Γιασεμί Κηλαηδόνη στο TheOpinion: «Όταν αγαπάω ένα πράγμα, μ’ αρέσει να τολμάω»

Η Γιασεμί Κηλαηδόνη μιλάει στο TheOpinion και τη Δέσποινα Δαϊλιάνη

10 Δεκεμβρίου 2024, 13:02 UPD: 10 Δεκεμβρίου 2024, 15:57

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο

Με τις παραστάσεις «Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» (Θέατρο Μεταξουργείο) και «Όνειρα Γλυκά» (Θέατρο ΠΟΛΗ – ΔΑΝΗΣ ΚΑΤΡΑΝΙΔΗΣ) προσελκύει το ενδιαφέρον του αθηναϊκού κοινού η ηθοποιός, Γιασεμί Κηλαηδόνη.

Η συγκεκριμένη συνέντευξη, με τη Γιασεμί Κηλαηδόνη, αποτελεί συνέχεια της τελευταίας μας κουβέντας.

«Έχω τη χαρά να κάνω, από τον Γενάρη του ’24, το συγκλονιστικό και εμβληματικό μυθιστόρημα “Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα”, της Άλκης Ζέη. Δεν έχει μεταφερθεί ποτέ στο θέατρο, θα είναι η πρώτη φορά και είναι πολύ μεγάλη τιμή για μένα», ανέφερε η ίδια, σχεδόν πριν από έναν χρόνο, στο TheOpinion.

Και, κάπως έτσι, βρεθήκαμε ξανά για να ολοκληρώσουμε την «εκκρεμότητα» που είχαμε αφήσει, με τις παραστάσεις του εν λόγω θεατρικού να συνεχίζονται για δεύτερη σεζόν.

Ένα από τα έργα, κυρία Κηλαηδόνη, που «απαντούν» στο ερώτημα «πώς μπορεί το θέατρο να συμβάλλει στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης;», είναι σίγουρα και «Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» της Άλκης Ζέη.

Είναι ένα από τα πιο εμβληματικά μυθιστορήματα σε αυτό το κομμάτι. Αποτυπώνει τα πιο σημαντικά τριάντα χρόνια, που καθόρισαν την ελληνική ιστορία του προηγούμενου αιώνα· ξεκινάμε από την Κατοχή και φτάνουμε μέχρι τη Δικτατορία.

Οπότε, αυτό το κείμενο «απαντάει» ακριβώς σε σχέση με την ιστορικότητα. Ήταν από τους λόγους, που το επιλέξαμε ως ρεπερτόριο.

Και το οποίο εμπεριέχει τη ζωή και τις εμπειρίες της συγγραφέως.

Είναι το πιο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα. Στην ουσία η Ελένη, η βασική ηρωίδα, είναι η Άλκη Ζέη. Υπάρχει, βέβαια, και το κομμάτι της μυθοπλασίας, αλλά στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα.

Ήταν κι η ίδια όχι μόνο στο Παρίσι, αλλά εξόριστη για πολλά χρόνια. Είχε περάσει και από την Τασκένδη και από τη Μόσχα, τους προορισμούς, δηλαδή, που επισκέπτεται και η ηρωίδα του βιβλίου. Μιλάει για τη σχέση της· εδώ είναι ο Αχιλλέας, εκεί ήταν ο άντρας της, ο Γιώργος Σεβαστίκογλου.

Υπάρχει ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ «Ο Μεγάλος Περίπατος της Άλκης», αποσπάσματα του οποίου προβάλλονται στην παράσταση και στα οποία η ίδια η Άλκη Ζέη διαβάζει κομμάτια από το βιβλίο. Είναι σαν να αφηγείται τη ζωή της, έχει πολύ ενδιαφέρον.

Επί σκηνής γίνομαι αυτό το πρόσωπο, αυτή η γυναίκα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η ιστορία της και η ιστορία της Ελλάδας ταυτόχρονα. Προσπαθήσαμε να ακολουθήσει ο θεατής, παρακολουθώντας την παράσταση, και την πορεία του ζευγαριού και, παράλληλα, τα γεγονότα που συμβαίνουν στην Ελλάδα.

Είναι μεγάλη η ευθύνη για τον ηθοποιό σε κάποιες περιπτώσεις, έτσι;

Είναι μεγάλη ευθύνη και ρίσκο, με τη σπουδαία λογοτεχνία, τι τελικά πρωτοδιαλέγεις και τι επιλέγεις να μεταφέρεις πάνω στη σκηνή. Είναι ένα μεγάλο βιβλίο, εγώ κάνω μιάμιση ώρα μονόλογο.

Νομίζω, όμως, ότι έχουμε σταθεί αντάξιοι της μεγάλης τιμής που μας έκαναν τα παιδιά της Άλκης Ζέη και προσωπικά, εμένα, να μου εμπιστευτούν αυτό το κείμενο. Μην ξεχνάμε ότι είναι η πρώτη φορά, που μεταφέρεται επί σκηνής.

Ήταν μεγάλη και η ευθύνη και η τιμή να ενσαρκώσω την Άλκη Ζέη. Θεωρώ ότι έχουμε κάνει πολύ ωραία δουλειά. Η αγάπη του κόσμου και η ανταπόκριση, σε έναν θεατρικό χειμώνα που υπάρχουν εκατοντάδες παραστάσεις, «τα λέει όλα».

Εξαιρετικός, όμως, και ο σκηνοθέτης της παράστασης.

Ναι, ο Φώτης Μακρής είναι εξαιρετικός. Είναι η πρώτη φορά, που δουλέψαμε μαζί.

Τον σκέφτηκα για το συγκεκριμένο βιβλίο, επειδή κι ο ίδιος επικεντρώνεται και επιλέγει κείμενα με θέμα το κομμάτι της ιστορίας, της Αριστεράς.

Αντικατοπτρίζει τις πολιτικές αναταραχές, αλλά ας μην πάμε και μακριά…

Πολύ συχνά το σκεφτόμαστε κι εμείς. Οι διασπάσεις και οι συγκρούσεις είναι κομμάτι της Αριστεράς, της ύπαρξής της. Τη χαρακτηρίζουν όλα τα χρόνια και επαναλαμβάνεται και τώρα.

Μέχρι σήμερα θεωρούσα το «Μαράν Αθά» ως τον μονόλογο, που έχει στιγματίσει τη θεατρική σας πορεία.

Ξανατολμάω και κάνω μονόλογο. Η αλήθεια είναι πως δεν το έχουν κάνει τόσο πολλές ηθοποιοί στη γενιά μου.

Το γεγονός ότι κάνω μονόλογο για δεύτερη φορά, παρόλο που έχω μεγάλο «σταθμό» στην προσωπική μου πορεία, είναι γιατί μ’ αρέσει στη ζωή μου να παίρνω ρίσκα. Όταν αγαπάω ένα πράγμα, μ’ αρέσει να τολμάω. Νομίζω ότι με δικαιώνει το αποτέλεσμα.

Την Άλκη Ζέη τη γνωρίσατε;

Είχα την τύχη να τη γνωρίσω το 2011. Με είχαν καλέσει, σε μια παρουσίαση, να διαβάσω κάποια αποσπάσματα από την «αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα». Και, μάλιστα, ήταν η μέρα που είχε τα γενέθλιά της.

Ήταν, δηλαδή, καρμική αυτή η συνάντηση…

Ήταν τελείως καρμικό… Από την πρώτη στιγμή που διάβασα αυτό το βιβλίο, στα μετεφηβικά μου χρόνια, θεωρούσα ότι έχει τεράστιο ενδιαφέρον να μεταφερθεί, κάποια στιγμή, επί σκηνής. Το συζητούσα και με τη μητέρα μου.

Πέρυσι, το «Λογοτεχνικό Έτος Άλκης Ζέη», θέλαμε να την τιμήσουμε. Η συγκυρία, λοιπόν, ολοκληρώθηκε.

