Ήρα Κατσούδα στο TheOpinion: «Υπάρχει μία στοχοποίηση στο να είσαι καλλιτέχνης – Θεωρούν ότι δεν είναι “κανονική” δουλειά»

Η Ήρα Κατσούδα επιστρέφει στην πόλη των φοιτητικών της χρόνων για μία MINIMAL, ως προς τον τίτλο κι όχι ως προς το περιεχόμενό της, παράσταση, την Τετάρτη, 04 Ιανουαρίου στο Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ.

Η Stand Up Comedian Ήρα Κατσούδα έρχεται στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ, και φέρνει στις αποσκευές της τη solo παράστασή της “MINIMAL”, η οποία και παρατείνεται στην Αθήνα για όλο τον Φεβρουάριο. «Έχω ζήσει τη Θεσσαλονίκη δεκαέξι χρόνια, μου αρέσει να παίζω στις γιορτές. Έστω και για μία παράσταση», αναφέρει στο TheOpinion.

Όσο MINIMAL είναι ο τίτλος της παράστασής της, άλλο τόσο πληθωρική είναι η ίδια στα λόγια της. Και μας βάζει στα άδυτα της ζωής ενός κωμικού, μην αφήνοντας τίποτα ασχολίαστο.

Ήρα, πώς προέκυψε η ενασχόλησή σου με το Stand Up Comedy;

Ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσω. Όχι θέατρο, Οικονομικά στο Αριστοτέλειο. Παράλληλα με τις σπουδές ήμουν και σε ένα θεατρικό εργαστήρι. Δηλαδή, το «απολυτήριο Λυκείου», θα το ‘παιρνα έτσι κι αλλιώς από ‘κει. Με το σπαθί μου…

Οπότε ανακαλύψαμε το Stand Up, ένα είδος το οποίο δεν υπήρχε τότε. Το πρώτο Stand Up Comedy που είδα ήταν Eddie Murphy, το «Delirious». Σε DVD φυσικά, έτσι; Είπαμε να το ξεκινήσουμε με κάτι φίλους και συμμαθητές από τη σχολή. Και κάπως έτσι άρχισε και η ενασχόλησή μου με την κωμωδία.

Σπούδασα, λοιπόν, Οικονομικά και δούλεψα πάνω στο κομμάτι της διαφήμισης και του marketing για πολύ καιρό. Παράλληλα έκανα και Stand Up. Και μετά, άρχισε να γνωρίζει πάρα πολύ η φάση με τη διαφήμιση και, ξέρεις, με επιταγές που του «Αγίου Ανήμερα», και «Τα θέλω όλα τώρα», «Τα θέλω όλα προχθές» και αυτή η κατάσταση γενικά… Επειδή έκανα ήδη Stand Up και είχε αρχίσει να παίρνει τα πάνω του σαν είδος –άρχισε να γίνεται πιο γνωστό και ο κόσμος να το παρακολουθεί, ήρθαν τότε και τα παιδιά από Αγγλία, ο Φισφής και η Κατερίνα Βρανά και οργάνωσαν λίγο τη σκηνή- έτσι ασχολήθηκα μόνον με αυτό.

 

Σε «φοβίζει» η υποκειμενικότητα ενός αστείου και πώς θα το εκλάβει ο κόσμος;

Δεν φοβάμαι. Αυτό πλέον το ξέρεις. Μετά από κάποια χρόνια, μπορείς να έχεις ένα φίλτρο με το τι θα γελάσει και τι όχι. Έτσι κι αλλιώς, πάντα το δοκιμάζεις. Δεν είναι ότι κάθεσαι και γράφεις μια παράσταση μόνος σου, από το πουθενά, και ξαφνικά βγαίνεις στο θέατρο και ζητάς 10€ εισιτήριο.

