Ελεωνόρα Ζουγανέλη στο TheOpinion: «Προσπαθώ να “ξεβολεύω” τον εαυτό μου»

Με μία νέα μουσική παράσταση, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη προσκαλεί το κοινό της συμπρωτεύουσας να υποδεχτούν μαζί ένα καλοκαίρι γεμάτο εμπειρίες και «φως» την Τετάρτη, 4 Ιουνίου, στο Θέατρο Δάσους.

Με την Ελεωνόρα Ζουγανέλη με συνδέει κάτι βαθύτερο, κάτι που ξεπερνά τα μουσικά «σύνορα». Την ακολουθούσα, βέβαια, ως ακροάτρια, αλλά αυτή η συνθήκη, στην πορεία, εξελίχθηκε σε μία πιο προσωπική υπόθεση: υπήρξε το «γούρι» μου στον δημοσιογραφικό δρόμο, που έμελλε να χαράξω, εδώ στο TheOpinion.

Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη ήταν η πρώτη καλλιτέχνιδα που φιλοξένησα στη συγκεκριμένη στήλη, πριν από τρία χρόνια, κι έκτοτε ξεκίνησε μία διαδρομή με ενδιαφέρουσες πολιτιστικές συναλλαγές και συναντήσεις, λέξεις φορτισμένες με αλήθεια και ανθρώπινες ιστορίες.

Κι αν «τα Σάββατα και τις Κυριακές μαζεύονται οι άνθρωποι και μπλέκουν στιγμές», όπως μας λέει η ίδια, οι Θεσσαλονικείς ετοιμαζόμαστε να της αποδείξουμε ότι, αυτήν την Τετάρτη, θα τραγουδήσουμε παρέα, θα ακούσουμε νέα τραγούδια και θα θυμηθούμε τα παλιά μέσα από μία…καινούργια εκδοχή!

Ελεωνόρα, η Θεσσαλονίκη, φέτος, αποτελεί την πόλη από την οποία ξεκινάς γενικά τις εμφανίσεις σου. Τι σε συνδέει και γιατί την επιλέγεις ως αφετηρία; Είναι, ίσως, ένα κομμάτι όλων αυτών των…αλλαγών που συντελούνται;

Επέλεγα και πριν, πολύ συχνά, τη Θεσσαλονίκη για να ξεκινήσω τα live μου. Ίσως αυτό να συμβαίνει γιατί, από τις πρώτες, κιόλας, εμφανίσεις μου, έχω δεχτεί πολλή αγάπη από το κοινό της Θεσσαλονίκης. Από την αρχή, ήταν ένα ένθερμο κοινό απέναντι στο ρεπερτόριό μου και στα διαφορετικά πράγματα που είχα να προτείνω.

Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι, κολλητοί μου φίλοι, ζουν στη Θεσσαλονίκη, μ’ αρέσει να περνάω το στρες της πρώτης παράστασης μαζί τους. Περνάω καλά και, μέσα στον πανικό της πρεμιέρας, κάπως χαλαρώνω.

Τον χειμώνα, όσο ήσουν εδώ, ανέπτυξες συνεργασία και με τις «γοργόνες» της πόλης…

Συναντηθήκαμε με αφορμή μία συνέντευξη στο στούντιό τους. Στη συνέχεια, κατέβηκα στην Αθήνα και, σχεδιάζοντας το πρόγραμμά μου, σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να μοιραζόμασταν κάποια πράγματα μαζί.

Έτσι, μπήκαμε σε μία διαδικασία επικοινωνίας κι αρχίσαμε όλο αυτό να το στήνουμε. Πέρασα πάρα πολύ καλά και τις αγάπησα πάρα πολύ. Με υποστήριξαν πάρα πολύ και τις υποστήριξα κι εγώ. Νιώθω ότι ήταν μία ωραία στιγμή, μία ωραία συγκυρία.

Ελεωνόρα, «αλλάΖΕΙΣ». Μία συνθήκη που «κουβαλά» μέσα της την αίσθηση της απελευθέρωσης, ενδεχομένως και του φόβου. Αυτή η φάση φέρνει μαζί της μία διαφορετική Ελεωνόρα… Σε τι είναι διαφορετική;

Πολλές φορές, συμβαίνουν κάποια πράγματα, τα οποία, μάλλον, πρέπει να συμβούν… Η Ελεωνόρα επιδιώκει να αλλάζει.

