Άγγελος Μπούρας στο TheOpinion: «Προσπαθώ να είμαι παρών στα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μου»

Η παραγωγή του Θεάτρου Τέχνης «Κάρολος Κουν», «Υπερβολές!», ανεβαίνει στη σκηνή του Θεάτρου Αμαλία από τις 19 έως τις 21 Ιανουαρίου. 

Τρεις δημιουργοί -με τη διπλή ιδιότητα συγγραφέα και σκηνοθέτη- κλήθηκαν να εξερευνήσουν, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, τα όρια της φανερής αλλά και της κρυμμένης, «υπόγειας» βίας που διέπει τις ανθρώπινες σχέσεις σήμερα. 

Τρεις διαφορετικές ιστορίες, που ερμηνεύονται από τρεις ηθοποιούς. Οι «Υπερβολές!» ταξιδεύουν -αυτός είναι ο σκοπός, άλλωστε- και κάνουν μια στάση στη Θεσσαλονίκη, για λίγες παραστάσεις.

«Την αγαπάω την πόλη σας. Ξέρετε, η Θεσσαλονίκη είναι ένα πολύ “δικό” μου κομμάτι. Ξεκινώντας από την “Ελένη”, που έκανα με τον Βασίλη Παπαβασιλείου στο Κρατικό πριν από τρία χρόνια, δημιούργησα τέτοιους -ας το πω- ψυχοσυναισθηματικούς δεσμούς με τον κόσμο της Θεσσαλονίκης, που πραγματικά αισθάνομαι ότι έχω ένα δεύτερο σπίτι.

Οι Θεσσαλονικείς, πέρα από το ότι αγαπούν το θέατρο και το στηρίζουν και το ακολουθούν, έχουν μια ανοιχτή αγκαλιά για τους ανθρώπους. Μπορεί να είναι η θάλασσα, όπως λέει ο Παπαβασιλείου. Ο αέρας της θάλασσας. Έχουν μέσα τους αυτήν την “ανάταση” που σου προκαλεί το ταξίδι», σημειώνει ο ηθοποιός, Άγγελος Μπούρας, στο TheOpinion.

Κύριε Μπούρα, πώς, λοιπόν, συνδέονται αυτοί οι μονόλογοι σε μια παράσταση;

Είναι μια παράσταση με ενιαία θεματική τη βία. Τρεις μονόλογοι που συνδέονται πάνω σε αυτό το θέμα, σε αυτήν τη βία που λειτουργεί «υπόγεια». Δεν την καταλαβαίνεις, αλλά λειτουργεί κακοποιητικά σε βάθος χρόνου. Κι όταν, πια, την έχουμε καταλάβει, είναι ή πολύ αργά ή θέλει πολλή δουλειά να την αποτινάξουμε.

Οι μονόλογοι αυτοί φτιάχτηκαν για τη συγκεκριμένη παράσταση· τρία καινούρια νεοελληνικά έργα της Μαριάννας Κάλμπαρη, του Γιάννη Καλαβριανού και του Βασίλη Μαυρογεωργίου. Ανέβηκαν πέρυσι τον Μάιο, στο τέλος της σεζόν, με ανέλπιστη επιτυχία. Ακόμα και για εμάς. 

Όταν ακούς για μια παράσταση-μονόλογο με θέμα τη βία, φαντάζεσαι ότι θα είναι κάτι πολύ μελό ή βαρύ για να το δει ο θεατής. Παρόλα αυτά, η παράσταση λειτούργησε με έναν τρόπο πολύ λυτρωτικό στους θεατές, επειδή ακριβώς εμπεριέχει χιούμορ –όχι πλάκα, χιούμορ- μέσα από την κατάσταση που βιώνουν αυτοί οι τρεις άνθρωποι. 

Γιατί, σε κάθε κακό που μας συμβαίνει, πάντα υπάρχει κάτι το οποίο κάνει τα πράγματα να φαίνονται πιο φωτεινά. 

Άλλωστε, λένε, ότι το χιούμορ αποτελεί τον τρόπο μέσω του οποίου δύνανται να παρουσιάζονται τέτοια γεγονότα και να τα κάνει λίγο πιο «εύπεπτα». Συμφωνείτε;

Είναι ο μόνος τρόπος. Το χιούμορ σώζει, και ειδικά στη σκηνή· το να μην φοβηθείς, δηλαδή, να σταδιοδρομήσεις πάνω σε αυτήν τη δημιουργική «βλακεία» που σου παρέχει το θέατρο. Είναι μια «Κολυμβήθρα του Σιλωάμ» το θέατρο, και για τον ηθοποιό και για τον θεατή. 

Και, πραγματικά, δεν περίμενα ότι θα λειτουργήσει με τέτοιον τρόπο στη συγκεκριμένη παράσταση. Με εξέπληξε το γεγονός ότι γελούσαν οι θεατές. Και είμαι πολύ χαρούμενος που συνέβη αυτό. Γιατί σημαίνει ότι το αντιμετωπίσαμε όλοι με τη σοβαρότητα που του αρμόζει κι όχι με τη σοβαροφάνεια που θα άρμοζε, πιθανόν, σε ένα τέτοιο θέμα. 