Όχι! Αρχίζεις να δοκιμάζεις από προηγούμενες παραστάσεις, σε mix line up μαζί με άλλους κωμικούς… Ξέρεις ότι το ‘χεις τώρα αυτό το υλικό, μπορεί να σταθεί παντού. Φυσικά είναι υποκειμενικό το χιούμορ. Αλλά μία παράσταση δεν έχει μόνον ένα αστείο. Και ένα να μην «πιάσει» κάποιος, θα «πιάσει» τα υπόλοιπα. Οπότε, ξέρεις περίπου το υλικό που βγάζεις.

Από ‘κει και πέρα, παραμένεις ελεύθερος επαγγελματίας και στη Showbiz μάλιστα. Το άγχος το κουβαλάμε.

Ως Stand Up Comedian, και καθώς οι εξελίξεις τρέχουν με ταχύτατους ρυθμούς, δεν μπαίνεις στον «πειρασμό» να εντάξεις και κάτι πιο επίκαιρο στην ήδη προσαρμοσμένη παράσταση;

Αν έχει γίνει καρά μπαμ, σε επίπεδο επικαιρότητας ή τρεχόντων νέων, εννοείται ότι μπορείς να το σχολιάσεις άμα θέλεις. Από την άλλη, όμως, συνήθως, όταν γίνεται κάτι όσον αφορά στην επικαιρότητα, σε προλαβαίνει πάντα το internet. Πάρα πολύς κόσμος γράφει πάνω σε αυτά, χωρίς να είναι Stand Up Comedian απαραίτητα. Άρα το κοινό ήδη το έχει δει αυτό το αστείο. Μπορώ να το κάνω σαν αναφορά, δεν θα κάτσω να γράψω ένα bit για αυτό.

Ο κόσμος πολλές φορές ρωτάει γιατί δεν κάνουμε και πολιτική επικαιρότητα… Αρχικά, για να στήσεις ένα ωραίο πεντάλεπτο κείμενο –δεν σου λέω για μία ώρα και solo, για να στήσεις ένα bit– αυτό χρειάζεται πολλή δουλειά. Έχει μορφή, έχει δομή, πρέπει να κατασκευάσεις ένα αστείο. Αν κάτσεις και αναλωθείς σ’ αυτό, μετά από μία βδομάδα κανένας δεν θα θυμάται την επικαιρότητα. Οπότε το πετάς. Όταν αρχίζεις και δομείς το solo σου -που θα σε συντροφεύσει για τουλάχιστον έναν χρόνο, δύο μέσο όρο- να πω κάτι επίκαιρο που συνέβη δεν σου λέω πέρυσι, αλλά τον Νοέμβρη, για παράδειγμα, θα κοιταζόμαστε όλοι στο θέατρο «Που το θυμήθηκε τώρα;».

  

Κι αφού ανακάλυψες το Stand Up Comedy στη Θεσσαλονίκη, πήρες και το «απολυτήριό» σου από εδώ… Θέλεις να μου σχολιάσεις για όλη αυτή την κατάσταση;

Εγώ το πήρα το «απολυτήριο Λυκείου» μου, τελείωσα και το Οικονομικό. Ήξερα ότι κάποια στιγμή θα το υποβιβάσουν. Τι να σχολιάσω μωρέ Δέσποινα… Είναι, πραγματικά, λες και υπάρχει μια στρατευμένη στοχοποίηση καλλιτεχνών. Από τότε που δεν παίρναμε επιδόματα στην καραντίνα. Είτε είσαι ηθοποιός-απόφοιτος δραματικής σχολής είτε στο Stand Up, που δεν χρειάζεται να έχεις κάποια σπουδή πάνω στο θέατρο. Γιατί είναι ένα τελείως διαφορετικό πράγμα· ναι μεν είναι θεατρικό είδος το Stand Up, αλλά δεν είναι θέατρο. Είναι πολύ διαφορετικό, υπό την έννοια ότι δεν υποδύεσαι κάποιον ρόλο. Είσαι μόνος σου σαν περσόνα, σαν Ήρα.