Αυτήν τη σκηνική «μοναξιά», φέτος, έρχεται να «σπάσει» μια άλλη παράσταση, τα «Όνειρα γλυκά».

Τα «Όνειρα Γλυκά» είναι του Μιχάλη Μαλανδράκη, ενός πολύ νέου παιδιού. Εξαιρετικός λογοτέχνης, έχει τιμηθεί και με το Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο.

Το θεατρικό μού το πρότεινε ο Μάξιμος Μουμούρης, ο οποίος και το σκηνοθετεί. Παίζω με δύο επίσης εξαιρετικούς ηθοποιούς, τον Δημήτρη Σέρφα και τον Νίκο Μπουκουβάλα.

Πρόκειται για ένα ωραίο, σύγχρονο, «σκληρό» κείμενο για την ελληνική οικογένεια, τις σχέσεις της μάνας με τους γιους και γενικά τις σχέσεις των γονέων με τα παιδιά. Θα έλεγα ότι «βάζει το μαχαίρι στο κόκκαλο».

Σας είδαμε και τηλεοπτικά;

Μετά από αρκετά χρόνια είχα μία μικρή συμμετοχή, για δέκα επεισόδια, στον «Άγιο Έρωτα». Είχε ενδιαφέρον…

Τώρα, πια, η τηλεόραση έχει επιστρέψει με έναν καλύτερο, θα λέγαμε, τρόπο. Είναι πιο προσεγμένες οι δουλειές που γίνονται. Παρόλα αυτά, δεν σας κρύβω πως, ξανακάνοντας τηλεόραση, συνειδητοποίησα για ακόμα μία φορά ότι είμαι ηθοποιός του θεάτρου. Το προτιμώ ως διαδικασία.

Έχει πολύ ενδιαφέρον η τηλεόραση, ζητάει μια άλλη υποκριτική από τον ηθοποιό, αλλά ως μέσο έκφρασης με γοητεύει περισσότερο το θέατρο. Δεν σημαίνει ότι αποκλείω οποιαδήποτε πρόταση, απλώς αισθάνομαι πολύ ωραία στο θέατρο.

Ανήκετε στους συνεχιστές του Μεταξουργείου. Αυτό, βέβαια, δεν αποκλείει την παρουσία σας και σε άλλα θέατρα, όπως και συμβαίνει. Είναι πλεονέκτημα η ιδιοκτησία ενός χώρου, στον οποίο πάντα θα μπορείτε να υπάρχετε με τον τρόπο που θέλετε;

Δεν το είδα ποτέ ως δέσμευση ή ως «εγκλωβισμό». Πράγματι, συνεργάζομαι και με άλλα θέατρα. Υπάρχει, σαφώς, η δυνατότητα να κάνεις πράγματα, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο. Όπως όλες οι επιχειρήσεις, έτσι και οι θεατρικές, έχουν μεγάλο οικονομικό ρίσκο.

Γενικά, είναι μια εποχή οικονομικά δύσκολη. Το βιώνουμε όλοι. Συγκεκριμένα, ένα θέατρο στην Ελλάδα είναι κλειστό τους μισούς μήνες. Τα λειτουργικά του έξοδα, όμως, «τρέχουν». Άρα, φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι να συντηρηθεί.

Από τη μία, λοιπόν, έχουμε το «προνόμιο» να έχουμε έναν χώρο και να μπορούμε να εκφραζόμαστε κι εγώ κι η Μαρία κι η μητέρα μου, αλλά, από την άλλη, είναι ένα τεράστιο οικονομικό ρίσκο όλο αυτό το πράγμα.

Πάντως, χαιρόμαστε πολύ που ο κόσμος, εδώ και είκοσι πέντε χρόνια, στηρίζει και τιμά το Θέατρο Μεταξουργείο, καθιστώντας το ένα σημαντικό κομμάτι στη θεατρική συνείδηση. Είμαστε πολύ χαρούμενες, έχει γίνει με πάρα πολύ δουλειά και από τους δύο γονείς μας αλλά και από εμάς.