Γιώργος Παράσχος στο TheOpinion: «Θέλω να προκαλώ στον άλλον συναισθήματα και να βλέπω τον πραγματικό εαυτό του»

Συνεχίζονται οι παραστάσεις για «Το κορίτσι μου», στο Θέατρο Αμαλία, με τον Γιώργο Παράσχο στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Ο Γιώργος Παράσχος, στο πρώτο του θεατρικό κείμενο, καταπιάνεται με την παθολογική σχέση του ανθρώπου με το αλκοόλ. Ευελπιστεί, δε, να φτάσει το μήνυμα όσο πιο μακριά γίνεται, σε όλες τις επαρχιακές περιοχές και, κυρίως, στους νεότερους ανθρώπους. 

Βασισμένος σε αληθινή ιστορία, ο μονόλογος «Το κορίτσι μου» -στον οποίο και πρωταγωνιστεί- θέτει επί σκηνής το ζήτημα της ισορροπίας ανάμεσα στην αγάπη και την εξάρτηση, με στόχο την επιβίωση.

Γιώργο, το γεγονός ότι ξεκίνησες την παράστασή σου από εδώ, έχει να κάνει με το ότι είσαι Βορειοελλαδίτης κι έζησες και στη Θεσσαλονίκη κάποια χρόνια; 

Έπαιξε ρόλο, να σου πω την αλήθεια. Αλλά το «στοίχημά» μου ήταν να δω πώς θα ανταποκριθεί το κοινό της Θεσσαλονίκης, αν θα αρέσει το έργο με βάση τα συναισθήματα. Το κοινό της Θεσσαλονίκης είναι, πάντα, πιο απαιτητικό. 

Το έργο ήδη παίζεται. Επομένως, πήρες το αναμενόμενο feedback έως τώρα;

Ναι. Για το κοινό το οποίο το είδε, την απάντησή μου την έχω λάβει!

Και τον επόμενο χειμώνα, σκεφτόμαστε να το ξεκινήσουμε από την Αθήνα και να κάνουμε κάποιες επισκέψεις στη Θεσσαλονίκη· να κάνουμε το ανάποδο, δηλαδή.

Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία. Κι εκτός από τον ρόλο που υποδύεσαι, έχεις συνεπιμεληθεί και το κείμενο. 

Το έργο είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα αυτής της ιστορίας. Κύριος άξονάς του είναι η ζωή ενός Ανώνυμου Αλκοολικού. 

Έχω προσθέσει και προσωπικά μου στοιχεία καθώς και τους προσωπικούς μου φόβους ως πατέρας. Και άλλαξα και το τέλος, το έκανα λίγο πιο θεατρικό. 

Η οποία πότε σου γνωστοποιήθηκε;

Περίπου ενάμιση χρόνο πριν. Απλώς έπρεπε να δουλευτεί. Να γίνει έρευνα, ώστε να γράψω περισσότερες πληροφορίες για τους Ανώνυμους Αλκοολικούς. 

Ήρθα σε επαφή με κάποιους από αυτούς, χωρίς να γνωρίζουν, όμως, τι πάω να κάνω. Έχω αποστηθίσει μέχρι και κινήσεις τους, το περπάτημά τους, τον τρόπο που μιλάνε, την υπερβολή στο σώμα τους. 

Είμαι βιωματικός ηθοποιός. Προσπαθώ όλα αυτά να τα βγάλω πάνω στη σκηνή, φυσικά με το μέτρο κι όχι με την υπερβολή. 

Εν τω μεταξύ είναι κόντρα ρόλος, καθώς φαίνεσαι ως ένας περισσότερο αθλητικός άνθρωπος.

Είναι σίγουρα! Δεν το αντέχω το ποτό. Θυμάμαι ακόμη τις επιπτώσεις από σουρώματα, που είχα κάνει ως νέος. 

Είναι κι αυτός ένας λόγος, που δεν αγαπώ το ποτό. Το προσωπικό μου βίωμα το έχει αποτρέψει τελείως από τη ζωή μου. 

Ένα κοινωνικό μήνυμα, λοιπόν, μέσω της τέχνης σου…

Αυτό ακριβώς είναι το κοινωνικό μήνυμα, που προσπαθώ να περάσω στον κόσμο μέσα από την παράσταση. Παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον, με τον πατέρα, για παράδειγμα, να πίνει, αυτό το βλέπουν σαν στοιχείο ανδρισμού και μαγκιάς. 

