«Materialists»: Τελικά μετράνε τα γούστα μας ή ο έρωτας (VIDEO)

Η Celine Song, μετά το συγκινητικό Past Lives, επιστρέφει με το Materialists (2025), μια ρομαντική δραμεντί που τολμά να μπει σε πιο γλιστερό έδαφος: την αγάπη ως προϊόν.

Η Lucy (Dakota Johnson), επιτυχημένη «matchmaker» στη Νέα Υόρκη, ζει σε έναν κόσμο όπου οι σχέσεις μοιάζουν να μετρώνται με checklists: εισόδημα, κοινωνική θέση, κύρος. Ανάμεσα σε έναν οικονομικά ασταθή αλλά συναισθηματικά ειλικρινή πρώην Jonh (Chris Evans) και τον πλούσιο, φιλόδοξο Harry (Pedro Pascal), η ίδια αναμετράται με το πιο παλιό αλλά και πιο σύγχρονο δίλημμα: αγάπη ή ασφάλεια;

Σε όλη την ταινία η Lucy θέλει να βρει τον άντρα που θα κάνει τσεκ σε όλα τις τα κουτάκια. Να είναι πλούσιος, ψηλός, με μαλλιά και να τις προσφέρει ότι θέλει. Το θέμα είναι πως τον βρίσκει στην αγκαλιά του  Harry και είναι έτοιμη να τον παντρευτεί καθώς μπορεί να της προσφέρει ό,τι ζητάει. Δεν την νοιάζει η αγάπη καθώς ο γάμος για αυτήν είναι μια χρηματική συναλλαγή και μια επιχειρηματική συμφωνία. Το ίδιο βράδυ που τον γνωρίζει ξανά συναντά τον πρώην της, τον Jonh, τον οποίο αγαπούσε πραγματικά αλλά τον χώρισε επειδή ήταν φτωχός.

Η ταινία δεν μένει στην επιφάνεια. Παρά το κοσμοπολίτικο περιτύλιγμα – πολυτελή διαμερίσματα, λαμπερά events, μια φωτογραφία γεμάτη κομψότητα από τον Shabier Kirchner – ο πυρήνας της ιστορίας είναι μια αιχμηρή κοινωνική παρατήρηση: πόσο έχουν εμπορευματοποιηθεί οι σχέσεις και πόσο συχνά μπερδεύουμε την πραγματική οικειότητα με τον «σωστό» συνδυασμό προδιαγραφών.

Εκεί το Materialists έχει τη μεγαλύτερη δύναμή του. Η Song καταφέρνει να ανοίξει μια συζήτηση που ξεπερνά τη φόρμα της κλασικής ρομαντικής κομεντί: πώς η οικονομική ανασφάλεια, η κοινωνική επιθυμία για status και η ανάγκη για «συμβατότητα» κάνουν τις επιλογές μας όλο και λιγότερο αυθόρμητες και όλο και περισσότερο στρατηγικές.

Ωστόσο, οι φιλοδοξίες της ταινίας δεν πραγματοποιούνται πάντα με την ίδια ένταση. Οι χαρακτήρες, αν και καλοπαιγμένοι, μερικές φορές μοιάζουν περισσότερο σύμβολα παρά πλήρεις προσωπικότητες. Η Lucy παραμένει συχνά αποστασιοποιημένη, γεγονός που αποτρέπει το κοινό από το να δεθεί πραγματικά μαζί της. Παράλληλα, η αφήγηση ταλαντεύεται ανάμεσα σε σατιρικό και δραματικό τόνο χωρίς πάντα να βρίσκει την ιδανική ισορροπία, ενώ το φινάλε – λιγότερο μεστό απ’ όσο θα περίμενε κανείς – αφήνει ανάμεικτες εντυπώσεις.

Κι όμως, ακόμα και με τις αδυναμίες του, το Materialists ξεχωρίζει. Δεν είναι μια ταινία που θα δεις για να χαθείς σε μια ανάλαφρη ιστορία αγάπης. Είναι μια ταινία που σε αναγκάζει να αναρωτηθείς: τι πραγματικά ζητάμε από έναν σύντροφο; Μήπως κυνηγάμε μια ιδεατή ισορροπία που δεν υπάρχει; Και σε ποιο σημείο η αγάπη χάνεται όταν αρχίζει να μετριέται με χρηματοοικονομικούς όρους;

Η Song μπορεί να μην πετυχαίνει εδώ το συγκινησιακό βάθος του Past Lives, αλλά κερδίζει σε τόλμη. Με το Materialists, ρίχνει φως σε μια αλήθεια που πολλοί αποφεύγουν να παραδεχτούν: στις σύγχρονες κοινωνίες, η αγάπη είναι κι αυτή ένα πεδίο καπιταλιστικής συναλλαγής. Κι ίσως το πρώτο βήμα για να την ξαναβρούμε στην πιο αληθινή της μορφή είναι να δούμε κατάματα αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα.

Μυστήριο με χαμόγελο: Το Netflix ποντάρει στη γοητεία της τρίτης ηλικίας (VIDEO)