«Μαλαματένια λόγια στο χορτάρι» – Μεγαλειώδης συναυλία του Θανάση στη Θεσσαλονίκη (ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ+VIDEO)

Ήταν εκεί ο Μάνος Λοϊζος, ο Θοδωράκης, ο Λειβαδίτης και άλλοι «μεγάλοι», πιστοί στο ραντεβού. Ήρθε κοντά μας κι ο Γιάννης Μαρκόπουλος και ζήσαμε ένα τρίωρο όαση στην δυστοπία της καθημερινότητας.

Κείμενο-φωτ0γραφίες-βίντεο: Αφροδίτη Μιχαηλίδου

Με μια άνοιξη βαριά σαν χειμώνα κι ένα καλοκαίρι που πρέπει να απαλύνει, όσο γίνεται, τον θρήνο και τα τραύματα της, ξεκίνησαν οι καλοκαιρινές εμφανίσεις του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ζηλέψαμε όσοι δεν πήγαμε στον Χελμό και λείψαμε από την πρώτη μεγάλη συναυλία στα σπλάχνα της φύσης, εκεί από όπου πηγάζει το γρέζι της φωνής του και η ψυχή των τραγουδιών του. Δεν είναι το ίδιο να υμνείς τις πηγές που ζούνε μοναχές και τα πέτρινα γεφύρια της γης μέσα στον αστικό ιστό. Κι όμως. Με κάποιον μαγικό τρόπο, είναι. Γιατί ο Θανάσης καταφέρνει πάντα σε κάθε του συναυλία να επικοινωνήσουν σε ένα συλλογικό βίωμα οι ψυχές, πάνω και πέρα από τον καθαυτό τόπο και χρόνο. Πετυχαίνει μοναδικά και υπέροχα να γειώσει τους ποιητές, να εξυψώσει τις αξίες και να χωρέσει κάθε τι ανθρώπινο και γνήσιο στα σταυροδρόμια του κόσμου.

Έτσι πήραμε τα έρημα κορμιά μας, τις αμαρτίες μας, τους αλύτρωτους καημούς και πήγαμε να ζήσουμε ξανά τις μέσα μας αντιθέσεις διψώντας για ζωή. Μπροστά σε ένα σκηνικό από λευκές κορδέλες που έμοιαζαν με βουνά ή κύματα, συναντηθήκαμε στο Θέατρο Γης για να συμφιλιωθούμε με τις θλίψεις, την αδόκητη πραγματικότητα και να ταξιδέψουμε στα χθόνια και αιώνια όνειρα.

Ξεκινώντας με τις αγαπημένες Μαγγανείες, τραγούδι με το οποίο συχνά ανοίγει τις συναυλίες του και ο Γιάννης Χαρούλης, ο κόσμος ήταν ήδη έτοιμος για το επόμενο τρίωρο απόλυτου διονυσιασμού. Με εμπλουτισμένο πρόγραμμα και ανανεωτικές διαφοροποιήσεις, όλοι έδωσαν επί σκηνής την ψυχή τους. Τόσο οι μουσικοί όσο και ο Γιάννης Λίταινας, ο Αλέξανδρος Κτιστάκης και βέβαια η Alkyone.

Πρέπει να επισημάνουμε την παρουσία της ξεχωριστά, όχι μόνο σαν νέο πρόσωπο στο σχήμα, αλλά και για την ξεχωριστή δυναμική της. Έδωσε το δικό της στίγμα, ανεβάζοντας το επίπεδο με τις φωνητικές της δυνατότητες μα και εντάσσοντας στο πρόγραμμα ένα τραγούδι που το έκανε απόλυτα δικό της καιρό πριν, το «Βασίλεψες αστέρι μου» από τον επιτάφιο του Ρίτσου, παίρνοντας ένα δυνατό και ξεχωριστό χειροκρότημα στην μέση της ερμηνείας της, κάτι που δείχνει πως ο κόσμος του Θανάση δεν πάει ανυποψίαστος για να περάσει απλώς καλά και να ψυχαγωγηθεί μόνο, παρά συμμετέχει ενεργά και γνωρίζει τι έχει να πάρει.