Στο να είσαι καλλιτέχνης, υπάρχει μια στοχοποίηση. Δεν ξέρω, θεωρούν όλοι ότι δεν είναι κανονική δουλειά αυτό που κάνουμε. Τι να σχολιάσω… Από τότε, στην καραντίνα, που έκαναν Zoom με τη Μενδώνη, το σωματείο μουσικών, κι η απάντηση της Μενδώνη ήταν «Ε, θα πρέπει να σκεφτείτε μήπως βρείτε και μια κανονική δουλειά;». Δηλαδή, το είπε η Υπουργός Πολιτισμού αυτό τώρα, έτσι; Υποτίθεται πρέπει να σε προστατεύει και σου λέει «Εντάξει τώρα, κόψε τις μαλακίες με τις μουσικές και τις βλακείες σου. Πάνε βρες και μια δουλειά γραφείου, να τελειώνεις, να γίνεις ένας κανονικός άνθρωπος».

Ο κόσμος, όμως, ξεσηκώθηκε…

Συμφωνώ, ξεσηκώθηκε ο κόσμος. Και δεν ξέρω… Μας το κρατάν από τότε που ξεσηκωθήκαμε και απαιτήσαμε και πήραμε το επίδομα; Γιατί κι εμείς εργαζόμενοι είμαστε. Δεν είναι χόμπι. Υπάρχει αυτή η αντιμετώπιση, η παιδική. Ότι «Εντάξει, είναι ανώριμοι καλλιτέχνες. Θα μεγαλώσουν. Θα σοβαρέψουν. Θα ωριμάσουν».

Είμαστε σε μία χώρα στην οποία οι τέχνες άκμασαν! Θέατρο, μουσική… Και αυτή τη στιγμή τα έχουμε απαξιώσει σε βαθμό…μαθητικό. Τώρα, δηλαδή, δείξανε ακριβώς τι σκέφτονται για τους καλλιτέχνες. Σχολικές γιορτές, αυτό. Ως εκεί. Για αυτούς το θέατρο είναι μια πιο εξελιγμένη σχολική γιορτή, με κάποια σκηνικά παραπάνω.

Καθώς έβλεπα το teaser της παράστασης MINIMAL, στο οποίο συμμετείχε και ο Γιάννης Φλωρινιώτης, στάθηκα στο τέλος που σε ρωτάει «Αν από αυτό ζεις». Φτάνει τελικά για να ζήσεις;

Φτάνει για να ζήσεις. Θέλει πολύ τρέξιμο. Πρέπει να είσαι κωμικός solo· να έχεις solo παράσταση για να πεις ότι θα είμαι λίγο πιο άνετα. Αυτό το «Aπ’ αυτό ζεις;», πόσες φορές μου το έχουν ρωτήσει! Και υπάρχει μετά το «Ποιος σε ταΐζει;». Δεν τους περνάει από το μυαλό ότι μπορείς να βιοποριστείς από αυτό.

Εγώ, ας πούμε, είμαι στην Αθήνα κάθε Πέμπτη, στο θέατρο Αλκμήνη. Θεωρούν ότι, Παρασκευή με Τρίτη, «ξύνομαι». Με Πέμπτη απόγευμα μην σου πω. Δεν κάνω τίποτα άλλο. Και ξαφνικά, ντύνομαι κάθε Πέμπτη και σηκώνομαι, πάω και παίζω και τελείωσε, σχόλασα για τη βδομάδα. Άντε να κάνω καμιά περιοδεία, να ανέβω Θεσσαλονίκη… Δεν είναι έτσι!

Ουσιαστικά, ο κάθε κωμικός γράφει τα κείμενά του μόνος του. Το να γράψεις ένα πεντάλεπτο, άμα είσαι τυχερός σου βγαίνει εκείνη την ώρα. Ανάλογα, κιόλας, και με τη φάση σου. Μπορεί να σου βγει σε μία μέρα, μπορεί να σου βγει και να το δοκιμάζεις και να το ξαναδοκιμάζεις, να πάρει καιρό αυτό το πράγμα. Πόσο μάλλον όταν γράφεις ένα solo, που είναι μία ώρα και… Οπότε, όλα αυτά, είναι πρόβες τις οποίες δεν τις πληρωνόμαστε από πουθενά. Είναι προσωπικός χρόνος. Αυτό δεν προσμετρείται στους άλλους. Λένε «Όχι, δουλεύει μιάμιση ώρα τη βδομάδα και μετά φυτεύει πετούνιες». Μακάρι, αλλά δεν γίνεται έτσι.

Έχεις να γράψεις το κείμενο, έχεις να διορθώσεις το κείμενο. Έχεις να στήσεις περιοδεία, να κανονίσεις και να μιλήσεις δέκα χιλιάδες φορές στο τηλέφωνο. Να δώσεις συνεντεύξεις. Να κανονίσεις τα λογιστικά σου. Να δεις τι έγινε, πώς πάει η διαφήμιση. Φαντάσου ότι από τον Ιούλιο-Αύγουστο, εγώ περίπου ξέρω τι θα κάνω όλο τον υπόλοιπο χειμώνα. Το ‘χω σεταρισμένο. Το ότι θα έρθω, δηλαδή, Θεσσαλονίκη να παίξω 4 Γενάρη, είναι προγραμματισμένο εδώ και μήνες. Ότι θα πάω στην Κύπρο να παίξω, τώρα τον Μάρτιο, είναι πάλι προγραμματισμένο. Δηλαδή, έχεις πάρα πολύ προγραμματισμό μέσα σε όλο αυτό.

Plus, ότι παίζουν κι άλλες δουλειές παράλληλα με την κωμωδία. Όχι δουλειές «γραφείου», που λέω. Έχω το Podcast, το ΜΠΡΑΗΤ ΣΑΗΝΤ, που κάνω με τη Δήμητρα. Για να μονταριστεί, ας πούμε, ένα επεισόδιο θέλει 6 ώρες. Μετά, έχεις αρκετά εταιρικά. Παρουσιάσεις εκδηλώσεων, βραβείων… Είναι πράγματα εκτός παραστάσεων, αλλά είναι άμεσα συνυφασμένα με το αντικείμενό σου. Συν τα γραφικά. Το να «τρέξεις» τα social και μόνο, που πρέπει να έχεις ενεργά social για να κρατιέσαι ανεξάρτητα από το επίπεδο της δουλειάς σου. Είναι δίωρη-τρίωρη απασχόληση την ημέρα. Στη διαφημιστική θυμάμαι ότι δούλευα, πάνω κάτω, λιγότερες ώρες απ’ ότι δουλεύω στην κωμωδία. Κάποια στιγμή, τουλάχιστον, σχόλαγα.

Παρόλο που έχω παραγωγό και κόσμο που τρέχει την επικοινωνία, ένα team γενικά, όλα αυτά εξαρτώνται από ‘μένα. Δεν μπορώ να δώσω, για παράδειγμα, τον λογαριασμό των social σε κάποιον άλλο. Είναι προσωπικό. Είμαι κωμικός, πρέπει να γράψω κάποιο αστείο, κάτι δικό μου. Και τα υπόλοιπα… Στη φωτογράφιση, εγώ πρέπει να πάω. Εσύ είσαι το προϊόν, αναγκαστικά πρέπει να το ελέγχεις. Οπότε, περισσότερες ώρες δουλειάς. Για αυτό και πάντα μου φαινόταν έτσι, αστείο, αυτό το «Α, εσύ είσαι τυχερή. Δεν έχεις δουλειά»! Ξυπνάω, κανονικά, οκτώμισι η ώρα κάθε πρωί για να προλάβω αυτά που έχω να κάνω.