Δεν είμαι ένας άνθρωπος, που αγαπά τη στασιμότητα. Προσπαθώ να «ξεβολεύω» τον εαυτό μου. Δεν το καταφέρνω πάντα, γιατί και το βόλεμα είναι, συχνά, γοητευτικό· σε ξεκουράζει, αυτή η καλή ρουτίνα φέρνει μια ηρεμία και μια γαλήνη στη ζωή των ανθρώπων.

Απλώς ο χαρακτήρας μου, μέσα σε αυτά τα χρόνια, με έχει κάνει να πιστέψω ότι, πλέον, δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία. Μ’ αρέσει να περνάω κάποιες στιγμές νηνεμίας, αλλά μετά ψάχνω τον τρόπο να προκαλέσω τη «φουρτούνα». Παλιά, παραβίαζα τις αντοχές μου. Τα τελευταία χρόνια, προφανώς και λόγω του ότι έχω μεγαλώσει και άρα ωριμάσει, νιώθω ότι αυτό έχει περάσει σε μία πιο δημιουργική κατάσταση.

Προσπαθώ να μην διαλύω όλο μου το «είναι», αλλά να αλλάζω πράγματα: είτε αυτό λέγεται «αλλάζω το σπίτι μου» είτε «διαμορφώνω διαφορετικά ή προτείνω πράγματα στη σχέση μου» είτε λέγεται «διαλέγω άλλα τραγούδια, γιατί έχω κουραστεί» είτε βάζω κι έναν τίτλο που λέει «αλλάΖΩ».

Αυτός ο τίτλος πήρε μεγαλύτερη αξία απ’ ό, τι το είχα στο μυαλό μου -βέβαια, θα σου πω ότι είμαι πάρα πολύ αυθόρμητη και δεν έχω «δεύτερες σκέψεις»- αλλά, πια, έχω καταλάβει το «γιατί». Γιατί έγιναν πολλά πράγματα μαζί· όντως άλλαξα ήχο στον καινούργιο μου δίσκο, άλλαξα δισκογραφική εταιρεία. Κάποιοι άνθρωποι εύκολα τον χρησιμοποίησαν.

Στα προγράμματά μου πάντα βάζω τίτλους. Μας βοηθάει να διαμορφώνουμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο τη ροή και, κάπως, μας έρχονται και τα τραγούδια που, κάθε φορά, θέλουμε να πούμε.

Όπως ανέφερες, βρίσκεσαι σε καινούργια δισκογραφική «αγκαλιά». Τι αναζητάς από αυτό το νέο κεφάλαιο;

Είναι κάτι, που μου πήρε πάρα πολύ χρόνο για να το πραγματώσω. Η Minos – EMI ήταν και είναι η οικογένειά μου. Έχει όλο μου το ρεπερτόριο, όλη μου τη διαδρομή. Έχουμε «περάσει από σαράντα κύματα» μέχρι να βρούμε αυτό, που καλύπτει την ψυχή μου.

Με γνωρίζουν από δεκαεννιά χρονών. Είδαν όλες τις αλλαγές και την εξέλιξή μου, τα καλά και τα στραβά μου, τις στεναχώριες και τις μεγάλες μου χαρές. Έχουμε ζήσει, πραγματικά, πάρα πολλά πράγματα μαζί.

Ο λόγος που με ώθησε να αναζητήσω κάτι άλλο δεν αφορούσε στην εταιρεία, αφορούσε στην Ελεωνόρα. Ένας άνθρωπος, από το είκοσι έως τα σαράντα του, έχει περάσει τις μεγαλύτερες αλλαγές στη ζωή του και είναι δύσκολο, τόσο για τη μία όσο και την άλλη πλευρά, να τις αναγνωρίσουν στο σύνολό τους.

Όπως ακριβώς, δηλαδή, συμβαίνει και στο σπίτι μας. Οι γονείς μας, μάς βλέπουν που μεγαλώνουμε, αλλάζουμε και διαμορφωνόμαστε, και είναι δύσκολο και εμείς να εκφράσουμε την απόλυτη αλλαγή μας και αυτοί να τη συνειδητοποιήσουν σε όλα τα μήκη και πλάτη της. Αυτό γίνεται από την αγάπη και τη συνήθεια, κάτω από υγιείς συνθήκες.

