Στον… τάκο η Βουλή όταν αποπνέει τοξικότητα!

• Με το να αλληλο- βρίζονται οι πολιτικοί δεν λύνεται κανένα πρόβλημα στην Ελλάδα!
• Αμφιβάλω αν ένας Έλληνας έχει την ψυχική δύναμη να παρακολουθήσει μία τέτοια τοξικότητα από τον ελληνικό “Ναό της Δημοκρατίας”!
• Μακάρι αντί για βρισιές να ακούγαμε προτάσεις και λύσεις…

Το πιο εύστοχο, από την χθεσινή συζήτηση στη Βουλή για τον ΟΠΕΚΕΠΕ το είπε ο πρωθυπουργός με την έναρξη της ομιλίας του: απευθύνθηκε στα θεωρεία της Βουλής, στα οποία είχαν καθίσει νεαροί επισκέπτες για να τους προετοιμάσει και να τους ζητήσει προκαταβολικά συγγνώμη για όσα θα ακούσουν αλλά και να τους διαβεβαιώσει ότι το κλίμα που θα εισπράξουν δεν είναι αντιπροσωπευτικό της λειτουργίας του κοινοβουλίου!

Και καθόλου χρήσιμο, θα προσέθετα εγώ. Κανένας δεν ωφελείται από τους υψηλούς τόνους, την τοξικότητα, τις ακραίες κατηγορίες και τις βρισιές, την απαξίωση, τον μηδενισμό.

Η μεν κυβέρνηση έχει πλήρως αντιληφθεί ότι είναι έκθετη στο θέμα του ΟΠΕΚΕΠΕ. Θα έπρεπε να είχε το δει το θέμα εδώ και χρόνια, όφειλε να δράσει, να βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο και να μην επιτρέψει σε καμία περίπτωση αυτό το πάρτι διαφθοράς!

Γι’ αυτό είναι οι κυβερνήσεις. Γι’ αυτό εκλέχτηκε και επανεκλέχτηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης!

Στριμώχτηκε χτες και βγήκε στην αντεπίθεση, το είδαμε όλοι. Ωστόσο, το πολιτικό του κεφάλαιο δεν εξαντλήθηκε. Μπορεί να τραυματίστηκε αλλά δεν εξουδετερώθηκε. Σκόνταψε αλλά δεν έπεσε.

Φυσικά και δεν πρόκειται να πέσει από τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Αλλά θα πληγεί, θα πληρώσει πολιτικό κόστος και θα δει πληγές στο πολιτικό του πρόσωπο. Αλλά, όπως πολύ ορθά έγραψε πρόσφατα και η Μελίνα Καραπαναγιωτίδου τα σκάνδαλα δεν ρίχνουν κυβερνήσεις στην Ελλάδα!

Οι κυβερνήσεις πέφτουν όταν το πρόσωπο του πρωθυπουργού δείχνει αδύναμο στην κοινή γνώμη, κουρασμένο να δουλέψει, απρόθυμο να πολεμήσει και ανίκανο να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της εποχής. Όταν δεν εμπνέει όχι μόνο για τις προθέσεις του αλλά και την επάρκεια του!

Και ας το πούμε: το πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη, παρά τα λάθη, την δικαιολογημένη κριτική, τις καθυστερήσεις και την αναποτελεσματικότητα του σε μερικούς τομείς, απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί τέτοιο!

Εάν πάμε λίγο πίσω θα θυμηθούμε πως οι κυβερνήσεις πέφτανε όταν, εκτός του αδύναμου πρωθυπουργού, είχαν και έναν δυναμικό, πολλά υποσχόμενο και ικανό να εμπνεύσει πολιτικό απέναντι τους.

Η έννοια του καλπασμού του επερχόμενου απεικονίστηκε στο πρόσωπο του Ανδρέα το 1981, του πατρός Μητσοτάκη και τούμπαλιν το 1989-93, του Σημίτη, του Καραμανλή, του Παπανδρέου, του Σαμαρά, του Τσίπρα, του Κυριάκου και βλέπουμε.

Σήμερα μία τέτοια ορμή δεν την βλέπουμε.

Βέβαια, η δε αντιπολίτευση είδε την ιστορία αυτή ως βούτυρο στο ψωμί της. Λογικό. Άλλωστε αυτή είναι η δουλειά της. Το λάθος της είναι ότι σύρεται πίσω από ακραίες φωνές. Οι αγορητές της λες και ανταγωνίζονται την Ζωή στην σφοδρότητα των λόγων.

Ξέρουν ότι δεν μπορούν να ρίξουν έτσι μία κυβέρνηση, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν καταρρίπτεται από εύστοχους χαρακτηρισμούς ή βρισιές!

Θέλει κι άλλα στοιχεία, περισσότερο ουσίας και λιγότερο εντυπώσεων.

Αλλά αυτό που επίσης λείπει είναι η κατεύθυνση για το μέλλον. Η κυβέρνηση οφείλει να την χαράξει. Να αφήσει την παρελθοντολογία και τη διανομή ευθύνης δεξιά και αριστερά και να μας πει τι θα κάνει ώστε να επιστραφούν τα κλεμμένα αλλά και για να παταχθεί η συστημική διαφθορά.

Τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση.