Στον… τάκο όσοι αμφισβητούν και μάχονται τον Πατριωτισμό

• Βρισκόμαστε στην καρδιά του εορταστικού τριημέρου και μοιραία, όπως κάθε χρόνο, η συζήτηση πάει στις παρελάσεις και την Φιλοπατρία!
• Γιατί στην Ελλάδα αμφισβητούμε την ιερή αξία του Πατριωτισμού; Οι ευθύνες της Αριστεράς και της ελληνικής ελίτ.
• Μέρες που είναι, ας σκεφτούμε με ψυχραιμία για όσα συγκροτούν την έννοια της “Πατρίδας”…

Μεγάλωσα σε μία εποχή κατά την οποία το «προέρχομαι από την Αριστερά» ήταν χωρίς καμία άλλη δικαιολογία ή περαιτέρω πιστοποίηση, τίτλος τιμής και πιστοποιητικό αξίας. Αντίθετα το “Εθνικόφρων” ή «Δεξιός» ήταν περίπου βρισιά, επίσης χωρίς καμία άλλη δικαιολογία.

Οι Αριστεροί ήταν παντού, πιο ζωηροί, πολύ κοινωνικοποιημένοι, μονίμως αμφισβητίες, σε σημείο που έμοιαζαν να βαριούνται όταν δεν είχαν κάτι να αμφισβητήσουν ή να καταρρίψουν.

Μιλούσαν πολύ και έπρατταν λίγο. Τους αρκούσε πάντα να έχουν άποψη για ένα γεγονός, παρά να εργαστούν σκληρά ώστε να την κάνουν πράξη. Δεν ήταν ποτέ της δημιουργίας. Αρκούνταν στο να ξέρουν κάτι, να μπορούν να το περιγράφουν, να το αναλύουν ή να του εναντιώνονται αλλά ποτέ να το φτιάξουν από την αρχή. Και πολλή κουβέντα, αναζήτηση, προβληματισμός, ζύμωση.

Ζούσαν όχι για τη δράση αλλά για την αντίδραση. Οι απόψεις τους δεν ήταν αυθύπαρκτες. Για να υπάρξουν θα έπρεπε πρώτα κάποιος άλλος να έχει ασκήσει πολιτική ώστε να έρθουν να την καταγγείλουν!

Από μικρός έλεγα ότι εάν μου δείξεις τρεις μαζεμένους αριστερούς θα σου δείξω τέσσερις διαφορετικές απόψεις.

Το άλλο που έβρισκα ως απαράδεκτο στους Αριστερούς ήταν ότι συντάσσονταν με το οποιοδήποτε λαϊκό αίτημα σε μία λογική ότι «ο λαός έχει πάντα δίκιο», χωρίς ποτέ να εξετάσουν εάν το αίτημα αυτό στέκει, εάν πραγματικά αντιστρατεύεται το κοινό καλό ή εάν πίσω από την αντίδραση βρίσκονται ιδιοτέλειες, λαμογιές ή απλώς χωριατιά. Εμείς, οι της αντίπερα όχθης, ως πιο ελιτιστές πρώτα βλέπαμε ποιος είναι αυτός που μιλάει και μετά εάν έχει την πιστοποίηση να λέει αυτά που λέει. Για τον Αριστερό έφτανε το αντίθετο.

Τέλος, αυτό με έκανε έξαλλο με την Αριστερά ήταν η αμφισβήτηση του Πατριωτισμού. Πολέμησαν και πολεμούν με λύσσα οτιδήποτε αγνό, παραδοσιακό και συλλογικό που θύμιζε Ελλάδα. Είναι κάτι που δε θα τους συγχωρέσω ποτέ.

Ήταν οι πρώτοι που θα λοιδορούσαν κάθε εθνική γιορτή, θα μιλούσαν περιπαικτικά για σύμβολα και ήρωες αλλά και για την ανάγκη να τους θυμόμαστε και να τους τιμάμε.

Σκοπίμως προκαλούσαν συγχύσεις ανάμεσα στον αγνό Πατριωτισμό και τα σούργελα της χούντας ή τις ακρότητες του Εμφυλίου, μόνο και μόνο για να απαξιώσουν όλους όσοι ακολουθούσαν την πατριωτική παράδοση.

Γιατί εάν σήμερα βασιλεύει η διχόνοια και η τοξικότητα, εάν δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε κρίσεις, εάν πελαγώνουμε μπροστά σε δυσκολίες, εάν ψάχνουμε διεξόδους σε συνομωσιολογίες και φανταστικά σενάρια, με αποτέλεσμα να αναδεικνύουμε τσαρλατάνους ως ηγέτες, είναι επειδή δεν έχουμε ισχυρή εθνική συνείδηση.

Η Αριστερά μαζί με ένα κομμάτι της ελίτ, που βρίσκει μπανάλ την Φιλοπατρία, έκαναν την Ελλάδα τη μόνη προηγμένη χώρα δίχως αίσθηση της εθνικής ενότητας, της συλλογικότητας, της κοινής καταγωγής, πορείας και συμπόρευσης ανάμεσα στα προβλήματα! Γιατί ουσιαστικά αυτό είναι ο Πατριωτισμός.

Πολλά έφταιξαν γι’ αυτό, κυρίως η δυναμική που επέδειξαν οι Αριστεροί καλλιτέχνες, πολιτικοί, συνδικαλιστές και δημοσιογράφοι, το κλίμα της Μεταπολίτευσης αλλά και η θολούρα που επικράτησε στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, η αδυναμία ή άρνηση της Δεξιάς να αντιπαρατεθεί σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο και κυρίως μία ηλίθια κομπλεξική νοοτροπία των περισσότερων στελεχών της να αποζητούν πιστοποιητικά αξίας και δημοκρατικότητας από την Αριστερά.

Ο Πατριωτισμός δεν είναι κομματική επιλογή ούτε ένταξη, είναι αξία. Τον χρειαζόμαστε, μας είναι απαραίτητος. Και για να τον καλλιεργήσουμε, ιδίως στη νεολαία, αξιοποιούμε κάποια μέσα, όπως είναι οι εθνικές γιορτές και οι παρελάσεις (για τις οποίες θα τα πούμε αύριο)…