στην Παράβαση του έργου εμφανίζεται η Ιστορικός – Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών, Μαρία Ευθυμίου

Γείτονες – Μύστες – Χορογραφία Χρεμύλου και Πενίας – Συνδαιτυμόνες στο πάρτι: Ο Θίασος