«Είναι τύχη να γνωρίζεις τους “ήρωές” σου» – Η Ζωή Παπαδοπούλου μιλάει για τη Χάρις Αλεξίου στο TheOpinion

Η Ζωή Παπαδοπούλου, με αφορμή την εμφάνισή της στη Θεσσαλονίκη, μιλάει στο TheOpinion και τη Δέσποινα Δαϊλιάνη

21 Φεβρουαρίου 2024, 11:00 UPD: 21 Φεβρουαρίου 2024, 12:05

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο

Μουσική και στίχοι που έχουμε συνδέσει με τη ζωή μας, τις χαρές, τους αποχωρισμούς. Η Ζωή Παπαδοπούλου στα τραγούδια της Χάρις Αλεξίου τη Δευτέρα, 26 Φεβρουαρίου, στο Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ.

«Αχ! Και να σ’ είχα εδώ», μας τραγούδησαν το μακρινό 2005 η Ζωή Παπαδοπούλου με τη Χάρις Αλεξίου. Κι ευτυχώς τις έχουμε ακόμη εδώ…

Κι αν η Χαρούλα (όλων) αποσύρθηκε από τις ζωντανές εμφανίσεις, τα τραγούδια της θα συνεχίσουν να ταξιδεύουν διά στόματος Ζωής Παπαδοπούλου. Πάντα, με τη δική της επιμέλεια και φροντίδα.

Μια παράσταση που αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο κι η οποία θα συνεχιστεί υπό το καλοκαιρινό συναυλιακό αεράκι, έρχεται για μια βραδιά στην πόλης μας.

Μέχρι, λοιπόν, το επόμενο μουσικό ραντεβού με τη Ζωή Παπαδοπούλου, δύο πράγματα μπορώ να σας πω με σιγουριά: λίγο πριν το Πάσχα αναμένουμε την κυκλοφορία του νέου της τραγουδιού, ενώ, έως τότε, τη στηρίζουμε και την απολαμβάνουμε στο show του Alpha «Just the 2 of Us».

Ζωή, πόσα χρόνια μεσολάβησαν από τότε που έφυγες από τη Θεσσαλονίκη;

Είναι πολλά τα χρόνια… Έφυγα το 2001, μετά από πρόταση του Δημήτρη Μητροπάνου· μου έκανε, δηλαδή, πρόταση να κατέβω στην Αθήνα και αποφάσισα να το κάνω.

Και πώς είναι κάθε φορά που επιστρέφεις πίσω για να δώσεις μια συναυλία, μια παράσταση;

Είναι το παντοτινό μου ταξίδι. Είναι το ταξίδι της ψυχής μου το Αθήνα-Θεσσαλονίκη, Θεσσαλονίκη-Αθήνα.

Είναι η οικογένειά μου. Οι άνθρωποί μου. Ο τόπος μου. Ο αέρας μου. Η θάλασσα. Όλα όσα είναι η Θεσσαλονίκη, βρίσκονται μέσα μου.

Όταν επιστρέφω και τραγουδάω στην πόλη μου, όλο αυτό περικλείει μεγάλη συγκίνηση και λαχτάρα. Γιατί, κάθε φορά, είναι διαφορετικά. Κάθε φορά είναι άλλη η προσμονή, μεγαλώνοντας είναι άλλη η συγκίνηση. Είναι άλλα όλα αυτά που βλέπω και νιώθω, και πάνω στη σκηνή και εκτός, με τους ανθρώπους που συναντώ.

Κι ερχόμαστε στο προκείμενο, που είναι η παράστασή σου. Ένα αφιέρωμα στα τραγούδια της Χάρις Αλεξίου, με τη δική της «σφραγίδα». Μίλησέ μας για τη δική σου Χαρούλα…

Καταρχάς, μόνον το γεγονός ότι τη γνώρισα, είναι για ‘μένα σπουδαίο και τεράστιο. Είναι ένα δώρο ανεκτίμητο. Κάθε φορά νιώθω σαν την πρώτη φορά, «τσιμπιέμαι». Η Χαρούλα είναι το πρότυπό μου συνολικά, τραγουδιστικά κι ως άνθρωπος.

Λειτούργησε ως καθοδηγήτριά μου, προτού τη γνωρίσω. Από τα πρώτα τραγούδια που άκουσα, ήταν της Χαρούλας. Η φωνή της ήταν αυτήν που με ενέπνευσε και με έβαλε σε μια διαδικασία να αρχίσω να σκέφτομαι ότι, ίσως, κι εγώ να θέλω να ακολουθήσω τον δρόμο του τραγουδιού.

Θέλεις να μου πεις ότι, πριν, δεν το είχες σκεφτεί;

Όχι, δεν ήταν καθόλου σαφές μέσα μου. Αγαπούσα το τραγούδι και τη μουσική, γιατί υπάρχει και μέσα στην οικογένεια η μουσική πολύ, αλλά δεν το είχα ως στόχο να ασχοληθώ κάποια στιγμή επαγγελματικά. Άλλα πράγματα σκεφτόμουν…

Δηλαδή, όταν μπήκε το τραγούδι στη ζωή σου, σε τι φάση βρισκόσουν;

Προς το τέλος του Λυκείου έγινε το «κλικ» μέσα μου. Εκεί, πια, ήταν πολύ συνειδητό.

