Λίλα Μπακλέση στο TheOpinion: «Δεν ξέρω ποιος έχει φτάσει στην πλήρη αποδοχή του εαυτού του»

Η Άρτεμις Γρύμπλα, η Λίλα Μπακλέση και ο Κωνσταντίνος Μπιμπής συμπράττουν ξανά επί σκηνής και κάνουν μια στάση στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ, για να παρουσιάσουν τη «Δάφνη» της Rafaella Marcus.

Η ηθοποιός, Λίλα Μπακλέση, απολαμβάνει να περιοδεύει με τις παραστάσεις της. Συγκεκριμένα, βρίσκει ενδιαφέρουσα τη συναναστροφή με ανθρώπους που δεν θα είχε ποτέ την ευκαιρία να γνωρίσει παραμένοντας στο κέντρο της Αθήνας.

Κάπως έτσι, λοιπόν, έρχεται και πάλι στη Θεσσαλονίκη με μια γνώριμη ομάδα σε διαφορετικούς, όμως, ρόλους, για να μας συστήσουν όλοι μαζί τη «Δάφνη» της Rafaella Marcus.

«Είναι μια παράσταση πολύ γλυκιά και αστεία και συγκινητική. Ανυπομονώ να ανεβαίνω στη σκηνή μαζί με την Άρτεμη και να επικοινωνούμε αυτήν την ιστορία στον κόσμο. Έχω, πραγματικά, πολύ μεγάλη περιέργεια να δω πώς θα υποδεχτεί και θα διαχειριστεί το κοινό της Θεσσαλονίκης την παράστασή μας», επισημαίνει, μεταξύ άλλων, η Λίλα Μπακλέση στο  ΤheOpinion.

Έρχεστε στη Θεσσαλονίκη, Λίλα, για να μείνετε καιρό… Γιατί αποφάσισες να καταπιαστείς με το συγκεκριμένο έργο; Και ρωτάω, καθώς δεν εμπλέκεσαι μόνον υποκριτικά. Έχεις αναλάβει, παράλληλα, την επιμέλεια και της μετάφρασης και της σκηνοθεσίας.

Ξεκινάμε από 15 Δεκέμβρη, ουσιαστικά. Συνεργαζόμαστε με το Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ, κάνουμε και συμπαραγωγή, οπότε έχουμε πολύ μεγάλη χαρά που ερχόμαστε.

Με την Άρτεμη και τον Κωνσταντίνο η αλήθεια είναι ότι, μετά «Τους κάτω απ’ τα αστέρια», ψάχναμε να βρούμε κάτι άλλο για να καταπιαστούμε. Δεν θέλαμε να κάνουμε αμέσως το επόμενο βήμα. Διαβάζοντας πράγματα, «έπεσε» στα χέρια της Άρτεμης αυτό το κείμενο. Έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον, το «ερωτεύτηκα» από την πρώτη στιγμή. Το ίδιο και ο Κωνσταντίνος. Κι έτσι αποφασίσαμε να το κάνουμε.

Επειδή η Άρτεμις κι εγώ μέναμε στο Λονδίνο αρκετά χρόνια, είμαστε εξοικειωμένες με τη βρετανική γλώσσα. Και θέλαμε να κάνουμε εμείς τη μετάφραση. Αυτό μας έδωσε τη δυνατότητα να εμβαθύνουμε πάρα πολύ στο κείμενο. Από τη στιγμή που παίζουμε οι δυο μας, αποφασίσαμε ότι θα κάνουμε πάλι τη σκηνοθεσία οι τρεις μας· «Στους κάτω απ’ τα αστέρια» έπαιζα εγώ με τον Κωνσταντίνο και το «τρίτο μάτι» ήταν η Άρτεμις, τώρα παίζω εγώ με την Άρτεμη και το «τρίτο μάτι» είναι ο Κωνσταντίνος.

