Κατερίνα Αντωνιάδου στο TheOpinion: «Έχω “κόψει” κομμάτια από μέσα μου, απ’ την ψυχή μου, και τα έβαλα στο έργο»
Η Κατερίνα Αντωνιάδου, με αφορμή το θεατρικό «Χόρεψέ με πατέρα», μιλάει στο TheOpinion και τη Δέσποινα Δαϊλιάνη
Δέσποινα Δαϊλιάνη
H παράσταση «Χόρεψέ με πατέρα» της Κατερίνας Αντωνιάδου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Αρμένη, έρχεται στο Θέατρο Αμαλία στις 13 & 14 Μαΐου.
Λίγο πριν ανοίξει η «αυλαία» για την καλοκαιρινή πολιτιστική σεζόν με συμπαίκτες τη Τζίνα Θλιβέρη και τον Όθωνα Μεταξά, η Κατερίνα Αντωνιάδου έρχεται στη Θεσσαλονίκη σε μια θεατρική «εξερεύνηση» των βαθύτερων πτυχών των ανθρώπινων σχέσεων.
Πάντα μέσα από ένα χιούμορ, πάντα μέσα από ένα γέλιο, πάντα μέσα από έναν κλαυσίγελο, ένα απόγευμα πατέρας και κόρη συναντιούνται και κοιτάζονται με βλέφαρα κλεισμένα…
Κατερίνα, πρόκειται να αναφερθούμε σε μια όμορφη σκηνική συνύπαρξη. Προσωπικά, με συγκινούν οι συμπράξεις δασκάλων – μαθητών…
Έχουμε δουλέψει ξανά με τον Γιώργο τον Αρμένη. Πριν, ακόμα, τελειώσω τη σχολή του, ανέβαζε κάθε χρόνο κι άλλο έργο. Και με έπαιρνε κι έπαιζα σε παραστάσεις.
Και παρότι, πλέον, είστε συνάδελφοι, δεν σταματάς να μαθαίνεις ποτέ. Έτσι δεν είναι;
Εννοείται. Δεν σταματάς να μαθαίνεις ποτέ!
Πλην της υποκριτικής, διαπίστωσα κι ένα μεγάλο εύρος στο κομμάτι της κινησιολογίας.
Επειδή το σώμα είναι «εργαλείο», φροντίζω να είναι ενεργοποιημένο. Αυτό με ενδιαφέρει. Και «ψάχνομαι»…
Έχω ψάξει πολύ τη yoga, την εναέρια yoga. Έκανα ακροβατικά εδάφους μια περίοδο. Πάντα αναζητώ να δω τι μου ταιριάζει.
Το «Χόρεψέ με πατέρα» είναι το πρώτο σου συγγραφικό εγχείρημα, που παίρνει «σάρκα και οστά» στη θεατρική σκηνή;
Είναι η πρώτη φορά που «έσπρωξα» δικό μου έργο κι «έπιασε». Έχω γράψει κι άλλα, όμως.
Έχει παίξει έναν μήνα στην Αθήνα κι έχουμε κάνει πάνω από δέκα «πιάτσες» σε περιοδεία. Κι ακολουθούν άλλες τόσες…
Είναι λίγο διαφορετικό το συναίσθημα, όταν το φέρνεις στην πόλη σου;
Στη Θεσσαλονίκη θα κάτσουμε δύο μέρες και χαίρομαι πολύ. Θα ήθελα να έπαιζε και στην Εύβοια, γιατί μεγάλωσα εκεί.
Είναι ωραίο πράγμα να παίζεις στον τόπο σου, δεν το συζητάμε! Είναι άλλη η ενέργεια, που παίρνεις.
Το έργο περιέχει, ενδεχομένως, και αυτοβιογραφικά στοιχεία; Ήταν, ίσως, η αφορμή κάποια παρόμοια κατάσταση άνοιας που έζησες στο περιβάλλον σου;
Αυτό το έργο, το έγραψα πριν από την πρώτη καραντίνα. Πριν έρθει ο κορωνοϊός. Τότε είχα τις «μαύρες» μου, ψυχολογικά δεν ήμουν καλά. Και πάντα κάτι γράφω, βρίσκω μια έμπνευση μέσα από τη «μαυρίλα» μου. Βρίσκω διεξόδους.
Εκείνη την περίοδο, λοιπόν, ήθελα να πω μια ιστορία για έναν πατέρα και μια κόρη. Δεν είχα προαποφασίσει κάτι, δεν είχα σκοπό. Ούτε στην οικογένειά μου υπήρχε περιστατικό με άνοια ή Αλτσχάιμερ.
Μάλιστα, δεν είναι η άνοια στην οποία εστιάζω. Υπάρχει φυσικά, είναι εκεί. Στο έργο εστιάζω και σε άλλα πράγματα: στη μοναξιά, στην επικοινωνία.
