Αναστάσης Ροϊλός στο TheOpinion: «Να γίνονται παραστάσεις και να μπορούν να φτάσουν παντού»

Με τον Αναστάση Ροϊλό στον ρόλο του σαιξπηρικού «Άμλετ» συνεχίζεται το Φεστιβάλ Δάσους 2024. Ο ηθοποιός μιλάει στο TheOpinion και τη Δέσποινα Δαϊλιάνη.

ΘΕΜΑ THEOPINION

Δέσποινα Δαϊλιάνη

22 Ιουλίου 2024, 09:00 UPD: 22 Ιουλίου 2024, 13:11

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο

Ο «Άμλετ» του William Shakespeare, σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη και με τον Αναστάση Ροϊλό στον ομώνυμο ρόλο, «ανεβαίνει» στο Θέατρο Δάσους τη Δευτέρα 22 & την Τρίτη 23 Ιουλίου.

Μετά την καθηλωτική «Μάγισσα» και το Βραβείο Χορν για τις θεατρικές σεζόν 2019-2020 και 2020-2021, ο Αναστάσης Ροϊλός βαδίζει στα καλλιτεχνικά μονοπάτια του φετινού καλοκαιριού «με τα χέρια γεμάτα “Άμλετ”».

Βέβαια, η ενεργή υποκριτικά δραστηριότητά του δεν σταματάει εδώ, καθώς αναμένεται να μας κρατήσει συντροφιά μέσα από την τηλεοπτική του εμφάνιση στο «Απαραίτητο φως» της ΕΡΤ.

«Φαίνεται να έχουμε μια ωραία επικοινωνία με τους ιθύνοντες και υπάρχει κοινή επιθυμία να συνεργαστούμε και να κάνουμε κάτι ωραίο.

Τα miniseries είναι μια κατηγορία σειρών, που με ενδιαφέρει πολύ. Κάπως είναι πιο “μαζεμένο” το νόημα. Κι εγώ ο ίδιος παρακολουθώ πιο εύκολα -ίσως και λόγω χρόνου- γιατί θέλω να τελειώνω ό, τι αρχίζω.

Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτήν τη συνεργασία. Ελπίζω να ευοδωθεί και να ξεκινήσουμε», σημειώνει ο Αναστάσης Ροϊλός στο TheOpinion.

Αναστάση, η Θεσσαλονίκη υποδέχεται ακόμα ένα δικό της παιδί. Πώς νιώθεις κάθε φορά που επιστρέφεις καλλιτεχνικά αλλά και πιο συγκεκριμένα τώρα, «σηκώνοντας στις πλάτες» σου αυτήν τη θεατρική «κληρονομιά»;

Η πατρίδα σου είναι πάντα η πατρίδα σου.

Όσο κι αν προσπαθώ οπουδήποτε να «βρίσκω» τον εαυτό μου, να μην έχω το άγχος του «ξένου» εντός κι εκτός συνόρων και παρότι η ανακάλυψη είναι πάντα κάτι που κυνηγάω -να γνωρίζω νέους τόπους, νέα μέρη, νέους ανθρώπους- όποτε επιστρέφω στη Θεσσαλονίκη, έχω μια γλυκιά αίσθηση.

Με την ευκαιρία αυτήν, θα μας μιλήσεις για τη Θεσσαλονίκη σου; Τα μέρη που, ενδεχομένως, σου λείπουν περισσότερο και με τα οποία, για κάποιον λόγο, είσαι «δεμένος»;

Στα νεανικά και φοιτητικά μου χρόνια λέγαμε -και το λέγαμε για καλό- ότι η Θεσσαλονίκη είναι αρκετά μεγάλη για να μην βαριέσαι και αρκετά μικρή για να συναντάς γνωστούς σου πολύ συχνά, είτε η αφορμή είναι μια βόλτα είτε μια δουλειά. Γι’ αυτόν τον λόγο αισθάνομαι ότι τη βλέπω συνολικά, δηλαδή δεν μπορώ να μιλήσω για μια περιοχή ξεχωριστά.

Το κέντρο, η Άνω Πόλη, η Καλαμαριά, το Πανόραμα ήταν οι περιοχές μου, αλλά τη Θεσσαλονίκη την έχω στο μυαλό μου σαν ένα όλον. Δεν έχω την αίσθηση που έχουμε στην Αθήνα -εγώ τουλάχιστον, αλλά νομίζω και οι Αθηναίοι το βλέπουν έτσι- ότι το κέντρο είναι τελείως άλλο από το Παγκράτι.

Αναστάση, δεν θα σε ρωτήσω γιατί «Άμλετ». Θα σε ρωτήσω, όμως, γιατί «Άμλετ» τη δεδομένη στιγμή, καθώς παλιότερα σου είχε γίνει αντίστοιχη πρόταση για τον ίδιο ρόλο.

Ναι, είχε γίνει. Και υπήρχε περίπτωση, αν συνέχιζε η συνεργασία μου με την ομάδα που μου το πρότεινε, να γινόταν, χρονικά, πάλι τώρα. Δεν ήταν, δηλαδή, για την ακριβώς επόμενη χρονιά. Ήταν ένας προγραμματισμός για το κοντινό μέλλον.

Αυτά είναι λίγο συγκυρίες, δεν έχω κάποια συγκεκριμένη απάντηση. Συνειδητοποίησα αυτές τις μέρες, ξαφνικά, τι παραστάσεις γίνονται περιοδεία και ότι, ο «Άμλετ», δεν είναι ένα έργο που γίνεται περιοδεία. Και σκεφτόμουν τι ωραία είναι που κάνουμε Σαίξπηρ κι έχουν την ευκαιρία στην Κοζάνη, στην Καστοριά, στα Γιάννενα, στο Βόλο, στη Θεσσαλονίκη να δουν μια παραγωγή και συγκεκριμένα του «Άμλετ».

Το κέντρο των παραγωγών, κακά τα ψέματα, είναι στην Αθήνα. Δεν μιλάω για το καλλιτεχνικό, παρότι και αυτό είναι στην Αθήνα. Η άποψή μου για την εθνική μας προσφορά είτε συμμετοχή στην τέχνη και στην πολιτιστική διαμόρφωση είναι ότι, οι παραστάσεις, πρέπει να κυκλοφορούν. Εγώ ο ίδιος προσπαθώ να βλέπω παραστάσεις, γιατί κι αυτό είναι πρόβλημα.

Πολλές φορές, οι θεατρικοί καλλιτέχνες κάνουν παραστάσεις και οι συνάδελφοί τους δουλεύουν τις ίδιες ώρες και, κάπως, δεν βλέπουμε τι γίνεται. Αυτό δεν είναι σωστό. Πρέπει να υπάρχει «ζύμωση» μεταξύ μας. Η «ζύμωση» έρχεται όχι μόνον από τις συζητήσεις όταν θα βρεθούμε ως φίλοι ή ως παρέες, αλλά βλέποντας ο ένας τη δουλειά του άλλου.

Ακριβώς το επόμενο βήμα στη βάση της πολιτιστικής, εθνικής διαμόρφωσης είναι ότι πρέπει να ανεβαίνουν παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη, να πηγαίνουν στην Αλεξανδρούπολη και στα νησιά. Όσο μεγάλες κι αν είναι οι παραγωγές, όσο μεγάλο κι αν είναι το διαθέσιμο budget και όσο και να υπάρχει η καλή διάθεση από τους παραγωγούς της Αθήνας, δεν μπορούν να πάνε στα νησιά.

Πρέπει να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο σε εθνικό επίπεδο ή να αξιοποιηθεί το υπάρχον. Ο ρόλος του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος αυτός είναι· να εξυπηρετεί, να συνεισφέρει στην πολιτιστική διαμόρφωση της Μακεδονίας ολόκληρης και όλων των περιοχών που είναι κοντά. Το Εθνικό ίσως περισσότερο.

Εύχομαι, στο μέλλον, να φτάσουμε στο σημείο που να γίνονται παραστάσεις και να μπορούν να φτάσουν παντού· η ίδια παράσταση που θα πάει στη Θεσσαλονίκη, σε ένα «απαιτητικό» κοινό, να πάει και στη Σάμο και στη Ρόδο. Οπουδήποτε. Ο κόσμος εκεί έχει μεγαλύτερη «δίψα» από μας, αλλά την ίδια ανάγκη.

