Αργυρώ Καπαρού στο TheOpinion: «Αγάπησα την οδό του μουσικού θεάτρου»

Η Αργυρώ Καπαρού, η Έρρικα Πατρικίου και ο Γιάννης Λεκόπουλος ενώνουν τις φωνές τους στη Μικρή Σκηνή το Σάββατο, 24 Μαΐου, σε μία μουσική βραδιά γεμάτη «Τραγούδια Τριαντάφυλλα».

Ένα μουσικό ταξίδι με…«Τραγούδια Τριαντάφυλλα» περιμένει τους Θεσσαλονικείς το Σάββατο, 24 Μαΐου, στη Μικρή Σκηνή. Μελωδίες «ποτισμένες» με συναίσθημα, τραγούδια που «μοσχοβολούν» το άρωμα της νοσταλγίας, ξυπνούν θύμησες και «γεννούν» εικόνες στο παρόν.

«Τα τραγούδια που διαλέγουμε, είναι πάντα με γνώμονα τις όμορφες “μυρωδιές” που αναδύονται σε σχέση με την ποικιλία τους, το θέμα τους, τη μελωδία τους, τον στίχο τους.

Με μερικές αγγλόφωνες και ισπανόφωνες προσθήκες, το ρεπερτόριό μας θα είναι κατά βάση ελληνικό. Ανάμεσά του και “Ο Παναγής”, σε στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου και μουσική του Τάσου Γκρους, ένα τραγούδι που αγάπησε η Θεσσαλονίκη και το οποίο καθιερώθηκε στα ραδιόφωνά της», αναφέρει η Αργυρώ Καπαρού στο TheOpinion και συμπληρώνει αναφορικά με την εμφάνισή της στη συμπρωτεύουσα:

«Στη Θεσσαλονίκη έχω περάσει υπέροχα, έχω πολύ καλές αναμνήσεις. Την αγαπώ την πόλη σας! Είναι η πρώτη φορά, που ανεβαίνω χωρίς κάποιον δημιουργό.

Είπα αμέσως το “ναι” στο κάλεσμα των δύο αγαπημένων συναδέλφων μου και εύχομαι να είναι η αρχή μιας συνεχούς επικοινωνίας με την πόλη».

Κυρία Καπαρού, από τον Πειραιά ως την Κωνσταντινούπολη και την Καππαδοκία, κουβαλάτε πατρίδες, χρόνους και ιστορίες. Πώς επηρέασαν οι ρίζες αλλά και η οικογένεια το ερμηνευτικό σας «στίγμα»;

Το οικογενειακό ήταν ένα περιβάλλον τρυφερότητας και αποτελούνταν από ανθρώπους, που δεν «μασάγανε τα λόγια τους». Ο βίος τους χαρακτηριζόταν από ειλικρίνεια και εντιμότητα, οπότε μας έμαθαν σε αυτόν τον τρόπο προσέγγισης.

Ταυτόχρονα, ως προς το μουσικό κομμάτι, πάντα ήμουν κοντά και στην κρητική καταγωγή μου, από την πλευρά του πατέρα μου, αλλά και τη μικρασιατική. Ευτυχώς, είχα μία γιαγιά που της άρεσε να χορεύει, άκουγε και μου έμαθε τραγούδια. Οι Καππαδόκες, ξέρετε, ήταν τουρκόφωνοι. Εδώ έμαθαν ελληνικά, με την καραμανλίδικη γραφή.

Όλο αυτό το μίγμα, σίγουρα κάτι έκανε. Δεν είναι τίποτα τυχαίο, το περιβάλλον μάς επηρεάζει πολύ.

Η πορεία σας ξεκίνησε μέσα στα ωδεία και συνεχίζεται, με άλλη, πια, ιδιότητα. Ποιος είναι ο ρόλος του δασκάλου στην καλλιτεχνική συγκρότηση ενός ερμηνευτή;

Έχω δύο διαφορετικές κατηγορίες μαθητών. Έχω επιλέξει να είμαι σε μια δραματική σχολή και, παράλληλα, σε ένα δημοτικό ωδείο, της Πετρούπολης, το οποίο δίνει τη δυνατότητα σε κάθε δημότη, που έχει ένα ταλέντο, να δοκιμαστεί και να εξελιχθεί.

Μου αρέσει και αυτή η πλευρά· από τη μία, έχω να κάνω με ηθοποιούς προσανατολισμένους στο θέατρο και, από την άλλη, με ανθρώπους πάσης φύσεως ιδιότητας. Χαίρομαι να τους προσφέρω τη δυνατότητα να αναπτύξουν τις ικανότητές τους και να τραγουδήσουν όμορφα.

