Σε οριακό σημείο οι Έλληνες αστυνομικοί: Τι αποκαλύπτει η μεγαλύτερη έρευνα των τελευταίων ετών

Η εικόνα που αναδύεται από την πανελλαδική έρευνα του 2025 για το αστυνομικό προσωπικό είναι αποκαλυπτική και σε πολλά σημεία ανησυχητική. Ένα σώμα που στηρίζεται σε έμπειρους εργαζόμενους, αλλά λειτουργεί σε συνθήκες έντονης πίεσης, οικονομικής ασφυξίας, ελλείψεων σε εξοπλισμό και υποδομές, καθώς και ανεπαρκούς ψυχολογικής και ιατρικής υποστήριξης.

Από τα απρόβλεπτα ωράρια και την έλλειψη προσωπικού, μέχρι τα γηρασμένα οχήματα, την ανύπαρκτη χορήγηση υλικών και την ανάγκη οι ίδιοι οι αστυνομικοί να πληρώνουν για τον εξοπλισμό τους, η καθημερινότητα που περιγράφουν οι συμμετέχοντες δείχνει ένα σύστημα που λειτουργεί στα όριά του. Ταυτόχρονα, κυριαρχεί η αίσθηση ότι οι προσπάθειές τους δεν αναγνωρίζονται επαρκώς, ενώ τα οικονομικά τους δεν επαρκούν ούτε για βασικές ανάγκες. Η έρευνα φωτίζει με αριθμούς μια πραγματικότητα που μέχρι σήμερα εμφανιζόταν αποσπασματικά: την πίεση ενός επαγγέλματος που ζητά διαρκώς περισσότερα από ανθρώπους που αισθάνονται ότι λαμβάνουν ολοένα και λιγότερα.

Η πανελλαδική μελέτη πραγματοποιήθηκε από την Interview τον Οκτώβριο του 2025, με δείγμα 3.971 αστυνομικών υπαλλήλων από ενώσεις σε όλη τη χώρα. Τα ερωτηματολόγια συλλέχθηκαν ηλεκτρονικά, με συμμετοχή προσωπικού από Αθηνών, Θεσσαλονίκης, Αλεξανδρούπολης, Ρεθύμνου και άλλες περιοχές.

Στο 11% το ποσοστό γυναικών στο σώμα

Η συντριπτική πλειονότητα του σώματος είναι άνδρες (89%), ενώ οι γυναίκες αποτελούν το 11%. Η ηλικιακή κατανομή συγκεντρώνεται κυρίως στις ομάδες 36–40 (22,2%) και 41–45 ετών (23,5%), ενώ το 49,2% υπηρετεί ήδη 21–30 χρόνια. Η μεγάλη εμπειρία αποτυπώνεται και στο ότι 67% είναι έγγαμοι με παιδιά, με το 40,6% να έχει ένα τέκνο και το 18,8% δύο.

Το προσωπικό κατανέμεται κυρίως σε Αστυνομικά Τμήματα (18,9%), Υπηρεσίες Αστυνομικών Επιχειρήσεων (18,1%) και Άμεση Δράση (12,7%), ενώ το 80,1% δηλώνει ότι επέλεξε οικειοθελώς τη σημερινή του υπηρεσία.

Οι τρομακτικές εργασιακές συνθήκες: Πίεση, έλλειψη προσωπικού και ασταθή ωράρια

Η έκδοση εβδομαδιαίας υπηρεσίας τηρείται στο 66%, με το 34% να λειτουργεί χωρίς σταθερό προγραμματισμό. Η αλλαγή βαρδιών επηρεάζει σε υψηλό βαθμό την προσωπική ζωή, ο μέσος βαθμός επιβάρυνσης φτάνει το 3,7/5, ενώ σχεδόν 4 στους 10 δηλώνουν ότι επηρεάζονται «πολύ».

Η καθημερινότητα χαρακτηρίζεται από συχνές μετακινήσεις σε φυλάξεις στόχων, δικαστήρια και εργασίες εκτός αρμοδιοτήτων. Η μεγαλύτερη δυσκολία εντοπίζεται στην έλλειψη προσωπικού (34,7%), ακολουθούμενη από την ψυχολογική πίεση (19,4%) και τον φόρτο εργασίας (16,7%). Η συνέπεια της υπηρεσίας ως προς τα ρεπό και το ωράριο καταγράφεται μέτρια, με βαθμό 3,6/5.

Στο οικονομικό το μεγαλύτερο σημείο κρίσης

Οι αστυνομικοί δηλώνουν με σαφήνεια ότι οι αποδοχές τους δεν επαρκούν: το 29,1% αξιολογεί την επάρκεια των μισθών με «1» και το 38,5% με «2», διαμορφώνοντας μέσο όρο μόλις 2/5. Παρόμοια εικόνα καταγράφεται και για τις οικογενειακές υποχρεώσεις (2,4/5). Το 36,4% ζει σε ενοικιαζόμενη κατοικία, ενώ το 30,2% έχει δάνειο. Μόλις 4% θεωρεί επαρκή την αποζημίωση της πενθήμερης εργασίας, ενώ το 93,7% δηλώνει ότι πρέπει να πληρώνονται οι υπερωρίες όπως στον ιδιωτικό τομέα.

Ως βασικό μέτρο ανακούφισης αναδεικνύεται η επιστροφή 13ου και 14ου μισθού (47,9%) και η αύξηση του βασικού μισθού (30,2%). Πλήθος αιτημάτων προκύπτει από τις ανοικτές απαντήσεις, από επιδόματα εξοπλισμού μέχρι μείωση φόρων, voucher, δωρεάν ιατρικές εξετάσεις και παραθεριστικές υποδομές.

Αξιολόγηση και κίνητρα: Χαμηλή αναγνώριση, περιορισμένη εμπιστοσύνη

Το σύστημα αξιολόγησης βαθμολογείται με 2,5/5 και η επιβράβευση του προσωπικού με 2,4/5. Το 56,8% εκτιμά ότι η υπηρεσία δεν αξιοποιεί επαρκώς τις δυνατότητες των εργαζομένων.

Στα κίνητρα, οι οικονομικές απολαβές έρχονται πρώτες με 39,3%, ενώ ακολουθούν η εκπαίδευση (16,4%), ο εξοπλισμός (16,1%) και η αναγνώριση από τη διοίκηση (14,6%). Το 33,4% εμπιστεύεται τη διοίκηση «μέτρια», ενώ ένα συνολικό 30,4% δείχνει χαμηλή εμπιστοσύνη.

Ψυχολογική υποστήριξη και υγεία: ένα από τα πιο αδύναμα σημεία

Η παρεχόμενη ψυχολογική υποστήριξη βαθμολογείται με μόλις 2,1/5. Το 39,8% θεωρεί ότι δεν υπάρχει καμία επαρκής κάλυψη. Παρά ταύτα, το 70,5% δηλώνει ότι θα απευθυνόταν σε ψυχολόγο εφόσον υπήρχε ανάγκη.

Η εργασία επηρεάζει αρνητικά την ψυχική υγεία, με μέσο όρο 3,3/5. Η ιατρική κάλυψη αποσπά ακόμη χαμηλότερη βαθμολογία, 2/5, ενώ οι περισσότεροι θεωρούν πιο αναγκαία την ταχύτερη πρόσβαση σε ιατρικές υπηρεσίες (41,2%).

Εξοπλισμός, οχήματα και εκπαίδευση στις σοβαρές ελλείψεις

Η ηλικία των υπηρεσιακών οχημάτων είναι ενδεικτική: μόλις 8,6% είναι έως πέντε ετών, ενώ 18,2% ξεπερνά τα 21 χρόνια. Τα χιλιόμετρα επιβεβαιώνουν την κόπωση του στόλου, με μεγάλο τμήμα να υπερβαίνει τις 200.000 χιλιομετρικές αποστάσεις.

Η χορήγηση υλικών καταγράφει σημαντική υστέρηση: το 51,7% δηλώνει ότι δεν λαμβάνει καθόλου εξοπλισμό, ενώ 24,8% τον παραλαμβάνει κάθε 4+ χρόνια. Αντίστοιχα, η ποιότητα των υλικών κρίνεται «καθόλου» και «λίγο» επαρκής από συνολικά 46,8%.

Η εκπαίδευση παρέχεται ετήσια στο 44,4%, ενώ το 24,9% την λαμβάνει ακόμη και κάθε τέσσερα χρόνια ή και πιο αραιά. Μόλις 27,3% των Διευθύνσεων διαθέτει δικό του σκοπευτήριο. Οι κανόνες υγιεινής και ασφάλειας καταγράφονται με 2,7/5, δείχνοντας σημαντικά κενά.

Τέλος, οι ίδιοι οι αστυνομικοί καλύπτουν συχνά τα έξοδα του εξοπλισμού τους: 24,2% ξοδεύει 101–200 ευρώ ετησίως και 18,9% 201–300 ευρώ, ενώ 6,4% δαπανά πάνω από 500 ευρώ.

Η έρευνα παρουσιάζει ένα σώμα που στηρίζει την καθημερινή λειτουργία του κράτους σε εργαζόμενους οι οποίοι αντιμετωπίζουν οικονομική ασφυξία, περιορισμένη αναγνώριση, ψυχολογική επιβάρυνση και δομικές ελλείψεις σε εξοπλισμό και υποδομές. Οι αριθμοί καταγράφουν με ακρίβεια μια πραγματικότητα που συνδυάζει επαγγελματική αυταπάρνηση με διαρκή πίεση και ένα σύστημα που δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στις ανάγκες των ανθρώπων του.