«Ντίνος Χριστιανόπουλος – Το Ταγκαλάκι»: Πρεμιέρα του Αντώνη Μποσκοϊτη στο Θέατρο Αμαλία (ΦΩΤΟ)

Αν ποτέ με τρακάρετε

να τριγυρνάω ύποπτα

σε πάρκο ή ερημιά,

μη με παρεξηγήσετε

μην πείτε μέσα σας

“το ταγκαλάκι!”

Δεν μπορείτε να ξέρετε

πόσο αγωνίστηκα

πριν λυγίσω.

Χριστιανόπουλος Ντίνος, 1954

Οι τρεις τελευταίοι στίχοι είναι οι πρώτοι του κυρ Ντίνου που έμαθα απ’ έξω σε πολύ μικρή ηλικία όταν πρωτοδιάβασα τα βιβλία του… Αυτό το ποίημα περιέχει όλη την εξομολογητική αλήθεια του και δηλώνει μέσα από την αφαιρετική τέχνη της ποίησης και του ρεαλισμού  – σε ατόφια πάντα  μορφή όπως έγραφε, δίχως ψήγματα ρομαντισμού, συμβολισμού ή οτιδήποτε άλλο – τόσο δυνατός ως αγωνιστής, μα παράλληλα τόσο αδύναμος ως άνθρωπος. Μας διδάσκει με τον πλέον ευθύ τρόπο να μην κρίνουμε τα πάθη. Να εστιάζουμε στον αγώνα του άλλου. Να πονάμε μαζί του, με την όποια πτώση του. Και αν και είναι προσωπική κατάθεση ψυχής, μας αγκαλιάζει και μας αφορά όλους. Αυτό είναι η ποίηση.

Αυτό το υπέροχο ποίημα κρύβεται κάτω από τον τίτλο της παράστασης του Αντώνη Μποσκοϊτη η οποία είναι μια αναπαράσταση ουσιαστικά, μια θεατρική μεταφορά της συνέντευξης του Αντώνη με τον κυρ Ντίνο το 2013, τον οποίο υποδύεται χαρισματικά ο Χάρης Φλέουρας. Το έργο συνοδεύει ένα υπέροχο τραγούδι σε στίχους του Θωμά Κοροβίνη, ο οποίος κατάφερε και χώρεσε σε λίγους στίχους, όλη την ζωή του ποιητή.  Την μουσική υπογράφει ο Γιώργης Χριστοδούλου, πλάθοντας ένα σύγχρονο ρεμπέτικο σε απόλυτα «χριστιανοπουλικό» ύφος. Η δωρική  ερμηνεία του  Θεσσαλονικιού Παντελή Θεοχαρίδη πραγματικά έρχεται και δένει το σύνολο γύρω από την προσωπικότητα που τιμούν όλοι οι συντελεστές με τον πιο αγαπητικό τρόπο.

Τον κυρ Ντίνο είχα τη χαρά να τον γνωρίζω προσωπικά, να τον δω από κοντά αρκετές φορές σε σπίτια και παρέες. Έτσι τον φωνάζαμε, κυρ Ντίνο, αλλά μιλώντας στον πληθυντικό φυσικά. Άλλοτε καθόταν στην κεφαλή του τραπεζιού που τρώγαμε, άλλοτε στην κεντρική πολυθρόνα του σπιτιού και εμείς καθισμένοι στο πάτωμα και γύρω του. Μπαίνοντας στα παρασκήνια του θεάτρου μαζί με τον Αντώνη πριν την παράσταση για φωτογραφίες και βλέποντας τον Χάρη να σιδερώνει το τελευταίο ρούχο,  ήταν λοιπόν σαν να αντίκρυσα τον ίδιο τον Χριστιανόπουλο. Ψηλός, αδύνατος, με το κουστουμάκι του σε καφεπράσινη απόχρωση, το μουστακάκι του. Και η ιδιαίτερη ψιλή φωνή του, ήταν εκεί. «Πρόσεξε μην βγουν τα πρόσωπά μας κομμένα», μου είπε με χαρακτηριστικό ύφος – ατάκα που υπάρχει και στο έργο. Και μετά που τις κοιτούσαμε «Χμ, εσύ βγήκες ωραίος, εγώ ξινάλευρος!». Αμέσως κατάλαβα ότι αυτό που πρόκειται να δω, είναι ό,τι πιο κοντινό μπορεί να υπάρξει στον Ντίνο Χριστιανόπουλο. Ο Χάρης διείσδυσε μέσα στον Χριστιανόπουλο και ο κυρ Ντίνος αφέθηκε στο ταλέντο του Χάρη.

Έχοντας την εμπειρία της προσωπικής συνεργασίας με τον Αντώνη Μποσκοϊτη σε αρκετές συνεντεύξεις πια, με βεβαιότητα μπορώ να πω, πως η χθεσινή θεατρική παράσταση ήταν ακριβώς ό,τι θα είχα βιώσει αν τότε το 2013 που δεν τον γνώριζα ακόμη, με είχε πάρει μαζί για να πάμε στο σπίτι του κυρ Ντίνου. Εκείνος πίσω από το γραφειάκι του, οι γάτες να υπάρχουν παντού δίχως να τις βλέπουμε και η μυρωδιά των αμέτρητων βιβλίων στο δωμάτιό του να συμπυκνώνεται γύρω από την κουβέντα του δημοσιογράφου και του συνεντευξιαζόμενου.

Στο «Ταγκαλάκι» πρέπει να ξέρεις γιατί πας. Σκοπός να είναι να γνωρίσεις τον άνθρωπο Ντίνο Χριστιανόπουλο, να συναναστραφείς αυτόν τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα μέσα στον χώρο του, έστω από τη θέση του θεατή. Μέσα από τον μονόλογο του πρωταγωνιστή και τις ερωτήσεις του Αντώνη,  ξεδιπλώνεται  επί σκηνής το απρόβλεπτο του χαρακτήρα του, ο κυνισμός του, η απολυτότητα των απόψεων για τους άλλους. Από την πρώτη στιγμή ακούμε τον κυρ Ντίνο να μιλά για Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Παπαϊωάννου, αρχιμανδρίτες, ποιητές και πολιτικούς.

«Κομμουνιστής εργάτης να προσκυνά Ελύτη; Ανήκουστο!», κουβέντα που την είχα ακούσει κι εγώ σε κάποια από τις φορές που τον συνάντησα. Μιλά για «Το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο», τη σχέση με τον Καββαδία κι ένα κοινό περιστατικό τους στη Θεσσαλονίκη. Τη Θεσσαλονίκη που ποτέ δεν εγκατέλειψε μα με πίκρα ομολογεί πως τον έκανε να υποφέρει. Και πολλά λογοπαίγνια… Χαρακτηριστικό της κουβέντας μαζί του που συχνά την πήγαινε όπου ήθελε εκείνος, ήταν τα σπιρτόζικα λογοπαίγνια, καυστικά και εύστοχα. «Εύχομαι όλα να πάνε…καυλά!», έλεγε συχνά.

Παρόντες στο θέατρο Αμαλία, που προς τιμήν του σε τόσο δύσκολους καιρούς κρατά ψηλά τον πήχη των θεατρικών παραστάσεων και μπορούμε να πούμε ότι σε πείσμα των αντικειμενικών δυσκολιών, τολμά πολλά και διαφορετικά πράγματα, ήταν όλοι οι συντελεστές. Μετά το τέλος του έργου, η πρεμιέρα αφιερώθηκε στα θύματα του εγκληματικού δυστυχήματος στα Τέμπη και κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή ως ελάχιστος φόρος τιμής στην μνήμη τους.

Η παράσταση «Το ταγκαλάκι» παίζει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Αμαλία. Σας την προτείνουμε με πολλή χαρά.