Ο «αθηναϊκός ρεαλισμός» του Δημήτρη Μητσοτάκη ήταν χθες στη Θεσσαλονίκη (ΦΩΤΟ)

Το καινούργιο του βιβλίο «Ο καιρός άλλαζε» παρουσίασε στο Σάρωθρον ο τραγουδοποιός και συγγραφέας

Ο «αθηναϊκός ρεαλισμός» του Δημήτρη Μητσοτάκη ήταν χθες στη Θεσσαλονίκη (ΦΩΤΟ)

Έναν πολύ αγαπημένο και φιλόξενο χώρο, το ανακαινισμένο Σάρωθρον, επιλέγουν πλέον όλο και πιο συχνά δημιουργοί για να παρουσιάσουν τις νέες τους δουλειές.

Με τον καιρό σύμμαχο, αν και διανύουμε ήδη τον μήνα Νοέμβριο, τα λαδάδικα που είναι γεμάτα ζωή νύχτα μέρα, εχθές αγκάλιασαν τη νέα συγγραφική δουλειά του αγαπημένου Δημήτρη Μητσοτάκη, γνωστού μουσικού και τραγουδοποιού από τους Ενδελέχεια και όχι μόνο.

Με την ιδιότητα του συγγραφέα είναι γνωστός ήδη από το 2007. Εχθές, μετά την Αθήνα, μας παρουσίασε τη νέα συλλογή διηγημάτων του με τίτλο «Ο καιρός άλλαζε» και φιλοξενούμενοι ήταν ο ραδιοφωνικός παραγωγός Γιάννης Τσολακίδης, ο οποίος είχε και τον ρόλο του συντονιστή, η συγγραφέας Λένα Καλαϊτζή –Οφλίδη και η ψυχολόγος –ποιήτρια Ελένη Σαμπάνη. Ξεχωριστή ήταν η παρουσία του ηθοποιού Δημήτρη Τσιλινίκου ο οποίος με την υπέροχη φωνή του ανέγνωσε επιλεγμένα αποσπάσματα.

Πρόκειται λοιπόν για ένα βιβλίο που σε καλεί να το συναναστραφείς, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που σε καλεί ο ίδιος ο Δημήτρης ως προσωπικότητα. Πρόκειται για την επέκταση των βαθύτερων κοινωνικών και σχεσιακών προβληματισμών του ίδιου, τους οποίους ευθαρσώς διατυπώνει και στον δημόσιο λόγο του απερίφραστα και αυθεντικά αλλά και στην στιχοποιία του. Μέσα από ιστορίες που μοιάζει πιθανό να έχουμε συναντήσει ή ακούσει κάποια στιγμή στη ζωή του ο καθένας, ήρωες με τα μικρά τους ονόματα, οικείοι όπως η κυρά Κατίνα από το ομώνυμο τραγούδι, άλλοτε καταγγέλλουν την εξουσία που ασκούν οι τρίτοι στις ζωές τους, άλλοτε είναι οι ίδιοι η εξουσιαστική καταδυνάστευση.

Περιγράφεται η συντηρητική σκληρότητα της κοινωνίας και όπως εύστοχα έθεσε το ερώτημα η κ. Ελένη Σαμπάνη: γιατί τελικά δεν αλλάζουν τα πράγματα ενώ αλλάζουν οι καιροί…

Είναι ένα έργο πολιτικό, που εμβαθύνει τρυφερά στα πρόσωπα υπερβαίνοντας τη βία, αναζητώντας τη διδακτική αλήθεια του πόνου που προκαλούμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας αλλά και στον άλλον. Υπέροχη η διατύπωση του Γιάννη Τσολακίδη ότι «στο σύνολο του έργου του Δημήτρη Μητσοτάκη συναντούμε έναν αθηναϊκό ρεαλισμό που δοκιμάζει τα όρια του main stream συστήματος. Μοιάζει να το προκαλεί και σε μονομαχία θα συμπληρώναμε εμείς, κάτι σαν μια αναμέτρηση ανάμεσα στο ελεύθερο και αυτεξούσιο και σε αυτό που επιβάλλεται και φτάνει ως τη ρίζα των κοινωνικών ρόλων και της ύπαρξης.

Λιτός και σύντομος, ο Δημήτρης στον επίλογο ευχαρίστησε τους συνομιλητές για την άλλη διάσταση που παίρνει το έργο ενός δημιουργού μέσα από την οπτική των άλλων. Μας είπε πως η ταινία του που βασίζεται στο μυθιστόρημα μυθοπλασίας «Η μονοκατοικία», βρίσκεται σε τρία φεστιβάλ στο εξωτερικό και την περιμένουμε κι εδώ στη Ελλάδα. Επίσης του χρόνου θα δούμε την μικρού μήκους ταινία «Νανά» απ΄ τα σκισμένα ημερολόγια στην μεγάλη οθόνη.

Στον επίλογο της βραδιάς είπε την εξής υπέροχη κουβέντα. «Αν και αντιλαμβάνομαι πως κάποιες φορές γράφω πιο ποιητικά θα ήθελα η τέχνη μου να είναι πάντα λαϊκή». Η φράση αυτή, είτε ως επιδιώξη είτε ως επίτευξη, είναι ο πυρήνας της καλλιτεχνικής συνέπειας ενός δημιουργού κι αυτό γιατί αποκαλύπτει ότι ο αληθινός καλλιτέχνης δεν μπορεί να αποκοπεί από τον κοινωνικό σύνολο, από τον πλησίον Άνθρωπο. Δεν είμαστε τουρίστες στην μουσική και στην ποίηση, έχει ειπωθεί από κάποιον άλλον τεράστιο Δημήτρη, τον Αποστολάκη. Για αυτόν τον λόγο λοιπόν, μετά και τα τελευταία αβάσταχτα γεγονότα που αποκαλύπτονται στην επικαιρότητα, όπου μαθαίνουμε για βραβευμένους λογοτέχνες με ζοφερό σκοτάδι στην ψυχή τους, χαιρόμαστε που ο Δημήτρης Μητσοτάκης διδάσκεται από δασκάλους με λεπτά αισθητικά κριτήρια στα σχολεία. Χαρακτηριστικά αναφέρω κάτι που συγκράτησα με χαρά από κάποια ανάρτηση του ίδιου, που αφορά στο τραγούδι «Αν» του οποίου οι στίχοι χρησιμοποιήθηκαν από μαθητές ως εξάσκηση στον υποθετικό λόγο.

Σε λίγα λεπτά προσωπικής κουβέντας που είχαμε κι ενώ σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα μια ολοκληρωμένη συνέντευξη, αστραπιαία και αυθόρμητα τον ρώτησα μόνο ένα πράγμα για να γράψω στο σύντομο αυτό αφιέρωμα. Τον ρώτησα τι από τα δύο υπερτερεί μέσα του, αν νιώθει περισσότερο συγγραφέας ή μουσικός. «Από όλα, νιώθω περισσότερο παιδί. Αυτό να γράψεις».

Δείτε φωτογραφικά στιγμιότυπα από τη χθεσινή βραδιά: