Βασίλης Παπακωνσταντίνου: Πενήντα χρόνια έφηβος ακριβώς μισό αιώνα (ΦΩΤΟ+VIDEO)

Δύσκολα περιγράφεται αυτό που ζήσαμε στην πρώτη συναυλία του Βασίλη στο γήπεδο της Καλαμαριάς. Δύσκολα ερμηνεύεται πώς ένας καλλιτέχνης διαγράφει μια μουσική πορεία πενήντα χρόνων, με διαρκή παρουσία, με απαράμιλλη συνέπεια στις θέσεις του, με εξωστρέφεια και απόλυτη λατρεία από τον κόσμο που τον ακολουθεί.

Λατρεία την οποία επιστρέφει πίσω με τις αμέτρητες υποκλίσεις μπροστά του. Κι αν δύσκολα μπαίνουν οι λέξεις στη σειρά, το γεγονός ότι χθες βράδυ ήταν άνθρωποι κάθε ηλικίας, από μωρά στα καρότσια μέχρι συνομήλικοι του Βασίλη, που γιόρτασε τα 73α γενέθλιά του μαζί μας επί σκηνής, ίσως μπορεί να μιλήσει για εκείνον που είναι ένα με το ελληνικό ροκ. Που είναι ένας από τους λόγους που είναι ζωντανό το ελληνικό ροκ.

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, επί τρεις συνεχόμενες ώρες, χωρίς διάλειμμα, χωρίς ανάσα, με ενέργεια που ένωσε τρεις γενιές ανθρώπων που τον αγαπούν, αυτό το καλοκαίρι γιορτάζει και είμαστε όλοι καλεσμένοι στην γιορτή. Μια γιορτή αντάξιά του, που τα έχει όλα. Τους εκπληκτικούς μουσικούς και συνεργάτες χρόνων, που πολλές φορές προσφώνησε οικογένεια, μια φανταστική χορωδία που ανάγει τα τραγούδια στο διηνεκές του χρόνου με μεγαλοπρέπεια και μικρές πολύτιμες αφηγήσεις, πότε από τον ίδιο, πότε με ντοκουμέντα από τις δύο οθόνες στο πλάι της σκηνής με φωτογραφίες αρχείου.

Περιπλανηθήκαμε στα χρόνια από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα μαζί με τον Λοϊζο, τον Μικρούτσικο, τον Καββαδία, τον Αλκαίο, τον Παπαδόπουλο, τον Άσιμο, τον Ιωάννου, τον Κροκκίδη και τόσους άλλους. Ακόμη και οι πιο νέοι ήξεραν όλους τους στίχους.

Πυρσοί άναβαν και φώτιζαν τα χαμόγελα των ανθρώπων που ταξίδευαν με την αναλλοίωτη αισθαντική φωνή του. Ο «Κουρσάρος», ο «Τσε», η «Σφεντόνα», το παλιό «σαπιοκάραβο» πάνω στην «οδό απόντων υπευθύνων» μας οδήγησαν στο σήμερα και στα λόγια του, όταν είπε «ζούμε ήδη τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά αυτός είναι πιο πονηρός και βαθύτατα οικονομικός. Έτσι ήρθε το μεγάλο Μπουμ… να δούμε τι θα γίνει μετά».

Βαθιά ησυχία επέρχονταν μετά το ξεφάντωμα, όταν οι μελαγχολικές μπαλάντες μας επέστρεφαν σε ό,τι προσωπικό έζησε ο καθένας μας και χιλιάδες μικρά φωτάκια άναβαν. Ποιος δεν ερωτεύθηκε ανεκπλήρωτα με το να «Κοιμηθούμε αγκαλιά». Για να μεταμορφωθούν όλα μεμιάς λίγο μετά σε μια διδακτική εμπειρία, όταν με τον Ελύτη και τον Θοδωράκη να κοιτούν από ψηλά, μας τραγούδησε μαζί με τη χορωδία, το «Με το Λύχνο» από το Άξιον Εστί και σταύρωσε τα χέρια στο μέρος της ψυχής κλείνοντας τα μάτια.

«Μη φοβάστε, το παιχνίδι παίζεται ακόμα, στα χέρια σας είναι», είπε και πόσο ανάγκη το είχαμε αυτό το «αξίζει φίλε να πεθάνεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει», όταν μας σιγοκαίνε καθημερινά τόσα και τόσα, εκτός από τα όνειρά μας…

Εκεί ήταν μετά από καιρό και συνεργάτες χρόνων όπως ο Χριστόφορος Κροκκίδης, η Τάνια Κικίδη και πάντα παρόντες οι Βαγγέλης Πατεράκης, Ανδρέας Αποστόλου, Στέφανος Δημητρίου. Επίσης η Μαίρη Μπρόζη, ο Γιάννης Αυγέρης, ο Απόστολος Μόσιος και η χορωδία «Ρυθμός», έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Μαζί και μεις όλοι, εκεί. Γιορτάσαμε μαζί του τα μουσικά και ηλικιακά του γενέθλια και κάπως μετά από καιρό χαμογελώντας θα λέμε, τι ωραία που «Ήμουν κι εγώ εκεί».

* Μετά το χθεσινό sold out, σήμερα θα πραγματοποιηθεί η δεύτερη συναυλία του αγαπημένου μας καλλιτέχνη στο ίδιο μέρος.