Δεν είναι καθόλου ανδρισμός ούτε και μαγκιά! Και το παίρνουν, άθελά τους, ως κληρονομιά και το συνεχίζουν στη ζωή τους. Προσπαθώ να τους «ταρακουνήσω»! 

Θέλω να το δουν και άτομα του Λυκείου. Να κάνω το έργο κι ένα πέρασμα από την επαρχία, για να τους πω ότι, εάν υπάρχει ένας τέτοιος άνθρωπος δίπλα τους, είναι αλκοολικός. Και δεν το ξέρει ούτε ο ίδιος. Και, μήπως έτσι, εμείς οι άλλοι μπορέσουμε να βοηθήσουμε.

Ο συγκεκριμένος άνθρωπος, ο οποίος σου διηγήθηκε τη ζωή του, φαντάζομαι πως ξέρει ότι αυτή, ανώνυμα μεν, αποτυπώθηκε επί σκηνής…

Το ξέρει. Στην αρχή φοβήθηκε μήπως και, από τα αυτούσια στοιχεία που προστεθούν στην παράσταση, αποκαλυφθεί στον περιβάλλον του ποιος είναι. 

Όταν, βέβαια, είδε την παράσταση, με ευχαρίστησε. Άλλαξα πολλά. Υπήρχαν, όμως, και στιγμές στις οποίες έβλεπε τον εαυτό του. 

Μια ακόμα γυναίκα -αυτά, να ξέρεις, μου δίνουν θάρρος- μου παραδέχτηκε πως βίωσε, βλέποντάς την, όσα έζησε με τον πρώην άντρα της. Μια μάνα, επίσης όσα βίωσε με τον γιο της… 

Αποτινάσσει, τελικά, το πρόβλημά του. Έτσι;

Ναι. Αλλά το συγκεκριμένο φινάλε το προσθέσαμε εμείς στην παράσταση, για να περάσουμε ένα πιο ισχυρό μήνυμα. 

Ποιο ήταν εκείνο το στοιχείο της ιστορίας, που σε «τράνταξε»;

Είναι σαν να έρχεται το ένα «χτύπημα» πίσω από το άλλο. Γι’ αυτό και «η ζωή μάς κάνει να υποφέρουμε, γιατί πρέπει να μάθουμε να επιβιώνουμε», όπως λέμε και στην παράσταση.

Είναι εκείνη η στιγμή, που δεν πρέπει να λυγίσεις τα γόνατά σου. Πρέπει να μείνεις όρθιος! Διαφορετικά, το ‘χασες το παιχνίδι και σε «πήρε η κάτω βόλτα». 

Όταν μου διηγούνταν τη ζωή του, παρατηρούσα τον τρόπο που μου μιλούσε… Ήταν τόσο «ζωντανά» τα μάτια του! Είναι πολύ δύσκολο και ψυχοφθόρο να παίζω αυτόν τον ρόλο. Δεν φαντάζεσαι πόσο βαριά ψυχικά κατεβαίνω, μετά, από τη σκηνή.

Μιλάμε για έναν μονόλογο, στον οποίο, όμως, δεν είσαι και τόσο μόνος. Σε συντροφεύουν μερικές σπουδαίες φωνές…

Ο λόγος που το έκανα αυτό, ήταν γιατί, όταν μου έλεγε την ιστορία του, άλλαζε τον τόνο της φωνής του ανάλογα με τα πρόσωπα. Ένιωθα, όμως, ότι δεν έπαιρνα ρεαλιστικά το μήνυμα το οποίο ήθελα. 

Και σε αυτό, με τίμησαν και βοήθησαν η Ελένη Προκοπίου και η Έφη Παπαθεοδώρου. Η εγγονή της Ελένης Προκοπίου, η Ελένη Πύρρου, που είναι η φωνή της γυναίκας μου· η αιτία, που αυτός ο άνθρωπος ξέφευγε. Υπάρχουν άντρες, που κάνουν κακό στις γυναίκες. Αλλά υπάρχει και το αντίστροφο. 

Για να μπορέσω να μπω στη συνθήκη και να τη βιώσω πιο βαθιά, στον ρόλο της αδερφής μου έβαλα την πραγματική μου αδερφή. Και σε κάποιες ατάκες, τις οποίες υποτίθεται πως λέει η κόρη μου, έβαλα την πραγματική μου κόρη. 

