Λεωνίδας Κακούρης στο TheOpinion: «Ο άνθρωπος μοιάζει να εισέρχεται σε μια μετανθρώπινη εποχή, στην οποία αποξενώνεται από τις απλές χαρές της ζωής»

Το έργο «Εκείνος κι Εκείνος» του Κώστα Μουρσελά, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ρήγα, παρουσιάζεται στο Θέατρο Κήπου στις 08 και 09 Ιουλίου.

Όπως συμβαίνει με τους περισσότερους ηθοποιούς, έτσι και για τον Λεωνίδα Κακούρη ξεκίνησε εκείνη η γοητευτική περίοδος των καλλιτεχνικών μετακινήσεων, κατά την οποία η καθημερινότητα συνοδεύεται από μια συνεχή εναλλαγή εικόνων και πλούσιες συναναστροφές.

Στο πλαίσιο αυτής της διαδρομής -και πριν πάρει τη θέση του στο τηλεοπτικό καστ της νέας σειράς της ΕΡΤ «Οι θάλασσες μας χώρισαν»- μας συστήνεται θεατρικά ως ένας σοφός, περιπλανώμενος μποέμ. Ο ίδιος, βέβαια, παραδέχεται πως δεν είναι τόσο «ελεύθερος» όσο ο χαρακτήρας που ενσαρκώνει, παρότι θα το επιθυμούσε.

«Η παράσταση “Εκείνος κι Εκείνος” είναι ένα ταξίδι στον κόσμο δύο ανθρώπων, οι οποίοι έχουν αποφασίσει να ζουν παράπλευρα από την κοινωνία, σχολιάζοντας και φιλοσοφώντας τα “κακώς κείμενα”.

O θεατής θα παραμείνει μόνιμα με ένα χαμόγελο και θα ξεσπάει σε δυνατά γέλια, όταν θα αντιλαμβάνεται τι, πραγματικά, κάνουμε οι άνθρωποι· αυτό, δηλαδή, που λέμε ότι “βάζουμε τα χεράκια μας και βγάζουμε τα ματάκια μας”, το κείμενο του το “σερβίρει” με έναν τόσο ωραίο τρόπο, με ένα τόσο γλυκόπικρο χιούμορ, που νομίζω ότι, στο τέλος, θα του αφήσει ένα πολύ ωραίο συναίσθημα», αναφέρει στο TheOpinion.

Κύριε Κακούρη, έχετε μνήμες από την τηλεοπτική εκδοχή του έργου «Εκείνος κι Εκείνος»;

Από εκείνη την περίοδο, όχι. Δεν είχα τέτοιες προσλαμβάνουσες, ήμουν μικρός. Κάποια στιγμή, όμως, έτυχε να δω ένα επεισόδιο που έχει διασωθεί, «Το αυγό». Μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση· αφενός ήταν πάρα πολύ ωραίο και αφετέρου αυτές οι φιγούρες, παρότι τις είχα δει μία φορά, μου έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένες στο μυαλό.

Δεν μπήκα, βέβαια, στον πειρασμό να το δω ξανά. Δεν ήθελα να επηρεαστώ, έστω και χωρίς να το καταλάβω. Το αντιμετώπισα ως ένα κείμενο που έρχεται στα χέρια μου και δουλεύω πάνω σε αυτό.

Όσον αφορά τη σκηνική συνύπαρξη με τον κύριο Κωνσταντίνου, τον άλλο…«Εκείνο»;

Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Ο ένας «κόβει» κι ο άλλος «ράβει». Μπορώ να πω ότι είναι μια ξεχωριστή εμπειρία να δουλεύεις μαζί του.

Θαυμάζω το σθένος του, τη νεανικότητα που έχει στη δουλειά. Είναι τόσο σύγχρονος. Δεν κουβαλάει καθόλου το «βάρος» της ηλικίας του, μόνο ως αποκρυσταλλωμένη γνώση και εμπειρία.

Ο Σόλων, τον οποίο και υποδύεστε, είναι ένας θυμόσοφος, ένας παρατηρητής του κόσμου. Πιστεύετε πως, ως ανθρωπότητα, έχουμε χάσει την ικανότητα να κοιτάμε αληθινά, επί της ουσίας γύρω μας;

Νομίζω πως ναι, κι αυτό το ‘χει δημιουργήσει η ταχύτητα. Όλα γίνονται πάρα πολύ γρήγορα. Αυτό καυτηριάζει και το έργο.

Ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία ο σύγχρονος τρόπος ζωής, όλη αυτή η συσσώρευση των αγαθών, η επιτυχία, η απόκτηση του πλούτου, μας κάνουν να χάνουμε την ουσία. Μας απομακρύνουν, κάπως, από τον βαθύτερο εαυτό μας και από όσα έχουμε πραγματικά ανάγκη· ο άνθρωπος μοιάζει να εισέρχεται σε μια μετανθρώπινη εποχή, στην οποία αποξενώνεται από τις απλές χαρές της ζωής.

Ποιες είναι αυτές οι χαρές; Καταρχάς, να έχεις μια καλή παρέα. Να μπορείς να μιλάς με έναν άνθρωπο. Να φιλοσοφείς. Να χαίρεσαι με απλά πράγματα, «με τις ψιχάλες της βροχής» όπως λέμε και στο έργο. Να χαίρεσαι με τη θάλασσα, με μία φέτα καρπούζι κάτω από μια κληματαριά.

Δυστυχώς, στην εποχή μας βλέπουμε το «τυράκι» και δεν αντιλαμβανόμαστε τη «φάκα». Χαίρεσαι όταν αγοράζεις κάτι, για παράδειγμα ένα καινούργιο αυτοκίνητο. Αυτή η χαρά θα κρατήσει για ένα εξάμηνο. Μετά θα κυκλοφορήσει το επόμενο μοντέλο, το οποίο θα έχει κάτι περισσότερο και, στο τέλος, το μόνο που θα σου μείνει θα είναι η δυσθυμία. Είναι επίπλαστες όλες αυτές οι απολαύσεις. Έχουμε γεμίσει τις ζωές μας με άγχος.

Αυτοί οι δύο ήρωες έχουν αποτάξει το άγχος, είναι δύο χαρούμενοι άνθρωποι. Φτωχοί από υλικά αγαθά μεν, αλλά πλούσιοι από εμπειρίες, ζωή, φύση, κουβέντες, συντροφικότητα…

Ριζοσπαστική, για τις μέρες μας, αυτή η «απλότητα» της ζωής που προτείνουν οι δύο χαρακτήρες…

Είναι επανάσταση! Φανταστείτε και το μέλλον… Πραγματικά, δεν ξέρω πού τοποθετείται ο άνθρωπος μέσα σε όλη αυτήν την «καταιγίδα» που έρχεται.

Πλέον, η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να κάνει πράγματα καλύτερα από εμάς, με αποτέλεσμα πάρα πολλοί να χάσουμε και τις δουλειές μας. Θα φτάσουμε να ζούμε σε έναν κόσμο, που δεν θα αναγνωρίζουμε τι είναι ανθρώπινο και τι όχι. Εμένα, αυτό, μου προκαλεί έναν φόβο…

Η δική σας σχέση με την τεχνολογία, και στο πλαίσιο της εξωστρέφειας λόγω του επαγγέλματός σας, ποια είναι;

Ούτε πολύ κοντά ούτε πολύ μακριά. Θέλω να έχω μια επαφή για να μην χάνω κομμάτια, να μην μου λείπουν κάποιες γνώσεις. Μπορώ να δουλέψω, ας πούμε, ένα πρόγραμμα ήχου, όταν χρειαστεί να κάνω κάποιες εκφωνήσεις.

Φυσικά, χρησιμοποιώ το ίντερνετ. Με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ασχολούμαι ελάχιστα, συνήθως όταν υπάρχει κάποια αφορμή.

Σήμερα, κύριε Κακούρη, πού εντοπίζετε τον μεγαλύτερο παραλογισμό της κοινωνίας μας;

Σε όλο αυτό το κυνήγι της τελειότητας· να είναι όλοι οι καλύτεροι, να βγάλουν πολλά χρήματα, να έχουν φήμη.

Και μετά από λίγο ακούμε ότι, πίσω από αυτήν την επίπλαστη εικόνα, κρύβονται πολλές θλιβερές ιστορίες. Άρα, τίποτα δεν είναι ό, τι φαίνεται και τα πάντα δεν είναι «χρυσός».

 

Πληροφορίες

«Εκείνος κι Εκείνος» του Κώστα Μουρσελά

Θέατρο Κήπου (Πάρκο ΧΑΝΘ)

Τρίτη 08/07 & Τετάρτη 09/07, στις 21:15

Εισιτήρια: 22€ κανονικό, 18€ μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων, άνω των 65 ετών, ΑμεΑ, παιδικό από 6 έως 12 ετών)

Προπώληση εισιτηρίων: more.com

Διάρκεια: 90 λεπτά

Ταυτότητα παράστασης

Κείμενο: Κώστας Μουρσελάς

Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ρήγας

Σκηνικά: Γιάννης Σπανόπουλος

Κοστούμια: Κωνσταντίνος Γιαννιώτης

Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου

Βοηθός σκηνοθέτη: Δανάη Σταματοπούλου

Δημόσιες σχέσεις: Νταίζη Λεμπέση

Οργάνωση παραγωγής: Χριστιάνα Σακαρέλη

Διεύθυνση παραγωγής: Θοδωρής Γκόγκος

Καλλιτεχνική διεύθυνση: Λευτέρης Πλασκοβίτης

Παραγωγή: Non Grata Productions – Βασίλης Ζήσης

Παίζουν

Γιώργος Κωνσταντίνου

Λεωνίδας Κακούρης

Δημήτρης Σταρόβας

Σοφία Μανωλάκου