Ιωάννα Γεωργαντά στο TheOpinion: «Οι άνθρωποι πρέπει να τολμήσουν να εκφραστούν και να μιλήσουν»

Η Ιωάννα Γεωργαντά ερμηνεύει τον μονόλογο «Es Kocht» και μιλάει στο TheOpinion και τη Δέσποινα Δαϊλιάνη

6 Δεκεμβρίου 2023, 08:47

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο

Η Art Mates Theater Group παρουσιάζει στο Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ, για τέσσερις παραστάσεις, το έργο «Es Kocht». Έναν σύγχρονο γυναικείο μονόλογο, που διερευνά τα «απαγορευμένα».

Με εργαστήρι στη Θεσσαλονίκη και σύντομα και στην πρωτεύουσα, η Art Mates Theater Group παρουσιάζει από σήμερα, στο Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ, τη θεατρική παραγωγή «Es Kocht».

Η πρωταγωνίστρια παλεύει να ξεφύγει από μια πραγματικότητα δυσβάσταχτη. Τι είναι αυτό, όμως, που «βράζει» στον ψυχισμό «Εκείνης»; Αναφέρει η Ιωάννα Γεωργαντά στο TheOpinion:

«Αν θα έλεγα με μια φράση τι “βράζει” στο έργο, είναι η θέση και η φύση της γυναίκας με μια ευρεία έννοια.

Η θηλυκή δύναμη, θα έλεγα, είναι αυτό που “βράζει”. Και ο άντρας και η γυναίκα, μέσα τους, έχουν και τις δύο ενέργειες· και τη θηλυκή και την αρσενική. Αυτήν η θηλυκή πλευρά είναι καταπιεσμένη και από τα δύο φύλα. Και τα δύο φύλα έχουν κακοποιηθεί τόσο πολύ με το πέρας του χρόνου, κάτι που η παράσταση το “ανοίγει” και το θέτει ως ζήτημα.

Το θέμα είναι πολύ σύγχρονο, σημεία των καιρών. Μιλάει για την κακοποίηση και τη συναισθηματική κακοποίηση. Καταπιάνεται με όλα τα τραύματα που μπορεί να φέρει ένας άνθρωπος από τη στιγμή που γεννιέται, μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποιεί ότι κουβαλάει πράγματα τα οποία δεν είναι δικά του. “Αλυσίδες” που δεν είναι δικές του, δηλαδή.

Στην πρώτη ανάγνωση, ένιωθα σαν να μιλάμε για τη διπλανή πόρτα· για το τι συμβαίνει μέσα σε κάθε σπίτι. Ένιωσα ότι όλοι έχουμε περάσει κάτι από όσα περνάει αυτήν η ηρωίδα».

«Τη βοήθεια θα την πάρουμε μόνον ο ένας από τον άλλον»

Είκοσι τέσσερις ώρες πριν βάλει ένα τέλος «Εκείνη», αποκαλύπτονται σκέψεις σκοτεινές. Στιγμές του παρελθόντος, που την τυλίγουν σαν φαντάσματα. Μήπως υπάρχει, τελικά, κάτι που την κρατά ζωντανή;

«Το τέλος αφήνεται, πραγματικά, στην ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο θεατής εκείνη τη στιγμή. Πώς θέλει να το λάβει. Για ‘μένα, ως ερμηνεύτρια, θεωρώ ότι αφήνει ένα πολύ μεγάλο “φως”. Έχουμε στο χέρι μας και το καρπούζι και το μαχαίρι.

Τις είκοσι τέσσερις ώρες μπορούμε να τις εξισορροπήσουμε με τη φράση “Πέρασε ολόκληρη η ζωή μπροστά από τα μάτια μου”. Μόνον που, σε αυτήν την περίπτωση, δεν έγινε κάτι τη δεδομένη στιγμή. Η ίδια η ηρωίδα αποφασίζει σε αυτές τις είκοσι τέσσερις ώρες, πριν βάλει τέλος, να σκεφτεί όλα όσα της έχουν συμβεί.

Το έργο μπορεί να παίρνει την αφορμή από την ιστορία μιας γυναίκας, αλλά δεν σταματάει εκεί. Μιλάει για όλους τους ανθρώπους. Θα μπορούσε να είναι κι ένας άντρας στη θέση της. Θα άλλαζαν, βέβαια, κάποια πράγματα, αλλά και πάλι η ιστορία θα λεγόταν από πίσω.

Οι άνθρωποι πρέπει να τολμήσουν να εκφραστούν και να μιλήσουν. Γιατί, τη βοήθεια, θα την πάρουμε μόνον ο ένας από τον άλλον. Δεν θα έρθει αποσιωπώντας πράγματα ή όντες κρυμμένοι πίσω από τα προβλήματα και τους φόβους μας. Όταν τολμήσουμε να μιλήσουμε και να μοιραστούμε, τότε αρχίζουν όλα και “μικραίνουν”. Η μόνη στήριξη στον κόσμο που ζούμε, είναι αυτή· έχοντας ο ένας τον άλλον. Και η αγάπη», επισημαίνει η ηθοποιός στο TheOpinion.

Και καταλήγει: «Για να μιλήσεις, βέβαια, πρέπει κι ο άλλος να ακούσει. Και για να ακούσεις, ίσως πρέπει πρώτα να τολμήσεις να μιλήσεις.

Στη διαδικασία της ακοής, οφείλεις να επιτρέπεις στον εαυτό σου να επικοινωνήσει με τη χαρά ή με τον πόνο του άλλου. Να είσαι “ανοιχτός”. Υπάρχει τεράστια παθογένεια σε αυτό, στην κοινωνία που ζούμε. Το μη διαθέσιμο είναι και πιο ελκυστικό. Το διαθέσιμο, πια, είναι παρωχημένο. Παλιό».