Ένιωσα, λοιπόν, ότι με αυτόν τον τρόπο ήθελα να αναλάβω την ευθύνη του εαυτού μου. Έχω κάνει μια διαδρομή με τα σωστά και τα λάθη της, θα τη συνεχίσω όσο με αξιώνει ο Θεός. Θέλω, όμως, να είμαι εγώ υπεύθυνη για τα λάθη και τα σωστά μου. Θέλω να ανακαλύψω πώς είναι σήμερα η Ελεωνόρα, μετά από αυτήν τη διαδρομή.

Δεν ήταν μια σχέση που πέρασε ρήξη, ούτε υπήρχαν προβλήματα που με έκαναν να φύγω. Έχουμε επαφή και επικοινωνία. Είναι μία κατάσταση, κατά την οποία το παιδί έφυγε από το πατρικό του σπίτι.

Ξαφνιάζεσαι από την Ελεωνόρα που, κάθε φορά, ανακαλύπτεις;

Ξαφνιάζομαι πολύ. Είμαι ένας άνθρωπος, που προσπαθώ να δουλεύω πάρα πολύ με τον εαυτό μου, με την ψυχή μου, με τον κόσμο μου και, κατ’ επέκταση, με τους ανθρώπους.

Το τραγούδι, γι’ αυτό και το ερωτεύτηκα, με βοήθησε να μπορώ να παρατηρώ τους ανθρώπους. Καταρχάς, με βοήθησε να τους αγαπήσω, αν μη τι άλλο να είμαι θετικά προσκείμενη απέναντί τους -«δεν είμαι και Αγία», που λέει και το τραγούδι μου. Με βοήθησε να μην ψάχνω το κακό, αλλά να προσπαθώ να δικαιολογώ και να κατανοώ συμπεριφορές.

Άρχισα να θέλω να βλέπω πώς είναι υπό πίεση, όταν είναι χαρούμενοι, θλιμμένοι, πανικοβλημένοι. Αυτό με εξυπηρετούσε και στην τέχνη μου· να μπορώ, δηλαδή, να δανείζομαι στιγμές άλλων και να τις ερμηνεύω, γιατί η ζωή δεν φτάνει για να τα ζήσουμε όλα. Κατάλαβα ότι, όλοι οι άνθρωποι, έχουν στιγμές από τις οποίες μπορείς να εμπνευστείς και να αποκομίσεις στοιχεία.

Μας έχεις δώσει ήδη μια «γεύση» με μερικές κυκλοφορίες. Αν υποθέσουμε ότι το επερχόμενο άλμπουμ σου, για το οποίο έχεις πιο ολοκληρωμένη εικόνα, ήταν ένας χώρος, τι χρώμα, τι έπιπλα και τι μυρωδιά θα είχε;

Όπως είναι και το σπίτι μου! Μ’ αρέσουν οι τόνοι του χακί, του λαδί, του κυπαρισσί… Το σπίτι μου έχει τη δική μου αισθητική· διαθέτει κλασικά κομμάτια, έχει και πάρα πολύ μοντέρνα. Είναι ένα «mix and match» και αυτό, συνήθως, μου αρέσει σε πολλά πράγματα.

Έχω τραγουδήσει πολλά και διαφορετικά είδη, είτε ως προσωπική δισκογραφία είτε με αφορμή όσων ήρθαν στα χέρια μου –δανείζομαι τη Μελίνα Μερκούρη, τα τραγούδια των σίριαλ. Στα live μου φροντίζω να υπάρχουν πάντα διαφορετικά είδη, γιατί μου αρέσουν τραγούδια τα οποία προέρχονται από όλους τους ήχους. Αυτό θέλω να υπάρχει και στους δίσκους μου.

Βέβαια, πια, δεν υπάρχουν αυτό που λέγαμε κάποτε «δίσκοι» ή «άλμπουμ», είμαστε στη digital εποχή. Δεν μου είναι πολύ εύκολο να την οικειοποιηθώ, αλλά με βοήθησε σε ένα πράγμα: να μπορώ να διοχετεύω, σε project, την πολυσυλλεκτικότητά μου.

Μάλιστα, τώρα, θα βγάλω μία μπαλάντα, με την οποία είμαι και πολύ ερωτευμένη. Τα τραγούδια του Gautier, που έρχονται, αποτελούν έναν πιο pop, ας πούμε, ήχο. Στο επόμενο project, μπορεί αυτός να είναι πιο λαϊκός.

