Φωτεινή Βελεσιώτου στο TheOpinion: «Είμαι μουσικά γεμάτη. Ως άνθρωπος, ακόμα πιο γεμάτη!»

Τη Δευτέρα, 27 Ιανουαρίου, η κλασική κιθάρα του Παναγιώτη Μάργαρη συναντά τη λαϊκή ποίηση, με τη φωνή της Φωτεινής Βελεσιώτου, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. 

«Αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι πιο ενεργά με το τραγούδι, από το ’11 και μετά, έχω κάνει σπουδαία πράγματα, σε σημαντικούς χώρους και με αξιόλογους συναδέλφους», σημειώνει η Φωτεινή Βελεσιώτου στο TheOpinion.

«Τραγουδούσα σε μικρά ταβερνάκια από το ‘83, έτσι ξεκίνησα. Αυτό με “ελευθέρωσε”, σιγά σιγά ανέβηκα τα σκαλοπατάκια. Έφευγα “γεμάτη” αλλά και βραχνιασμένη, γιατί ήμουν, επί ώρες, χωρίς μικρόφωνο. Τώρα, πια, έχω και μικρόφωνο. Δεν περίμενα ότι θα μου συμβούν όλα αυτά τα πράγματα, είμαι πανευτυχής».

Κυρία Βελεσιώτου, ως άνθρωπος κάνετε τον απολογισμό σας;

Εννοείται. Δεν προχωράμε διαφορετικά, αν δεν κάνουμε τον απολογισμό μας.

Ποιο ήταν, λοιπόν, το ορόσημο στη μουσική «ατζέντα» του 2024;

Νομίζω ότι, το καλοκαίρι μου, ήταν εξαιρετικό. Είχα πολλές εμφανίσεις και με τον Παναγιώτη Μάργαρη και με το δικό μου σχήμα αλλά και συμμετοχές σε μεγάλες συναυλίες. 

Είμαι μουσικά γεμάτη. Ως άνθρωπος, ακόμα πιο γεμάτη!

Ξέρετε, κυρία Βελεσιώτου, είμαστε τώρα εδώ και κάνουμε αυτήν την κουβέντα, καθώς βρίσκω μεγάλο ενδιαφέρον στις ιστορίες των ανθρώπων. Εσάς, γιατί σας αρέσει να τραγουδάτε;

Μου «ξυπνάει» τόσα συναισθήματα το τραγούδισμα… Είναι ένα «γέμισμα» ψυχής!

Τραγουδάτε, δηλαδή, κι εκτός σκηνής; 

Βέβαια. Μαζευόμαστε και με φίλους, παίζουμε και τραγουδάμε. Το τραγούδι είναι ζωή, μωρέ…

Καταρχάς, ακούω πολλή μουσική. Με «ταξιδεύει». Από το πρωί παίζει το ραδιόφωνο. Η μουσική είναι κάτι, που κάνει τον άνθρωπο να «πετάει». 

Κι όταν εμείς ακούμε Φωτεινή Βελεσιώτου, εσείς τι ακούτε;

Α, εγώ ακούω άλλα πράγματα. Πάντως, όχι εμένα.

Και από το YouTube διάφορα και ξένη μουσική ακούω πολύ, ροκ μουσική. Βάζω παλιά δισκάκια βινυλίου στο πικάπ και τα ξαναθυμάμαι. Είμαι «παντρεμένη» με τη μουσική. 

Η Θεσσαλονίκη αποτελεί έναν σημαντικό σταθμό στη ζωή σας. Για την ακρίβεια, ήταν το σημείο εκκίνησης.

Έτσι όπως το λες, Δέσποινα. Από τη Θεσσαλονίκη έχω πολλά να θυμάμαι…

Καταρχάς, θυμάμαι ότι, όταν ήμουν φοιτήτρια, επειδή δούλευα και είχα χρήματα, έπαιρνα την παρέα μου -τα κορίτσια της ομάδας μπάσκετ- και γυρνούσαμε από ταβερνάκι σε ταβερνάκι κι ακούγαμε ρεμπέτικα. Τι άλλο; Πολύ όμορφα χρόνια! Αυτή ήταν η μεγάλη μας χαρά.

Χωρίς να «καλουπώνουμε» τις συνθήκες, κάπως έτσι φαντάζομαι κάθε εμφάνισή σας. Στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, όμως, θα έρθουμε μουσικά αντιμέτωποι με μία διαφορετική βραδιά.

Αυτή η εμφάνισή μου με τον Παναγιώτη Μάργαρη, στο Μέγαρο Μουσικής, είναι ένα από τα πολύ σπουδαία πράγματα.

Είναι μια τέτοια κιθάρα, η κιθάρα που παίζει ο Παναγιώτης, σαν να ακούς ορχήστρα ολόκληρη. Λέμε λαϊκά τραγούδια, τα οποία τα αποδίδει με έναν τέτοιον τρόπο που, πραγματικά, σου «γεμίζουν» τα αυτιά. Η φωνή είναι καθαρή, γιατί, ακριβώς, υπάρχει ένα όργανο.

