Στον… τάκο η ιδιωτική οπλοκατοχή (αλλά όχι η νόμιμη)

• Η βεντέτα της Κρήτης αλλά και ο Άδωνις ανοίγουν την συζήτηση για τη νόμιμη κατοχή όπλων στην Ελλάδα.
• Ως συνήθως, η συζήτηση δεν γίνεται με ψυχραιμία αλλά με την τακτική “άσπρο- μαύρο”
• Συγκυριακά φαινόμενα όπως η βεντέτα στην Κρήτη δεν βοηθούν για την ανάλυση της υπόθεσης.

Γίνεται σαφές στον καθένα, είτε συμφωνεί, είτε αντιτίθεται στην οπλοκατοχή, ότι υπάρχει ένα στέρεο ιδεολογικό υπόβαθρο φιλελευθερισμού στην υπόθεση.

Νομίζω ότι ο καθένας μας δικαιούται να θεωρεί την προσωπική του ασφάλεια όπως και αυτήν των αγαπημένων του προσώπων πρωτίστως δική του ευθύνη και υπόθεση αλλά και προνόμιο, το οποίο το αναλαμβάνει με υπερηφάνεια ως χρέος, καθήκον και αποστολή.

Επίσης, δικαιούται να πιστεύει ότι δεν πρέπει να τα περιμένει όλα από το κράτος, ιδίως όταν αυτό δεν τα έχει καταφέρει και πολύ καλά στον ευαίσθητο αυτόν τομέα.

Το να έχω τα μέσα να προστατέψω την Εστία μου με κάνει πιο αποτελεσματικό, αφού η οπλοκατοχή λειτουργεί για τους επίδοξους άρπαγες και απειλητικούς ακριβώς όπως και οι αμυντικοί εξοπλισμοί για τα κράτη: αποτρεπτικά!

Είναι σαφές ότι πολύ λιγότεροι κακοποιοί θα αισθάνονταν σίγουροι να αποτολμήσουν μία επίθεση εάν υποπτεύονταν πως ο νοικοκύρης μπροστά τους ίσως οπλοφορεί, ακόμη κι αν δεν χρησιμοποιήσει ποτέ το όπλο του.

Φυσικά, φαινόμενα όπως αυτό της βεντέτας της Κρήτης δεν βοηθούν στην ανάπτυξη ενός υγιούς διαλόγου για το θέμα.

Η συζήτηση πρέπει να ανοίξει αλλά με ψυχραιμία, όχι στην τακτική του “άσπρου- μαύρου” και με βάση υπαρκτά στοιχεία για την αύξηση ληστειών και διαρρήξεων σπιτιών, ακόμη κι όταν οι κάτοικοι είναι μέσα.

Βέβαια, η νομιμοποίηση της οπλοκατοχής ίσως ακούγεται κάπως… τραχιά στα ευαίσθητα ώτα της ελληνικής κοινωνίας. Πολλές από τις επιφυλάξεις που υπάρχουν είναι πέρα για πέρα δικαιολογημένες. Ωστόσο, υπάρχει μία αναντίρρητη πραγματικότητα: όταν το κράτος δεν μπορεί να σε προστατέψει τότε η αυτοάμυνα είναι αναφαίρετο δικαίωμα, που αγγίζει τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.

Η πολιτισμένη Δύση έχει αναθέσει το αγαθό της παροχής ασφάλειας στον κρατικό μηχανισμό. Και όπου αυτό λειτουργεί, κανείς δεν δικαιούται να ψελλίσει ούτε κουβέντα παραπάνω! Τι γίνεται όμως στις περιπτώσεις που το κράτος αδυνατεί να παρέχει μία τέτοια διασφάλιση;

Υστερίες και συνθηματολογικού τύπου προσεγγίσεις δεν χωρούν στην υπόθεση αυτή. Βέβαια, οι ισχυρές προϋποθέσεις είναι εκ των ων ουκ άνευ, όπως ο απόλυτος έλεγχος του προσώπου στο οποίο θα δοθεί μία τέτοια άδεια, σχετικά με την διανοητική και ψυχολογική του κατάσταση, την εκπαίδευση του και τις δυνατότητες της χρήσης, που θα περιορίζονται εντός της οικίας. Ένας ειλικρινής και ουσιαστικός δημόσιος διάλογος πάνω στα θέματα αυτά δε θα έβλαπτε κανέναν…