Άλκηστις Κυριακού στο TheOpinion: «Η Πόλη, το βάρος που πασχίζουμε να θυμόμαστε ή να ξεχάσουμε;»

Μέσα στη δυστοπία των αποκαλύψεων των ηχητικών ντοκουμέντων από τον όλεθρο στα Τέμπη κι ύστερα από την απάντηση της κοινωνίας την περασμένη –ιστορική- Κυριακή, ήρθε αυτή η συνέντευξη, με τη συνονόματή μου ηθοποιό, Άλκηστι Κυριακού, ίσως για να χαρίσει μια ακόμη μικρή ανάσα σύμπνοιας, ίσως για να θυμίσει ξανά εκείνο το παρήγορο που είχε πει σε περασμένη συνέντευξή μας, ο σκηνοθέτης της τωρινής «Πόλις», ο Γιάννης Μαυρόπουλος, ότι δεν είναι ότι είμαστε λίγοι, όσοι στεκόμαστε από τη σωστή πλευρά της ιστορίας, είναι ότι δεν έχουμε βρει τον τρόπο να φαινόμαστε πολλοί ή τελοσπάντων όσοι πραγματικά είμαστε!

Το κορίτσι αυτό, λοιπόν, βρήκε τον τρόπο και τον δρόμο!

Μέσα από τις σπουδές και φυσικά τις προσωπικές της αναζητήσεις…

Σε μια ομάδα που έχει αποδείξει τη φιλοσοφία που στέκεται απέναντι στα πράγματα, την Arion Theatre Group, με όλους τους συντελεστές να καταθέτουν στο σανίδι, την κοινή τους στόχευση, την ενεργοποίηση του κοινού τους, μέσα από ερωτήματα, πραγματικά και ουσιώδη, της καθημερινότητας και του μέλλοντος.

Η Άλκηστις Κυριακού, για «την Πόλη» της Λούλας Αναγνωστάκη, με αλήθεια και με τη δύναμη της έμπνευσης που απλόχερα προσφέρει ένα τέτοιο κείμενο…

1. Η Λούλα Αναγνωστάκη αναδεικνύει συνηθέστατα, μέσα από τα έργα της, κοινωνικές παθογένειες και στηλιτεύει τους μηχανισμούς που τις συντηρούν. Ποιο, θα έλεγες, πώς είναι το κομβικό στοιχείο του έργου αυτού που περνά και στη δική σας παράσταση;

-Το έργο, έτσι όπως το προσεγγίσαμε, είναι περισσότερο υπαρξιακό-ποιητικό και λιγότερο πολιτικό. Έχει κοινωνικές αναφορές, σχετικά με το πώς συνδέεται ο άνθρωπος με το παρόν και το παρελθόν του σε μια σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα. Εκεί που εστιάσαμε περισσότερο εμείς, είναι στο κατά πόσο αυτός ο άνθρωπος -μια γυναίκα στην προκειμένη περίπτωση- μπορεί να υπάρξει χωρίς τις αναμνήσεις του. Όταν η πραγματικότητα σε βαραίνει πια τόσο πολύ (και πώς να μην!;) ποιον δρόμο να διαλέξεις; Θα προσπαθήσεις να ξεχάσεις την καθημερινότητα σου, το παρελθόν σου και άρα την ίδια σου την υπόσταση; Ή θα πασχίσεις να θυμηθείς; Εμείς προσθέσαμε και μία σύγχρονη πολιτική διάσταση, για να εκφράσουμε το βάρος που και εμείς οι ίδιοι κουβαλάμε σήμερα, παρ’ όλο που το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν 60 χρόνια ακριβώς.

2. Πώς μπορεί να αποδοθεί εύγλωττα σκηνικά η μεστότητα ενός τόσο υπαινικτικού έργου;

– Ακριβώς επειδή πρόκειται για ένα υπαινικτικό έργο, δεν θέλαμε να αποσπάσουμε ιδιαίτερα τον θεατή από το ίδιο το κείμενο. Διαλέξαμε ένα αφαιρετικό σκηνικό, με συγκεκριμένους οπτικούς συμβολισμούς, οι οποίοι συμβάλλουν στις ερμηνείες και δεν κλέβουν την προσοχή του κοινού από τα λεγόμενα. Έτσι κι αλλιώς, πρόκειται για ένα κείμενο γεμάτο ανατροπές και απρόοπτα. Δεν θέλαμε να φορτώσουμε περαιτέρω αυτήν την ανάγνωση. Επενδύσαμε περισσότερο στη μουσική της παράστασης, που συνέθεσε ο Μάριος Αποστολακούλης, ο οποίος δημιούργησε την κατάλληλη για το έργο ατμόσφαιρα και φώτισε στιγμές του που θέλουμε να αναδειχθούν, σαν ένας ακόμη ρόλος στην παράσταση μας.

3. Ποιοι ήταν οι κοινοί τόποι που σας συνέδεσαν με τον Γιάννη Μαυρόπουλο, τον σκηνοθέτη της παράστασης; Τι οδήγησε εσένα προσωπικά σε αυτήν τη συνεργασία;

-Με τον Γιάννη γνωριζόμαστε από το 2017, σχεδόν οχτώ χρόνια, από τότε που πρωτοσυνεργαστήκαμε ως ηθοποιοί στο πλαίσιο εργασιών του Τμήματος Θεάτρου, της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Αυτό όμως που μας συνδέει περισσότερο, είναι η οπτική μας για τα πράγματα εν γένει. Δηλαδή, με απλά λόγια, ταιριάζουμε ως άνθρωποι. Έχουμε κοινές ανησυχίες, κοινό τρόπο να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα. Οι τρόποι μας είναι κάπως παρόμοιοι, η ευγένεια με την οποία προσεγγίζουμε την καθημερινότητα, καθώς και η αγάπη μας για τον χώρο και τους ανθρώπους του.

Επίσης, λατρεύουμε και οι δύο τις γάτες. Αυτό κι αν είναι κοινός τόπος. Χαχα

4. Ασχολείσαι με τη σύγχρονη θεατρική και λογοτεχνική γραφή, ποιες είναι οι επιρροές σου; Τι σε ιντριγκάρει περισσότερο να αναδεικνύεται μέσα από ένα κείμενο, στο σανίδι;

-Προφανώς έχω διαβάσει πολύ και πολλούς, μέσα στο πλαίσιο της Σχολής, οι οποίοι σε διαμορφώνουν, θέλοντας ή μη, ως άνθρωπο και ως εν δυνάμει συγγραφέα.

Δε χρειάζεται νομίζω να αναφέρω τα μεγάλα θεατρικά ονόματα, με μία ιδιαίτερη αγάπη, πάντα, στο Θέατρο του Παραλόγου. Κυρίως γιατί προσεγγίζει με χιούμορ το δυσβάσταχτο της ζωής. Παράλληλα όμως, με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η σύγχρονη νεοελληνική γραφή, η οποία, τα τελευταία χρόνια, δίνει βήμα και σε νέους καλλιτέχνες. Εκτιμώ πολύ την Πένυ Φυλακτάκη, τη Λένα Κιτσοπούλου, την Αλεξάνδρα Κάπα και γενικά τις γυναικείες φωνές που τολμούν με τον τρόπο τους να αρθρώνουν λόγο, σχετικό με το γυναικείο βίωμα και τη γυναικεία οπτική στα πράγματα. Αν και είμαι σχεδόν σίγουρη, πως η Λένα Κιτσοπούλου δεν θα χαρεί ιδιαίτερα με αυτό το σχόλιό μου, εγώ ωστόσο θέλω να την αισθάνομαι ως τέτοια. Αυτό που με ιντριγκάρει στα κείμενα σήμερα, είναι να εκφράζουν τη γλώσσα των καθημερινών ανθρώπων. Δεν με απασχολεί να διαβάζω κείμενα καλλωπισμένα και στυλιζαρισμένα.

Μ’ αρέσει να διαβάζω -και να γράφω- κείμενα που ακούς στο περίπτερο, στο μπαλκόνι του γείτονα, στην στάση τα ξημερώματα.

5. Συμμετέχεις, τις περισσότερες φορές, όπως έχω δει, σε διαφορετικά κομμάτια της δημιουργίας μιας παράστασης. Ποιο θεωρείς το πιο απαιτητικό;

– Όλα τα κομμάτια μιας παράστασης τα θεωρώ ιδιαίτερα απαιτητικά. Δυστυχώς δεν μπορώ να ξεχωρίσω το βάρος του ενός και του άλλου.

Μπορείς να πεις σε έναν ηθοποιό, ότι το να επιμένει στις δώδεκα τη νύχτα, πάνω στον ρυθμό μιας σκηνής των 2 λεπτών, και να την ξαναδοκιμάζει κοντά 30 φορές ή να επιμένει εν γένει στο πώς κάθονται τα δάχτυλα του πάνω σε ένα ξέσπασμα του έργου ή γενικά να επιμένει ξανά και ξανά, είναι κάτι εύκολο; Από την άλλη, μπορείς να πεις σε έναν συγγραφέα, που προσπαθεί να δημιουργήσει ένα θεατρικό κείμενο ή μονόλογο, με αρχή, μέση και τέλος, με ξεσπάσματα, με διακύβευμα, με σύγχρονη γραφή, με πρωταγωνιστές ήρωες και αντιήρωες ταυτόχρονα, που να αγγίζει ταυτόχρονα και τον κόσμο, αλλά πρωτίστως τον ίδιο, ότι όλο αυτό είναι κάτι εύκολο; Εννοείται όχι!

Είναι δύσκολο να ζυγίζεις όλα αυτά τα πράγματα. Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για όλους τους ανθρώπους που ασχολούνται με την δημιουργία μιας παράστασης και τους σέβομαι όλους εξίσου. Από τον συγγραφέα, μέχρι τον φωτογράφο του teaser.

6. Ποια μπορεί να είναι η βασικότερη επιδίωξη για το μέλλον, ενός νέου ανθρώπου που ασχολείται με την Τέχνη;

– Νομίζω πως είναι κοινό μας βίωμα αυτό, των παιδιών που ακόμη επιμένουμε να ασχολούμαστε με τις Τέχνες, να εκφραστούμε και να συνυπάρξουμε. Δεν μπορούμε να κοιτάξουμε παρακάτω δυστυχώς. Προσπαθούμε να κάνουμε δουλειές που αγαπάμε, με ανθρώπους που εμπιστευόμαστε και εμπνεόμαστε απ’ αυτούς, να μιλήσουμε για πέντε πράγματα που μας απασχολούν και δεν υπάρχει πιο πέρα.

Πάντως, κι εμείς, να ξέρεις, αγωνιούμε για το μεροκάματο κατά τ’ άλλα!

Θα είναι η «Πόλη» αυτή των παιδιών, η πόλη των αντιηρώων της και του τωρινού κόσμου, της σημερινής πραγματικότητας και του θεμελιώδους διακυβεύματος της εποχής; Tης βαθιάς συνειδητοποίησης της αθλιότητας που θα καταφέρει να σηκώσει την υπνωτισμένη κοινωνία από τον λήθαργο και τη βόλεψη του καναπέ;

Η Άλκηστις έδωσε το στίγμα και την ωραιότητα της σκέψης της ομάδας, που βρίσκεται στις τελικές πρόβες πριν το ανέβασμα της παράστασης, το ερχόμενο Δευτερότριτο 3-4 του Φλεβάρη, υπό την καθοδήγηση του Γιάννη Μαυρόπουλου.

Άλκηστι και παιδιά…

Αναμένουμε το «βίωμα», όσο απροσδόκητο κι αν είναι!!!

Μάλλον, το έχουμε ανάγκη!!!

Πληροφορίες

Η Πόλη, της Λούλας Αναγνωστάκη (1965, από την «Τριλογία της Πόλης») Θέατρο Αυλαία, Θεσσαλονίκη. Δευτέρα 3 & Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2025, ώρα 21.15.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Γιάννης Μαυρόπουλος

Μουσική: Μάριος Αποστολακούλης

Φωτισμοί: Ανδριανός Φριλίγγος

Α’ βοηθός σκηνοθέτις: Μαρία Πασαμιχάλη

Β’ βοηθός σκηνοθέτη: Θάνος Πουμάκης

Φωτογραφίες – Trailer: Ζαφείρης Σαλμανλής

Επικοινωνία – Δημόσιες σχέσεις: Μαρία Τότσκα

Παίζουν: Ανέστης Καφάτσος, Άλκηστη Κυριακού, Γιώργος Κωνσταντίνου

Παραγωγή: Εταιρεία Θεάτρου ARION

Τιμές εισιτηρίων

Κανονικό: 12€

Φοιτητικό, ανέργων, ατέλεια, ΑμεΑ, άνω των 65: 7€

Ομαδικό άνω των 6 ατόμων: 9€

Προπώληση στο https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/offer/i-poli-tis-loulas-anagnostaki & στο ταμείο του θεάτρου