Στον… τάκο οι πάντες για τις πυρκαγιές

– Οι γραμμές αυτές γράφονται σε μία ανάπαυλα ενός πολύ δύσκολου ρεπορτάζ στην Φιλιππιάδα για τις πυρκαγιές, οπότε είναι φορτισμένο…

– Μέσα στο πολεμικό αυτό κλίμα γράφω ή καλύτερα προσπαθώ να γράψω για το τι επιτέλους πρέπει να γίνει στην Πατρίδα μας ώστε την κρίσιμη ώρα μπροστά στις φλόγες να έχουμε (όχι μαγικές λύσεις γιατί τέτοιες δεν υπάρχουν), αλλά δυνατότητα αντίδρασης!

– Εμπρησμοί, ατυχήματα ή φυσικα φαινόμενα, όπως είδαμε χτες, μπορούν να προκαλέσουν εθνικές τραγωδίες και αυτό δεν είναι υπερβολή!

Όταν μία εστία έχει μπροστά της ογκώδη μάζα εύφλεκτης ύλης, όπως ξερά χόρτα, πουρνάρια και δέντρα και φυσούν στο σημείο άνεμοι άνω των 4 μποφόρ τότε κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να την σταματήσει! Τελεία και παύλα!

Όποιος λέει το αντίθετο είτε παίζει παιχνίδια είτε δεν ξέρει τι του γίνεται, είτε απλώς ψεύδεται. Όποιος έχει έρθει κατάφατσα με την πύρινη απειλή, όποιος έχει δει από κοντά την μάχη των πυροσβεστών, όποιος έχει νιώσει το τσούξιμο στα μάτια του από τους ασφυκτικούς καπνούς ή έχει αισθανθεί τα μούτρα του να καίνε ξαφνικά επειδή ξεπήδησαν φλόγες από ένα μέτωπο παρά το ότι απέχει 40- 50 μέτρα απ αυτό ξέρει την αλήθεια!

Άρα, πρέπει επιτέλους όλοι μας, Πυροσβεστική, Αστυνομία, Δήμοι, Στρατός, εθελοντικές οργανώσεις να συμμετέχουμε με όρεξη και αποφασιστικότητα σε ένα συνολικό εθνικό σχέδιο ώστε αφ ενός μεν να μην επιτρέψουμε όλες τις παραπάνω συνθήκες να δημιουργηθούν, αφετέρου δε, αν αυτό γίνει να έχουμε μία ελαχιστη δυνατότητα αντίδρασης!

Πιστέψτε με! Την κρίσιμη ώρα της μάχης όλα είναι δυσβάσταχτα! Να τι έζησα χτες:

1. Το 112 δεν είναι πανάκεια, πρέπει να χρησιμοποιείται με φειδώ. Είδα περιπτώσεις που αν έμεναν πέντε, όχι πολλοί, μόλις πέντε άνθρωποι στην είσοδο ενός χωριού, τότε θα το έσωζαν! Γιατί υπάρχουν καταστροφές που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.

2. Είδα όμως και περιπτώσεις στις οποίες εάν δεν έφευγαν οι κάτοικοι τότε θα είχαμε σίγουρα νεκρούς, κυρίως λόγω του πυκνού καπνού, που λειτουργεί ύπουλα. Χρειάζεται να σταθμίζεται η κάθε περίπτωση ξεχωριστά!

3. Η εύφλεκτη μάζα είναι παντού! Κανείς δεν την καθαρίζει από το δημόσιο χώρο! Έτσι, την καταστούν βόμβα, που σίγουρα κάποια στιγμή θα σκάσει.

4. Δεν είναι δυνατόν να προσληφθούν όσοι Πυροσβέστες χρειάζονται την κρίσιμη ώρα! Στη μάχη ακόμη και οι χιλιάδες δεν είναι αρκετοί! Άρα, πρέπει να έχουμε τους δυνατόν περισσότερους όταν πραγματικά τους χρειαζόμαστε! Η εξίσωση λύνεται με τους εθελοντές! Θα πρέπει να έχουμε σε κάθε δήμο της χώρας τουλάχιστον έναν εθελοντικό πυροσβεστικό σταθμό! Ας αφήσουμε λοιπόν την θεωρία και την κριτική του καναπέ κι ας γίνουμε εθελοντές πυροσβέστες!

Χτες, όπως και σε κάθε μεγάλη πυρκαγιά συνάντησα εκατοντάδες πολίτες, κυρίως νέους, που πρόστρεξαν για βοήθεια! Άλλος ήθελε να κουβαλήσει τη μάνικα, άλλος έφερνε νερά, άλλος ρωτούσε φορτικά τους πυροσβέστες τί χρειάζονται, άλλος τους βομβάρδιζε με οληροφορίες, μπορεί και αχρηστες, άλλος γινόταν οδηγός τους στα δύσβατα μέρη που τα ήξερε καλύτερα, όλοι θέλαν να νιώσουν ότι συμμετέχουν! Αλλά είτε δεν ήξεραν τι να κάνουν, είτε κανείς δεν μπορούσε να τους έχει εμπιστοσύνη, αφού δεν είναι εκπαιδευμένοι, οπότε απλώς κάθονταν σε μία γωνία και έβλεπαν. Κατά την προσωπική μου άποψη αυτό είναι τουλάχιστον κρίμα! Πρέπει χωρίς άλλη καθυστέρηση να ιδρυθεί Σώμα Εθελοντών Πυροσβεστών παντού!

5. Οι άνθρωποι που χάνουν τα σπίτια ή τις επιχειρήσεις τους ή γενικά παθαίνουν ζημιές από μία πυρκαγιά χρειάζονται άμεση βοήθεια! Ούτρ ταξίματα, ουτε γραφειοκρατίες, ούτε αιτησεις. Το καλύτερο που θα μπορούσε να του προσφέρει το κράτος σήμερα θα ήταν χέρια βοηθείας! Ακόμη και ένας βοηθός να τον συνδράμει να μαζέψει τα αποκαΐδια θα ήταν πολύτιμος!

Τα παραπάνω είναι ουσιώδη και κρίσιμα!

Γιατί οι πυρκαγιές ήρθαν για να μείνουν!