Δεν είναι απαραίτητο όλοι οι τραγουδιστές να έχουν το «μικρόβιο» της διδασκαλίας. Προσωπικά, το ανακάλυψα το 2005 – 2006 και από τότε δεν έχω εγκαταλείψει. Είναι τόσο γενναιόδωρα τα δώρα του δασκάλου, οι μαθητές σού μαθαίνουν αλλά και σου δίνουν τόση χαρά με την εξέλιξή τους. Δεν το αλλάζω με τίποτα, είναι μία πάρα πολύ ενδιαφέρουσα πλευρά της ζωής μου.

Πόσο σημαντικός είναι ο λόγος στα τραγούδια, που εσείς ερμηνεύετε;

Για μένα, «εν αρχή ην ο λόγος». Αυτό που με συγκινεί, ακόμα και στα τραγούδια που επιλέγω στη δισκογραφία, είναι το τι λέει το καθένα. Είναι το κείμενο του ρόλου, του χαρακτήρα, του τι πρέπει να εκφράσεις.

Μπορεί, βέβαια, να υπάρχει μια σπουδαία μελωδία, αλλά να μην μου ταιριάζει ο στίχος. Εκεί, θα πω στον συνθέτη ότι θα ‘θελα κάτι διαφορετικό. Δίνω μεγάλη σημασία στον στίχο, έχω αγάπη στους ποιητές και την ποίηση ευρύτερα.

Όταν ένα πολύ ωραίο στιχούργημα ή ποίημα συνοδεύεται από μια υπέροχη μελωδία, αυτό είναι που κάνει το ίδιο το τραγούδι μοναδικό.

Υπήρξε κάποια συνεργασία, που άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεστε την τέχνη;

Πολλά στοιχεία της ζωής μου με βοήθησαν προς αυτήν την κατεύθυνση και δεν είναι απαραίτητα μουσικοί ή δημιουργοί. Μια συναναστροφή μου, για παράδειγμα, ήταν η δασκάλα μου στα θέματα της ελληνικής γλώσσας. Με επηρέασε πάρα πολύ στο τι θα διαβάσω, προς τα πού θα κατευθυνθώ, στην ποίηση και τον στίχο.

Από κει και πέρα, οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάστηκα και, πραγματικά, μου δημιούργησαν ένα «άνοιγμα» στο πώς να σκεφτώ, με τι υλικό να προχωρήσω, σε τι να «σκύψω» και να διαβάσω περισσότερο ήταν, καταρχάς, ο Μανώλης Μητσιάς.

Υπήρξε από τους πρώτους μου συνεργάτες, μαζί με τον οποίο δούλευα επί πέντε χρόνια, και αυτά που είχα να μελετήσω ήταν Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Ξαρχάκος· έργα ολόκληρα, κύκλοι τραγουδιών και, εκ των πραγμάτων, «μπήκα στα βαθιά» σε μικρή ηλικία.

Είκοσι χρόνων ήμουν, όταν βρέθηκα δίπλα του και τραγούδησα υπέροχα πράγματα. Μόλις είχα κάνει την πρώτη μου συμμετοχή στη δισκογραφία κι έτσι ο παραγωγός μας -ένας ιστορικός παραγωγός, ο Γιώργος Μακράκης- με καθοδήγησε κι έγιναν οι πρώτες προσωπικές μου δουλειές.

Ο δεύτερος δάσκαλος ήταν ο Σταμάτης Κραουνάκης. Βρέθηκε στον δρόμο μου αμέσως μετά τον Μανώλη Μητσιά, με κάλεσε και συνεργάστηκα με τη «Σπείρα – Σπείρα». Παρουσιάστηκε η «Αιώνια θητεία στο κάλλος» και ξεκίνησε μία άλλη δεκαετία, μαζί με τον Σταμάτη, με πάρα πολλές παραστάσεις.

Αγάπησα αυτήν την οδό, του μουσικού θεάτρου. Γι’ αυτό είμαι και σε θέση να διδάξω παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το μιούζικαλ ή ανθρώπους που έχουν σχέση με το θέατρο. Υπάρχει, πια, μια άλλη αντίληψη.

Το 2011 έγινε πιο ισχυρή η καλλιτεχνική μου σχέση -γιατί ανθρώπινη και φιλική σχέση είχαμε πάρα πολλά χρόνια- με τη Λίνα Νικολακοπούλου. Το 2013 μας έφερε έναν διπλό, θα έλεγα, δίσκο· οι «Χειρολαβές» ήταν η τέταρτη προσωπική μου δουλειά. Μέχρι τώρα βαδίζω με τη Λίνα, είναι αρκετά τα χρόνια και η σχέση μας είναι συγγενική.