Κι αυτό είναι το ζητούμενο· να τραγουδήσουμε όλοι μαζί, να μοιραστούμε, ο Παναγιώτης κι εγώ, τις «αγάπες» μας με τους ακροατές. 

Πάντα αναρωτιέμαι πώς ταξινομούνται αυτές οι «αγάπες», πώς, δηλαδή, επιλέγετε τι θα ειπωθεί κάθε φορά.

Είμαστε τόσο πλούσιοι ως Έλληνες, έχουμε υπέροχα τραγούδια και είναι δύσκολο να επιλέξουμε αυτά που θα πούμε. 

Προσωπικά, επιλέγω τα τραγούδια σύμφωνα με αυτά που ταιριάζουν στη φωνή μου και στα ακούσματά μου. Είτε παίζω με τη δική μου μπάντα είτε όχι, επιλέγω εγώ αυτά που θα πω και χαίρομαι, γιατί δεν κάνω εκπτώσεις. 

Πάνω στη σκηνή, υπάρχει κάτι που να λειτουργεί ως γούρι; Έχω παρατηρήσει, για παράδειγμα, να κοσμεί τον λαιμό σας ένα φουλάρι…

Έχω πάρα πολλά φουλάρια, τα φοράω για πρακτικούς λόγους. Το αγαπημένο μου είναι το ντοσιέ, που έχω μπροστά, και χωρίς αυτό δεν μπορώ. Θα μου πεις, τώρα, πώς δεν μπορείς; 

Πριν λίγες μέρες, στο ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης», παίζαμε με τον Παναγιώτη Μάργαρη, επί μιάμιση ώρα, χωρίς φως. Ήμασταν εμείς κι οι θεατές, σε μια «συναυλία στο σκοτάδι». Ήταν μία «μαγική», μία συγκλονιστική βραδιά. Μπήκαμε στη διαδικασία να τραγουδήσουμε χωρίς να βλέπουμε και χωρίς να μας βλέπουν… Απίστευτο! 

Θα έχουμε, δισκογραφικά, καινούργια πράγματα;

Αρχές Γενάρη βγαίνει ψηφιακά -και θα κυκλοφορήσει και σε βινύλιο- ένας δίσκος με δεκαοκτώ ρεμπέτικα, τα οποία ερμηνεύω ξανά με σπουδαίους μουσικούς στο πλάι μου. Τον περιμένουμε με πολλή λαχτάρα.

Αυτό ήταν ένα «στοίχημα», ήθελα να επανεκτελέσω ρεμπέτικα. Το ρεμπέτικο, για μένα, είναι ένα είδος μουσικής με μοναδική αξία. 

Επίσης, σε βινύλιο θα κυκλοφορήσει και ο «Επιτάφιος» του Μίκη Θεοδωράκη, σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου. Είναι ύψιστες τιμές αυτές για μένα!

Την επαφή με τον κόσμο, πλέον, πώς την εισπράττετε;

Όλοι οι καλλιτέχνες είμαστε πολύ τυχεροί, γιατί ερχόμαστε σε επαφή με τον κόσμο. Μας βλέπουν, μας μιλούν, μας χαιρετούν με πολλή αγάπη.

«Κρέμονται από τα χείλη μας» κι αυτό, ξέρεις, είναι σπουδαίο πράγμα· να έχουμε, δηλαδή, τέτοια αποδοχή και αναγνώριση. 

Σας προσεγγίζουν και οι μαθητές σας;

Είμαστε φιλαράκια. Πολλοί μαθητές μου έρχονται στις συναυλίες και χαίρομαι, που τους βλέπω. Δεν τους ξεχνάω. Μπορώ να ξεχάσω όλους τους άλλους, όχι, όμως, τους μαθητές μου. 

Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια της θητείας μου ήμουν δασκάλα στο Πλαγιάρι. Το καλοκαίρι, που μας πέρασε, μαζεύτηκαν όλοι οι μαθητές μου και μου έκαναν ένα πολύ συγκινητικό δώρο…

Κυρία Βελεσιώτου, αν είχατε να επιλέξετε «Διόδια» ή «Μέλισσες», τι θα επιλέγατε;

Εσύ, ποιο από τα δύο δάχτυλα θα διάλεγες να σου κόψουν; Είναι σπουδαία τραγούδια. Όχι γιατί τα ερμήνευσα εγώ, αλλά επειδή μουσικά και στιχουργικά είναι εξαιρετικά. Είναι, επίσης, και το «διαβατήριό» μου στα μέσα.

Τα τραγούδια αυτά έχουν παλιώσει, αλλά δεν «παλιώνουν» ποτέ. Σπουδαίο πράγμα να μένουν τα τραγούδια, να «ταξιδεύουν» και να τα ερμηνεύουν κι άλλοι.

Πληροφορίες

«Λόγος Λαϊκός – Όταν η κλασική κιθάρα συναντά τη λαϊκή ποίηση»

Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (Αίθουσα «Αιμίλιος Ριάδης»)

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2025 και ώρα 20.30

Ηλεκτρονική προπώληση εισιτηρίων: more.com

Συντελεστές

Κλασική κιθάρα: Παναγιώτης Μάργαρης 

Ερμηνεία: Φωτεινή Βελεσιώτου