Δήμητρα Αντωνακούδη στο TheOpinion: «Ήταν όνειρό μου να αφηγούμαι ιστορίες τόσο προφορικά όσο και τραγουδώντας»

Για τον ρόλο της ως Μαίρη Λίντα μιλάει η Δήμητρα Αντωνακούδη στο TheOpinion και τη Δέσποινα Δαϊλιάνη

9 Δεκεμβρίου 2024, 08:37 UPD: 9 Δεκεμβρίου 2024, 12:53

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο

Το νέο πρωτότυπο θεατρικό έργο για τον Μανώλη Χιώτη, «MANOLIS / καρδιά σε τέσσερις χορδές», που υπογράφουν η Ιόλη Ανδρεάδη και ο Άρης Ασπρούλης σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη, παρουσιάζεται από το ΚΘΒΕ στη Μονή Λαζαριστών.

«Εισπράττεις μια άλλη ενέργεια κάθε βράδυ», σχολιάζει η Δήμητρα Αντωνακούδη στο TheOpinion για την παράσταση «MANOLIS / καρδιά σε τέσσερις χορδές»· ένα έργο το οποίο «παρακολουθεί» τη ζωή του Μανώλη Χιώτη από τη γέννηση μέχρι τον θάνατό του, με σταθμούς – κλειδιά στην καλλιτεχνική πορεία και την προσωπική ζωή του.

Η ίδια υποδύεται τη Μαίρη Λίντα, «ζωντανεύοντας» στη θεατρική σκηνή «Σωκράτης Καραντινός» ένα από τα θρυλικά ντουέτα που «άφησαν εποχή» στο μουσικό πάλκο.

Δήμητρα, στην παράσταση «MANOLIS / καρδιά σε τέσσερις χορδές» συνδυάζεις τις δύο ιδιότητές σου: της ηθοποιού και της τραγουδίστριας…

Ήταν όνειρό μου να μπορώ, μέσα στη θεατρική συνθήκη, να αφηγούμαι ιστορίες τόσο προφορικά όσο και τραγουδώντας. Είναι, από μόνο του, μεγάλη πρόκληση, πόσω μάλλον να έχεις να υποδυθείς ένα πρόσωπο το οποίο υπήρξε μεγάλη τραγουδίστρια και να πρέπει να τη μελετήσεις και να την προσεγγίσεις.

Σκοπός δεν ήταν να ταυτιστούμε, ακριβώς, με τα πρόσωπα -εκεί, ίσως, το παιχνίδι θα ‘ταν χαμένο εξαρχής- αλλά μέσα από τη δική μας αλήθεια να συναντήσουμε την αλήθεια των προσώπων αυτών· να αφηγηθούμε την ιστορία τους, προκειμένου, στο τέλος, να «φωτίσουμε» την ιστορία και την προσωπικότητα του Μανώλη Χιώτη.

Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο, το περιεχόμενο του οποίου βασίζεται σε μαρτυρίες του γιου του Μανώλη Χιώτη, έτσι δεν είναι;

Αυτό είναι αλήθεια. Τόσο η Ιόλη Ανδρεάδη όσο και ο Άρης Ασπρούλης, που συνέγραψαν το κείμενο, πήραν τις περισσότερες πληροφορίες από τον γιο του Μανώλη Χιώτη, Διαμαντή.

Από κει και πέρα, χρησιμοποίησαν και πάρα πολύ υλικό που κατάφερε να συγκεντρώσει ο Δημήτρης Μανιάτης. Έκανε μία πολύ βαθιά έρευνα, συγκέντρωσε δημοσιογραφικό υλικό από αποκόμματα εφημερίδων, συνεντεύξεις…

Για παράδειγμα, η αναγγελία του θανάτου του Μανώλη Χιώτη διαβάζεται, επί σκηνής, από το απόκομμα της εφημερίδας που έχει βρεθεί. Υπάρχει, μέσα στο έργο, μαρτυρία του Μίκη Θεοδωράκη. Ό, τι αναφέρει η πρώτη σύζυγός του, Ζωή Νάχη, προκύπτει από διαθέσιμη συνέντευξη στο διαδίκτυο. Κάποια πράγματα χρησιμοποιήθηκαν αυτούσια, αλλά το πώς αυτά έχουν συντεθεί σε κείμενο και έχουν μεταφερθεί στη σκηνή, οφείλεται στους δύο θεατρικούς συγγραφείς μας.

