«Ο τρόπος με τον οποίο η μουσική μας συνδέει δεν στέκεται απέναντι από το πένθος αλλά πάει μαζί του» – Μελωδίες ανά τον κόσμο με την Σαβίνα Γιαννάτου (ΦΩΤΟ)

Σε βαρύ κλίμα κι εν μέσω τριήμερου πένθους για τον τραγικό χαμό των συνανθρώπων μας στα Τέμπη, ολοκληρώθηκε η διήμερη εμφάνιση της εξαιρετικής Σαβίνας Γιαννάτου, στην αγαπημένη Ζώγια.

«Ο τρόπος με τον οποίο η μουσική μας συνδέει δεν στέκεται απέναντι από το πένθος αλλά πάει μαζί του» – Μελωδίες ανά τον κόσμο με την Σαβίνα Γιαννάτου (ΦΩΤΟ)

Σε βαρύ κλίμα κι εν μέσω τριήμερου πένθους για τον τραγικό χαμό των συνανθρώπων μας στα Τέμπη, ολοκληρώθηκε η διήμερη εμφάνιση της εξαιρετικής Σαβίνας Γιαννάτου, στην αγαπημένη Ζώγια.

Όπως δήλωσε εξ αρχής η καλλιτέχνιδα, ταλαντεύτηκε πολύ με το αν θα έπρεπε να πραγματοποιήσει τις δύο αυτές συναυλίες. Εν τέλει αποφασίστηκε όπως μας είπε με σεμνότητα, πως «είναι καλύτερο να γίνουν, παρά να μην γίνουν. Όλα αυτά τα τραγούδια τα οποία λέμε, η μουσική και ο τρόπος με τον οποίο μας συνδέει όλους είναι ένας είδος παρηγοριάς. Δεν στέκεται απέναντι από το πένθος αλλά πάει μαζί του».

Σε γλώσσες διαφορετικές, με μουσικές ετερόκλητες  ζήσαμε ωστόσο την ενιαία συγγένεια των ανθρώπινων συναισθημάτων μαζί και την οικουμενικότητα του ανθρώπινου πόνου, της φτώχειας και της αγάπης που έχει η μάνα στο παιδί, την μοναδική μορφή ίσως ανιδιοτέλειας. Παρέα με τον Μιχάλη Σιγανίδη και τον Κώστα Βόμβολο, η κ. Γιαννάτου μας προσέφερε την ακρόαση τραγουδιών της Σικελίας, της Καραϊβικής,  ύμνους Μαρωνιτών από το Λίβανο, αναγεννησιακά τραγούδια, ισπανοεβραίικα, σεφαραδίτικα, τραγούδια διαμαρτυρίας από τη Σαρδηνία – «αν ο ουρανός ήταν στη γη θα τον είχατε χτίσει και αυτόν», λέει ο μεταφρασμένος στίχος.

Υπερβαίνοντας τις λέξεις ως απλά γλωσσικά μορφώματα αλλά αποδομένες αριστουργηματικά με έναν δευτερογενή μουσικό ρυθμό, η κ. Γιαννάτου και το υπέροχο σχήμα της, εγκατέστησαν στην ατμόσφαιρα την οικουμενικότητα των ιδεωδών και αξιών. Ο πόνος της σκλαβιάς, ο αποχωρισμός, η ελευθερία μέσα στη θαλπωρή ενός ταξιδιού, καταργούσαν τα σύνορα κάθε μορφής κι απ’ έξω περνούσε όλη η ζωή. Χτύπαγε το τζάμι σε κάθε ευρείας γκάμας γύρισμα της φωνής της τραγουδίστριας και κούρνιαζε σε κάθε γουλιά ποτού του καθενός για να γιατρευτεί.

Κάποιοι από τους θαμώνες, ορισμένοι μάλιστα μεγαλύτερης ηλικίας, μόλις είχαν γυρίσει από την πορεία διαμαρτυρίας για την σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη που είχε ως αποτέλεσμα το χαμό πολλών συνανθρώπων μας. Μια πορεία στην οποία έπεσαν αναίτια χημικά, την ίδια ώρα που στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης,  είδα ανθρώπους να κλαίνε για το χαμό των δικών τους παρουσία δυνάμεων ματ.

Ήτανε ένα παιδί και κάτω απ’ το κρεβάτι του    πλαγιάζανε τις νύχτες δυο ληστές.    Άκουγε κάθε νύχτα τα μαχαίρια τους    άκουγε τα σκοτεινά τους λόγια.    Κι έλεγε ο ένας να τον πάμε στα βουνά    να τον κάνουμε ληστή.    Κι έλεγε ο άλλος να του βγάλουμε τα μάτια    να τον κάνουμε ζητιάνο βιολιτζή.    Κάθε νύχτα το παιδί τρελό από το φόβο του    μέσ’ από κάμαρες και σκάλες και διαδρόμους    τους ξέφευγε για να χωθεί στην αγκαλιά της.    Κι εκείνη το ‘παιρνε και το χάιδευε    το κοίμιζε πάντα με το ίδιο παραμύθι:    Ήτανε ένα παιδί και κάτω απ’ το κρεβάτι του    πλαγιάζανε τις νύχτες δυο ληστές.    Άκουγε κάθε νύχτα τα μαχαίρια τους    άκουγε τα σκοτεινά τους λόγια.    Κι έλεγε ο ένας να τον πάμε στα βουνά    να τον κάνουμε ληστή.    Κι έλεγε ο άλλος να του βγάλουμε τα μάτια    να τον κάνουμε ζητιάνο βιολιτζή.    Κάθε νύχτα το παιδί τρελό από το φόβο του    μέσ’ από κάμαρες και σκάλες και διαδρόμους    τους ξέφευγε για να χωθεί στην αγκαλιά της.    Κι εκείνη το ‘παιρνε και το χάιδευε    το κοίμιζε πάντα με το ίδιο παραμύθι:    Ήτανε ένα παιδί και κάτω απ’ το κρεβάτι του    πλαγιάζανε τις νύχτες δυο ληστές…

Δεν είναι εύκολο να περιγράψει κανείς τι ζούμε αυτές τις μέρες. Όμως ακούστηκε η υπέροχη απόδοση του ποιήματος του Γιώργη Παυλόπουλου «Το παιδί και οι ληστές», η οποία μαζί με την εκπληκτική ανάγνωση – ερμηνεία της κ. Γιαννάτου, είναι ό,τι πιο κοντινό εισέπραξα σε προσωπικό επίπεδο για το αδιέξοδο στο οποίο έχουν φτάσει οι ζωές μας. Η ιστορία που αφηγείται ο Παυλόπουλος, οι ανάσες της τραγουδίστριας, οι άλλοτε κοφτές άλλοτε μεγάλες αναπνοές, η πολλαπλή κυκλική επανάληψη των στίχων, ήταν ό,τι πιο δικό μου μπόρεσα να νιώσω από τον πόνο των ημερών και την καταστολή που ζουν οι νέοι άνθρωποι που διεκδικούν δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια στους δρόμους.

Ακολουθούν φωτογραφίες της συναυλίας, η οποία και τις δύο μέρες έκλεισε με την a capella ερμηνεία της τραγουδίστριας ανάμεσα στον κόσμο.