Οι καλύτερες λυπητερές ταινίες για όταν χρειάζεσαι ένα καλό κλάμα (VIDEO)

Το κλάμα έχει επιστημονικά αποδειχθεί ότι απελευθερώνει οξυτοκίνη και ενδορφίνες. (Γι’ αυτό μερικές φορές νιώθεις αναζωογονημένος ή πιο ήρεμος μετά από ένα καλό κλάμα.)

Έτσι, είτε είσαι της πιο συγκρατημένης λύπης είτε αναζητάς έναν καθαρτικό λυγμό, απόλαυσε παρακάτω τις αγαπημένες μας ταινίες όλων των εποχών για όταν χρειάζεσαι να κλάψεις.

Bridget Jones: Mad About the Boy (2025)

Ναι, η τέταρτη ρομαντική κωμωδία του αγαπημένου franchise Bridget Jones είναι γεμάτη από ξεκαρδιστικές σκηνές και ατάκες, και περιλαμβάνει έναν ερωτικό δεσμό με έναν νεότερο άντρα (Leo Woodall), αλλά στην ουσία αυτή είναι μια ιστορία για το πένθος, καθώς η αρχική αγχωμένη Αγγλίδα (μια υπέροχη Renée Zellweger) θρηνεί τον σύζυγό της (Colin Firth) και σκέφτεται πώς να προχωρήσει. Η σκηνή όπου αυτή και τα παιδιά της γιορτάζουν τα γενέθλιά του σίγουρα θα σε κάνει να δακρύσεις.

We Live in Time (2024)

Η ιστορία ενός πρόσφατα διαζευγμένου (Andrew Garfield) και μιας φιλόδοξης σεφ (Florence Pugh) που αρρωσταίνει και βλέπει τον χρόνο της να λιγοστεύει, είναι ένα δραματικό και καρδιοκατακλυστικό θέαμα.

All of Us Strangers (2023)

Στο συγκλονιστικό φανταστικό δράμα του Andrew Haigh, ένας εσωστρεφής σεναριογράφος (Andrew Scott, σε μια ερμηνεία που παράλειψε εδώ άδικα το Όσκαρ) ξεκινά μια σχέση με έναν μυστηριώδη νεότερο γείτονα (Paul Mescal), ενώ βιώνει οράματα των μακροχρόνια αποθανόντων γονιών του (Jamie Bell και Claire Foy).

Green Border (2023)

Η πολυμέρη, ασπρόμαυρη επική ταινία της Agnieszka Holland εξετάζει την κρίση στα σύνορα Λευκορωσίας–Πολωνίας—ένα πυκνό δάσος όπου απελπισμένοι πρόσφυγες κυνηγιούνται, όπου οι αξιωματούχοι εκπαιδεύονται να λειτουργούν όλο και πιο απάνθρωπα, και όπου οι ακτιβιστές αρχίζουν να αναλαμβάνουν δράση. Είναι βασανιστικό να το παρακολουθείς—αλλά επίσης απαραίτητο να μην κλείνουμε τα μάτια.

Aftersun (2022)

Μία από τις πιο επαινεμένες πρώτες ταινίες των τελευταίων χρόνων, το συγκρατημένο, εντυπωσιακό δράμα της Charlotte Wells είναι μια διαλογιστική ματιά στη μνήμη μέσα από τα μάτια ενός 11χρονου (Frankie Corio), που παρατηρεί προσεκτικά τον πατέρα της (Paul Mescal) καθώς παλεύει με τα εσωτερικά του δαίμονες στις καλοκαιρινές τους διακοπές στην Τουρκία στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Η εξαιρετική ερμηνεία του Mescal του χάρισε υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου.

The Banshees of Inisherin (2022)

Αυτή η τραγικοκωμωδία, σκηνοθετημένη και γραμμένη από τον Martin McDonagh, αφηγείται την συγκινητική ιστορία δύο φίλων, της οποίας η σχέση φτάνει απότομα στο τέλος κατά τη λήξη του Ιρλανδικού Εμφυλίου Πολέμου το 1923. Υπάρχουν πολλά που σε κάνουν να δακρύσεις—οι τιμωρητικές συνέπειες της απομόνωσης, η ασφυξία μιας ζωής με περιορισμένες επιλογές, ο τρυφερός δεσμός ανάμεσα στον χαρακτήρα του Colin Farrell και τη sister του. Και ίσως έχεις ακούσει για την τραγική μοίρα της Jenny της γαϊδούρας, ίσως την πιο σπαρακτική ερμηνεία όλων.

