Sold Out ο Φοίβος Δεληβοριάς στο Principal Club Theater (ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ)

«Ας τραγουδήσουμε για αυτούς που νιώθουν αταίριαστοι και παράταιροι στον κόσμο». 

Με αυτά κάπως τα λόγια ξεκίνησε ο Φοίβος Δεληβοριάς στο ασφυκτικά γεμάτο Principal Club Theater, εντός του Μύλου όπου έχει μεταφερθεί και το αναμενόμενο sold out στη μία και μοναδική live εμφάνισή του στη Θεσσαλονίκη. Παρέα με εξαιρετικούς μουσικούς, σε ένα κλίμα γιορτής γεμάτης από αφηγήσεις μικρών – μεγάλων  καθημερινών ιστοριών που διαπνέουν τα τραγούδια του, άνθρωποι κυριολεκτικά κάθε ηλικίας μοιράστηκαν αυτό που ξεχωριστά και αυθεντικά καταθέτει ο Φοίβος μέσα από την τέχνη του.

Στο Φοίβο ξέρεις γιατί πας. Ξέρεις με ποιόν καλλιτέχνη έχεις να κάνεις, γιατί πέρα από τη μουσική του και την στιχοποιία του, έχει δημόσιο λόγο και άποψη ξεκάθαρη και θαρρετή.  Χαμογελάς στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας του γιατί καταστάσεις που περιγράφει σου μιλούν για όλα όσα ζεις και συχνά συζητάς με τους φίλους σου. Εκεί κάπου σε κάποια μουσική ιστορία του, ίσως ακούς όσα σκέφτεσαι και δεν αποκαλύπτεις. Απομένεις κάποιες στιγμές ενδεχομένως σκυφτός πίνοντας το ποτό σου, όπως όταν στέκεσαι μπροστά στον δικό σου «Καθρέφτη» και τις δικές σου εσωτερικές αντιφάσεις.

Περιπλανιέσαι ανάμεσα στις νεραντζιές της Αθήνας και περπατάς στην αστική ερημιά της Καλλιθέας κάνοντας εικόνα το περίπτερο των παιδικών σου χρόνων, όταν ακούς το αντίστοιχο τραγούδι. Αναβιώνεις τις τραγελαφικές καταστάσεις του στρατού και τις πανομοιότυπες προσωπικότητες που συνάντησες και εσύ τελικά στη θητεία – στους άνδρες αναφερόμαστε αλλά και στα κορίτσια τους που περίμεναν την άδεια για να δουν τα αγόρια τους –  χωρίς την απαραίτητη «σύννομη» λογοκρισία από την οποία πέρασε το τραγούδι η «Υβρεοπομπή». Σκωπτικά συμμετέχεις και γελάς στην «Ορχιδέα» αλλά δεν μπορεί να μην καταλαβαίνεις ότι στέκεσαι απέναντι στην ακροδεξιά, τον αρνητικό οπαδισμό, ότι ασκείς κριτική στους αδιάφορους κυρ – Παντελήδες κοιτώντας κατάματα το χάλι της καθωσπρέπει κοινωνίας.  Παίρνεις θέση, διαλέγεις πλευρά και μέσω της ευαισθησίας του καλλιτέχνη, πονάς ακούγοντας το τραγούδι με όνομα κι επίθετο για την Ελένη Τοπαλούδη και τη στυγερή δολοφονία που όταν διάβασες  ή άκουσες την είδηση έμεινες άναυδος και αναρωτήθηκες πόσο σκληρός έγινε ο κόσμος μας. Αγαπάς ακόμη και αν δεν ξέρεις πώς αγαπούν, «κάποια παιδάκια» διαφορετικά που θα γίνουν κι αυτά ενήλικες άνθρωποι κάτω από τον ίδιο ουρανό με σένα.

Αυτά και άλλα πολλά, μέσα από την νεανική και πάντα γεμάτη φρεσκάδα ενέργεια του Φοίβου βιώνεις και μοιράζεσαι. Μέχρι την ώρα που εκείνος θα σε καλέσει στο «πάρτι» να σηκωθείς όρθιος και να χορέψεις στο κορύφωμα της βραδιάς, έχοντας πιει το ποτό που τα σερβιτοράκια έκαναν αγώνα να σου το φέρουν εγκαίρως και που στριμώχνονταν ανάμεσα στον κόσμο για να σε εξυπηρετήσουν.

Ο Φοίβος Δεληβοριάς έχει το χάρισμα να εστιάζει στις ασήμαντες φαινομενικά στιγμές τις ζωής, τις παράταιρες και  περαστικές ιστορίες, που, αν δεν σταθείς να τις αφουγκραστείς, θα προσπεράσουν και θα χαθούν στη λήθη του χρόνου κι εσύ δεν θα έχεις κερδίσει τίποτα από αυτές. Κάθε συναυλιακή εμπειρία του είναι ακριβώς αυτή η υπενθύμιση, να ζούμε τα πάντα με τη δύναμη της απλότητας, όπως σε  έναν  μικρό μοναχικό περίπατο ακούμε όλες τις φωνές εντός μας. Εκεί όπου αναμετράται η αλήθεια και το ψέμα, η νοσταλγία με τον έρωτα, η αγωνία με την ελευθερία.

Ακολουθούν φωτογραφίες της βραδιάς, με αποκλειστικότητα τις εκφράσεις που έπαιρνε με τρυφερότητα μόλις εντόπισε τον φωτογραφικό μου φακό.