Μου είπες ότι μένατε στο Λονδίνο. Επομένως, έχουμε ένα brain gain στην περίπτωση αυτήν;

Με την Άρτεμη συνέχεια συζητάμε για το πότε θα επιστρέψουμε στο Λονδίνο. Ειδικά, όμως, ως ηθοποιός, όταν δεν χρησιμοποιείς τη μητρική σου γλώσσα, είναι αρκετά δύσκολο να κάνεις ακριβώς όσα θέλεις. 

Η Άρτεμις έκανε ένα μεταπτυχιακό στη Δραματουργία, εγώ έκανα μαθήματα για Υποκριτική στον κινηματογράφο. Μπορεί να σου δώσει, φυσικά, πάρα πολλά πράγματα το Λονδίνο. Γιατί, συγκεκριμένα στις τέχνες, το Λονδίνο και η Νέα Υόρκη είναι τα «κέντρα». 

Εμένα μου αρέσει να μπορώ να εκφραστώ στη δική μου γλώσσα. Όπως, φυσικά, έχει και πάρα πολύ ενδιαφέρον να προσπαθείς, ως ηθοποιός, να παίξεις στα αγγλικά· οι ταινίες που έχω κάνει, μία καναδική και μία αμερικάνικη, είχαν πολύ ενδιαφέρον ως προς το πώς θα προσεγγίσεις κάτι σε μιαν άλλη γλώσσα. Αλλά δεν πιστεύω ότι είναι, ακριβώς, brain gain. Είναι και μια ανάγκη δημιουργίας στον δικό σου, μικρό κόσμο.

Στο παρόν θεατρικό είσαι, λοιπόν, η «Δάφνη»;

Κι εγώ κι η Άρτεμις είμαστε η «Δάφνη»…

Για εξήγησέ το μου αυτό…

Ουσιαστικά, λέμε την ιστορία αυτής της κοπέλας. Η Δάφνη είναι bisexual και προσπαθεί να βρει τη θέση της μέσα στον ετεροκανονικό κόσμο. Προσπαθεί να βρει την ευτυχία, να αποδεχτεί τον εαυτό της. Βιώνει βία και από την κοινωνία και από συντρόφους. Η ίδια προσπαθεί, απλώς, να υπάρξει.  

Για ‘μας είναι μια ιστορία που πρέπει να ειπωθεί και στην Ελλάδα του 2023, που κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας για πολλά θέματα. Είναι μια ιστορία που, νομίζω, πρέπει να ειπωθεί και για τις γυναίκες· για το πώς αντιμετωπίζει τις γυναίκες, είτε είναι straight είτε λεσβίες είτε bisexual, η πατριαρχία. 

Οι άντρες που έχουν έρθει στην παράσταση, είναι αυτοί οι οποίοι περισσότερο θέλουν, μετά, να μας μιλήσουν. Ο κάθε άνθρωπος βλέπει μια παράσταση μέσα από τη δική του οπτική. Έχει ενδιαφέρον για ‘μένα το γεγονός ότι σχεδόν σοκάρονται από κάποια πράγματα που το έργο επισημαίνει, γιατί συνειδητοποιούν πώς κάποιες συμπεριφορές έχουν εντυπωθεί μέσα τους. 

Αναρωτιέμαι, αν βρισκόμαστε σε μια στάσιμη κατάσταση -που, καμιά φορά, λες ότι κι αυτό καλό είναι- ή είμαστε «κάθε πέρσι και καλύτερα»… Ή, δεν ξέρω, εσύ βλέπεις κάποια πρόοδο;

Βλέπω πρόοδο. Και δεν υπάρχει περίπτωση να μην υπάρξει εξέλιξη. Είτε το θέλουμε είτε όχι, η ζωή μάς ξεπερνά. 

Απ’ τη στιγμή που υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν σε ομόφυλες οικογένειες, αποκλείεται να μην υπάρξει, κάποια στιγμή, ένα νομικό πλαίσιο με το οποίο θα είναι καλυμμένα αυτά τα παιδιά. Και πρέπει να καταλάβουμε ότι χρόνια μεγάλωναν παιδιά με ομοφυλόφιλους ή bisexual γονείς, απλώς παρέμεναν κρυφοί. Αυτή τη στιγμή μιλάμε για οικογένειες που κάπως πρέπει να διασφαλιστούν. 

Το θέμα στη «Δάφνη» δεν είναι αυτό καθαυτό. Μιλάει για μια κοινωνία η οποία εξελίσσεται, αλλά, ουσιαστικά, σε κάποια πράγματα μένει ακόμη πολύ πίσω. 

Εκτός από το αντρικό κοινό που σας προσεγγίζει, άτομα που ανήκουν σε αυτές τις κοινότητες έρχονται να σας μιλήσουν;

Ναι, φυσικά. Είχαμε πολλή στήριξη στην Πάτρα. Αυτό που μας είπαν είναι ότι τους φάνηκε τόσο αληθινό το κείμενο σε σχέση με αυτά που βιώνουμε γενικά. Όσα ακούει η Δάφνη, τα έχουμε ακούσει σε τραπέζια να ειπώνονται. 

Τα πράγματα, ενίοτε, είναι πολύ απλά. Στήριξη χρειαζόμαστε οι άνθρωποι κι ο ένας τον άλλον…

Από αυτό που βλέπω στην Αθήνα, που είναι μια πολύ μεγάλη πόλη, συνειδητοποιώ το πόσο πολύ έχουμε βασιστεί ο ένας στον άλλο. Για ‘μένα, που δεν έχω μεγαλώσει στην Αθήνα κι η οικογένειά μου ζει στην Πάτρα, οι φίλοι μου είναι η οικογένειά μου. 

Και βλέπω πολλούς πυρήνες να δημιουργούνται· μπορεί να μην είναι συνειδητό, αλλά η αλήθεια είναι ότι προφυλάσσεις τον εαυτό σου από το μίσος που υπάρχει γύρω μας. Ανήκω σε μια ομάδα που στηρίζουμε πάρα πολύ ο ένας τον άλλον. Είτε αυτό μπορεί να είναι σε σχέση με τα επαγγελματικά μας είτε με τα οικονομικά μας είτε με τα συναισθηματικά μας. 

Αναφορικά με τη Δάφνη; Θα αποδεχτεί, τελικά, τον εαυτό της για να είναι ευτυχισμένη;

Η Δάφνη παλεύει, όπως παλεύουμε όλοι. Δεν ξέρω ποιος έχει φτάσει στην πλήρη αποδοχή του εαυτού του. Θεωρώ ότι είναι μια συνεχής πάλη. 

Το έργο είναι βασισμένο και στον μύθο της Δάφνης και του Απόλλωνα· όσο η Δάφνη βιώνει κακοποίηση, φαντασιώνεται ότι μεταμορφώνεται σε δέντρο ώστε να μπορέσει να αντέξει και να υπάρξει. Νομίζω ότι όλοι βρίσκουμε τρόπους για να ξεφεύγει το μυαλό μας και να προστατευτούμε. Αυτό κάνει και η Δάφνη. 

Μπορεί να ακούγεται αρκετά «βαρύ», αλλά το έργο έχει πάρα πολύ χιούμορ. Κι εμείς οι τρεις ως άνθρωποι -θα μπορούσα, βέβαια, να το θέσω διαφορετικά- είμαστε «κάφροι» και μέσα από το χιούμορ αντιμετωπίζουμε πάρα πολλές καταστάσεις στη ζωή μας. Είναι ένας μηχανισμός άμυνας; Είναι μηχανισμός άμυνας σίγουρα, αλλά είναι κι ένας τρόπος τον οποίο έχουμε επιλέξει για να ζούμε τη ζωή μας. Κι αυτό πάντα υπάρχει και μέσα στις παραστάσεις μας. 

Οπότε, ουσιαστικά, με πάρα πολύ χιούμορ η Δάφνη περιγράφει την ιστορία της. Είναι ένα κείμενο που έχει γράψει η Rafaella Marcus, που αν και στην Αγγλία σε αυτά τα θέματα είναι μπροστά, πάλι, όμως, βλέπεις ότι οι προβληματισμοί είναι οι ίδιοι.