Everything Everywhere All At Once (2022)

Στην καρδιά του πολυσυναισθηματικού χαμού του πολυσύμπαντος, το breakout indie hit των Daniels, βρίσκεται μια ιστορία για την αγάπη. Η λεπτομερής απεικόνιση της σχέσης μητέρας–κόρης, εξαιρετικά ερμηνευμένη από την Michelle Yeoh και την Stephanie Hsu, μπορεί να σε καταστρέψει.

Living (2022)

Ο Bill Nighy κέρδισε υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για την συγκινητική απεικόνιση ενός γραφειοκράτη στο Λονδίνο του 1953 που, αντιμετωπίζοντας μια ανίατη ασθένεια, αναζητά νόημα στη ζωή· αναπληρωτής ονομαζόμενος Νομπελίστας Kazuo Ishiguro διασκεύασε το σενάριο από την ταινία “Ikiru” του Akira Kurosawa του 1952.

Petite Maman (2021)

Ποιος θα φανταζόταν ότι ένα ονειρικό παραμύθι, γυρισμένο σε μόλις δύο τοποθεσίες με ένα μικρό αλλά απίστευτο καστ, θα μας έκανε να κλαίμε σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια του, λίγο πάνω από μία ώρα; Το διαμαντάκι της Céline Sciamma, που ακολουθεί μια οκτάχρονη (Joséphine Sanz) που μόλις έχασε τη γιαγιά της και βρίσκει παρηγοριά σε μια αναπάντεχη νέα φιλία, είναι μια καταπληκτικά βαθιά εξέταση της πατρικής αγάπης και της αποδοχής.

Pieces of a Woman (2021)

Αυτή η ταινία, που ακολουθεί μια νεαρή παντρεμένη γυναίκα (Vanessa Kirby) να παλεύει με τον καταστροφικό θάνατο του μωρού της κατά τη γέννα, δεν είναι για καρδιές αδύναμες· αλλά η συγκρατημένη και συνάμα συνταρακτική ερμηνεία της Kirby προσθέτει μια νέα διάσταση στην πολιτιστική συζήτηση για την αποβολή και την απώλεια εγκυμοσύνης.

A Beautiful Day In The Neighborhood (2019)

Ένας κουρασμένος δημοσιογράφος με προβληματική σχέση με τον πατέρα του, στέλνεται να προφιλάρει τον αξιαγάπητο παιδικό παρουσιαστή Fred Rogers, ερμηνευμένο από τον Tom Hanks, σε μια από εκείνες τις συναισθηματικά εμπνευσμένες ταινίες που μπορεί να αλλάξουν την οπτική σου για τη ζωή—όπως συνέβη και με τον πραγματικό δημοσιογράφο που ήταν το επίκεντρο της ταινίας.

The Farewell (2019)

Όσο ανεβασμένη όσο και συντριπτική, αυτή η δεύτερη ταινία της Lulu Wang βασίζεται σε ένα πραγματικό ψέμα. Μια νεαρή κινο-αμερικανίδα παλεύει να συμφιλιωθεί με την απόφαση της οικογένειάς της να μην αποκαλύψουν στη γιαγιά της ότι έχει ανίατη ασθένεια, προτιμώντας να οργανώσουν έναν γάμο σαν αφορμή για να την επισκεφθούν στην Κίνα για τελευταία φορά.

The Sisterhood of the Traveling Pants (2005)

Αυτό το κλασικό των δύο χιλιάδων έχει μια φήμη για γλυκιά girl-power ιστορία — και την αξίζει. Αλλά η ταινία, βασισμένη στο μυθιστόρημα της Ann Brashares, μπαίνει και σε υπερβολικά λυπητερές περιοχές – από την απώλεια της μαμάς της Bridget μέχρι τον πόνο της Carmen για το ξαναπαντρεμένο μπαμπά της και… τον Bailey. (Δεν αποκαλύπτουμε πολλά, αλλά αυτή η particular ιστορία θα σε κάνει να κλάψεις.)

Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004)

Ο υπερβολικά αληθινός πόνος της λησμονιάς εξερευνιέται μεταφορικά σε αυτή την ταινία του Michel Gondry με σενάριο του Charlie Kaufman, για ένα ζευγάρι που επιλέγει να σβήσει ο ένας τον άλλον από τις μνήμες τους (αλλά με ποιο κόστος;).

Hotel Rwanda (2004)

Αυτή η ταινία για τη σύγκρουση Χούτου–Τούτσι στη Ρουάντα της μέσης δεκαετίας του ’90 είναι εγγυημένο ότι θα σε κάνει να κλάψεις με λυγμούς — όταν δεν είσαι απασχολημένος να θαυμάζεις τις υποκριτικές δυνατότητες του Don Cheadle.

The Notebook (2004)

Εννοώ, μπορούμε καν να μιλήσουμε για λυπητερές ταινίες χωρίς να αναφέρουμε το The Notebook; Αυτή η ρομαντική ταινία με τους Ryan Gosling και Rachel McAdams που παρακολουθεί ένα ζευγάρι από την νεότητα έως τα βαθιά γεράματα είναι συναισθηματικά δυνατή αρκετά για να σε κάνει να κλαίς όποτε ακούς τη φράση «δεν έχει τελειώσει».

Lilya 4‑Ever (2002)

Μια νεαρή γυναίκα στη πρώην Σοβιετική Ένωση παραμελείται συνεχώς και τελικά αναγκάζεται σε σεξ για επιβίωση — μια δύσκολη στην παρακολούθηση ταινία που καταλήγει ασαφώς με δύο ξεχωριστά τέλη.

A Walk to Remember (2002)

Είναι πολύ αρχές δύο χιλιάδων, κάπως cheesy, το ξέρω. Παρ’ όλα αυτά σε προκαλώ να μην καταρρεύσεις σαν μωρό καθώς η Jamie (Mandy Moore) και ο Landon (Shane West) ερωτεύονται παρά τα πάντα και στο πλαίσιο της ασθένειας της Jamie.

Dancer in the Dark (2000)

Το Palme d’Or του Lars von Trier, κινηματογραφημένο χειροκίνητο, με μουσικές διακοπές που μόνο εντείνουν την μελαγχολία. Η Björk (ονομάστηκε καλύτερη ηθοποιός στο Cannes) ως εργάτρια εργοστασίου που αργά χάνει την όρασή της και παλεύει να συγκεντρώσει χρήματα για να σώσει τον γιο της από το ίδιο πεπρωμένο. Προειδοποίηση: Είναι εξαιρετικά απαισιόδοξη.

All About My Mother (1999)

Μια θερμή αλλά και θλιβερή μελόδραμα του Pedro Almodóvar, που ακολουθεί μια νοσοκόμα η οποία χάνει τον μόνο γιο της και προσπαθεί να ξεφύγει στη Βαρκελώνη, όπου αναζητά να ξανασυνδεθεί με τον πια αποξενωμένο σύζυγό της.

Boys Don’t Cry (1999)

Βασισμένη σε αληθινή ιστορία, αυτή η σπαρακτική τραγωδία αφορά έναν νεαρό transgender άνδρα (ερμηνευμένο από τη Hilary Swank) που μετακομίζει στη Nebraska, ερωτεύεται μια τραγουδίστρια (Chloë Sevigny) και βιώνει ένα βίαιο και τραυματικό γεγονός. Σκληρή, αλλά ανθρώπινη.

Titanic (1997)

Η καρδιά μας θα συνεχίζει, όπως και η αγάπη μας για αυτό το κλασικό του ωκεανού που βλέπει την Kate Winslet και τον Leonardo DiCaprio σε ρόλους οριστικής καριέρας — με τραγικό τέλος, spoiler alert.