Η καλλιτεχνική συναναστροφή, η αλληλοεκτίμηση, ο σεβασμός και η τάση της Λίνας να ανεβάζει συνέχεια τον πήχη, είναι ένα «άνοιγμα» πολύ σημαντικό για μένα. Τα αισθήματα που «φωτογραφίζει» η Λίνα Νικολακοπούλου και οι εικόνες που μεταφέρει, είναι ισχυρά. Οι γενιές θα συνεχίσουν να αγαπούν και να τραγουδούν τα τραγούδια της. Είμαι τυχερή που, τόσα χρόνια, ανήκω στην «αγκαλιά» της Λίνας!

Εσείς, κυρία Καπαρού, ποιους νεότερους δημιουργούς παρακολουθείτε;

Ένα σημαντικός δημιουργός για μένα, της μετά Κραουνάκη γενιάς, είναι ο Γιώργος Ανδρέου. Είναι ο Ζούδιαρης. Στις ακόμα νεότερες γενιές, κατατάσσω τον Αλκίνοο Ιωαννίδη· μου αρέσει και ως δημιουργός. Επίσης, ο Σταύρος Σιόλας.

Έχω συνεργαστεί με τον Δημήτρη Μαραμή, ο οποίος προσεγγίζει με διαφορετικό γνώμονα την παραδοσιακή ποίηση και τον εκτιμώ πάρα πολύ ως συνθέτη. Ελπίζω ότι θα συνεχίσουμε να δημιουργούμε μαζί με τον Δημήτρη.

Έχουμε πάρα πολλούς ανθρώπους, που γράφουν. Το ζητούμενο, πια, στις ίδιες τις εταιρείες αλλά και τους παραγωγούς δεν είναι οι ερμηνευτικές φωνές. Είναι περισσότερο οι τραγουδοποιοί ή οι συνθέτες, προκειμένου να αναδειχθούν καινούργια τραγούδια. Δεν είμαστε στην εποχή που αναζητάει ερμηνευτές, ειδικά στο πεδίο του τραγουδιού που τραγουδούμε εμείς.

Ίσως, στο λαϊκότερο τραγούδι ή στο πιο ποπ μπορεί να αναζητούν και φωνές και εικόνα, εκεί πρέπει να το υπηρετήσεις λίγο διαφορετικά. Η εικόνα παίζει ισχυρό ρόλο και ο ακροατής ή ο θεατής, γιατί πολλά, πλέον, τα παρακολουθούμε στο YouTube, την αναζητά.

Μέσα στην πληθώρα των τραγουδιών, τα οποία είτε έχετε ερμηνεύσει είτε όχι, εάν έπρεπε να διαλέξετε ένα που να εκφράζει την ιστορία σας, ποιο θα ήταν αυτό;

Αυτό είναι πολύ δύσκολο να σας το πω… Είναι τόσα πολλά αυτά που έχουμε πει και αγαπήσει, δεν θα ήθελα να δώσω μια «φτωχή» απάντηση. Είμαι σίγουρα τυχερή που, τα τελευταία τρία χρόνια, είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με την Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης»· έναν συνθέτη, τον οποίο μελέτησα πολύ.

Το πιο σημαντικό είναι ότι, εμείς οι ερμηνευτές, έχουμε την πολυτέλεια ακόμα και το ίδιο τραγούδι να προσπαθούμε να το δούμε κάθε φορά αλλιώς, σαν να είναι η πρώτη φορά. Είναι το κέρδος που προσωπικά, τουλάχιστον, αναζητώ στις παραστάσεις, τις συνεργασίες και τη συνεύρεσή μου με τους μουσικούς. Η σύμπραξη με έναν εξαίρετο μουσικό, σου «ανοίγει» μια άλλη πόρτα και ερμηνευτική οδό.

 

 

 Πληροφορίες

«Τραγούδια Τριαντάφυλλα»

Αργυρώ Καπαρού – Έρρικα Πατρικίου – Γιάννης Λεκόπουλος

Μικρή Σκηνή (Επταλόφου 14, Κάτω Τούμπα Θεσσαλονίκης)

Σάββατο 24 Μαΐου 2025 και ώρα 22:00

Είσοδος: 12€

Τηλέφωνο κρατήσεων: 694 450 3542

Μαζί τους

Ηλίας Χατζόγλου: Πιάνο

Χρήστος Κασσίδης: Ηλεκτρική Κιθάρα