Κωνσταντίνος Καζάκος στο TheOpinion: «Δύο άνθρωποι, όταν υπάρχει ένα παιδί στη μέση, πρέπει πάντα να προσπαθούν να έχουν μία σωστή σχέση»

O Κωνσταντίνος Καζάκος πρωταγωνιστεί στα «Άγουρα Κεράσια» και μιλάει στο TheOpinion και τη Δέσποινα Δαϊλιάνη.

ΘΕΑΤΡΟ

10 Μαρτίου 2025, 08:00

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο

Τα «Άγουρα Κεράσια» του Μιχαήλ Άνθη, σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη, φιλοξενούνται στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ» στις 10 & 11 Μαρτίου, για να μας θυμίσουν ότι «καμιά φορά, η σιωπή κάνει τον πιο επικίνδυνο θόρυβο».

Το θεατρικό σκηνοθετικό «κύκνειο άσμα» του Μανούσου Μανουσάκη, «Άγουρα Κεράσια», φέρνει στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Καλαμαριάς μία οικογένεια, οι δεσμοί της οποίας δεν σταματούν στη δραματουργία…

Η οικογενειακή θεατρική ιστορία, κύριε Καζάκο, αποτελεί και μια…οικογενειακή σας υπόθεση στην πραγματικότητα.

Πράγματι! Η Τάνια Τρύπη, η πρώην σύζυγός μου, είναι η γυναίκα μου στη σκηνή. Έχουμε κι ένα παιδί στην παράσταση, μία έφηβη δεκαπέντε ετών· δεν εμφανίζεται, αλλά ακούγεται η φωνή της. Αυτή η φωνή είναι της κανονικής μας κόρης, της Τζένης Καζάκου.

Το έργο επέλεξε εσάς ή εσείς το έργο; Αντιλαμβάνομαι ότι, το θέμα το οποίο πραγματεύεται η παράσταση, έρχεται σε αντιδιαστολή με τη σχέση που διατηρείτε με την κυρία Τρύπη. Όπως είπατε κι εσείς, μπορεί να μην συμπορεύεστε, πια, ως ζευγάρι, αλλά δεν πάψατε ποτέ να είστε οικογένεια.

Δύο άνθρωποι, όταν υπάρχει ένα παιδί στη μέση, πρέπει πάντα να προσπαθούν να έχουν, αν όχι μία ουσιαστική, τουλάχιστον μία τυπική και σωστή σχέση μόνο και μόνο για αυτό.

Όσον αφορά στο έργο του Μιχαήλ Άνθη, εμείς το επιλέξαμε. Είδαμε πολλά, και κωμωδία, αλλά αυτό μας έκανε τρομερή εντύπωση. Νομίζω ότι είναι από τα καλύτερα ελληνικά έργα, που έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια.

Μιλάει για πράγματα που είναι, δυστυχώς, πολύ επίκαιρα και βλέπω ότι δεν θα σταματήσουν να είναι… Τα θέματα της ενδοοικογενειακής βίας, του σχολικού bullying είναι μέσα σε πάρα πολλές οικογένειες· μπορεί να μην είναι ακριβώς μέσα στο σπίτι σου, αλλά κάποιος από την ευρύτερη οικογένεια έρχεται αντιμέτωπος με τέτοιες καταστάσεις.

Είναι καλό να μπορούμε να αναγνωρίζουμε αυτά τα θέματα και να μιλάμε, να «βγαίνουν στο φως» και να μην τα «θάβουμε». Αυτά τα «σπυριά» πρέπει να σπάνε!

Υπάρχουν άνθρωποι, που καταλαβαίνουν τι γίνεται και τσιμουδιά, δεν λένε κουβέντα. Υπάρχουν αυτοί, που υποψιάζονται ότι μπορεί κάτι να γίνεται αλλά και πάλι δεν λένε κουβέντα. Υπάρχουν και κάποιοι, που δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Υπάρχουν, όμως, και αυτοί, που καταλαβαίνουν και μιλάνε. Σε αυτούς πρέπει να φτάσουμε!

Πρέπει να μιλάμε, να «ανοίγουν» αυτά τα «αποστήματα», γιατί αλλιώς υπάρχουν μεγάλοι κίνδυνοι. Μπορεί να χαθούν ζωές, μπορεί πολλά πράγματα…

Εκείνη την ώρα, για ένα θύμα είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρει το κουράγιο να πάει να τα πει, αλλά πρέπει! Δεν υπάρχει άλλη λύση. Όλες οι άλλες λύσεις, μακροχρόνια, βρίσκουν «τοίχο».

Είστε, λοιπόν, ο Στάθης…

Ο Στάθης είναι ένας γιατρός, ο οποίος πολιτεύεται. Έχει πάει σε ένα χωριό – κωμόπολη στη μέση του πουθενά, στην ουσία για κομματικούς λόγους· για να πάρει το κόμμα την έδρα.

Είναι ο τοπικός «ήρωας», που βοηθάει τον κόσμο. Είναι ο γιατρός, που όλοι αγαπούν. Έχει μαζί τη γυναίκα του, πρώην στέλεχος πολυεθνικής, η οποία αποσύρθηκε και τον ακολούθησε στην επαρχία, και το δεκαπεντάχρονο κοριτσάκι τους. Όλα φαίνονται νορμάλ, μία πάρα πολύ καλή οικογένεια.