The Bridges of Madison County (1995)

Κανείς δεν “τρέχει” ένα δάκρυ όπως η Meryl Streep, που παίζει μια νοικοκυρά σε μια σύντομη και θυελλώδη ερωτική σχέση με έναν φωτορεπόρτερ (Clint Eastwood). Ένας πραγματικός κλαψιάρης του ρομαντισμού.

Forrest Gump (1994)

Ο αγαπημένος Tom Hanks είναι συγκλονιστικός ως αγαπητός ήρωας που navigates μέσα σε μια σειρά ολοένα τρελών γεγονότων μόνο για να βρει τον εαυτό του να χάνει την αγάπη της ζωής του.

Philadelphia (1993)

Μία από τις πρώτες ταινίες Hollywood που αντκρούσε άμεσα το HIV/AIDS και απεικόνιζε θετικά την ομοφυλοφιλία, σε σκηνοθεσία του Jonathan Demme. Ο Tom Hanks, σε Οσκαρική ερμηνεία, υποδύεται έναν δικηγόρο που μηνύει τον εργοδότη του για απόλυση όταν έμαθε ότι είναι gay και ζει με HIV.

My Girl (1991)

Πριν κλέψει τις εντυπώσεις στο «Veep», η Anna Chlumsky ήταν ένα κοριτσάκι που έπαιζε με τον nerdy φίλο της Macaulay Culkin — μέχρι που ένας τραγικός θάνατος τους χωρίζει, αφήνοντάς σε με τον ρίγος της απώλειας.

Dead Poets Society (1989)

Σε ένα φορμαλιστικό αγόρι boarding school στο Βερμόντ, ένας παθιασμένος καθηγητής (Robin Williams) εμπνέει τους μαθητές του (μεταξύ αυτών ο Ethan Hawke) να σπάσουν τις συμβάσεις, carpe diem, και να δουν τη ζωή αλλιώς, ανεβαίνοντας στα θρανία…

Steel Magnolias (1989)

Το καστ και οι ερμηνείες σε αυτό το “τρία-χαρτί-χαρτίλακας” δράμα είναι πραγματικά μοναδικές: Sally Field, Shirley MacLaine, Olympia Dukakis, Dolly Parton, Daryl Hannah, και Julia Roberts (υποψήφια για Oscar Β’ Γυναικείου Ρόλου). Μία ομάδα γυναικών που συνδέεται βαθιά σε μια μικρή πόλη της Louisiana και τελικά αντιμετωπίζει τραγωδία.

Beaches (1988)

Αυτή η συγκινητική, χιουμοριστική ιστορία από τον διάσημο σκηνοθέτη Garry Marshall εστιάζει σε δύο παιδικές φίλες (Bette Midler και Barbara Hershey) που διασχίζουν κοινά μονοπάτια, συζύγους, και συναίσθημα. Το τραγούδι “Wind Beneath My Wings” από Midler στη soundtrack κέρδισε Grammy για record και song of the year το 1990.

Terms of Endearment (1983)

Τι συμβαίνει με τις ταινίες της δεκαετίας του ’80 και τα λυπητερές θέματα; Αυτή η θεατρική κωμωδοδραματική ταινία του James L. Brooks για τη δύσκολη δυναμική μάνας–κόρης (Shirley MacLaine, συγκλονιστική, και Debra Winger, επίσης συγκλονιστική) είναι σχεδόν αδύνατο να παρακολουθήσει κανείς χωρίς να βουρκώσει.

Sophie’s Choice (1982)

Η Meryl Streep δίνει μία ακόμα ισχυρή ερμηνεία ως νεαρή Πολωνή γυναίκα που αναγκάζεται να πάρει μια σχεδόν αβάσταχτη ηθική απόφαση στο Άουσβιτς — και ζει με τις συνέπειες για πάντα.

The Way We Were (1973)

Πέντε λέξεις: «Your girl is lovely, Hubbell.» Μας έχουν ήδη κάνει να δακρύσουμε; Αυτή η κλασική ταινία των ’70s, με φόντο τον προ–Β΄ Παγκόσμιο και τον Μακαρθισμό, διατηρεί τη γοητεία της ως μια μελέτη δύο ανθρώπων που… απλά δεν είναι κατάλληλη.