Στον… τάκο όσοι δεν παίρνουν μαθήματα από τις κρίσεις στην Μέση Ανατολή
Χρήστος Νικολαΐδης
– Το κείμενο αυτό γράφτηκε έξω από την στρατιωτική βάση της Ρέιμ, στα σύνορα με την Γάζα, περιμένοντας τους ομήρους. Συνεπώς είναι φορτισμένο!
– Μία ακόμη κρίση τελειώνει εδώ στο Ισραήλ αλλά όλοι πιστεύουν ότι πρόκειται για μία ειρήνευση που θα αποδειχτεί παρένθεση ανάμεσα σε δύο συρραξεις!
– Όσο η αραβική πλευρά δεν σέβεται καν την ύπαρξη της ισραηλινής και δεν της αναγνωρίζει καν το δικαίωμα της να ζει εντός μίας κρατικής οντότητας αυτή η ταραγμένη γωνιά του πλανήτη δε θα ησυχάσει ποτέ…
Βρίσκομαι από το βράδυ της Πέμπτης στο Ισραήλ, ως απεσταλμένος του ΣΚΑΙ, με την ευκαιρία της συμφωνίας ειρήνευσης! Αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν χωράνε ή δεν ταιριάζουν στον τηλεοπτικό αέρα, συνεπώς τα καταθέτω εδώ! Τα πράγματα λοιπόν στο Ισραήλ είναι πολύ παράξενα! Οι πανηγυρισμοί για το τέλος ενός ακόμη αιματηρού επεισοδίου στην αραβο-ισραηλινή διαμάχη, που κρατά 60 χρόνια, μοιάζουν να αποτυπώνουν μία ολότελα επιφανειακή κατάσταση! Δεν είναι μία βαθιά ανακούφιση για το τέλος ενός πολέμου!
Παραπέμπουν περισσότερο σε μία πρόσκαιρη θετική εξέλιξη, που όμως όλοι συναισθάνονται ότι θα κρατήσει λίγο! Το θρίλερ των απαγωγών από την Χαμάς, παρότι προκάλεσε ένα επώδυνο και βαθύ τραύμα στο σώμα του Ισραήλ τελειώνει και πανηγυρίζεται! Ωστόσο, όλοι κάπου μέσα τους αδυνατούν να πιστέψουν ότι ανήκει οριστικά στο παρελθόν. Μιλώντας με τους απλούς πολίτες αυτής της χώρας αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς την ανησυχία αλλά και την ενόχληση που νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι! Όλοι τους θεωρούν πως η 7η Οκτωβρίου ήταν μία απρόκλητη βάναυση επίθεση, μακριά από κάθε έννοια ηθικής, που εμπεριέχεται ακόμη και στην πιο σκληρή αντιπαράθεση! Σφάχτηκαν άμαχοι, σκοτώθηκαν αθώοι, απήχθησαν και κρατήθηκαν δεκάδες.
Οι περισσότεροι όμως αρχίζουν και συνειδητοποιούν ότι η πλευρά τους έχασε το δίκιο της λόγω της απόφασής της να ασκήσει εντελώς ασύμετρη βία, σε σχέση με τη δύναμη του αντιπάλου της. Μίλησα με δεκάδες ανθρώπους που μετάνιωσαν που πήγαν διακοπές φέτος στην Ευρώπη, λόγω του εχθρικού κλίματος που συνάντησαν! Θα χρειαστεί χρόνος και προσπάθεια για να αποτινάξουν από πάνω τους το προσωνύμιο του γενοκτόνου… Οι χαρακτηρισμοί, οι απλουστεύσεις και τα παχιά λόγια ανάμεσα σε ροζ συννεφάκια είναι εύκολα για όλους εμάς που δεν βιώνουμε την αγριότητα της αραβο-ισραηλινής διένεξης. Είναι εξαιρετικά απλό να μιλάς για όσα ποτέ σου δεν βίωσες. Μπορείς ακόμη και να κουνάς το δάχτυλο σε άλλους που τα ζουν. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και το σωστό.
Ο μέσος Ισραηλινός πολίτης λοιπόν νιώθει ότι σήμερα δεν τελειώνει τίποτε. Πιστεύει ότι όσο έχει πλάι του φανατικούς και εμμονικούς εραστές της βίας οι επιθέσεις θα έρχονται ξανά και ξανά. Και ανάλογα με την δριμύτητά τους θα προκαλούν όλο και πιο ασύμμετρες απαντήσεις της δικής τους πλευράς. Οι οποίες θα γίνονται αιτίες ή αφορμές για νέες επιθέσεις και ούτω καθ εξης… Αυτό ζούμε από το 1967… Όσο η αραβική πλευρά δεν σέβεται καν την ύπαρξη της ισραηλινής και δεν της αναγνωρίζει καν το δικαίωμα της να ζει εντός μίας κρατικής οντότητας αυτή η ταραγμένη γωνιά του πλανήτη δε θα ησυχάσει ποτέ…