Ακούσαμε για πρώτη φορά επίσης το «Τόσα τραγούδια» από τον δίσκο «Απροστάτευτος», τον «Δάσκαλο» για τον οποίο ο Θανάσης απάντησε σε όποιον το θεωρεί παρωχημένο, πως η σημαντικότητα του Δασκάλου είναι διαχρονική και πως στις μέρες μας θα μπορούσε λόγω της δυστοπικής κατ΄ επίφαση κανονικότητας να συμβολίζει τα ΜΑΤ. Ακούσαμε για πρώτη φορά επί σκηνής και ένα τραγούδι, μια  ιστορία γραμμένη σαράντα τρία χρόνια πριν, που αφορά ένα καφενείο κάπου στον Τύρναβο, στιγματισμένο ως στέκι κομμουνιστών και αν και οι στίχοι μπέρδεψαν τον Κτιστάκη γιατί είχαν να το προβάρουν ένα μήνα, έχουμε την χαρά να πούμε ότι ήμασταν εκεί όταν ξαναζωντάνευε ο Λοϊζος που το μελοποίησε.

Και μιας και ήταν εκεί ο Λοϊζος, ο Θοδωράκης, ο Λειβαδίτης και άλλοι «μεγάλοι» πιστοί στο ραντεβού, ήρθε κοντά μας και ο Γιάννης Μαρκόπουλος που μας άφησε τις τελευταίες μέρες, με τα «Μαλαματένια Λόγια» που τραγούδησαν η Alkyone, ο Αλέξανδρος και ο Γιάννης μαζί με τον κόσμο και τότε άναψαν πυρσοί στη μνήμη του. Και με κάποια δικά του λόγια, ολοκληρώνω προσπαθώντας να πω κάτι για όσα έρχονται. Το μέλλον στον τόπο μας όπως όλα δείχνουν φαίνεται να αλλάζει δύσκολα για τον απλό λαό. Η αλαζονεία της εξουσίας κατατρώει τη σάρκα των λαϊκών στρωμάτων και πολλοί ολοένα νιώθουν απόγνωση.  Τι μπορούμε τελικά εμείς να κάνουμε μέσα σε αυτή την  δυσβάσταχτη κοινωνική πραγματικότητα, με τους παρά φύσιν συμβιβασμούς, τις μη ελεγχόμενες εξελίξεις, τις βαθιές απογοητεύσεις και  την έντονη έχθρα;

Είχε πει κάποτε ο Μαρκόπουλος το 2016, εν μέσω τρόικας και μνημονίων, στην Λευκόβρυση πριν από μια συναυλία στην Κοζάνη: «Η Ελλάδα είναι ένας χώρος που πρέπει να τον σέβονται όλοι και δεν μπορούν ούτε με χαρτάκια να αγοράσουν αυτό το χώρο, ούτε μπορούν να κατεβάσουν το αίσθημα του κόσμου που έχει φτάσει στα όρια του. Όμως αυτή η θανάσιμη υπομονή όλου του κόσμου κάτι ξέρει περισσότερο από μας.  Να ξανααγαπηθούμε όλοι μας και να προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο να έχουμε συμμάχους τον πνευματικό κόσμο στην Ελλάδα αλλά κι έξω από αυτήν».

Αυτό λοιπόν. «Να ξανααγαπηθούμε» ως μορφή αντίστασης σε αυτούς που αποφασίζουν για μας, να αναζητήσουμε τον Άνθρωπο μήπως και αντέξουμε κι εμείς και ο διπλανός μας. Με χαρά μοιραζόμαστε κάποια στιγμιότυπα από χθες. Καλή αντάμωση και πάλι.

ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