Ούτως ή άλλως, στη Θεσσαλονίκη, είχα την τύχη να δημιουργήσουμε ένα συγκρότημα, όπου συμμετείχαμε σε εκδηλώσεις και συναυλίες. Υπήρχε όλη αυτή η συνθήκη και, προς το τέλος του Λυκείου, κάπως είπαμε με τα παιδιά αυτά μήπως και δουλέψουμε σε κάποιο ταβερνάκι…

Σε διέκοψα, όμως. Συνέχισέ μας για τη Χαρούλα…

Είναι τύχη να γνωρίζεις τους «ήρωές» σου. Και δεν ξέρω αν συμβαίνει σε πολύ κόσμο… Πραγματικά, νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη. Ήταν πολύ σπουδαίο να το βιώνω αυτό σε μια φάση της ζωής μου που, ουσιαστικά, ήμουν περίπου στο ξεκίνημα της πορείας μου.

Η Χαρούλα, πια, για ‘μένα είναι οικογένεια. Είναι η αγάπη. Ο θαυμασμός. Βλέπεις έναν άνθρωπο να είναι συνεχώς σε μια καλλιτεχνική αναζήτηση· να είναι μαθητής πάντα, να αντιμετωπίζει πάρα πολλά πράγματα με σθένος, με χαρά. Τη θαυμάζω πολύ!

Νομίζω ότι ισχύει το ίδιο κι από μέρους της. Και γυρνάω χρόνια πίσω, όταν ήσουν νέα στον χώρο και σε «πήρε από το χέρι» -γιατί για όλους μας υπάρχει αυτός ο άνθρωπος- σε πίστεψε και τράβηξες τον δρόμο σου.

Προφανώς κάτι θα είδε. Κάτι θα ένιωσε. Ένιωσε σαν να είδε την κόρη της, κάπως έτσι μου το εξήγησε κάποια στιγμή.

Για όλα αυτά που σου λέω τώρα, ειδικά τα πρώτα χρόνια, δεν συνειδητοποιούσα το μέγεθός τους. Ήταν σαν να ζούσα μια παράλληλη ζωή. Δεν καταλάβαινα ότι, όντως, συμβαίνουν σε ‘μένα.

Τώρα τα αντιλαμβάνομαι. Και βέβαια, τώρα, είμαι και στη θέση και φάση της ζωής μου που βιώνω όλη αυτήν την αγάπη της Χαρούλας και όλο αυτό που είναι, έτσι ακριβώς όπως είναι.

«Φοβήθηκες», ως καλλιτέχνιδα, να τραγουδήσεις Χαρούλα Αλεξίου;

Όταν πας να καταπιαστείς με ρεπερτόριο πολύ σημαντικό, ρεπερτόριο που έχει τραγουδηθεί από τη σπουδαιότερη, κατ’ εμέ, Ελληνίδα ερμηνεύτρια κι έχει «σφραγίσει» με τη φωνή της όλα αυτά τα τραγούδια, προφανώς και σου δημιουργεί έναν φόβο. Σου δημιουργεί μια ανασφάλεια. Λες: «Θα τα καταφέρω»;

Αλλά αυτά τα τραγούδια ήταν, πάντα, τόσο μέσα μου και η φωνή της τόσο οικεία. Νιώθω ότι, οι μεγάλες φωνές, αυτό κάνουν. Αυτό καταφέρνουν· να σε κάνουν να αισθάνεσαι οικεία και να σου δίνουν, με τον τρόπο τους, μια δύναμη να ξεπεράσεις τον φόβο σου. Και το έκανε αυτό η Χαρούλα, μαγικά.

Κι εγώ από την αρχή, μικρή, δηλαδή, που τραγουδούσα τα τραγούδια της, αισθανόμουν ωραία. Αισθανόμουν ότι τα ήξερα πάντα.

Στο «Maestro», πώς τη βλέπεις;

Εντάξει, είναι φανταστική! Είναι τόσο φυσικός ο τρόπος παιξίματος…

Στο άκουσμα, λοιπόν, του ονόματός της, ποιο τραγούδι σου έρχεται πρώτο στο μυαλό;

Σίγουρα το «Όλες του κόσμου οι Κυριακές». Μουσικά έχει τέτοια ευαισθησία, που βοηθάει τον τραγουδιστή να μπει σε μια διαδικασία. Συγκινείται, δηλαδή, προτού το πει.

Τέτοιου τύπου τραγούδια αγαπώ να λέω, που έχουν μια παραπάνω ευαισθησία. Νομίζω όλοι μας έχουμε μια ευαισθησία μέσα μας, μια ενσυναίσθηση. Δεν χρειάζεται να ασχολείσαι με κάποια μορφή τέχνης για να το ‘χεις αυτό. Αλλά, το τραγούδι, σαν να στο «φυτεύει».

Το τραγούδι βοηθάει στο να μπεις σε μια κατάσταση και να αφεθείς. Δεν είναι ρόλοι, ακριβώς, οι ιστορίες. Αλλά, κάποιες φορές, μπορεί και να μπεις σε έναν ρόλο, να μπεις σε ένα συναίσθημα που να μην το έχεις νιώσει, κιόλας, στη ζωή σου. Να μην σου έχει συμβεί.

Κι από τότε που απέκτησες και την ιδιότητα της μανούλας, πώς σε έχει επηρεάσει αυτό καλλιτεχνικά;

Είναι άλλη η θεώρησή μου, συνολικά, στη ζωή μου. Είναι όλα αλλιώς· ο τρόπος που τραγουδάω, ο τρόπος που στέκομαι γενικά στη ζωή, ο τρόπος που μιλάω με τους φίλους μου. Έχει μια χαρά και άλλο βάθος, που δεν ξέρω πώς να το περιγράψω!