Ως αναγνώστες και ως θεατές κάνουμε λόγο -ίσως και με περισσή ευκολία- για τη σαιξπηρική διαμόρφωση της πορείας της παγκόσμιας λογοτεχνίας και δραματουργίας. Πρακτικά, πώς ερμηνεύεται αυτό για έναν ηθοποιό που καλείται να έρθει αντιμέτωπος σκηνικά με την πολυπλοκότητα ενός χαρακτήρα, πτυχές του οποίου εξακολουθούν ακόμη να αποτελούν αντικείμενο μελέτης;

Όλοι μας, εν έτει 2024, μοιραζόμαστε την τύχη να έχουμε βιβλιογραφία -υπάρχουν σημαντικές απόψεις και ίσως αντιθετικές, με έναν τρόπο, σε παλιότερες, οι οποίες έχουν γραφτεί πολύ πρόσφατα και μετά το ’90- και ταχύτητα στη διαθεσιμότητα της πληροφορίας. Και δεν μιλάω για το ίντερνετ, αλίμονο αν το ίντερνετ είναι η πηγή μας. Μιλάω, κυρίως, για το ότι μπορείς να παραγγείλεις ένα βιβλίο από την Αμερική και να σου ‘ρθει σε πέντε μέρες.

Εκεί πέρα, λοιπόν, ξεκινάει η πάρα πολύ ωραία και δημιουργική διαδικασία του ηθοποιού, του σκηνοθέτη, όλων των συμμετεχόντων – συνεργατών σε μια παραγωγή. Διαβάζοντας το κείμενο, θέτουν ερωτήσεις. Αναζητούν τις απαντήσεις. Μπορεί να διαβάσουν κάτι που θα τους τοποθετήσει πιο κοντά στο σήμερα, δηλαδή στο πού βρισκόμαστε. Επίσης είναι πολύ σημαντικό, εν έτει 2024, να είμαστε up to date.

Όποιο έργο κι αν ανεβάσεις σήμερα, δεν μπορείς να μην λάβεις υπόψη τις εξελίξεις που αφορούν σε αυτό στο οποίο αναφέρεσαι αλλά και την επικαιρότητα. Δεν μπορούμε να αφήσουμε έξω από την εξίσωση το πώς έχει ανέβει ο «Άμλετ» στο Λονδίνο, όπου το Ηνωμένο Βασίλειο είναι η γενέτειρα του Σαίξπηρ αλλά και η ίδια η πόλη είναι θεατρικά πολύ «μπροστά».

Αν είναι να μας δώσει κάτι η παγκοσμιοποίηση, ας είναι και η γνώση. Όχι μόνον ότι μοιραζόμαστε τα ίδια social media και τα ίδια memes. Ας μοιραζόμαστε και τη γνώση και το επίπεδο.

Ας είναι μια θεατρική παράσταση ή έστω ένα καλό και ποιοτικό τηλεοπτικό προϊόν, που να μας «μοιράζει» κάτι από αυτήν τη γνώση…

Η τηλεόραση, το θέατρο, όλα είναι απλώς τα μέσα. Αλλά τελικά στην πράξη, και ειδικά στην Ελλάδα δυστυχώς, η τηλεόραση δεν έχει χρόνο. Το θέμα, δηλαδή, είναι ο χρόνος.

Για να κάνω τον «Άμλετ», να κάνω παράσταση την 1^η Ιουλίου μπροστά σε κόσμο που θα έρθει και θα πληρώσει εισιτήριο, δούλευα μόνος μου απ’ τον Γενάρη. Παράλληλα, έκανα συναντήσεις με τον σκηνοθέτη, για να δούμε πού πάμε, και κάναμε για δύο μήνες καθημερινές πρόβες. Αυτό στην τηλεόραση δεν υπάρχει.

Στο εξωτερικό, στο HBO -παρότι είναι συνδρομητικό κανάλι, αλλά αφορά σε σειρές- δίνεται ο χρόνος για να προετοιμάσεις το προϊόν σου. Θέλω να είμαι αισιόδοξος ότι θα αρχίσει να συμβαίνει αυτό και εδώ.

Ένα κριτήριο για να πεις ότι έχω ένα καλό αποτέλεσμα, για μένα είναι η διαχρονικότητα. Να κάνεις μια σειρά σήμερα -καθώς αναφέρουμε την τηλεόραση- και να μπορεί κάποιος να τη δει με ενδιαφέρον και σε πέντε, δέκα χρόνια από τώρα. Και να μην ξεπεραστεί την ακριβώς επόμενη χρονιά. Από τα εφέ της, το σενάριό της, τις υποκριτικές της, όλα για να γίνουν διαχρονικά, χρειάζονται χρόνο και μεράκι.

