Στον… τάκο ο Greek Edition Μπερλουσκονισμός του Τσίπρα
Χρήστος Νικολαΐδης
– Περιμένοντας τον Μητσοτάκη αναλύουμε τι προηγήθηκε από την Πέμπτη: μία ηγετική ομιλία Τσίπρα στο συνέδριο που του έφτιαξε ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ο οποίος απασφάλισε κατά της κυβέρνησης! – Με το λαμπρό συνέδριο που διοργανώνουν τα μαγαζιά του επιχειρεί να ανεβάσει τον Αλέξη Τσίπρα αλλά και να αναδειχθεί σε πολιτικό μεγαλοπαράγοντα της χώρας! – Πρώτη φορά στην Ελλάδα μεγαλοεπιχειρηματίας βγάζει πλήρη πολιτική πλατφόρμα, ακολουθώντας τα βήματα του Σίλβιο Μπερλουσκόνι! – Δίνει βήμα στον Αλέξη Τσίπρα, επιτίθεται στην κυβέρνηση για διαφθορά- κακοδιοίκηση, τάσσεται υπέρ του διαμελισμού της Ουκρανίας, μιλά για οικονομία και ακρίβεια αλλά και επί παντός του επιστητού χωρίς να χρειαστεί να τον ρωτήσει κανείς…
Παρακολούθησα με προσοχή την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στο συνέδριο του Economist, που ανήκει στον όμιλο επιχειρήσεων του Βαγγέλη Μαρινάκη, ανάμεσα σε εκατοντάδες fan του, που όσο τον άκουγαν τόσο έδειχναν ότι θέριευε μέσα τους το ερώτημα: Θα κάνει κόμμα; Πότε; Πώς; Θα ενώσει ή θα διαμελήσει ακόμη περισσότερο την Αριστερά;
Η αλήθεια είναι ότι έδειξε τα ηγετικά χαρακτηριστικά που αναμφισβήτητα διαθέτει. Τις αναμενόμενες σκληρές επιθέσεις του στην κυβέρνηση τις έκανε με στρωτό λόγο, μακριά από τις λεκτικές ακρότητες της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, ήπιο τόνο και σαφή ανοίγματα προς την Κεντροδεξιά, με συνεχείς αναφορές στον Πατριωτισμό και την Πατρίδα.
Υπερασπίστηκε την διακυβέρνηση του και έβαλε μπόλικες προτάσεις στην ομιλία του, που ήταν τόσο προφανείς (πάταξη διαφθοράς, καλύτερο κράτος, καλύτερο παραγωγικό μοντέλο, χαμηλότερη φορολογία, φιλικότερο προς την επιχειρηματικότητα τραπεζικό σύστημά κλπ), που κανένας δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει μαζί τους. Ήταν καλός, σχεδόν υπερκομματικός.
Αλλά δύο παραδοξότητες δεν μπορούν να κρυφτούν!
Η πρώτη αφορά το γεγονός ότι επέλεξε να εμφανιστεί στην ΔΕΘ πριν τον πρωθυπουργό, κάτι που γίνεται για πρώτη φορά.
Η δεύτερη αφορά τον οικοδεσπότη!
Γιατί είναι εντελώς παράδοξο ένας ηγέτης της Αριστεράς να αποζητά τα φτερά προστασίας ενός ολιγάρχη. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης μάλιστα είχε φροντίσει την Πέμπτη να δώσει το στίγμα του με ομιλία- παρέμβαση με την οποία έδωσε την εντύπωση ότι απασφάλισε κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη!
Στην Ελλάδα έχουμε αρκετούς μεγαλοεπιχειρηματίες. Αλλά δεν είδαμε ποτέ κανέναν Βαρδινογιάννη να βάζει μία δική του επιχείρηση να διοργανώνει ένα λαμπρό συνέδριο για μιλήσει για τον πόλεμο, κανέναν Αλαφούζο να φτιάχνει πολιτικές πλατφόρμες, τις οποίες τις προβάλει μόνο από τα δικά του ΜΜΕ, ούτε κανέναν Ιβάν Σαββίδη να έχει άποψη για όλους και για όλα και να μαζεύει τους υπαλλήλους του για να τις εκφράσει (για να τον χειροκροτήσουν)!
Σίγουρα οι ολιγάρχες είναι βασικοί παίκτες στο πολιτικό παιχνίδι. Έχουμε δει πολλές φορές να αβαντάρουν κάποιον πολιτικό με προβολή, υποστήριξη ή χρήμα, παρασκηνιακά ή ανοιχτά, να ενισχύουν πρόσωπα ή κόμματα και να ανεβοκατεβάζουν δημοφιλίες.
Κατά καιρούς τους έχουμε δει και να εκφράζουν την άποψη τους για εθνικά, πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα.
Αλλά να διοργανώνουν διεθνή λαμπρά συνέδρια για να μιλήσουν αυτοί και οι φίλοι τους, πρώτη φορά το βλέπουμε… Το σκηνικό ξεκαθαρίζει σιγά- σιγά! Ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι πλέον ανοικτά ένας σκληρός πολέμιος της Κυβέρνησης. Του συνεδρίου έχουν προηγηθεί τα ΜΜΕ της ιδιοκτησίας του με τις ανηλεείς επιθέσεις σε κάθε κυβερνητική κίνηση. Το τηλεοπτικό MEGA, το ιντερνετικό in.gr και άλλα Media της επιχειρηματικής επιρροής του λυσσομανούν εναντίον της Κυβέρνησης εδώ και μήνες.
Ασφαλώς και θα έχει τους λόγους του, δεν είναι απλό να θέλει να ρίξει την κυβέρνηση ενός κόμματος που υποστήριζε μια ζωή, που το χρηματοδοτούσε, που ο αγαπημένος του πατέρας διετέλεσε βουλευτής του.. Δεν είναι εύκολο να αποφάσισε να πάει απέναντι στην κουμπάρα του και σε έναν πρωθυπουργό με τον οποίο διατηρούσε στενότατες οικογενειακές σχέσεις…
Σε κάθε περίπτωση ο κάθε Μαρινάκης έχει δικαίωμα να παίζει τα παιχνίδια που του επιτρέπουν τα λεφτά του! Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει και δίκιο, ούτε ότι εκκινείται από αγαθές προθέσεις και υγιή κίνητρα. Ο καθένας αντιλαμβάνεται πόση ιδιοτέλεια μπορεί να κρύβει μία τέτοια πολεμική. Και πόση αξιοπιστία. Γιατί γενικά οι μεγαλοεπιχειρηματίες δεν είναι καλοί πολιτικοί. Οι έννοιες της κοινωνικής ευαισθησίας, της υπεράσπισης του κοινωνικού συμφέροντος, της αρωγής, του ελεγκτικού και ρυθμιστικού ρόλου του κράτους είναι πολύ μακριά από το αξιακό τους σύστημα και τη νοοτροπία τους.
Άνθρωποι που δεν έχουν μεγαλώσει με αυτές τις αρχές δεν μπορούν να ασκήσουν πολιτική.
Όσο κι αν ισχυρίζονται ότι το θέλουν.
Το μόνο λοιπόν που περιμένουμε είναι να μάθουμε εάν η πολεμική του Μαρινάκη θα συνεχιστεί μέσω εκπροσώπων ή με όρους μπερλουσκονισμού…