Βάλε και τις περιοδείες. Τόσο ταξίδι, τόση κούραση. Στην Ευρωπαϊκή περιοδεία που πήγαμε τον Μάιο, ήμασταν κάθε μέρα σε άλλη χώρα. Τρεις ώρες ύπνος την ημέρα. Όχι επειδή βγαίναμε, επειδή δεν προλαβαίναμε. Έχει σκληρά ωράρια ρε ‘συ… Αλλά είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ, το αγαπάω, με γεμίζει φουλ! Γι’ αυτό, κιόλας, δεν σιχτιρίζω. Μπορείς να κοιμάσαι ήρεμος. «Ξέρεις κάτι; Εγώ κάνω ό, τι καλύτερο μπορώ και κάνω κάτι το οποίο είναι αντικειμενικά καλό». Γιατί έχω περάσει και από χρηματιστηριακή, δεν κοιμόμουν καθόλου ήρεμη. Μπορεί να είσαι αγχωμένος, μπορεί κουρασμένος, μπορεί απογοητευμένος -μέσα στη ζωή είναι και αυτά, είναι σκληρή και αυτή η δουλειά- αλλά, τουλάχιστον, είσαι ήρεμος.

Να έρθουμε τώρα στην παράστασή σου, MINIMAL. Πόσο καιρό πριν, και με αφορμή τα όσα αναφέραμε προηγουμένως, άρχισες να την επεξεργάζεσαι;

Από την προηγούμενη παράσταση είχα αρχίσει και έγραφα κείμενα για αυτήν. Δηλαδή, από το «Για Γυναίκα Καλή Είναι». Όταν έχει ετοιμαστεί μια παράσταση, ξέρεις ότι αυτά τα κείμενα είναι γι’ αυτό. Τα παίζω, τελείωσε. Είναι δοκιμασμένα. Οπότε, αρχίζεις και γράφεις καινούρια. Αυτή η παράσταση ετοιμάζεται πριν από έναν χρόνο.

Και μετά, θέλει και χρόνο για να τα δέσεις. Δεν είναι απλώς ότι τα βάζω σε μία σειρά και βγαίνω και τα παίζω. Πρέπει να δοκιμάσεις και το set list, που λέμε. Τη σειρά, δηλαδή, των κειμένων. Έχει σημασία, γιατί αν πάει ένα μετά το άλλο ή ένα πριν από το άλλο, μπορεί να έχει άλλη επίδραση στο κοινό. Οπότε, πρέπει να κάνεις και το crash test, το γεμάτο, το «Πάμε όλο σε ροή να δούμε πώς βγαίνει». Και σκέψου, σε όλο αυτό, είσαι μόνος. Δεν υπάρχει κάποιος άλλος να σου πει, είσαι εσύ και το κοινό, οπότε το βλέπεις live.

Για το αποτέλεσμα είσαι αποκλειστικά υπεύθυνη εσύ; Σε ποιους δοκιμάζεις τα νούμερά σου πριν;

Όταν ο άλλος έχει πληρώσει ένα εισιτήριο να έρθει να σε δει, εσύ είσαι αποκλειστικά υπεύθυνος. Ό. τι και να γίνει. Είτε καλά πάει είτε κακά πάει, σε ‘σένα πάει είτε η επιτυχία είτε η αποτυχία.

Από ‘κει και πέρα, ναι εννοείται ότι τα δοκιμάζω σε στενούς μου ανθρώπους. Πολλές φορές το «χώνω» στο by the way, για να μην καταλάβουν ότι εκείνη την ώρα τους δοκιμάζω κείμενο. Για να μην κριντζάρουν τελείως. Το κάνω αρκετά. Έρχεται η στιγμή που κάνω πρεμιέρα, έρχονται και λένε «Έλα ρε ‘συ, αυτά δεν είναι καινούρια. Τα ξέρουμε». Οπότε ναι, εννοείται ότι υπάρχουν τα «πειραματόζωα» γέλιου.