Σιγά σιγά, όμως, αποδεικνύεται ότι δεν είναι έτσι. Αποδεικνύεται ότι υπάρχουν διάφορα «σάπια» πράγματα από κάτω, τα οποία δεν αντιλαμβάνεται η κοινωνία τόσο εύκολα. Αλλά υπάρχουν…

Είναι μία παράσταση που, νομίζω, θα «ανοίξει» κάποια «πορτάκια» σκέψης στο μυαλό των θεατών που θα τη δουν. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό, αυτή είναι η δουλειά όλων των καλλιτεχνών: να «ανοίγουμε» καινούργια «παραθυράκια» σκέψης. Και με αυτήν την παράσταση το καταφέρνουμε σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Κοινωνικά, ως άνθρωπο, τι άλλο σας κάνει να δυσανασχετείτε και να δυσφορείτε με αυτό;

Εδώ και δύο χρόνια, τουλάχιστον, δεν υπάρχει άλλο θέμα από τα Τέμπη. Αυτή η ατιμωρησία, αυτό το «δεν φταίει κανείς» για 57 παιδιά που χάθηκαν…

Άμα δεν γίνει κάτι και τώρα, που είναι όλος ο κόσμος «φουντωμένος», πότε θα γίνει γαμώτο; Μας κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα μας. Γίνομαι έξαλλος!

Κατεβήκαμε στην πορεία. Δεν «φάγαμε ξύλο», τα χημικά μας, όμως, τα «φάγαμε». Ευτυχώς λίγο, γιατί ήμουν μαζί με τον γιο μου.

Είμαστε μπανανία, δεν είμαστε η χώρα που ξεκίνησε η δημοκρατία. Πώς να το κάνουμε; Πρέπει, κάποια στιγμή, οι πολίτες να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας! Ο λαός είναι χαμένος, αν δεν βγει στους δρόμους να διεκδικήσει αυτό που τον «πονάει».

Θάνατοι παιδιών; Εδώ έπεσε ένα στέγαστρο και παραιτήθηκε ο Πρωθυπουργός, και δύο χρόνια, τώρα, δεν γίνεται τίποτα! Και, ξαφνικά, λέει ότι θα τα φτιάξουμε όλα. Τώρα; Ευχαριστώ πάρα πολύ!

Αυτοί δεν έχουν τσίπα. Έχει, όμως, ο ελληνικός λαός, όπως έχει και φιλότιμο. Μπορεί να τον «δουλεύουν», να την «πατάει» και να τους ξαναψηφίζει, αλλά κάποια στιγμή, αν του «πατήσουν τον κάλο» τόσο πολύ, ε θα πει, πια, «Α στο διάολο ρε!».

Μας έχουν «στύψει» και οικονομικά τόσα χρόνια, τώρα πατάνε πάνω στις βασικές μας αξίες. Τσαλαπατούν τις βασικές αξίες του ανθρώπου για τα λεφτά. Είμαστε χειρότεροι από τις πιο υπανάπτυκτες χώρες στο τέρμα του πουθενά.

Φταίμε κι εμείς, εκεί που μας αναλογεί. Φταίμε, που τους ψηφίζουμε. Φταίμε, που βλέπουμε ότι ένας υπουργός ευθύνεται, παραιτείται, μπαίνει ξανά στο ψηφοδέλτιο και οι ψηφοφόροι του τον ξαναψηφίζουν επειδή έχουν «φάει τον άμπακο». Ε, τότε τι να πει κανείς…

Στην Ελλάδα συμβαίνουν τρελά πράγματα, που δεν θα συνέβαιναν σε μια άλλη χώρα όπου υπάρχει κοινή λογική. Εδώ δεν έχει κανείς την ευθύνη για τίποτα! Η αγανάκτηση είναι τεράστια, όχι μόνο σε μένα, αλλά σε όλο τον λαό.

Κύριε Καζάκο, υπάρχει ταινία με την Τζένη Καρέζη ή τον Κώστα Καζάκο με την οποία, παρακολουθώντας την, να συγκινείστε μέχρι και σήμερα;

Αυτή που μου άρεσε, από μικρό παιδί, είναι η ταινία «Αγάπη και αίμα»· με τα άλογα, τους πυροβολισμούς, τους σκοτωμούς…χαμός γινόταν.

Και με την «Ερωτική συμφωνία» και το «Κοντσέρτο για πολυβόλα» θα συγκινηθώ, ή αν ακούσω το «Μην τον ρωτάς τον ουρανό» ή «Το Παράπονο: Σου ‘φερα νερό στις χούφτες…»· και να μην βλέπω την ταινία, αν τα ακούσω θα συγκινηθώ.

Είναι πολλά… Εξαρτάται και σε τι κατάσταση θα ‘μαι εγώ. Σε κατάσταση ευφορίας, ίσως, δεν επηρεαστώ και τόσο, όπως σε άλλη περίπτωση.

Η μητέρα σας έζησε και στη Θεσσαλονίκη. Υπάρχουν, ενδεχομένως, δεσμοί από τότε;

Δεσμοί από τότε όχι, δεν υπάρχουν. Αλλά έχω πολύ καλούς φίλους, κολλητούς, στη Θεσσαλονίκη. Όταν έρχομαι, δεν είμαι μόνος. Έχω ανθρώπους, οι οποίοι με ξέρουν και τους ξέρω χρόνια, και περνάμε καλά.

Πληροφορίες

«Άγουρα Κεράσια»

με τους Τάνια Τρύπη & Κωνσταντίνο Καζάκο

Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ»

Δευτέρα 10 και Τρίτη 11 Μαρτίου, στις 21.00

Εισιτήρια: 17€ γενική είσοδος, 15€ μειωμένο

Ηλεκτρονική προπώληση εισιτηρίων: ticketservices.gr

Κρατήσεις στα τηλέφωνα: 231 121 9978 & 693 691 5422

Διάρκεια: 90’

Με τη στήριξη της Γενικής Γραμματείας Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων

Συντελεστές

Κείμενο: Μιχαήλ Άνθης