Στους ανθρώπους που καθόρισαν την πορεία αυτού του μεγάλου βιρτουόζου του μπουζουκιού, και τούμπαλιν, ανήκει και η Μαίρη Λίντα την οποία υποδύεσαι.

Ο ένας επηρέασε τον άλλον. Όταν λέμε «Μανώλης Χιώτης», δεν μπορούμε παρά να συνδέσουμε το όνομά του με τη Μαίρη Λίντα. Υπήρξε παρτενέρ του στη σκηνή, δεύτερη σύζυγός του, ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής του αλλά και «μούσα» του, πηγή της έμπνευσής του.

Μέσα από όλη τη μελέτη που έχουμε κάνει αυτό το διάστημα, βλέπω, επί σκηνής, δύο «ηφαίστεια που έβραζαν». Έρωτας κι επιτυχία· αυτό το δίπτυχο τους χαρακτηρίζει, το οποίο είχε τη «λαμπερή» του πλευρά, αλλά τόσο ο έρωτας όσο και η επιτυχία έχουν πάντα και τη «σκοτεινή» τους πλευρά. Γι’ αυτό, ίσως, κατέληξαν και στον μοιραίο χωρισμό τους…

Όσον αφορά στη δική μου προετοιμασία, παρακολούθησα πάρα πολλές συνεντεύξεις της για να δω τον χαρακτήρα της, το ήθος της, τη στάση της όχι μόνο στη σκηνή· να δω, πραγματικά, ποια είναι στο βάθος της, στην ουσία της. Η παράσταση έχει έναν αρκετά στιλιζαρισμένο χαρακτήρα, προσπάθησα, όμως, να μελετήσω αρκετά την κίνησή της, τον τρόπο ερμηνείας της αλλά και την έκφραση του προσώπου της.

Αυτές οι πληροφορίες με βοήθησαν πάρα πολύ -πέρα από τις «λαμπερές» σκηνές στο πάλκο, υπάρχει, κάτω από αυτό, και το backstage που πολλοί δεν γνωρίζουν- να βρω έναν απλό, λιτό και άμεσο τρόπο που θα έχει απεύθυνση στο κοινό και, κυρίως, στον ίδιο τον Μανώλη και να αφηγηθώ την προσωπική της ιστορία, την προσωπική της αλήθεια.

Ακριβώς επειδή, στο τέλος, οι δρόμοι τους χωρίζουν, όφειλα -αλλά κι έτσι το ένιωθα- να την υποστηρίξω και να μπω στη θέση της.

Τι θαύμασες περισσότερο στη Μαίρη Λίντα από αυτό το θεατρικό «ταξίδι» γνωριμίας μαζί της;

Κρατάω την ευγνωμοσύνη που νιώθει, στο τέλος, για τον Μανώλη της, το γεγονός ότι ήταν η μεγάλη αγάπη της ζωής της. Δανειζόμενη μία φράση, θεωρεί ότι ήταν η τεράστια ζωτική δύναμη πίσω από όλο της το έργο και, πραγματικά, το πιστεύω.

Για τέτοιου είδους θρύλους, δεν μπορεί παρά να υπάρχει μια δύναμη που «πυροδοτεί» τα πάντα. Δεν μπορεί κάτι να «φωτίζεται» τόσο επί σκηνής, αν δεν υπάρχει μια σπίθα που γίνεται φλόγα και, τελικά, σε «καίει» ολόκληρο.

Για εκείνη ήταν ο Μανώλης της, ο οποίος συνέχισε να υπάρχει και μετά τον χωρισμό τους, και μετά τον θάνατό του. Για εκείνη ήταν πάντα ζωντανός· o Μανώλης της είναι εκεί, ακόμα κι όταν αυτός έχει «φύγει».

Θα δούμε στη σκηνή παρελθόν, παρόν και μέλλον να τέμνονται. Μια τέτοια σκηνοθεσία έχει κάνει η Ιόλη Ανδρεάδη.

Με ποιο τραγούδι τους έχεις συνδέσει αυτούς τους δύο μαζί;

Θα έλεγα το «Περασμένες μου αγάπες», γιατί κι η «γραμμή» που μου έδωσε η σκηνοθέτις ήταν, μέσα σε κάθε στροφή, να συμπεριλάβω το «σκοτάδι» τους, τη «λάμψη» τους και, τελικά, τον χωρισμό τους. Όλο αυτό όχι με χρονική σειρά, αλλά να «ανεβαίνουν» και να «κατεβαίνουν» και να έρχεται η κορύφωση με το «Χιώτη Μάμπο».

Όλοι θυμόμαστε πόσο «εκρηκτικό» ήταν. Ο έρωτάς τους ήταν «εκρηκτικός» και στην κορύφωση αλλά και στους χωρισμούς τους, είχαν μικροκαβγάδες και μικροχωρισμούς.

Δεν ξέρω τι καταφέρνουμε να δώσουμε μέσα στη διάρκεια μιας παράστασης, αλλά με λίγες φράσεις, αρκετά περιεκτικές, είναι ένα συμπυκνωμένο έργο. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να συμπεριλάβει όλους τους σταθμούς της ζωής του και τα σημαντικά του πρόσωπα;

Ποιες άλλες προσωπικότητες, που επηρέασαν τη ζωή του, «ξεδιπλώνονται» μέσα στην παράσταση;

Είναι, πρώτα απ’ όλα, η μητέρα του, η Μαρία Χιώτη, που διαμορφώνει την προσωπικότητα, την ιδιοσυγκρασία, κάποιες συνήθειές του. Ο πατέρας του, ο Διαμαντής Χιώτης, κι ένα τραυματικό γεγονός σχετικά με αυτόν, το οποίο θα καθορίσει όλη την πορεία του.

Είναι ο Μίκης Θεοδωράκης, τον οποίο βλέπουμε επί σκηνής, και η σπουδαία συνεργασία τους. Η πρώτη του σύζυγος. Η Μαίρη Λίντα. Η συνάντησή του με τον πρόεδρο των Η.Π.Α., Λίντον Τζόνσον· το ταξίδι τους στην Αμερική, η παραμονή τους και η περιοδεία τους εκεί.

Είναι, φυσικά, τα ακούσματά του. Συνεργαζόταν με τον Κωστή Μπέζο όπου έπαιζαν κιθάρες, τις ξακουστές χαβάγιες. Από τη στιγμή του περίφημου «Μινόρε του τεκέ», του Γιάννη Χαλκιά, παίρνει μια άλλη πορεία. Τα πρόσωπα που τον καθορίζουν σε προσωπικό επίπεδο, σχετίζονται με τη μουσική.

Δήμητρα, τι «Είναι Τα Λόγια» τελικά;

«Είναι Τα Λόγια», που δεν λέγονται. Αυτό που θέλει ο ήρωας να πει και δεν έχει καταφέρει να πει. Συνδέεται και με την παράστασή μας, γιατί η σκηνοθέτις μας σε όλη την προετοιμασία του κειμένου, πριν ανέβουμε στη σκηνή, έδωσε πάρα πολύ βάση στο τι υπάρχει πίσω από τα λόγια.

Οπότε, αυτό το τραγούδι με βρίσκει την ίδια περίοδο που προσπαθώ να βρω πάντα τι υπάρχει πίσω από τι λέξεις, κρυμμένο. Τι δεν λέγεται.

«Είναι Τα Λόγια», λοιπόν, σε στίχους και μουσική Δημήτρη Τσιβούλα, και σε παραγωγή της Inspire Productions. Είναι ένα τραγούδι που ξεκινάει ως μπαλάντα κι εξελίσσεται ως ζεϊμπέκικο, που το ‘χουμε οι Έλληνες μέσα στο DNA μας, στη μουσική μας κουλτούρα. Μέχρι στιγμής αγαπιέται και είμαστε πολύ χαρούμενοι γι’ αυτό.