Α, συμμετέχει και η κόρη σου! Μήπως είναι ένα προμήνυμα και για τον δρόμο που, μελλοντικά, θα ακολουθήσει; 

Λες; Παρακαλάω να μην είναι, να σου πω την αλήθεια!

Είναι, ενδεχομένως, αυτός ένας φόβος σου ως πατέρας;

Ναι, είναι! Στην Ελλάδα, σε αυτόν τον χώρο επιβιώνεις δέκα φορές πιο δύσκολα από το εξωτερικό. Η Ελλάδα έχει ακόμη τις προκαταλήψεις της…

Η υποκριτική κοιτάει το «έξω», την εμφάνιση… Από ό, τι βλέπω, τον ρόλο σου θα τον πάρεις αν έχεις φίλο ή γνωστό, αν μοιράζεσαι κάποια πράγματα με άλλους -όποιος κατάλαβε, κατάλαβε- ή αν ταιριάζεις στο φιζίκ ενός ρόλου.

Όχι! Ο ηθοποιός είναι για να αλλάζει, να μεταμορφώνεται στη σκηνή. Αφήστε τον, επιτρέψτε του να μεταμορφωθεί!

Ψυχανεμίζομαι ότι μιλάς μέσω δικών σου βιωμάτων.

Μιλάω εκ πείρας και μέσα από βιώματα. Είναι κρίμα κι άδικο για κάποιους νέους ανθρώπους. Άντε, εμένα άσε με. Με «πήρε η μπάλα».

Αλλά φτάνει, πια, με αυτούς τους «παλιούς»… Υπάρχουν κάποιοι ηθοποιοί, που παίζουν το ίδιο πράγμα σε κάθε ρόλο. Ε, δεν είναι το ίδιο! 

Αν δούμε και τη θετική πλευρά, όλα αυτά είναι που σε οδήγησαν ώστε να κάνεις την αρχή για κάτι δικό σου και, ίσως, να έπεται και συνέχεια… 

Μακάρι! Είναι το πρώτο μου συγγραφικό τόλμημα και η πρώτη φορά που κάνω μονόλογο. Ήδη ο κόσμος μού έχει παραγγείλει να δει και την οπτική πλευρά της γυναίκας και πώς τα βίωσε όλα αυτά. Μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η ιδέα.

Δεν θα το έκανα τώρα, πονάω ακόμη πάρα πολύ. Προσπαθώ να το «τρέξω» όσο πιο σωστά μπορώ. Κι ελπίζω να κρατήσει καιρό. Το δουλέψαμε με μεγάλη δυσκολία. Υπάρχει μια τέτοια αμεσότητα… 

Σκέψου ότι, όταν οι αλκοολικοί δεν έχουν κάτι να πιουν, πίνουν μέχρι και οινόπνευμα. Το συμπεριέλαβα, για να υπάρχει ως πληροφορία. Έχω πάρει, λοιπόν, οινόπνευμα και το ρίχνω στο στόμα μου. Φυσικά δεν το καταπίνω. Αλλά θέλω ο κόσμος να καταλάβει ότι, αυτοί οι άνθρωποι, φτάνουν στα άκρα. Δεν το ελέγχουν. 

Η παράσταση θα «ταξιδέψει»;

Θα κάνει ένα μικρό «ταξίδι». Και 26-27 του μηνός παίζω στη γενέτειρά μου, την Καβάλα. Κάποια από τα βιώματά μου, από ‘κεί τα κουβαλάω. 

Κάτι άλλο υπάρχει, ας πούμε τηλεοπτικό; 

Δεν υπάρχει τίποτα, δεν συζητάω τίποτα. Θέλω να με δουν μέσα από αυτό το έργο, μήπως καταλάβουν τι μπορώ να κάνω ως ηθοποιός. Κάποιοι νομίζουν ότι είμαστε «κλεισμένοι» στην εικόνα του ψηλού ή του ωραίου…

Εγώ, προσωπικά, «βαριέμαι» τη ζωή μου με αυτό το πράγμα. Θέλω να γίνω κάτι άλλο, κάποιος χαρακτήρας που δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι. Να μου πεις, ας πούμε, να κάνω έναν πλούσιο. Να ψάξω να δω πώς συμπεριφέρεται ένας πλούσιος, γιατί δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι. Το ξέρω. Ή να κάνω έναν άστεγο. Φοβάμαι ότι θα γίνω άστεγος. Αλλά θα ψάξω να το βρω, να δω πώς γίνεται. Θέλω να βιώνω καταστάσεις, που δεν πρόκειται να ζήσω ποτέ παρά μόνον μέσα από το θέατρο. Αλλά να τις βιώνω, γι’ αυτό σου είπα ότι είμαι ένας βιωματικός ηθοποιός. 

Το να ενσαρκώνεις, δηλαδή, κάποιον που δεν θα μπορούσες να είσαι στην πραγματικότητα -είτε γιατί δεν τα έφερε η ζωή έτσι είτε γιατί ήσουν προορισμένος για κάτι άλλο- ήταν η αιτία ώστε να ακολουθήσεις αυτό το υποκριτικό μονοπάτι;

Δεν είχα στόχο να γίνω ηθοποιός. Δεν ήξερα τι θα γίνω. Έτυχε σε μια σχολική παράσταση, σε μεγαλύτερη ηλικία, μια κοπέλα να μου ζητήσει να βγω να την αρπάξω από το χέρι και να φύγω. Να μην πω τίποτα. Και το έκανα.

Όταν βγήκα στη σκηνή και είδα την πλατεία γεμάτη από κόσμο, έφαγα μια «σφαλιάρα». Αυτή η «σφαλιάρα», με γέμισε! Κι είπα ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου· θέλω να προκαλώ στον άλλον συναισθήματα, είτε σπαραγμού είτε χαράς, και να βλέπω τον πραγματικό εαυτό του. 

Από τον τρόπο που κλαις, μπορώ να καταλάβω εάν είσαι εγκρατής, «κλειδωμένος». Από τον τρόπο που γελάς, μπορώ να καταλάβω εάν σε «πνίγουν» άλλα πράγματα και γι’ αυτό γελάς περιορισμένα. Τα κακά βιώματα, δυστυχώς, είναι αυτά που μας καθορίζουν και διαμορφώνουν την ταυτότητά μας. 

Κι όταν αντιληφθώ ότι, κάποιος, είναι συναισθηματικά ανίκανος ή «άδειος», θα πω: «Κρίμα, σε λυπάμαι»! Τους λυπάμαι, όντως, τους ανέκφραστους, που δεν μπορούν να δείξουν συναίσθημα. Το συναίσθημα είναι μια «επιταγή». Αν μπορέσεις με αυτήν να «πληρώσεις» τους ανθρώπους δίπλα σου, θα τους έχεις πάντα «επενδυτές». 

Στη ζωή μας νομίζουμε πως, όλα, είναι ένα χρέος. Τελικά, χρωστάμε ή μας χρωστούν; 

Πληροφορίες

«Το κορίτσι μου»

(Βασισμένο σε αληθινή ιστορία)

Θέατρο Αμαλία (Αμαλίας 71, Θεσσαλονίκη)

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα 8, 15 & 22 Απριλίου στις 21.00

Εισιτήρια: 17€ γενική είσοδος, 15€ μειωμένο (ανέργων – φοιτητών – ΑμεΑ)

Προπώληση εισιτηρίων: more.com, ταμείο Θεάτρου Αμαλία 

Τηλέφωνο κρατήσεων: 231 084 2509

Συντελεστές

Κείμενο: Χρήστος Κωνσταντίνου – Γιώργος Παράσχος

Σκηνοθεσία: Γιώργος Ασλανίδης – Χρήστος Κωνσταντίνου

Σκηνογραφία: Γιώργος Ασλανίδης

Μουσική: Λάζαρος Σουσλόγλου (Larry)

Ενδυματολόγος: Σπυριδούλα Ανδρεαδάκη

Ερμηνεύουν

Γιώργος Παράσχος

Φιλική συμμετοχή σε voice-over

Βίβιαν Κοντομάρη, Πέτρος Ξεκούκης, Ελένη Πύρρου, Μάρκος Γιακουμόγλου, Βασίλης Κοτσεσαρίδης, Άννα Παράσχου, Θωμάς Χαχάμης και οι κυρίες Έφη Παπαθεοδώρου & Ελένη Προκοπίου