Εσένα, Λίλα, σε βλέπουμε και τηλεοπτικά. Έτσι δεν είναι;

Βεβαίως. Είμαι «Στα Σύνορα», στο Star, κάθε Κυριακή στις 20:50. Είμαι πολύ χαρούμενη. Είχα πολύ καιρό να κάνω γυρίσματα για τόσο μεγάλο διάστημα. 

Τη σκηνοθεσία την κάνουν ο Βασίλης Θωμόπουλος και ο Παύλος Θωμόπουλος. Είμαι με μια πολύ ωραία ομάδα ηθοποιών και συντελεστών. Γελάμε πάρα πολύ. Και ήθελα να επιστρέψω σε αυτήν την καθημερινότητα του γυρίσματος, που είναι τελείως διαφορετική. 

Ως ηθοποιός, πώς το βιώνεις ότι είσαι με μια βαλίτσα στο χέρι;

Μου αρέσει πάρα πολύ, είμαι τέτοιος τύπος. Δεν μπορώ, δηλαδή, να πω ότι «Α, τελείωσε. Μένω για πάντα στην Αθήνα». Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το διαχειριστώ.  Μ’ αρέσει να έχω μια βάση, αλλά θέλω να ταξιδεύω. Και γι’ αυτό, στην περίπτωση που επιστρέψουμε στο Λονδίνο, θέλουμε να πηγαινοερχόμαστε.

Αλλά η περιοδεία έχει κι ένα άλλο φοβερό: το ότι γνωρίζεις κόσμο που δεν μένει στην Αθήνα. Δοκιμάζεις την παράστασή σου -την όποια παράσταση- σε ένα τελείως διαφορετικό κοινό και μετά συνομιλείς με ανθρώπους με τους οποίους μπορεί να μην είχες την ευκαιρία να βρεθείς. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Μου αρέσει πολύ να κάνω περιοδεία, ειδικά τον χειμώνα που λειτουργεί με τελείως διαφορετικό τρόπο η επαρχία.

Πληροφορίες

«Δάφνη», της Rafaella Marcus

Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ (Τσιμισκή 136, Πλατεία ΧΑΝΘ)

Πρεμιέρα: Παρασκευή, 15 Δεκεμβρίου στις 21.00

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Σάββατο 16/12 στις 21.00, Κυριακή 17/12 στις 19.00, Παρασκευή 22/12 στις 21.00, Σάββατο 23/12 στις 21.00, Δευτέρα 25/12 στις 21.00, Τρίτη 26/12 στις 21.00, Παρασκευή 29/12 στις 21.00, Σάββατο 30/12 στις 21.00, Δευτέρα 01/01 στις 21.00, Τρίτη 02/01 στις 21.00, Παρασκευή 05/01 στις 21.00, Σάββατο 06/01 στις 21.00, Κυριακή 07/01 στις 19.00

Εισιτήρια: Κανονικό 17€, Φοιτητικό – Ανέργων 15€

Προπώληση εισιτηρίων: more.com, ταμείο Θεάτρου ΑΥΛΑΙΑ

Τηλέφωνο: 231 023 0013

Η παράσταση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα και την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού

Συντελεστές

Μετάφραση & Ερμηνεία: Άρτεμις Γρύμπλα & Λίλα Μπακλέση

Σκηνοθεσία: Άρτεμις Γρύμπλα, Λίλα Μπακλέση, Κωνσταντίνος Μπιμπής

Σκηνικά – Κοστούμια: Μαρία Παπαδοπούλου

Μουσική: Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου

Επιμέλεια κίνησης: Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου

Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασσόπουλος

Βοηθός σκηνοθετών: Εύα Διαμαντή

Φωτογραφίες & Trailer: Σοφοκλής Μπιμπής

Παραγωγή: Floating Orchard Theatre Company & Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ Θεσσαλονίκη