Επειδή, πλέον, δεν υπάρχει η δέσμευση του άλμπουμ έως δώδεκα τραγούδια, έχω απελευθερωθεί· μπορώ, δηλαδή, να παρουσιάσω τέσσερα τραγούδια με τον ίδιο ήχο. Τα τραγούδια έρχονται και μετά με κατευθύνουν στο τι θέλω να πω.

Πώς είναι μια μέρα της Ελεωνόρας Ζουγανέλη, χωρίς το βεβαρημένο πρόγραμμα των προβών, των στούντιο και των εμφανίσεων;

Ανάλογα τη φάση. Όταν έχω κάτι πάρα πολύ απαιτητικό, συνήθως δουλεύω πολλές ώρες. Στο σπίτι, δουλεύω περισσότερες ώρες απ’ όσες σε ένα στούντιο.

Έτσι όπως έχει γίνει η ζωή, και μετά τον κορωνοϊό, οι μουσικοί κάνουν, πια, πάρα πολλά πράγματα. Δεν υπάρχει αυτός ακριβώς ο χρόνος που υπήρχε πριν κάποια χρόνια, να πεις ότι «θα κάτσω να κάνω δεκαπέντε πρόβες».

Οπότε, αυτό εμένα με αναγκάζει να κάνω κάποια πράγματα μόνη μου στο σπίτι· να οραματιστώ την παράσταση και να ακούσω τα τραγούδια και να δημιουργήσω την αίσθηση μέσα μου, μέχρι που φτάνει η περίοδος των προβών.

Όταν δεν δουλεύω, μ’ αρέσει να ξεκουράζομαι. Μαγειρεύω πάρα πολύ, μ’ αρέσει να έρχονται οι φίλοι μου στο σπίτι. Σκέφτομαι, δυστυχώς, πάρα πολύ. Μελετάω αρκετά. Ποτίζω τα λουλούδια μου, ασχολούμαι πολύ με τα λουλούδια μου…

Όσο τους μαγειρεύεις και τους περιποιείσαι, τους τραγουδάς κιόλας;

Ποτέ! Δεν μου έχει συμβεί ποτέ αυτό το «Αχ, ήρθα στο κέφι και τραγούδησα». Από παιδί, δηλαδή… Με ρωτούν αν τραγουδούσα σε εκδρομές και απαντώ ότι, οι συμμαθητές μου, άκουσαν πρώτη φορά τη φωνή μου, όταν τραγούδησα σε παράσταση του σχολείου.

Είμαι η Ελεωνόρα, η φίλη τους. Και να σου πω, εκείνη τη στιγμή δεν θέλω καθόλου και τα τραγούδια. Νιώθω τόσο μεγάλη αμηχανία, που σκέφτομαι «Θεέ μου, να μην μου πει κανείς τώρα κάτι»…

Ισχύει ότι, την επερχόμενη χειμερινή σεζόν, θα ανέβεις στο θεατρικό σανίδι;

Ισχύει. Το θέατρο μ’ αρέσει και «φλερτάρω» μαζί του. Πέρασαν αρκετά χρόνια από την πρώτη μου παράσταση στο Εθνικό, μετά μεσολάβησε «Η Εκατομμυριούχος».

Δεν είχα σκοπό να πατήσω τόσο σύντομα το πόδι μου στο σανίδι. Ήθελα να τραγουδήσω λίγο παραπάνω, μου ‘χε λείψει. Πάνε χρόνια, που δεν έχω κάνει live μόνη μου και μου ‘χε λείψει, πραγματικά, η επαφή μου με το κοινό. Γι’ αυτό θα προσπαθήσω, παράλληλα με το θέατρο, να βρω τους χρόνους μου ώστε να συνεχίσω τις εμφανίσεις μου.

Το «‘βαλα στο ζύγι», γιατί έχω και τραγούδια σε εξέλιξη. Δεν ήταν μια στιγμή από αυτές που λες ότι «Α! Δεν έχω τι να κάνω, ας κάνω λίγο θέατρο».  

