«Αστέρια είμαστ’ όλοι και δεν το ξέρουμε!» – Οι Δόμνα Χουρναζίδου και Νικόλας Μαραγκόπουλος στο TheOpinion

Θαμπό σαλονικιώτικο πρωϊνό Τετάρτης… Κατηφορίζοντας  απ΄ τη γνωστή κατεβασιά της Δημ. Γούναρη, για το ραντεβού με τα παιδιά, τη Δόμνα και τον Νικόλα, περνώντας πλάι από το Γαλεριανό Συγκρότημα και φτάνοντας προς το Οκτάγωνο, στην πλατεία Ναυαρίνου, σκεπτόμουν  γι’ άλλη μία φορά την ομορφιά του να βαδίζεις την Ιστορία της πόλης. Τόσο κοντά, που συχνά ξεχνάς να απολαύσεις. Και σ’ ένα καταιγιστικό παραλήρημα σκέψης, έπιασα τον εαυτό μου να επιταχύνει το βήμα προς το σημείο συνάντησης- το αγαπημένο Baraca- με προσμονή κι έναν συγκρατημένο ενθουσιασμό που θα μιλούσαμε για κάτι όμορφο, θετικό, μέσα στη δυστοπία, που γεμίζει Τέχνη και Φως την πόλη κι η πόλη το οφείλει σ’ αυτούς τους δύο ανθρώπους. Η Δόμνα Χουρναζίδου κι ο Νικόλας Μαραγκόπουλος είναι οι «Αντιqρησίες» της πόλης από την ανάποδη -έτσι θα τους λέω από δω και πέρα- που «χτίζουν» μεθοδικά και προσηλωμένα το όραμα, για τα παιδιά της. Είναι εκείνοι που δίνουν φωνή και στο ανάποδο, το αντίθετο της ρήσης, τον αντίλογο σε ό,τι μπορεί να ειπωθεί μέσω της Τέχνης και ως «άλλο», όχι μονάχα ως «αυτό». Έτσι είπαν και το δημιούργημά τους, την εταιρεία Θεάτρου «Αντίqρηση», όχι για τον τσαμπουκά της λέξης αλλά γιατί ξέρουν  καλά τη σπουδαιότητα του να δίνεται χώρος και στην αντίθετη σκέψη.

Το Φεστιβάλ τους -γιατί είναι παιδί δικό τους- το χαρίζουν απλόχερα και μοιράζονται τους καρπούς του με τους νέους και τους εφήβους της πόλης και γι’ αυτό το ονομάζουν U-th Festival κι είναι το μοναδικό πανελλαδικά και το 4^ο που θα συμβεί αυτές τις ημέρες στην πόλη και θα φιλοξενήσει, στο θέατρο Αυλαία, 400 παιδιά, να παρουσιάσουν τις δουλειές τους και να ξεδιπλώσουν την αγνή αγάπη τους για το Σανίδι. Ιδού, όσα ειπώθηκαν μαζί με δύο κούπες ζεστό καφέ και μία κρύο (της Δόμνας!) στο τραπέζι μας… 1. Σας ξέρω και σας ξέρουμε από τη θητεία σας στο Θέατρο στην πόλη και από ό,τι ανεβάζει η «Αντίqρηση». Τι σας οδηγεί, όμως, στην αναζήτηση της νεανικής καλλιτεχνικής έκφρασης, στην ενασχόλησή σας με τα παιδιά; Είναι μήπως κάποιο προσωπικό «χρωστούμενο»; Με την ευγενική παρότρυνση του Νικόλα ξεκινάει η Δόμνα και μας συνεπαίρνει η σκέψη της,  ακόμη και μέσα σε τέτοια κούραση που οι μέρες αυτές της προετοιμασίας κουβαλούν… Δ.Χ. «Δε μ΄ αρέσει να μιλώ για το παρελθόν, τα βαριέμαι αυτά!», θα πει τόσο αυθόρμητα κι απλά… Αλλά θα σου πω τι σκεπτόμουν σήμερα το πρωί, διάφορα, καλά και άσχημα, βλέποντας την κόρη μου που δεν πήγε στο σχολείο… Πώς καταπιέζουμε τα παιδιά… Είναι σήμερα 15 χρονών κι εγώ εχθές γύρισα στο σπίτι κομμάτια και καθόμασταν για μια επανάληψη διαγωνίσματος και λέγαμε τα γνωστά στα Λατινικά, πες το έτσι, πες το αλλιώς, γράψε αυτό ότι δεν έχει πληθυντικό κλπ. Και λέω κοίταξε τώρα να δεις… Γεννιούνται τα παιδιά και πριν ξεκινήσουν να περπατούν καλά καλά, πριν πατήσουν με δύναμη στα πόδια τους, χορεύουν πρώτα, δεν κάνουν το λογικό, το προφανές! Όταν θα πιάσουν το μολύβι στα χέρια, πρώτα θα ζωγραφίσουν, πριν μιλήσουν ή κάπως θα τραγουδήσουν, πριν αρχίσουν να βάζουν συνειδητά λέξεις σε σειρά. Επομένως, με κάποια ανεξήγητη λογική, ενυπάρχει μέσα τους πρώτα μια καλλιτεχνική ανάγκη και μετά ξεκινούν όλα τα υπόλοιπα με τα οποία εμείς τους πλακώνουμε, εμείς τους βάζουμε σε καλούπια. Είναι κάποια πράγματα, λοιπόν, που μέχρι κάποια ηλικία μπορούν να τα κρατήσουν και να εκφραστούν μέσα απ’ την τέχνη πριν έρθει η κοινωνική σύμβαση και τα πνίξει όλα. Τώρα, αν είμαι κι εγώ μία καταπιεσμένη έφηβη που δεν μπόρεσα να ακολουθήσω κάποια πράγματα όπως τα είχα τότε στο μυαλό, μπορεί, τί να πω;! Πάντως, αυτός είναι ο λόγος που κινητοποιεί εμένα προς την ενασχόληση αυτή, η διατήρηση αυτής ακριβώς της αυθόρμητης έκφρασης, της παιδικότητας που χάνεται πολύ γρήγορα στον άνθρωπο και που είναι ωραίο να τη διατηρεί κάπως, για όσο μπορεί και θέλει.

2. Ξέρω ότι είστε και οι δύο, εκτός από ηθοποιοί και δάσκαλοι του θεάτρου σε ενήλικες και παιδιά. Ποια είναι η βασική διαφορά στη διδασκαλία μεταξύ των δύο ομάδων; Είναι μόνο ζήτημα προσέγγισης; Ν.Μ. Θα σου απαντήσω, λέει τώρα ο Νικόλας, ότι ναι, μία βασική διαφορά είναι η προσέγγιση μεν αλλά, σκέψου ότι η βασική μεθοδολογία που χρησιμοποιώ και στη διδασκαλία μου στη σχολή του Ίασμου στην Αθήνα, μια επαγγελματική σχολή με συγκεκριμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα σπουδών τριετούς διάρκειας, από την οποία βγαίνουν επαγγελματίες ηθοποιοί, αυριανοί πρωταγωνιστές του Θεάτρου, η ίδια φιλοσοφία προσέγγισης είναι αυτή που έχουμε κι εδώ στα παιδιά. Πώς να δουλέψουν τον εαυτό τους, να ανοίξουν το μυαλό και την ψυχή τους, να κατασκευάσουν τους αυριανούς ρόλους τους. Εδώ, με τα παιδιά είναι απλώς οι απαιτήσεις διαφορετικές. Δεν απαιτείς τον ίδιο χρόνο ενασχόλησης από ένα παιδί για μια πρόβα, ας πούμε, μεταξύ τόσων άλλων υποχρεώσεων και δραστηριοτήτων. Και να ξέρεις, ότι πολλές φορές τα παιδιά, οι έφηβοι προσεγγίζουν πολύ καλύτερα και ευκολότερα κάποια πράγματα, μη έχοντας τους ίδιους φόβους και τους ίδιους δισταγμούς με έναν ενήλικα, χωρίς τα φίλτρα και τα εμπόδια του ενήλικου μυαλού. Τα συμπλέγματα και τα τραύματα είναι ακόμη λιγότερα στα παιδιά, πράγμα που διευκολύνει πολύ τις διαδικασίες. Βασικότερα, η έννοια της Κυριολεξίας διαφέρει μεταξύ των δύο ηλικιακών ομάδων και κατευθύνει κατά πολύ και την προσέγγιση.

3. Ποια είναι η θεματική που σας εκφράζει περισσότερο αυτή τη δεδομένη στιγμή, σε αυτήν τη χρονική κοινωνική συγκυρία; (Δικαιοσύνη, ελευθερία έκφρασης/λόγου, εκφάνσεις της βίας) Ύστερα από μία χορταστική ρουφιξιά από τους καφέδες μας, συνεχίσαμε αφού η Δόμνα μάλωσε» τον Νικόλα για τη δυνατή του ρουφιξιά που θα ακούστηκε στη συνομιλία…-Τους αγάπησα λίγο περισσότερο μετά απ’ αυτό το στιγμιότυπο-! Δ.Χ.  Κοίτα, η αλήθεια είναι ότι σε καθετί που ετοιμάζουμε, να μη σου πω στο 100% των παραστάσεων που ετοιμάζουμε, είτε απευθύνεται σε ενήλικες είτε σε παιδιά, εκείνο που κυριαρχεί και πάντα υπάρχει στα έργα μας είναι το πολιτικό/κοινωνικό πρόσιμο. Παρεμβαίνει ο Νικόλας, για να πει, κρατώντας τη μπάλα χαμηλά…Ότι , για να μην ακούγεται κάτι μεγάλο και βαρύγδουπο σε αυτό, μια και είανι απολύτως αυτονόητο, αφού έτσι κι αλλιώς είμαστε πολιτικά όντα, θα έλεγα ότι είναι περισσότερο τα υπαρξιακά ζητήματα που μας ταλανίζουν και που έρχονται και ξανάρχονται και ψάχνουν τρόπο και χώρο εκφρασης. Για παράδειγμα, φέτος έχουμε το έργο, «Τι ομάδα είσαι ρε;», σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μαυρόπουλου, που είναι ένα έργο με σαφή ερμηνεία των πραγμάτων και στόχο αλλά ταυτόχρονα μπορούμε πολύ εύκολα να κάνουμε κι ένα έργο για τον Έρωτα, ας πούμε, και δεν περιμένουμε φυσικά να γίνει επίκαιρος ο Έρωτας για να ασχοληθούμε με αυτό ή πέρσι κάναμε με τους εφήβους μας τον Άμλετ, που είναι από τη φύση του ένα κείμενο με τα πάντα –μιλά, για ό,τι θέλει κανείς να μιλήσει-, για την αγωνία της ενηλικίωσης, για την εκδίκηση, για τον θάνατο, για τόσα πολλά! Και θα συμπληρώσει η Δόμνα… Άλκηστι, σχετικά με τη βία, δεν το συζητώ, είναι πάντα εκεί δυστυχώς και γι’ αυτό πάντα μας αφορά… Σκέψου το λίγο, ότι στην τωρινή παράσταση του «Τι ομάδα είσαι ρε;» που είπαμε λίγο πριν, θα μπορούσε κανείς να βάλει τόσα εναλλακτικά, με ανάλογη στόχευση… «Τι φύλλο είσαι ρε;», «Τι εθνικότητα είσαι ρε;»! Είναι μια βία ασύλληπτα πολύπλευρη, με όλα όσα ζούμε στην καθημερινότητά μας! Ωστόσο, αφού με ρωτάς, εγώ προσωπικά θα ήθελα πολύ να πετάξουμε αυτή τη στιγμή έναν μεγεθυντικό φακό στην ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ. Πόσο ΔΕ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΑΣΤΕ! Και άνοιξέ το ακόμη παραπάνω αν θέλεις, με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται και όπως μπορεί να λειτουργεί ως φαύλος κύκλος που επηρεάζει τα πάντα. Νομίζω ότι αυτό είναι τελικά ο πυρήνας του κακού!

3. Της μιλώ για κάτι «δικό της» που διάβασα και ξέρω καλά τη σπουδαιότητά του, τώρα, στην ενήλικη ζωή –ίσως μεσήλικη, με τη μεστότητα της ουσίας και όχι την πραγματικότητα της ηλικίας μας!- «Το τέλειο σ’ αυτή τη δουλειά είναι ότι χτίζει δεσμούς ισχυρούς. Όχι καταναγκαστικά δεσμά! Δημιουργείς εκλεκτικές συγγένειες!» …Και κοιτιόμαστε και γελάμε όλοι, με αποδοχή και συνάμα, οι δυο τους κι ακόμη πιο πολύ, με πηγαίο αυτοσαρκασμό «την πέφτουν» μαζί στη Δόμνα… Είπα εγώ τέτοιο πράγμα; Θα ρωτήσει για το αυτονόητο με αυθόρμητο στόμφο! Με κλείσιμο ματιού, για όσα πραγματικά εννοεί…

Θα μιλήσει πάλι ο Νικόλας, τονίζοντας ακριβώς ότι…

Αυτός είναι κι ο λόγος που σου είπαμε πριν ότι είναι πολλά όσα πρέπει να λέγονται και δεν αντιλαμβάνομαι καθόλου αυτό, το να κάνουμε κάτι «σημαία», με την έννοια να ακουστεί κάτι περισσότερο ή κάτι άλλο λιγότερο. Πάμε ανάλογα με αυτό που δημιουργεί κάθε συνθήκη στην ψυχή μας! Αυτό το κείμενο, αυτή η φράση… Μπορούν όλα εν δυνάμει να σταθούν έμπνευση για να κάνεις ή να πεις κάτι! Οτιδήποτε μπορεί να κινητοποιήσει τον νου ή την ψυχή, ένα βιβλίο, ένα τραγούδι, μια λέξη, οτιδήποτε! Μπαίνει ξανά η Δόμνα, με τα δικά της τα ωραία… Προφανώς θα το γνωρίζεις, μου λέει, το έργο του Γ. Γραμματικάκη, την «Κόμη της Βερενίκης» όπου ο συγγραφέας λέει ότι η μάζα του μέσου ανθρώπου ισοδυναμεί με τη μάζα ενός αστεριού. Αυτό σημαίνει ότι αστέρια είμαστε όλοι και δεν το ξέρουμε. Κι έχουμε άγχος να μάθουμε γι’ αυτά όσα περισσότερα μπορούμε ξεχνώντας ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε τέτοια. Και μην ξεχνάς ότι ακόμη και τ’ αστέρια αν δεν υπήρχες εσύ να τα κοιτάξεις, δε θα ήταν αστέρια, δε θα είχαν καμία αξία! Αν δεν υπήρχα εγώ να σε κοιτάζω, δε θα υπήρχες! Αν δεν υπάρχει κάποιος να μας κοιτάξει, πώς θα υπάρξουμε, με ουσία και υπόσταση; Δίχως συνεργασία, επαφή, επικοινωνία, δεν είμαστε τίποτε! Αυτό με απασχολεί πολύ, τώρα τελευταία!

Πρέπει να το βρούμε, να βρούμε τον ρυθμό και τη συγκέντρωσή μας, θα πει κι ο Νικόλας, γιατί όλους μας επηρεάζει! Δε χάνουν μόνο τα παιδιά τον αυτοέλεγχο κι εμείς τον χάνουμε. Κι εγώ, πολλές φορές!

4. Είναι σήμερα επιδίωξη των οικογενειών να κατευθύνουν τα παιδιά προς την επιλογή του θεάτρου ως εξωσχολικής δραστηριότητας, ως διεξόδου από τις καθημερινές υποχρεώσεις;

Ρωτάς ωραία…Θα πεταχτεί ο Νικόλας και θέλω τόσα πολλά να πω τώρα σ΄αυτό… Στα μικρότερα παιδιά, στις μικρότερες ηλικίες, οι γονείς στηρίζουν τέτοια επιλογή, συνήθως. Σκέψου ότι…Στη δική μου τη γενιά δεν είχαμε καν εικόνα τι μπορεί να σημαίνει Εργαστήρι Θεάτρου, όταν ήμουν εγώ στο σχολείο. Οι εποχές έχουν αλλάξει όμως…Σήμερα είναι πολύ πιο διαδεδομένο, αναμφίβολα! Υπάρχουν φορείς που ασχολούνται μόνο με αυτό. Πρέπει πάντα να είναι κι ο γονιός συνεργάσιμος, έτσι κι αλλιώς. Με την έννοια να λέει στο παιδί ότι μπορείς και να μην πας τέσσερις φορές την εβδομάδα στο φροντιστήριο, πηγαινε τις δύο, ας πούμε! Όχι γιατί το λέω εγώ ή το επιβάλλω αλλά για να έχεις εσύ ελέυθερο χρόνο να κάνεις εκείνο που θέλεις κι αγαπάς. Στα μικρότερα παιδιά, λοιπόν, οι γονείς φαίνεται να είναι πιο υποστηρικτικοί. Αν με ρωτούσες όμως για μια άλλη συνθήκη, για παράδειγμα, για τους φοιτητές των δραματικών σχολών, που δεν τους έχω ζήσει από εφήβους, εκεί θα σου έλεγα ότι σε αυτά τα παιδιά υπάρχει ένα τεράστιο ποσοστό που δε στηρίζονται από τους γονείς σε κανένα επίπεδο και γι’ αυτό ακριβώς έρχονται με  απολύτως καμία αυτοεκτίμηση. Δεν έχουν ούτε την ψυχολογική ούτε την οικονομική στήριξη, πολλές φορές και γι’ αυτό η αυτοπεποίθησή τους είναι κλωνισμένη. Είναι ουσιαστικά αβοήθητα!

Και θα σου πω επίσης τι συνέβη σ’ εμένα προσωπικά… Η Καθηγήτριά μου της Κοινωνιολογίας στο Δημόσιο σχολείο στα Πατήσια που πήγαινα, ήταν τελικά ο άνθρωπος εκείνος που με την πρότασή της για το ανέβασμα μιας θεατρικής παράστασης τότε, μου άλλαξε τη ζωή, τη ματιά και τελικά την πορεία σε όλο αυτό για το οποίο συζητάμε σήμερα. Επομένως, είναι απρόβλεπτο, πώς και πότε θα γίνει το κλικ που θα ξεκλειδώσει κάτι μέσα μας.

Το φοβερό είναι, θα πει κι η Δόμνα, ότι  ακόμη κι οι γονείς που θέλουν οι ίδιοι και ενισχύουν την επιθυμία των παιδιών για το Θέατρο, ακόμη και αυτοί, δεν κατανοούν στην ουσία πού τα στέλνουν! Ξέρεις μόνο πότε το αντιλαμβάνονται; Όταν δουν τα παιδιά τους επάνω τη σκηνή! Κι αυτό το ζούμε πολύ και με παιδιά μας του Φεστιβάλ, όχι μόνο στην «Αντίqρηση». Τότε οι γονείς καταλαβαίνουν κάπως τι γίνεται, τι έχουν κάνει όλον τον καιρό τα παιδιά τους, τι έχουν καταφέρει και τι μπορεί να παίρνουν από αυτό! Ποιο είναι το επίπεδο της δουλειάς! Και συνήθως ακούγεται το κλασικό… Στην Ιστορία δεν μπορούν να μάθουν απ’ έξω μία παράγραφο και εδώ μαθαίνουν ολόκληρο κείμενο. Το άλλο που αντιμετωπίζουμε είναι ότι δέχονται τα πειράγματα των συμμαθητών και εκεί είναι η μεγαλύτερη αμηχανία, στους συνομήλικους, όχι τόσο στην οικογένεια. Αντιθέτως, διαπιστώνουμε πολύ συχνά πως αν η οικογένεια καταλάβει ότι ένα παιδί είναι συνεσταλμένο και θελήσει να το βοηθήσει, θα το σπρώξει προς το θέατρο. Ο σχολικός περίγυρος είναι εκείνος που τους δημιουργεί τα μεγαλύτερα προβλήματα. Θα παρέμβει ξανά ο Νικόλας για το καίριο… Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι για ένα παιδί που περνάει εξαιρετικά στο Εργαστήρι και στις πρόβες του, να προτείνει σε φίλους και συμμαθητές να έρθουν τώρα να το δουν; Είναι πάρα πολύ δύσκολο, τα παιδιά δε θα το κάνουν, συνήθως! Δεν το λένε τα παιδιά! «Κολλάνε», δε λένε στους συμμαθητές ότι, ξέρεις, εγώ το Σάββατο πηγαίνω σε θεατρικό εργαστήρι, επιβεβαιώνει κι Δόμνα. 5. Ποιο είναι, λοιπόν το βασικό που κερδίζουν τα παιδιά από την επαφή αυτή με το Θέατρο; Πωπω…Ένα μόνο πρέπει να πω; Θα αναρωτηθεί η Δόμνα, χαμογελώντας με νόημα! Κι ο Νικόλας θα επαναλάβει κι εκείνος γελώντας… Πωωωω… Είναι πολλά μωρέ, πολλά!

Μία φιλόλογος θα σκεφτεί εύλογα, ας πούμε, θα τους διακόψω κι εγώ, την επαφή με τα κείμενα μ’ έναν όμορφο, βιωματικό τρόπο που ίσως αλλιώς δε θα γινόταν σ’ αυτές τις ηλικίες, για να με διορθώσει ο Νικόλας…. Έχει πάντα να κάνει και με το ποιον θα συναντήσεις στον δρόμο σου, ποιος θα βρεθεί να σε κατευθύνει. Διότι, ίσως, δεν έχουν όλοι τη δυνατότητα, πολλές φορές, να σε φέρουν σε επαφή με κείμενα, γιατί ίσως δεν τους ενδιαφέρει τόσο αυτό το κομμάτι ή απλώς δεν το μπορούν. Πάντως, σε κάθε περίπτωση, κάτι θα πάρεις από καθέναν και είναι πολλά αυτά που μπορεί κανείς να δώσει στη διδασκαλία του θεάτρου. Τελικά, εκείνο που βλέπω εγώ είναι ότι κάθε παιδί γίνεται καλύτερο σ’ εκείνο που του λείπει ή σ’ εκείνο που μπορεί να έχει μια αδυναμία.  Στα κείμενα, για παράδειγμα, που είπες πριν, αν αυτό που λείπει από ένα παιδί είναι η επαφή του με τα κείμενα, ίσως αρχίσει να ανακαλύπτει τι μπορούν οι άλλοι και βλέπουν στον λόγο, στις λέξεις, στα νοήματα ενός κειμένου ή στο παιδί που του λείπει η παιδικότητα για διάφορους λόγους, ξαναβρίσκει αυτό το κομμάτι ή το αντίθετο, το παιδί που στερείται ωριμότητας, εκεί γίνεται πιο ώριμο! Οπότε, σκέψου ότι εμείς, έχουμε παιδιά από Α΄ Γυμνασίου μέχρι Γ΄ Λύκείου, αυτή είναι θεωρητικά μια μεγάλη ηλικιακή απόσταση, όμως βλέπεις ότι αυτό μέσα στο Εργαστήρι, δε φαίνεται. Καθένας ανακαλύπτει κάτι ξεχωριστό για τον ίδιο αλλά και για όσους είναι μαζί του σ’ αυτό.