Τι είναι MINIMAL στη φετινή σου παράσταση;

Το MINIMAL, λοιπόν, είναι μία πάρα πολύ διαφορετική παράσταση από την προηγούμενη. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη για αυτό. Μέχρι τώρα όλο το feedback, δηλαδή απ’ τον Νοέμβριο που παίζω στην Αθήνα σερί, όπως και στην περιοδεία που είχα πάει, είναι ότι όλοι λένε πώς τους αρέσει περισσότερο από την προηγούμενη παράσταση.

Είναι πολύ διαφορετική και σε θεματικές και σε στήσιμο και σε «καμενιά», θα έλεγα. Είναι λίγο πιο προσωπική παράσταση· υπό την έννοια ότι επειδή έχω και μια διάσπαση προσοχής, την έχω βάλει μέσα, οπότε όλο αυτό το «πηδάω» από θέμα σε θέμα, κάνει την παράσταση πιο «καμένη».

Αφενός, υπάρχει το τεχνικό κομμάτι του τίτλου. Επειδή σκεφτόμουν ότι όλοι οι προηγούμενοι τίτλοι μου ήταν μεγάλοι σε λέξεις, σκεφτόμουν κάποιον πιο απλό. Ήθελα έναν πιο minimal τίτλο. Το MINIMAL είναι ένας πολύ ειλικρινής τίτλος για έναν minimal τίτλο. Αφετέρου, για να το πάρουμε πιο εννοιολογικά και σημειολογικά, το Stand Up, από μόνο του, είναι κάτι το οποίο είναι ναι μεν minimal όσον αφορά στις τεχνικές απαιτήσεις, παρόλα αυτά ο κάθε κωμικός καλείται να φτιάξει έναν ολόκληρο κόσμο με λέξεις για να υπάρξει μέσα το αστείο του. Γιατί, ένα αστείο, πάντα λειτουργεί υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Κάτι, δηλαδή, που θα πούμε τώρα εμείς και μπορεί να μας πιάσει «νευρικό», όταν πας στον άλλον να το εξηγήσεις, δεν μπορείς. Πόσες φορές το έχουμε πάθει… Οπότε ο κωμικός καλείται να δημιουργήσει αυτόν τον κόσμο, στον οποίο θα λειτουργήσει μέσα σε αυτήν κατάσταση και σε αυτές τις συνθήκες το αστείο του. Άρα μπορεί να είναι minimal τεχνικά, αλλά καθόλου minimal δεν είναι όσον αφορά στο όλο φιλοσοφικό και αισθητικό κομμάτι.

Και από ‘κει και πέρα, το clue είναι ότι σχεδόν πάντα ασχολούμαστε με πράγματα, που και μας αγχώνουν και μας ενοχλούν, τα οποία δεν είναι μεγάλη σημασίας ουσιαστικά. Είναι αυτό που αρχίζεις και μαζεύεις και μαζεύεις, έχεις το σοβαρό το πρόβλημα, έχεις τα περιφερειακά, και στο τέλος γίνεται μία έκρηξη επειδή απλώς χύθηκε ο καφές. Γιατί είναι αυτό που δεν αντέχεις. Προσπαθώ να κρατάω και τη ζωή και τα προβλήματά μου σε minimal επίπεδα πλέον. Δεν τα καταφέρνω, αλλά σου λέω ότι προσπαθώ.