Έχω «κόψει» κομμάτια από μέσα μου, απ’ την ψυχή μου, και τα έβαλα στο έργο. Θυμάμαι να το λέω ότι θα βάλω αλήθειες, δικές μου, κι ας εκτεθώ! Πάω με «όπλο» την αλήθεια. Και με «όπλο» την αλήθεια, πιστεύω ότι θα «ακουμπήσει» και τον θεατή. Αυτό, από μόνο του, κάνει δουλειά. Αρκεί.
Έχουμε μια κατάσταση στην οποία και οι δύο νοσούν, ο ένας με άνοια και η κοπέλα για τα δικά της θέματα. Την έχω χαρακτηρίσει -ίσως έκανα και λάθος- «υστερική». Στέκεται ο τίτλος αυτός, αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Πάντως, δικαιολογούνται οι συμπεριφορές της κόρης σίγουρα. Μέσα από την πορεία του έργου, δικαιολογούνται οι εξάρσεις και αυτά τα σκαμπανεβάσματα στην ψυχολογία της.
Αντίστοιχα, θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν και του πατέρα;
Κάπως μπερδεύεται η κόρη. Προσπαθεί να τον δικαιολογήσει, αλλά, τελικά, «πέφτει σε τοίχο». Νομίζω ότι δεν βγαίνει άκρη. Δεν υπάρχει, δηλαδή, αίσιο τέλος με την έννοια της λύτρωσης. Δεν λυτρώνεται κανένας από τους δύο.
Βέβαια, έτσι το εκλαμβάνω εγώ. Ο θεατής ό, τι θέλει θα καταλάβει.
Αυτό, άλλωστε, δεν είναι κάτι που ανάγεται γενικότερα στις ανθρώπινες σχέσεις;
Πιστεύω πως αυτό που συμβαίνει και στις μέρες μας και στο έργο -γιατί, κάπως, αποτελεί μια μικρογραφία- είναι ότι δεν έχουμε μάθει να επικοινωνούμε με τον εαυτό μας.
Δεν κοιτάμε να ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας, όχι εγωπαθητικά, αλλά να τον αγαπήσουμε. Να τον καταλάβουμε. Να τον ακούσουμε. Να τον συγχωρήσουμε. Δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε ολοκληρωτικά τον εαυτό μας, πόσω μάλλον να αγαπήσουμε τον άλλον. Κι ας είναι και ο γονιός αυτός. Εκεί, νομίζω, ότι υπάρχει το πρόβλημα.
Είναι μια δύσκολη διαδικασία σίγουρα, γιατί έρχεσαι ενώπιον των ευθυνών σου. Αλλά κι αυτό που ζούμε όλοι τώρα, ο καθένας στον δικό του κόσμο, είναι δύσκολο! Οπότε, ας διαλέξουμε, τουλάχιστον, έναν άλλον δρόμο. Έτσι κι αλλιώς, δύσκολα είναι…
Ποιο είναι το feedback, που παίρνεις από τον κόσμο;
Βλέπω ότι αρέσει στον κόσμο και έρχεται στο θέατρο. Και έρχεται και νέος κόσμος σε αυτήν την παράσταση. Και είναι πολύ ελπιδοφόρο αυτό.
Είναι πολλοί αυτοί που με πιάνουν μετά την παράσταση. Ούτε εγώ το περίμενα. Οι περισσότεροι έχουν στις οικογένειές τους κάποια περίπτωση με άνοια και μου λένε ότι τους έχουν αγγίξει σημεία του κειμένου, πιο προσωπικά. Χαίρομαι, γιατί είναι αυτό που σου είπα και πριν· ότι έβαλα δικές μου αλήθειες μέσα στο έργο. Κι, όντως, είναι αυτά για τα οποία έρχεται ο κόσμος και με πιάνει να μου μιλήσει.
Πληροφορίες
«Χόρεψέ με πατέρα»
Θέατρο Αμαλία (Αμαλίας 71, Θεσσαλονίκη)
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα 13/05 στις 21.00 και Τρίτη 14/05 στις 21.30
Εισιτήρια: 17€ γενική είσοδος, 15€ μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων, ΑμεΑ)
Προπώληση εισιτηρίων: more.com, ταμείο Θεάτρου Αμαλία
Ταυτότητα παράστασης
Κείμενο: Κατερίνα Αντωνιάδου
Σκηνοθεσία: Γιώργος Αρμένης
Πρωτότυπη μουσική: Βασίλης Κονταξής
Ενδυματολογία: Κωνσταντίνος Γιαννιώτης
Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Γιαννιώτης
Φωτισμοί: Θοδωρής Γκόγκος
Φωτογραφίες: Παντελής Κονσολάκης
Τρέιλερ: Thanos Angelis
Γραφιστική επιμέλεια: Playwalk
Διαχείριση social media: Γιάννης Βαλτινός
Υπεύθυνος επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης
Οργάνωση παραγωγής: Χριστιάνα Σακαρέλη
Εταιρεία παραγωγής: Non Grata Productions
Ερμηνεύουν
Γιώργος Αρμένης & Κατερίνα Αντωνιάδου