6. Σχετικά με το U-th Festival, είχατε ποτέ το άγχος μήπως παρουσιαστεί κάποια ομάδα της οποίας, η στάση, η δουλειά, το μήνυμα είναι αντίθετο από αυτό που εσείς πρεσβεύετε και θα επιθυμούσατε, ίσως, να πρεσβεύει και το Φεστιβάλ; Πώς θα το διαχειριστείτε; Οριακά προβληματισμένοι και οι δύο, θα μου πουν αρχικά ότι…Θα το αφήναμε να συμβεί. Ναι, θα το αφήναμε! Κι η Δόμνα, με έκδηλο δισταγμό και ταυτόχρονα με βεβαιότητα, θα πει εντέλει κατηγορηματικά… Δεν αφήνουμε τίποτε στην τύχη! Με την έννοια αυτή, δε θα το αφήναμε δίχως έλεγχο, δηλαδή. Να ξέρεις, ότι αφιερώνουμε πάρα πολύ χρόνο και με ξεχωριστά, ατομικά ραντεβού, συναντιόμαστε με όλους τους σκηνοθέτες/ εμψυχωτές κάθε ομάδας, συζητάμε πολύ τις προτάσεις τους και προσπαθούμε να καταλάβουμε τι έχουν σκοπό να κάνουν. Κι όχι, βεβαίως, για να συζητήσουμε το καλλιτεχνικό όραμα του καθενός σ’ αυτό το ραντεβού, αλλά σίγουρα λίγο πολύ καταλαβαίνεις μέσα από μια κουβέντα πέντε δέκα πράγματα για τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου και φυσικά αντιλαμβανόμαστε αν κάτι μπορεί να ταιριάξει στη φιλοσοφία του Φεστιβάλ ή θα ήταν τελείως ξένο, χωρίς καθόλου να επέμβουμε στο καλλιτεχνικό έργο. Και νομίζω ότι τελικά, με κάποιον τρόπο μπορούμε να το «προφυλάξουμε». Φυσικά, θα μπει κι ο Νικόλας τώρα… Δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με ανθρώπους που είναι κοντά στα δικά μας γούστα και αισθητικά κριτήρια. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα, έτσι κι αλλιώς! Φέτος, για να σου πω την αλήθεια, ένα μικρό κομμάτι αυτού που λες, το αντιμετωπίσαμε, κάπως προβληματιστήκαμε, έγινε δηλαδή μια κουβέντα σχετική με αυτό που ρωτάς. Σχετικά με το τι θα νομίσεις εσύ που θα το δεις… Προκλήθηκε λιγάκι και μια μικρή διαφωνία μεταξύ μας αλλά τελικά καταλήξαμε στο ότι θα ακουστούν όλα, θα τα αφήσουμε να συμβούν κι εσύ, ο θεατής, θα δείξεις με τον τρόπο σου αυτό που εισπράττεις. Γιατί, να σου πω και κάτι ακόμη…  Εξαρτάται κι από το πώς θα το δει ο κάθε θεατής και από το αν κάποιος μας περιμένει χαιρέκακα στη γωνία, για να πει… Χμμ… Για δες αυτοί τι επέτρεψαν να ανέβει! Τελικά, πρέπει να εκφράζονται όλα, να υπάρχουν στο τραπέζι, γιατί πίσω από καθετί υπάρχουν άνθρωποι και παιδιά που δουλεύουν και έτσι εκφράζονται! Τα ωραία της Δόμνας και πάλι… Αν λειτουργούσαμε με τη λογική του αποκλεισμού, μέσα σε τόσες παραστάσεις… θα έπρεπε να μπούμε σε διαδικασίες περίπλοκες από τη φύση τους, του τύπου…Γιατί αυτό είναι χιονάνθρωπος; Γιατί είναι άσπρος; Αφού τον θέλεις vegan, γιατί έχει καρότο κλπ. κλπ. Δες το εσύ ως θεατής και κρίνε, μόνος σου! Καίρια κι ο Νικόλας, θα πει… Δες τώρα τι γίνεται… Αυτό, (η αφοριστική λογική) δημιουργεί έναν ελιτισμό κι έναν ρατσισμό από την ανάποδη, αυτό δηλαδή που κατακρίνουμε, που θέλουμε να αποφεύγουμε. Δεν είμαστε υπέρ αυτού του δήθεν ωραίου, αλλά ωστόσο, σνομπισμού! Ποιοι είμαστε εμείς για να πούμε αυτό ή το άλλο το αποκλείουμε;  Για να κάνουμε κάτι τέτοιο, θα πρέπει να μιλάμε για κάτι ακραίο, σε βαθμό κακουργήματος! Ποιο επικίνδυνο είναι για εμάς κάτι τεμπέλικο, ας πούμε, που δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτε! Πού θα περάσει και θ’ ακουμπήσει! Το ρίσκο αυτό του να δεις κάτι και να το απορρίψεις εσύ, ως θεατής, εμείς δε θα το πάρουμε εκ του ασφαλούς, θα το αφήσουμε να παίξει, γιατί αν μη τι άλλο, έχει να κάνει  και με το «φαίνεσθαι» το δικό σου ( ης κάθε ομάδας)! Επομένως, για εμάς ισχύει το… «Ελάτε όλες οι απόψεις», στο βαθμό πάντοτε που μπορούμε όλοι μαζί να συμφωνήσουμε σε κάποιες βασικές προϋποθέσεις, για τη λειτουργία του πράγματος!

7. Μια και μίλησες για λειτουργία… Σε αυτόν τον θεσμό που έχετε πια δημιουργήσει για την πόλη, πείτε μου κάποια ή κάποιες από τις λειτουργικές/ τις πρακτικές δυσκολίες που αντιμετωπίζετε; Ωχ…Τι ώρα είναι; Ρωτά περιπαικτικά η Δόμνα κι ο Νικόλας της απαντά μόνος, στο ίδιο πνεύμα…Άντε, να φεύγουμε…!!! Σκάμε στα γέλια, προκλητικά και ανελέητα, γιατί καταλαβαίνουμε με τα μάτια και τα νεύματα τι τρέχει! Τι μπορεί να αντιμετωπίζει δύσκολα ένα τέτοιο εγχείρημα, σήμερα στην πόλη, που είναι πανελλαδικά το μόνο που βασίζεται στο εφηβικό θέατρο. Μετά τα γέλια έρχεται νομοτελειακά πάντα η συγκίνηση, το βούρκωμα… Όπως μου είπε πρόσφατα ένας αγαπημένος άνθρωπος, επιστήμονας της πόλης… Πάντοτε θα υπάρχουν κοντά μας άνθρωποι που για ανεξήγητο λόγο θα μας βάζουν τρικλοποδιές αλλά πάντοτε, σε απόλυτο αντιστάθμισμα, θα υπάρχουν κι εκείνοι που στέκονται στο πλάι μας ανθρώπινα, πατρικά σχεδόν, χωρίς να έχουν απολύτως τίποτε προσωπικό να ωφεληθούν! Η απάντηση/επιβεβαίωση ήρθε από τα παιδιά, τη Δόμνα και τον Νικόλα που κοιτάζοντας ο ένας τα μάτια του άλλου, βουρκωμένοι, για τον αγώνα και το αποτέλεσμα, θα μου πουν… Είναι πολλοί όσοι μας έχουν πραγματικά στηρίξει και αφοπλίσει με τη στάση τους και την ενέργειά τους. Ομάδες και άνθρωποι που από την πρώτη χρονιά είναι μαζί μας και μιλούν για εμάς και για τον θεσμό με λόγια και πράξεις που μόνο συγκίνηση προκαλούν, για το δόσιμο και την αρωγή! Από την άλλη… Ακόμη  -και λέω ακόμη, θα πει ο Νικόλας, γιατί κάθε χρόνο πιστεύουμε ότι αυτό θα αλλάξει- είναι αδύνατον να βρούμε οικονομική στήριξη ώστε αυτό που κάνουμε να εκτοξευθεί, να βγει και στο εξωτερικό, να γίνει διεθνές ή ακόμη κι εδώ, να μπορέσουμε να το γιγαντώσουμε ή να το προσφέρουμε δωρεάν στον κόσμο της πόλης που το αγαπά. Διότι μιλούμε για ένα project πολύ μεγάλο και κοστοβόρο. Είναι η τέταρτη χρονιά του, είναι γνωστή πλέον η αποδοχή του, περνούν από αυτό χιλιάδες κόσμου, είναι το μόνο που συμβαίνει στην πόλη, στη Θεσσαλονίκη και όχι στην Αθήνα, κι όμως… όλα αυτά δεν είναι αρκετά! Αν ήταν, λένε τα παιδιά, ποδοσφαιρικό τουρνουά, σίγουρα θα μιλούσαμε με άλλους όρους τώρα!  Και εξακολουθούμε να λέμε μεταξύ μας και στους εαυτούς μας ο καθένας… Κάτι κάνουμε λάθος!

Όλα γίνονται σωστά! Θα πω εγώ και το εννοώ! Δεν είναι που τους γνώρισα και είπαμε αρκετά –πολλά δε θα είναι ποτέ!- είναι που οι ανοιχτές καρδιές και τα  καλοκουρδισμένα μυαλά έχουν πάντοτε έναν τρόπο να σε συγκινούν! Τραβούν μαζί όλη την αγάπη, το νοιάξιμο, τη δουλειά, την αγωνία κι όλης  τους της δημιουργικής ομάδας, γιατί τα γέλια και τα ξενύχτια είναι κοινά. Της Αλεξάνδρας (Κασιούμη), της Νίκης(Ζερβού) και όλων… Τραβούν μαζί και την αγκαλιά. Αυτή που αξίζει σε δύο ανθρώπους που το βλέπεις στα μάτια τους ότι παλεύουν να δείξουν το αντίθετο της ασχήμιας… Το μεγαλείο της δημιουργίας, όποιας δημιουργίας!!! «Αντιqρητικά» κι ωραία!!! (Με κλείσιμο ματιού, αυτό το τελευταίο) Αναλυτικά το πρόγραμμα του 4ου U_th Fesival εδώ.

(ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Χριστόδουλος Τζίμας)