Εξού και το MINIMAL. Γιατί, ουσιαστικά, στην κωμωδία πάντα ασχολείσαι με πράγματα τα οποία είτε σου κάνουν εντύπωση από Οbservational comedy, που λέμε, είτε από story telling, βιωματικά. Πάντα είναι πράγματα που συνήθως είναι ή δυσάρεστα ή άσχημα. Γιατί τίποτα δεν είναι αστείο σε κάτι που ξεκίνησε καλά, πήγε καλά και τελείωσε καλά. Η κωμωδία είναι μία ανατροπή. Δηλαδή, κάτι που ξεκινάει καλά και πάει λάθος ή κάτι που ξεκινάει λάθος και πάει καλά, πιο σπάνια. Πάνω στην ανατροπή αυτήν, λέω στην παράσταση πράγματα που με έχουν στεναχωρήσει γενικά. Που μου έχουν δημιουργήσει εντύπωση είτε σε Οbservational comedy είτε σε story telling, τα οποία αν τα αποδομήσεις, όλα είναι αστεία. Δεν είναι κάτι πολύ σοβαρό.

Εσύ κάνεις τον κόσμο να γελάει. Εσένα, τι θα σου προκαλέσει το γέλιο;

Γελάω εύκολα γενικά. Μπορεί να γελάσω από inner joke μέχρι μία τούμπα, μέχρι το γατί όταν πέφτει και στουκάρει πάνω στο ψυγείο, μέχρι επειδή θυμήθηκα κάτι και αρχίζω και γελάω μόνη μου. Αυτό το λατρεύω, είναι το καλύτερο γέλιο όταν γελάω μόνη μου. Αλλά δεν το αφήνω για τη σκηνή, το κάνω μόνη μου.

Σου ‘χει τύχει, επί σκηνής, να σε πιάσει «σπαστικό» γέλιο και να μην μπορείς να το συγκρατήσεις;

Προφανώς! Και μάλιστα, δεν έχει και πολύ καιρό. Ήταν κάτι παιδάκια, τα οποία φορούσαν και μάσκα και δεν καταλάβαινα τι έλεγαν. Κάπως μιλήσαμε, προσπαθούσα να βγάλω νόημα. Νόμιζα ότι το ένα σπουδάζει ΙΚΕΑ; Είχα και μία ωτίτιδα, οπότε δεν άκουγα καλά. Και με έπιασε «σπαστικό», γιατί βγήκε ένα παιδί, το οποίο δεν ήξερα πραγματικά καν τι έκανε. Με έπιασε από τη βλακεία τη δική μου. Γελούσε και ο κόσμος φυσικά. Το διασκεδάζεις κι εσύ. Επιτρέπεται. Θέλω να πω, Stand Up κάνουμε.

Υπάρχει, δηλαδή, και αλληλεπίδραση με το κοινό;

Υπάρχει, αλλά τόση όση. Δεν είναι ότι βασίζεται εκεί. Δεν είναι το παλιακό είδος κωμωδίας, που θα βασιστεί στην προσβολή ή στο να ασχοληθείς με τον κόσμο για να περάσει η ώρα. Κανονικά υπάρχουν κείμενα, υπάρχει, όμως, και μία διάδραση τόση όση. Αυτοί διασκεδάζουν, εγώ δουλεύω. Είναι μοιρασμένα.

 

Κάποιοι, συνάδελφοί σου, το διακριτό όριο του αστείου ενίοτε το περνάνε…

Ισχύει. Στην παράσταση, δεν θέλω να προσβάλλω κανέναν. Ήρθαν άνθρωποι να με τιμήσουν και να περάσουμε όλοι καλά. Το να κάτσω να προσβάλλω, δεν είναι του χαρακτήρα μου. Και δεν θα πάω να βγάλω το φτηνό το χιούμορ. Μ’ αρέσει τα πράγματα να είναι διακριτά.

 

Πληροφορίες

Ήρα Κατσούδα – “MINIMAL”, Stand Up Comedy

Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ (Τσιμισκή 136, Πλατεία ΧΑΝΘ)

Τετάρτη, 4 Ιανουαρίου 2023, στις 21:30

Εισιτήρια: 10€ Γενική Είσοδος

Προπώληση εισιτηρίων: Ταμείο θεάτρου ΑΥΛΑΙΑ, ticketservices.gr

Τηλέφωνο: 231 023 0013