Λένα Παπαληγούρα στο TheOpinion: «Η εξωτερική τελειότητα εξαντλείται πολύ γρήγορα»

Για ένα από τα πιο εμβληματικά έργα του γαλλικού θεάτρου μιλάει η Λένα Παπαληγούρα στο TheOpinion και τη Δέσποινα Δαϊλιάνη

ΘΕΑΤΡΟ ΘΕΜΑ THEOPINION

EUROKINISSI

Δέσποινα Δαϊλιάνη

13 Δεκεμβρίου 2024, 09:00 UPD: 13 Δεκεμβρίου 2024, 09:37

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο

Η ανανεωμένη εκδοχή της παράστασης «Συρανό», σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, παρουσιάζεται στο Θέατρο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ από 14 Δεκεμβρίου.

Καθώς γράφεται το φινάλε της σειράς «Μαύροι Πίνακες», η Λένα Παπαληγούρα αφιερώνεται υποκριτικά, για το επόμενο διάστημα, στα δύο θεατρικά όπου και πρωταγωνιστεί: «Prima Facie», για το κοινό της Αθήνας, και «Συρανό» για τους θεατές της Θεσσαλονίκης.

«Ο “Συρανό” είναι μία παράσταση, που αγαπώ πολύ. Για μένα, αυτό είναι ένα έργο για όλη την οικογένεια. Ίσως να διαλέξαμε αυτές τις μέρες, για να μπορούν να έρθουν όλοι», αναφέρει η ηθοποιός στο TheOpinion.

Λένα, αυτήν την περίοδο οι δύο θεατρικοί σου κόσμοι «συγκρούονται»· από τη μία έρχεσαι σε επαφή με ένα πιο εξευγενισμένο, ρομαντικό περιβάλλον και από την άλλη με τη «σκληρή» και αδυσώπητη, δυστυχώς, πραγματικότητα.

Με έναν περίεργο τρόπο, κατά τη γνώμη μου, όλα τα σπουδαία έργα συνδέονται· μιλάνε για σχέσεις και για πληγωμένους ανθρώπους. Οι σχέσεις στο «Συρανό», που είναι ένα ποιητικό, βαθιά ρομαντικό έργο, γίνονται και πολύ «σκληρές».

Στο «Prima Facie» θίγεται η σεξουαλική κακοποίηση, ένα θέμα που μας απασχολεί. «Ανοίγει» μια συζήτηση για την έμφυλη βία και είναι πολύ ωραίο που μπορούμε να την κάνουμε και μέσω του θεάτρου· είναι ωραίο η κοινωνία να αρχίσει να μιλάει για αυτά τα θέματα είτε με σκληρότερους τρόπους, όπως στο «Prima Facie», είτε με ποιητικότερους, όπως στο «Συρανό».

Όσον αφορά στην παράσταση «Συρανό», υπάρχουν τρία πρόσωπα που την πλαισιώνουν και τα οποία μας δημιουργούν μία οικεία συνθήκη ως θεατές…

Αυτός ήταν κι ένας από τους λόγους που αποφασίσαμε, εξαρχής, να κάνουμε τη συγκεκριμένη παράσταση. Ο Μιχάλης και ο Γιώργος είναι σαν οικογένειά μου.

Είναι μεγάλη η χαρά που μπορούμε και συναντιόμαστε, πόσω μάλλον και επί σκηνής. Αυτήν τη φορά και με τον Γιώργο, ο οποίος πήρε την απόφαση να παίξει στις παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη.

Πέραν του ότι αγαπάμε πολύ τη Θεσσαλονίκη, δεν καταφέραμε να έρθουμε πέρυσι και νιώθαμε ότι έχουμε χρέος να κάνουμε αυτό το ταξίδι.

Στη δική σου θεατρική συνείδηση, ποια είναι τα χαρακτηριστικά που προσδίδουν στο εν λόγω έργο αυτήν τη διαχρονικότητα;

Καταρχάς, πρόκειται για ένα καλογραμμένο έργο, με βαθιά ποιητική υπόσταση. Επίσης, έχει να κάνει με ανεκπλήρωτους έρωτες. Είναι παρηγορητικό στην εποχή μας, που όλα είναι τόσο βίαια και γρήγορα ακόμα και στον τομέα των ερωτικών σχέσεων, να βλέπεις έναν ποιητικό έρωτα.

Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι μιλάμε για ένα πρόσωπο, το οποίο κάνει μία μεγάλη υπέρβαση· διατίθεται να βοηθήσει κάποιον άλλον ώστε να κερδίσει τη Ρωξάνη, γράφοντας τα γράμματά του, παρόλο που ο ίδιος είναι ερωτευμένος μαζί της. Ας πούμε ότι είναι ένας τρόπος μεταφυσικής συνάντησής τους. Για μένα αυτό το πλάσμα, αυτός ο ήρωας, ο Συρανό, είναι ένας ασυμβίβαστος χαρακτήρας.

Κυριαρχεί και το ζήτημα με τον ρατσισμό της εμφάνισης, τον οποίο βιώνουμε, γενικότερα, ως κοινωνία. Υπάρχει το πολιτικά ορθό για το body shaming -που είναι πάρα πολύ σωστό- σε αντιδιαστολή, όμως, με όλο αυτό το «φίλτρο», την ψεύτικη εικόνα που δημιουργούν τα social media και τη σκληρότητα με την οποία κρίνουμε κάποιον από την εμφάνισή του.

Βιώνουμε μία αντίφαση. Σαν να έχουμε δύο πραγματικότητες και δεν ξέρω κατά πόσο μπορούμε, οι άνθρωποι, να αντιληφθούμε τι αληθινά ισχύει…

Για τη Ρωξάνη, την οποία και υποδύεσαι, τι οφείλουμε να γνωρίζουμε;

Η Ρωξάνη είναι μία νεαρή, ρομαντική ύπαρξη, η οποία θεωρεί ότι βρίσκει τον αληθινό έρωτα στο πρόσωπο του Κριστιάν. Του ζητάει, λοιπόν, να της δείξει τον έρωτά του μέσα από γράμματα.

Ο Κριστιάν, όμως, δεν μπορεί να εκφραστεί με τον λόγο. Ζητάει από τον Συρανό να γράψει τα γράμματα αντί για αυτόν, μέσα από τα οποία η Ρωξάνη τον ερωτεύεται και συνειδητοποιεί, τελικά, ότι αυτό που πραγματικά τη νοιάζει είναι η ψυχή του κι όχι η εξωτερική του εμφάνιση.

Σαν να αγάπησε τον Συρανό, τον οποίο, όμως, δεν μπόρεσε να έχει. Όταν, δηλαδή, έρχεται για αυτήν η αποκάλυψη, είναι και η στιγμή του θανάτου του πρωταγωνιστή.

Είναι πολύ συγκινητικό, γιατί ο κόσμος, που βλέπει την παράσταση, είναι σαν να αναζητά κάτι από αυτήν την παλιά εποχή… Δεν υπάρχει καθόλου ποίηση στην καθημερινότητά μας και είναι σαν να την αναζητούμε μέσα από το θέατρο.

Είναι σημαντικό το χρονικό πλαίσιο, που «ανεβαίνει» η παράσταση. Πέραν της ανάγκης που έχουμε για ποίηση, έχει να κάνει και με τα μηνύματα του έργου: τη φοβερή γενναιοδωρία του ήρωα, την τραγική του κατάληξη, τη βία που υφίσταται εξαιτίας του χαρακτηριστικού του και το πόσο ο ίδιος πιστεύει ότι αυτό είναι καθοριστικό, μην αφήνοντας, έτσι, τον εαυτό του να αγαπήσει και να αγαπηθεί.

Άρα, σημασία και για σένα έχει…

…η ομορφιά, που πηγάζει από «μέσα». Η εξωτερική τελειότητα εξαντλείται πολύ γρήγορα.

Θεωρώ ότι, αυτό που μας αρέσει πραγματικά, είναι κάτι που «ακουμπάει», μάλλον, σε κάποιο δικό μας ψυχικό χαρακτηριστικό. Και, προφανώς, ο άνθρωπος που σ’ αρέσει «μέσα», σ’ αρέσει και «έξω».