Για ποια παράσταση μιλάμε;

Πρόκειται για «Το Μεγάλο μας Τσίρκο». Για μένα, είναι ένα πολύ σπουδαίο κείμενο. Είναι ένα κείμενο που θέλω να κατανοήσω σε μεγαλύτερο βάθος, γιατί κι η εποχή που ζούμε το χρειάζεται. Χρειάζεται, δηλαδή, να κρατήσουμε ζωντανή την ανθρωπιά μας, τις ρίζες μας, να καθορίσουμε ξανά τα δεδομένα του τι σημαίνει ζω σε μια κοινωνία, είμαι άνθρωπος και συμπεριφέρομαι ως άνθρωπος.

Σε αυτήν την απόφαση συνέβαλαν διάφοροι παράγοντες. Όταν με καλεί ο Σταύρος Ξαρχάκος, είμαι πάντα εκεί για να τραγουδάω τα τραγούδια του. Λατρεύω και αυτά και τον ίδιο. Τον Πέτρο Ζούλια, με τον οποίο έχω συνεργαστεί δύο φορές, τον θαυμάζω και τον αγαπάω, και νιώθω και από τον ίδιο εκτίμηση. Οπότε, ξέρω ότι αυτό το πράγμα μπορεί να με απελευθερώσει και να είμαι δημιουργική. Στην πορεία ήρθε και ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος, τον οποίο επίσης αγαπάω πάρα πολύ και ήθελα να κάνουμε κάτι μαζί.

Όλα αυτά με έκαναν να μην μπορώ να αντισταθώ σ’ αυτήν την πρόταση και να βρεθώ στο θέατρο πιο σύντομα απ’ όσο περίμενα….

Θα μπορούσε, δηλαδή, η επόμενη συνάντησή μας να είναι με αφορμή τη θεατρική παράσταση στη Θεσσαλονίκη; Δεν σου κρύβω ότι, όλα αυτά τα χρόνια, σε περιμένω…

Ένα παράπονο έχω από τον εαυτό μου απέναντι στην πόλη: ότι δεν έχω καταφέρει να ανέβω με κάποιο από τα άλλα project.

Δυστυχώς, είναι κάπως δύσκολο να βρίσκονται τόσοι άνθρωποι στον δρόμο. Φαντάζει απλό, αλλά δεν είναι. Επιφυλάσσομαι! Θα το καταφέρω, γιατί θέλω πάρα πολύ να έρθω με κάτι έξω από τα μουσικά «νερά» μου.

Ελεωνόρα, σκηνή ή δρόμος; Σε ελκύει περισσότερο η υποδοχή του κοινού σε έναν συγκεκριμένο χώρο ή η περιπλάνηση και η «ελευθερία» να το συναντάς κάπου εκεί έξω;

Καταρχάς, μου αρέσει πάρα πολύ που πηγαίνω εγώ και το συναντώ στην πόλη όπου ζει ή στο μέρος όπου κάνει, το καλοκαίρι, τις διακοπές του. Ξέρεις, ξαφνικά, δημιουργείται ένα φεστιβάλ σε ένα θέατρο, στη μέση του πουθενά.

Βλέπεις τα φορτηγά να έρχονται και να στήνουν τα φώτα, τον χώρο. Κάποια στιγμή είναι όλα τόσο ανάκατα, που δεν μπορείς να πιστέψεις ότι, μέσα σε δύο ώρες, θα δημιουργηθεί ένα stage το οποίο θα φιλοξενήσει το live.

Έπειτα, θα αρχίσει να έρχεται ο κόσμος και θα υπάρχουν οι στιγμές που θα χορεύει, θα τραγουδάει, θα επικοινωνεί, θα δακρύζει, θα συγκινείται… Μόλις σβήσουν τα φώτα, έρχονται ξανά τα φορτηγά για να μαζέψουν. Δεν ξέρω, αυτό από παιδί με γοήτευε.

Αν έπρεπε, λοιπόν, να επιλέξω, θα το διάλεγα μόνο και μόνο γι’ αυτό το πράγμα: με γοητεύει που, από το τίποτα, στήνεται κάτι το οποίο «μαγεύει», κάνει τους ανθρώπους να ενώνονται και μετά αυτό διαλύεται, για να έρθει κάτι άλλο…

 

Πληροφορίες

Ελεωνόρα Ζουγανέλη

«αλλάΖΩ»

Θέατρο Δάσους, Θεσσαλονίκη

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2025 & ώρα 21:30

Ηλεκτρονική προπώληση εισιτηρίων: more.com

Παραγωγή: SOLAR PRODUCTIONS