Ποιος είναι ο «άνθρωπος της διπλανής πόρτας», ο Βίκτωρας τον οποίο και υποδύεστε;

Αυτός ο άνθρωπος είναι ο καθ’ όλα κανονικός άνθρωπος. Πραγματικά ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας που όλοι τον βλέπουν, αλλά, με έναν τρόπο, κανείς δεν τον «βλέπει». Κανείς δεν του δίνει σημασία. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, γύρω μας, τέτοιου είδους. 

Τον «έφτιαξα» από αληθινά γεγονότα. Και μαζί με τον Βασίλη συνθέσαμε το κείμενο. Δηλαδή, ήταν περιστατικά που συνέβησαν την ίδια μέρα και μου δημιούργησαν τον Βίκτωρα· τον είδα μπροστά μου αυτόν τον «άνθρωπο της διπλανής πόρτας», που περνάει απαρατήρητος και που μπορεί να είναι ικανός για το απόλυτο καλό αλλά και για το απόλυτο κακό. Όπως και όλοι μας, φυσικά… Απλώς επιλέγουμε να μην περάσουμε αυτήν τη «λεπτή» γραμμή.

Θα γίνω, εν τω μεταξύ, αδιάκριτη, αν ζητήσω να μου αναφέρετε τα περιστατικά που στάθηκαν η αφορμή να εμπνευστείτε αυτόν τον χαρακτήρα;

Καθόλου! Ένα πρωί πήγα να πάρω κάτι από ένα κατάστημα κινητής τηλεφωνίας. Και βλέπω έναν άνθρωπο στο ταμείο, ο οποίος είναι ευγενέστατος. Και «περίεργος». Τώρα, τι σημαίνει περίεργος δεν ξέρω… Ας τον εννοήσουμε, όμως, θεατρικά «περίεργο». Το βλέπω, δηλαδή, από την πλευρά της μανίας του ηθοποιού να παρατηρεί τους ανθρώπους. 

Ήταν μια κοπέλα, λοιπόν, μπροστά του και συνειδητοποίησα, εκείνη την ώρα, ότι αυτός έχει πρόσβαση στα πάντα· ξέρει πού μένει. Ξέρει αν έχει παιδιά, αν είναι παντρεμένη… Τα πάντα!

Γυρνώντας σπίτι, χτυπάει το κουδούνι κι ήταν ένας υπάλληλος της ΔΕΗ ο οποίος λεγόταν Βίκτωρας. Μου ζητάει τον λογαριασμό, μου αναφέρει κάτι τρελά πράγματα και, αφού μου δείχνει τα διαπιστευτήριά του, μου λέει αυτό το «καταπληκτικό» με ένα μόνιμο χαμόγελο το οποίο είναι, σχεδόν, στα όρια της υποψίας: «Κλείστε την πόρτα και διαβάστε. Πολλά συμβαίνουν». Το οποίο το έχω και στην παράσταση. 

Αυτήν είναι η μεγάλη μου μανία ως ηθοποιός· να παρατηρώ τους ανθρώπους, καθημερινά. Να αντλώ από αυτούς συμπεριφορές, να υπάρχουν «ανοιχτά» ενδεχόμενα τα οποία μπορούν να γίνουν θεατρική πράξη. Θεατρικό γεγονός. 

Κι επανέρχομαι σε αυτό που είπατε πριν, το οποίο έχει να κάνει και με το κομμάτι της βίας. Σε αυτό που όλοι βλέπουμε, αλλά είναι σαν να μην «βλέπουμε»…

Και γι’ αυτό, οι περισσότεροι, δεν παίρνουν και θέση σε πράγματα που συμβαίνουν δίπλα μας. Αλλά προσωπικά, όσο μεγαλώνω, δεν μπορώ να μένω αμέτοχος. Δεν μπορώ να ‘μαι ένα «ασπόνδυλο» ον που βλέπω και δεν συμμετέχω σε αυτό που συμβαίνει στον διπλανό μου. Με ρίσκο αρκετές φορές. 

Αλλά προτιμώ να παίρνω αυτό το ρίσκο και να ‘μαι αντάξιος των γεγονότων που μου συμβαίνουν, παρά να μένω αμέτοχος και το βράδυ να «στριφογυρίζω» στο κρεβάτι μου με τη σκέψη: «Τι θα είχε γίνει, αν είχα παρέμβει στη συγκεκριμένη κατάσταση;». Θέλω να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια. Οπότε προσπαθώ, όσο μπορώ, να είμαι παρών στα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μου. 

Στη συγκεκριμένη κουβέντα, βέβαια, κάνουμε λόγο για τη βία που ασκείται μέσω του διαδικτύου…

Ακριβώς. Σε αυτήν την ύπουλη βία του διαδικτύου. Σε αυτήν την πληθώρα πληροφοριών που σου παρέχεται και μπορείς να εισχωρήσεις στη ζωή του άλλου με έναν τρόπο πολύ βίαιο, εν τέλει.

Ποια η δική σας σχέση με το διαδίκτυο;

Εγώ, μάλλον, είμαι λίγο vintage τύπος. Μαθαίνω ακόμη, έχω μείνει στο χαρτί και στο στιλό. Δηλαδή, πρώτα γράφω ό, τι μου ανατίθεται σε χαρτί και μετά τα περνάω στον υπολογιστή. Έχω μάθει διαφορετικά. 

Δεν το κρίνω. Το διαδίκτυο είναι μια ανεξάντλητη πηγή πληροφοριών που, αν το χρησιμοποιήσεις σωστά, μπορεί να σου «ανοίξει» έναν καινούριο κόσμο. 

Και γι’ αυτό, πολλές φορές, στεναχωριέμαι όταν βλέπω νέα παιδιά να μην έχουν αυτά τα εφόδια που εμείς με δυσκολία ανοίγαμε τόνους εγκυκλοπαίδειας για να τα βρούμε και τώρα με ένα κουμπί σου παρέχονται. Το διαδίκτυο είναι πολύ χρήσιμο και μπορεί να υπάρχει και η σωστή χρήση του. 

Ορμώμενη από τον τίτλο της παράστασης «Υπερβολές!», εσείς, κύριε Μπούρα, τη χρησιμοποιείτε αυτήν τη λέξη στην καθημερινότητά σας; 

Παλιότερα τη χρησιμοποιούσα. Τώρα, πια, επειδή έχω συμφιλιωθεί με το γεγονός ότι οι άνθρωποι αλλάζουν και μεταβάλλονται και γίνονται «χαμαιλέοντες», δεν λέω «υπερβολές» για τίποτα! Δεν πέφτω από τα σύννεφα για τίποτα!

Συνέβησαν τόσα πράγματα τα τελευταία χρόνια στη ζωή μας που, αν τα ακούγαμε, θα λέγαμε «Αποκλείεται! Υπερβολές!». Κι, εν τέλει, συνέβησαν…

Μπορούν να συμβούν τα πάντα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μου κάνουν εντύπωση. Αλλά δεν πέφτω από τα σύννεφα, γιατί η ανθρώπινη φύση είναι τέτοια που μπορεί να προκαλέσει, όπως είπα και πριν, από το μεγαλύτερο καλό μέχρι το μεγαλύτερο κακό.

Το θέμα είναι να είσαι εκεί στα πράγματα, να βλέπεις και να ξέρεις εσύ τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου. Να επιλέγεις, δηλαδή, εσύ τον φωτεινό δρόμο και τον δρόμο του καλού· όχι με τη χριστιανική, την ηθική έννοια. Με την έννοια του ότι το καλό θα σου γυρίσει πίσω καλό. 

Πληροφορίες

«Υπερβολές!», των Γιάννη Καλαβριανού, Μαριάννας Κάλμπαρη, Βασίλη Μαυρογεωργίου

Από το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν»

Θέατρο Αμαλία (Αμαλίας 71, Θεσσαλονίκη)

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή 19/01, Σάββατο 20/01, Κυριακή 21/01 στις 21.00

Εισιτήρια: 16€ Γενική Είσοδος, 14€ Μειωμένο (ανέργων – ΑμεΑ – άνω των 65), 12€ Φοιτητικό

Προπώληση εισιτηρίων: more.com

Ταυτότητα παράστασης

Κείμενα – Σκηνοθεσία (με σειρά παρουσίασης): Μαριάννα Κάλμπαρη, Βασίλης Μαυρογεωργίου, Γιάννης Καλαβριανός

Σκηνικά – Κοστούμια: Χριστίνα Κάλμπαρη

Μουσική επιμέλεια: Νέστωρ Κοψιδάς

Σχεδιασμός φωτισμού: Στέλλα Κάλτσου

Βοηθός στον σχεδιασμό φωτισμού: Στέβη Κουτσοθανάση

Συνεργάτις σκηνοθέτη (Μαριάννας Κάλμπαρη): Μαριλένα Μόσχου

Βοηθός σκηνοθέτη (Βασίλη Μαυρογεωργίου): Στάθης Γεωργαντζής

Οργάνωση παραγωγής: Αλεξάνδρα Χάμπαση

Φωτογραφίες: Ελευθερία Νικολαΐδου

Eπικοινωνία: Νταίζη Λεμπέση

Πρωταγωνιστούν (με σειρά εμφάνισης)

Κατερίνα Λυπηρίδου

Άγγελος Μπούρας

Δέσποινα Γιαννοπούλου

Τα μονόπρακτα (με σειρά παρουσίασης)

«Ο πατέρας μου ήταν ένας πολύ θυμωμένος άνθρωπος», με την Κατερίνα Λυπηρίδου

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

Συμμετέχουν: Μαριάννα Κάλμπαρη, Μαριλένα Μόσχου

«O άνθρωπος της διπλανής πόρτας», με τον Άγγελο Μπούρα

Κείμενο: Βασίλης Μαυρογεωργίου, Άγγελος Μπούρας

Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου

«Πρώτη φορά συναντούσα άνθρωπο που μιλούσε σαν τρένο», με τη Δέσποινα Γιαννοπούλου

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Γιάννη Καλαβριανού