Λάμπρος Καζάν στο TheOpinion: «Στα πορτρέτα μου παίζει πάντα ρόλο η ψυχολογία – Να “πάρω” ένα κομμάτι από την ψυχή του άλλου»
Ο φωτογράφος, Λάμπρος Καζάν, μιλάει στο TheOpinion και τη Δέσποινα Δαϊλιάνη
Δέσποινα Δαϊλιάνη
Ο Θεσσαλονικιός φωτογράφος Λάμπρος Καζάν βρέθηκε στη Λειψία, στις αρχές του έτους, προκειμένου να φωτογραφίσει τα πορτρέτα των 32 μουσικών της Sächsische Bläserphilharmonie· μιας από τις καλύτερες ορχήστρες πνευστών στον κόσμο.
Έπειτα από συνολικά 1.600 φωτογραφίες και μια μακρά διαδικασία επιλογής κι επεξεργασίας, ο Λάμπρος Καζάν μπορεί να λέει περήφανα ότι, πριν περίπου δέκα ημέρες, ολοκλήρωσε το δεύτερό του project για το τρέχον έτος.
Ο ίδιος βρέθηκε στη Λειψία, στις 17 Γενάρη, για να κάνει τα πορτρέτα των μουσικών της Sächsische Bläserphilharmonie. Με σπουδές στο κλασικό πιάνο, κατάφερε να βρει τον κατάλληλο κώδικα επικοινωνίας, αποδεικνύοντας, εκ του αποτελέσματος, ότι τίποτα δεν κατάφερε να σταθεί εμπόδιο σε αυτήν τη φωτογραφική «πρόσ(κ)ληση», όπως και την χαρακτηρίζει.
Λάμπρο, πώς βρέθηκες στη Λειψία να φωτογραφίζεις μερικούς από τους καλύτερους μουσικούς παγκοσμίως;
Το project αυτό προέκυψε τυχαία. Η Βαρβάρα Βενετικίδου, η οποία είναι κι η ίδια μουσικός, έχει αναλάβει το management της ορχήστρας. Με ακολουθούσε στα social media, είδε δουλειά από πορτρέτα, της έκαναν το «κλικ» και με πρότεινε στο Συμβούλιο.
Δέχτηκαν να πάρω εγώ τη δουλειά κι όχι κάποιος Γερμανός, που ήταν και το αυτονόητο. Κι η αλήθεια είναι ότι έχω το καλύτερο feedback που θα μπορούσα να ελπίζω από τους μουσικούς.
Ποιο ήταν το concept της φωτογράφισης; Γιατί είδα και πορτρέτα μουσικών σε μια πιο «funny» εκδοχή.
Ήταν ζητούμενο να βγουν κάποια πορτρέτα κλασικά, με τους ίδιους, για να μπορούν να χρησιμοποιηθούν στον Τύπο κ.λπ.. Ήθελαν ένα πορτρέτο κοντινό, με το δικό μου το στυλ, που τους άρεσε πάρα πολύ. Και το τρίτο ζητούμενο ήταν να βγουν και αστείες φωτογραφίες· κάτι που το ζήτησαν κι οι ίδιοι.
Οι ταλαντούχοι μουσικοί, συνήθως, είναι σαν μικρά παιδιά. Αυτό το ξέρω από χρόνια πείρας. Επίσης, άνθρωποι με υψηλό δείκτη νοημοσύνης έχουν πάντα και πολύ καλό χιούμορ.
Τα περισσότερα από τα πορτρέτα ήταν αυτοσχεδιασμός, από ‘μένα, της στιγμής. Έβλεπα, δηλαδή, τι υλικό υπήρχε, ζήτησα να έχουμε δυνατά μουσική καθ’ όλη τη διάρκεια της φωτογράφισης…και έγινε ένας πολύ όμορφος χαμός!
Ενδιαφέρον το μουσικό στοιχείο που χρησιμοποιείς. Πιστεύεις ότι έτσι, ενδεχομένως, θα καταφέρεις να «ξεκλειδώσεις» τον άλλον γρηγορότερα;
Πάντα, τα τελευταία 14 χρόνια που ασχολούμαι επαγγελματικά με τη φωτογραφία, όταν κάνω πορτρέτο, έχω μουσική. Δεν μπορώ χωρίς μουσική. Και κάνω το εξής: στον άνθρωπο που φωτογραφίζεται, του βάζω πάντα να επιλέξει τη μουσική που θέλει ο ίδιος· τη μουσική που τον κάνει κι αισθάνεται άνετα.
Θα έλεγες ότι, κάνοντας τη μέχρι τώρα αποτίμησή σου, ίσως μιλάμε για ένα project ζωής;
Είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Μου αρέσει πάρα πολύ να δουλεύω με μουσικούς και με ηθοποιούς. Είναι άλλη η ενέργεια, άλλη η συνεννόηση. Σαν να έχουμε –επειδή υπήρξα κι ο ίδιος μουσικός- έναν άλλον τρόπο επικοινωνίας. Αυτός, ίσως, είναι ο λόγος για τον οποίο, όταν φωτογραφίζω είτε ηθοποιούς είτε μουσικούς, πάντα το αποτέλεσμα είναι τέλειο. Είναι υπέροχο.
Φαντάζομαι ότι κάποιος άλλος φωτογράφος θα ήταν πολύ δύσκολο να «σπάσει τον πάγο» μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Γιατί, η κυρίως φωτογράφιση, έγινε μέσα σε μία ημέρα. Σε σπασμένα δύο τρίωρα. Είχα περίπου οκτώ λεπτά για τον κάθε άνθρωπο, πέρα από τα τεχνικά τα οποία έπρεπε να είναι όλα στην εντέλεια.
Έπρεπε, δηλαδή, να προσφέρω μία φωτογράφιση διεθνών προδιαγραφών. Στα πορτρέτα μου παίζει πάντα ρόλο η ψυχολογία. Να «πάρω» ένα κομμάτι από την ψυχή του άλλου. Δεν είναι μόνον το φως. Συνήθως αυτό παίρνει ώρα. Με τους συγκεκριμένους μουσικούς κατάφερα και το έκανα μέσα σε μερικά λεπτά, στα πρώτα δύο – τρία λεπτά, και στα υπόλοιπα πέντε είχαμε το αποτέλεσμα που είχαμε.
Επομένως, ο λιγοστός χρόνος που είχες στη διάθεσή σου μόνον «εχθρικά» δεν λειτούργησε στη συγκεκριμένη περίπτωση. Κάθε άλλο…
Το challenge ήταν τριπλό. Δεν είχα την πολυτέλεια του στούντιο να κάνω ό, τι θέλω. Έπρεπε να μεταφέρω τον εξοπλισμό μου, για να έχω, όμως, ένα αποτέλεσμα τελειότερο του τέλειου για ‘μένα. Το δεύτερο ήταν η γλώσσα. Δεν μιλάω γερμανικά, αν κι αυτό δεν με δυσκόλεψε. Γιατί οι περισσότεροι μιλούσαν αγγλικά. Αλλά θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο, αν και, τελικά, τίποτα δεν στάθηκε εμπόδιο. Και το τελευταίο, ήταν ο περιορισμένος χρόνος. Τον οποίο τον ήξερα από την αρχή, αλλά, ίσως, βοήθησε η εμπειρία που έχω στα πορτρέτα.
Δείτε τα πορτρέτα στα ακόλουθα links: