Στον τάκο το φακελάκι αλλά και αυτό που σημαίνει…

– Με αφορμή την σύλληψη στην Αθήνα του γιατρού με το… πεντοχίλιαρο υπενθυμίζω ότι εκατοντάδες γιατροί δικάστηκαν αλλά κανένας ποτέ δεν πήγε φυλακή.

– Το φακελάκι συμπυκνώνει μέσα του όλη τη λέρα μίας θλιβερής ελίτ!

– Θα ήθελα ποινές φυλάκισης χωρίς αναστολή, δυσθεώρητα πρόστιμα αλλά και οικονομική αποζημίωση ασθενών για την βάναυση ψυχολογική επίθεση που δέχονται, τύπου… ή μου δίνεις 3 χιλιάρικα ή δεν βλέπεις χειρουργείο και υποχρεωτική δημοσίευση των ονομάτων των καταδικασθέντων ως ποινή κοινωνικού στιγματισμού…

Το πρώτο σχόλιο που άκουσα, για την σύλληψη του γιατρού στην Αθήνα, που κυριάρχησε στην ειδησεογραφία χτες ήταν ειρωνικό: μα, γίνονται τέτοια πράγματα στην Ελλάδα, πέφτω από τα σύννεφα, πρώτη φορά τ ακούω και τέτοια.

Ο μέσος Έλληνας μοιάζει εξαιρετικά εξοικειωμένος με αυτά τα φαινόμενα διαφθοράς της ελίτ των γιατρών. Οι περισσότεροι νιώθουν ότι οι γιατροί έχουν κάποιο παράξενο δικαίωμα να απαιτούν παραπάνω λεφτά επειδή σώζουν ζωές ή προσφέρουν το ιερό στοιχείο της αποκατάστασης της υγείας μας.

Στα μάτια ασθενών και των οικείων τους φαντάζουν ως υπεράνθρωποι, ως ημίθεοι που κρατούν στα χέρια τους την ζωή και την θεραπεία.

Είναι μάλλον μία από τις πιο χαώδης ανισότητες ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που διατηρούν κάποια σχέση.

Αλλά αυτό δεν μπορεί να δικαιολογεί τα πάντα.

Σκεφτείτε λίγο το σκηνικό. Ο συγκεκριμένος γιατρός επέλεξε να εργαστεί σε δημόσιο νοσοκομείο! Εάν τον ενδιέφεραν μόνο τα χρήματα θα μπορούσε να επιλέξει κάποιο ιδιωτικό ή ακόμη και το εξωτερικό, όπου οι απολαβές είναι πολλαπλάσιες. Δεν το έκανε όμως. Και αυτό είναι το πιο αισχρό! Βρίσκεται στην ασφάλεια του Δημοσίου χωρίς το ρίσκο να κάνει επενδύσεις και έξοδα αλλά εκμεταλλεύεται για την τσέπη του τη δημόσια περιουσία!

Ζητά λεφτά από συγγενείς και ασθενείς σα να πρόκειται για το μαγαζί του.

Πουλάει προστασία σαν φουσκωτός με ιατρική ποδιά. Εκβιάζει συναισθηματικά με μοχλό το πιο ιερό στοιχείο του ανθρώπου.

Και όπως και εκατοντάδες πριν από αυτόν θα κάτσει στο εδώλιο μετά από καμία δεκαετία, αφού πάρει μερικές αναβολές, θα φάει μία ποινή με αναστολή και όλα καλά…

Φυσικά, ούτε τα πειθαρχικά όργανα των ιατρικών συλλόγων θα τον στηλιτεύσουν. Το όνομα του δεν θα το μάθουμε ποτέ λόγω του νόμου περί προστασίας προσωπικών δεδομένων. Ούτε επαγγελματικά, ούτε κοινωνικά θα απαξιωθεί. Γιατί εκεί καταντήσαμε ως κοινωνία.

Η απάντηση θα πρέπει να είναι θεσμική, όπως και σε όλα τα σοβαρά κοινωνικά ζητήματα ο χειρισμός των οποίων δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφήνεται στο προσωπικό, ιδιοτελές επίπεδο…

Τάσσομαι υπέρ των αυστηρών ποινών και του στιγματισμού, επιστημονικού, εργασιακού και κοινωνικού. Αλλά και της οικονομικής ζημιάς.

Δηλαδή, θα ήθελα να δω κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος, για σύσταση εγκληματικής ομάδας, ποινές φυλάκισης χωρίς αναστολή, δυσθεώρητα πρόστιμα αλλά και οικονομική αποζημίωση ασθενών για την βάναυση ψυχολογική επίθεση που δέχονται, τύπου… ή μου δίνεις 3 χιλιάρικα ή δεν βλέπεις χειρουργείο…

Επίσης: υποχρεωτική δημοσίευση των ονομάτων των καταδικασθέντων ως ποινή κοινωνικού στιγματισμού με στόχο την αποτροπή παρόμοιων πράξεων…

Τέλος:

Θωράκιση χρειάζεται και η άλλη πλευρά.

Γνωστός μου, μού έλεγε χτες πως όταν έκανε ένα σοβαρό χειρουργείο, τον επισκέφθηκε στέλεχος του νοσοκομείου για να του ξεκαθαρίσει πως δεν χρειάζεται να δώσει κανένα φακελάκι. Του τόνωσε την ψυχολογία, κάτι που είναι εξαιρετικά κρίσιμο σ αυτές τις καταστάσεις.

“Μετά, ό,τι και να μου έλεγενο γιατρός δε θα έπεφτα”, είπε.

Μερικές απλές πράξεις μπορούν καμιά φορά να λύσουν τεράστια προβλήματα…