Και θέλω να πω ότι, επειδή έχω γνωρίσει και ηθοποιούς εκτός συνόρων, το μεράκι το έχουμε στην Ελλάδα. Έχουμε εξαιρετικούς ηθοποιούς, εξαιρετικούς τεχνικούς, εξαιρετικούς σκηνοθέτες. Το θέμα είναι η αγορά μας, που πιέζει στο να γίνονται τα πράγματα γρήγορα και με λίγα μέσα.

Σε ό, τι βλέπετε στην τηλεόραση με τα λιγότερο και περισσότερο καλά, σε αυτά που ξεκινούν με καλές προϋποθέσεις και στον δρόμο ή κερδίζουν κάποια «στοιχήματα» ή χάνουν κάποια άλλα καθώς και σε έναν συνδυασμό αυτών, ισχύει ότι με λίγα κάνουμε πολλά. Αυτό πρέπει να αλλάξει· να έχουμε πολλά, για να κάνουμε ακόμα περισσότερα. Αυτός είναι ο στόχος.

Εκδίκηση και Δικαιοσύνη. Θάνατος και Θνητότητα. Αλήθεια και Ψευδαίσθηση. Διαφθορά και Προσωπική Ευθύνη. Μοίρα. Ποια είναι η επίδραση του έργου στο κοινό; Πώς, δηλαδή, αντιδρά απέναντι στον «Άμλετ»;

Σε όλα αυτά που είπες και σε άλλα πολλά, θα σχολιάσω μόνον μια μικρή πτυχή. Αυτό που χαίρομαι, όταν ακούω από σχόλια, είναι ότι δεν «Δεν περίμενα να με κρατήσει τόσο». Αυτό είναι ένα κέρδος και για εμάς και για τον θεατή· κάποιος κατάφερε να δει τον «Άμλετ», να μην βαρεθεί και να μην κουραστεί. Του έδωσε κάτι που δεν περίμενε ότι θα του έδινε, από άποψη ρυθμού και ενδιαφέροντος.

Γιατί είναι ένα κείμενο δύσκολο και ποιητικό. Είναι ένα κείμενο πολύ «πλούσιο». Και μαζί με τη συνθήκη της περιοδείας θα μπορούσε να έχει πολλές παράπλευρες απώλειες, είτε σε νόημα είτε σε ποιότητα είτε σε διάφορες πτυχές. Χαίρομαι που, ο κόσμος, το έχει «αγκαλιάσει» πάρα πολύ και βλέπει κάτι που δεν περίμενε.

Έβαλες το «λιθαράκι» σου κι εδώ στις σπαθογραφίες, έτσι δεν είναι;

Φυσικά! Έχω αγάπη για την ξιφασκία κι ήταν μια καλή ευκαιρία. Πέρα από αυτά που κάναμε στη «Μάγισσα», είχα κάνει τις σπαθογραφίες και στον «Δον Ζουάν» με το Κρατικό Θέατρο.

Αυτό που έχω κρατήσει από την αθλητική ξιφασκία, με την οποία σχετίζομαι, είναι ότι αποτελεί περισσότερο μάχη και λιγότερο χορό. Δηλαδή, σε μένα πάντα, το ξίφος πάει να βρει στόχο κι ο άλλος πρέπει να είναι alert για να μην τη «φάει».

Αναστάση Ροϊλέ, σ’ αυτόν τον κόσμο τον «αδίστακτο», όπου η φιλία και οι σχέσεις για πολλούς δεν σημαίνουν τίποτα ενώ για κάποιους άλλους τα πάντα, εσύ πώς αντιδράς;

Είναι τα πάντα! Τι άλλο έχει νόημα;

Είναι τόσο καθαρή η απάντηση για μένα, που δεν χρειάζονται επιχειρήματα. Όποιος το έχει ζήσει έστω λίγο, μπορεί να ταυτιστεί αμέσως. Να καταλάβει σε τι αναφέρομαι…

Πληροφορίες

«Άμλετ», του William Shakespeare

Θέατρο Δάσους, Θεσσαλονίκη

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα 22 & Τρίτη 23 Ιουλίου, στις 21.30

Εισιτήρια: 22€ κανονικό, 18€ μειωμένο

Προπώληση εισιτηρίων: more.com

Διάρκεια: 110’

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ

Επεξεργασία κειμένου – Σκηνοθεσία: ΘΕΜΗΣ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗΣ

Μουσική: ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΑΣΠΑΡΑΤΟΣ

Σκηνικό: ΜΙΚΑΕΛΑ ΛΙΑΚΑΤΑ