«Μητρότητα δεν είναι οι σφραγίδες και οι υπογραφές» – Μια ιστορία ζωής με αφορμή τον θάνατο ενός παιδιού

Μια ιστορία ζωής, μια ιστορία προσφοράς, μια ιστορία «που αξίζει να ακουστεί» αφηγείται, με επιστολή της στο TheOpinion η Βίκυ Μοσχάκη, επίτιμη πρόεδρος του Συλλόγου Μαιών Θεσσαλονίκης, με αφορμή τον θάνατο ενός 15χρονου παιδιού.

Είναι η ιστορία της Βούλας. Μιας μάνας με όλη τη σημασία της λέξης. Μιας γυναίκας που μπορεί τυπικά να μην κατάφερε να υιοθετήσει το παιδί που η βιολογική μάνα στην ουσία εγκατέλειψε στη δομή όπου εργάζεται ως μαία, ωστόσο έγινε μάνα του στην πράξη, στην ουσία, «χωρίς σφραγίδες και υπογραφές», όπως τονίζει στην επιστολή της η Β. Μοσχάκη.

«Η ιστορία της Βούλας και της μικρής Μαρίας

Θα ήθελα να μοιραστώ δημόσια την ιστορία της καλής μου φίλης και συναδέλφου Βούλας Μ. Όχι μόνο γιατί την αγαπώ, αλλά γιατί πιστεύω βαθιά ότι η ιστορία της αξίζει να ακουστεί.

Γιατί πολλές φορές, μέσα στη θλίψη, μπορεί να κρύβεται το πιο δυνατό μήνυμα ελπίδας. Κι αν τη μοιραστούμε, ίσως θυμηθούμε όλοι ότι υπάρχει κι αυτή η πλευρά της ζωής· η πλευρά της ανιδιοτέλειας, της προσφοράς, της αγάπης που αλλάζει τον κόσμο.

Η ιστορία της αξίζει να ακουστεί,γιατί δείχνει ότι ακόμη και μέσα στον πόνο και στη δυσκολία,η αγάπη μπορεί να γεννήσει ελπίδα και να δώσει ζωή εκεί όπου όλα φαίνονται χαμένα.

Η Βούλα είναι μια γυναίκα όμορφη, με μάτια γαλανά σαν ουρανός και ξανθά μαλλιά που φωτίζουν το πρόσωπό της. Μα όμως, η μεγαλύτερη ομορφιά της είναι η ψυχή της: καθαρή, γενναιόδωρη, γεμάτη στοργή.

Η Μαρία, ένα παιδί με σοβαρό μεταβολικό νόσημα, τετραπληγικό, ανήμπορο να μιλήσει, να κουνηθεί. Με τη δικαιολογία πως χρειαζόταν ειδική φροντίδα, εγκαταλείφθηκε από τη μητέρα της στο νοσοκομείο που δουλεύει η Βούλα ως μαία και μετά στο ίδρυμα όπου η βιολογική μητέρα της, το επισκέφτηκε ελάχιστες φορές.

Τέτοια παιδιά, συνήθως, ζουν μόνο δύο με πέντε χρόνια. Κι όμως, η Μαρία έζησε δεκαπέντε. Γιατί είχε δίπλα της τη Βούλα.

Η Βουλίτσα –έτσι τη φωνάζουμε οι φίλοι– ήταν εκεί στα δύσκολα γιατί εύκολα δεν υπήρχαν. Όταν η μικρή είχε πυρετό, έμενε νύχτες ολόκληρες δίπλα της στο ίδρυμα. Την πρόσεχε, της μιλούσε, της χάιδευε τα μαλλιά. Κι εκείνη, παρόλο που δεν μπορούσε να μιλήσει ούτε να την αγκαλιάσει, της έδινε πίσω με το βλέμμα της την πιο καθαρή μορφή ευγνωμοσύνης. Και να σκεφτεί κανείς, η Βούλα όταν θυμώνει γουρλώνει τόσο τα μάτια της που όλοι γύρω της τρομάζουν. Τούτο το μωρό ήταν ο μόνος άνθρωπος που δεν της είδε ποτέ αυτό το βλέμμα γιατί ανάμεσά τους υπήρχε μόνο γαλήνη και μια αγάπη που δεν χωρούσε τον φόβο.

Και ξέρετε τι άλλο έκανε; Κάθε χρόνο, της γιόρταζε τα γενέθλιά της.Έφερνε τούρτα, μάζευε κόσμο, όλες εμάς τις φίλες της, στόλιζε την αίθουσα του ιδρύματος και έκανε τη μέρα εκείνη γιορτή. Για να νιώσει η Μαρία, έστω και μέσα στο ίδρυμα, πως η ζωή της άξιζε να γιορτάζεται.

Τη βάφτισε, την αγάπησε, θέλησε να την υιοθετήσει. Δεν της το επέτρεψαν. Αλλά μητρότητα δεν είναι οι σφραγίδες και υπογραφές. Μητρότητα είναι η παρουσία, η φροντίδα, η θυσία. Κι η Βούλα υπήρξε μητέρα με όλη τη σημασία της λέξης.

Η Μαρία έφυγε στα δεκαπέντε της χρόνια. Ένας αποχωρισμός σκληρός, μα όχι μάταιος. Γιατί όταν τη σκέφτομαι, δεν βλέπω τέλος· βλέπω αρχή. Βλέπω δυο ψυχές να ξανασυναντιούνται στον Παράδεισο. Τη Μαρία να τρέχει ελεύθερη, να γελά, να αγκαλιάζει τη Βούλα και να τη φωνάζει «μαμά». Κι εκείνη να τη σφίγγει όπως πάντα ποθούσε.

Συχνά ψάχνουμε αγίους και θαύματα μακριά μας. Κι όμως, τα θαύματα είναι εδώ, ανάμεσά μας. Είναι άνθρωποι σαν τη Βούλα με την Μαρία.

Και αν υπάρχει κάτι που αξίζει πραγματικά στη ζωή, είναι να στεκόμαστε δίπλα σε τέτοιους ανθρώπους. Γιατί είναι δώρα του Θεού. Κι εγώ, σήμερα, δεν θρηνώ. Αντίθετα, νιώθω περηφάνια και ελπίδα.

Γιατί γνώρισα τη Βούλα και μέσα από εκείνη έμαθα πως η αγάπη μπορεί να νικήσει τα πάντα, ακόμη και τον θάνατο

Αφιερωμένο στη Βούλα και σε όλες τις Βούλες που υπάρχουν ανάμεσα μας και μας ομορφαίνουν την ζωή.

Η περήφανη φίλη της Μοσχάκη Β Επίτιμη Πρόεδρος Συλλόγου Μαιών Θεσσαλονίκης»