Ισαάκ Κεσίσογλου: Ο «γιατρός του ΑΧΕΠΑ» κλείνει πίσω του την πόρτα του νοσοκομείου μετά από 40 χρόνια

Την τελευταία μέρα του ερχόμενου Αυγούστου, η εμβληματική μορφή του ΑΧΕΠΑ, ο διευθυντής της Γ’ Χειρουργικής Κλινικής του ΑΧΕΠΑ, Ισαάκ Κεσίσογλου, θα κλείσει πίσω του δια παντός (χωρίς επιστροφή, όπως λέει ο ίδιος) τη μεγάλη πόρτα του νοσοκομείου. Του νοσοκομείου που ήταν για τον ίδιο για περισσότερα από 40 χρόνια το δεύτερο σπίτι του.

Μιλώντας στο TheOpinion, o κ. Κεσίσογλου θυμάται σταθμούς αυτής της διαδρομής και σχολιάζει τι θα έκανε αν γινόταν υπουργός Υγείας.

Μπήκε στο νοσοκομείο για πρώτη φορά ως φοιτητής στο τρίτο έτος την περίοδο των σεισμών του 1978 και πλέον φεύγει, ως διευθυντής της κλινικής, η οποία ιδρύθηκε όταν ο ίδιος ήταν ειδικευόμενος γιατρός σε άλλη κλινική του νοσοκομείου.

«Ήρθα στο ΑΧΕΠΑ σαν φοιτητής στο τρίτο έτος με τους σεισμούς του 78. Ήρθα να δω τι γίνεται εδώ και… κόλλησα. Υπήρξα τελευταίος υποβοηθός της Α προπαιδευτικής κλινικής με καθηγητή τον Όμηρο Αλετρά. Πήρα το πτυχίο μου τα Χριστούγεννα του 1981 και μετά από στρατό και αγροτικό, αλλά και ένα κενό μεταξύ ’84 και ΄86, ήρθα πάλι στο ΑΧΕΠΑ για να κάνω ειδικότητα στην Προπαιδευτική Χειρουργική. Ήταν η χρονιά που ιδρύθηκε η Γ χειρουργική, η οποία με “βρήκε” εδώ. Τότε τέθηκε θέμα ποιοι θα την επανδρώσουν, αφού ως νέα κλινική δεν είχε εγκεκριμένες θέσεις ειδικευομένων. Πήγαμε τέσσερα άτομα από την Προπαιδευτική Χειρουργική, μέχρι να εγκριθούν επισήμως θέσεις για να τη στελεχώσουν. Αυτό σημαίνει ότι περίπου δύο χρόνια, τέσσερα άτομα κάναμε 12 εφημερίες τον μήνα!»,

Με τόσα… χιλιόμετρα στην ιατρική και μάλιστα στο συχνά «πολεμικό» σκηνικό του νοσοκομείου, ο κ. Κεσίσογλου δικαιούται όσο λίγοι να απαντήσει στην εξής ερώτηση: «Τελικά, τι κάνει έναν γιατρό καλό;»

«Στη δουλειά μας μετρούν οι ώρες πτήσεως. Όσα πιο πολλά δεις και όσα πιο πολλά κάνεις, τόσο καλύτερα είναι για σένα αλλά κυρίως για τους ασθενείς. Η εμπειρία είναι σημαντική πόσω μάλλον σε ένα δημόσιο νοσοκομείο όπου μπορείς να αντιμετωπίσεις τα πάντα και συχνά υπό δύσκολες συνθήκες. Από την άλλη, ο καθένας μπορεί να θέλει να γίνει γιατρός… Όμως, επειδή είσαι καλός μαθητής και διαβάζεις, δεν σημαίνει ότι κάνεις για γιατρός», τονίζει.

«Δεν πιστεύω στην ιδιωτική ιατρική»

Γιατί όμως να μην επιλέξει κάποιος τον ιδιωτικό τομέα; «Προσωπικά, από τότε που πήρα ειδικότητα, το ‘90, επέλεξα το δημόσιο νοσοκομείο, γιατί δεν πίστευα – το ομολογώ – στην ιδιωτική ιατρική. Βαθιά στην καρδιά μου, δεν πιστεύω ούτε σήμερα. Αναγκάστηκα – και το έκανα για οικονομικούς λόγους – από το 2022 να κάνω έναρξη επαγγέλματος. Αλλά μέσα μου λέω όχι στην ιδιωτική ιατρική. Ο πατέρας μου, λυκειάρχης στο ΔΕΛΑΣΑΛ, έλεγε ότι παιδεία, υγεία και άμυνα πρέπει να είναι δημόσια, όλα τα άλλα ας είναι ιδιωτικά. Το ίδιο πιστεύω κι εγώ. Εξαρχής πίστευα στο δημόσιο σύστημα υγείας. Ήθελα να είμαι εδώ, με έναν καλό μισθό. Ο πατέρας μου έλεγε “θα σε βρίσκουν εκεί και θα σε αφήνουν εκεί”. Έτσι έκανα. Ερχόμουν οκτώ το πρωί, πρώτος. Και έφευγα τελευταίος».

«Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, θα ξανακάνατε το ίδιο; Θα επιλέγατε και πάλι το δημόσιο σύστημα υγείας;», ρωτάμε τον κ.Κεσίσογλου.

«Ναι», απαντά και προσθέτει: «Πιστεύω ότι η πραγματική ιατρική γίνεται σε ένα νοσοκομείο. Πρέπει το κράτος να εξασφαλίζει, όμως, το minimum αποδεκτό για τον ασθενή: ένα αξιοπρεπές κρεβάτι να ξαπλώσει, συνθήκες αξιοπρεπείς, φαγητό αξιοπρεπές, περίθαλψη αξιοπρεπή. Από εκεί και πέρα αν ο ασθενής θέλει έγχρωμη τηλεόραση και δυο υπηρέτες να του κάνουν αέρα, ας πάει σε ιδιωτική δομή. Δεν μπορεί, όμως, ο ασθενής να νοσηλεύεται στο δημόσιο νοσοκομείο, σε έναν οκτάκλινο θάλαμο χωρίς τουαλέτα, αλλά μόνο έναν νιπτήρα στη γωνία, με τον άρρωστο να πρέπει να σηκωθεί να βγει τουαλέτα στον διάδρομο, με τον ορό παραμάσχαλα. Τα έζησα αυτά τα πράγματα.Τα ξέρω. Πρέπει οι συνθήκες να είναι αξιοπρεπείς».

«Αν ήμουν υπουργός Υγείας…»

Μετά από τέτοια πολυετή εμπειρία στο δημόσιο σύστημα υγείας, γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τα προβλήματα και τις παθογένειες. Τι θα άλλαζε αν γινόταν υπουργός Υγείας;

«Το πρώτο που θα ρωτήσω είναι τι υγεία θέλουμε. Διότι με αυτό που έχουμε σήμερα, με το σύστημα υγείας που έχουμε σήμερα, εγώ δεν συμφωνώ.Βέβαια για να λειτουργήσει μια δημόσια υπηρεσία θέλει έλεγχο. Και δυστυχώς όλα αυτά τα χρόνια, δεν είδα πουθενά έλεγχο. Δεν υπάρχει έλεγχος κι αυτό είναι απίστευτο. Οι δαπάνες είναι ανεξέλεγκτες και το πρόβλημα είναι διαχρονικό. Πριν από 20 χρόνια μάλιστα, γινόταν πάρτι. Όταν στενέψαν τα πράγματα, με τα μνημόνια, ήρθαν όλα τα πάνω κάτω. Αλλά και πάλι χρειάζεται συμμάζεμα. Όπως είπε ο συχωρεμένος Ανδρέας Παπανδρέου, τα πάντα είναι θέμα πολιτικής βούλησης. Πρέπει τώρα να αναρωτηθούμε τι θέλουμε και να χρησιμοποιήσουμε μετά τα κατάλληλα εργαλεία για να το καταφέρουμε. Στο σύστημα υγείας το πλέον κατάλληλο εργαλείο είναι ο έλεγχος. Αν μου επιτρεπόταν – γιατί αυτό έχει τη σημασία του- ο έλεγχος όλων είναι το πρώτο που θα έκανα. Από την άλλη δεν μπορεί να έχεις ένα υψηλά εκπαιδευμένο προσωπικό και να το αμείβεις με μισθούς πλάκας. Στη Ρουμανία είχαν το ίδιο πρόβλημα, οι γιατροί τους έφευγαν και πήγαιναν εξωτερικό. Τι έκαναν; Τους διπλασίασαν τους μισθούς…», επισημαίνει ο γιατρός.

Θα συμβούλευε τα παιδιά του να γίνουν γιατροί σε νοσοκομείο στην Ελλάδα; «Δυστυχώς, όχι. Είναι κάτι που λέω και στους φοιτητές μου: ανοιχτείτε στο εξωτερικό, αυτή είναι η κατεύθυνση, πηγαίνετε στον ιδιωτικό τομέα. Αυτή τη στιγμή είμαι ο πιο μεγάλος καθηγητής στην Ιατρική, αλλά ο μισθός μου είναι για γέλια. Ένα περιστατικό να χειρουργήσω έξω, θα βγάλω περισσότερα από τον μηνιαίο μου μισθό», απαντά.

«Κι από την άλλη, πρέπει να υπάρχει ηθική», προσθέτει. «Ο γιατρός είναι θεραπευτής, ερευνητής, δάσκαλος, όπως ο Ιπποκράτης. Είναι αποστολή μας. Στους νεότερους που θα διδάξουμε, πρέπει να διδάξουμε με το παράδειγμά μας. Αν βλέπω ότι ο διευθυντής μου είναι λεχρίτης, έτσι θα γίνω κι εγώ. Στο δημόσιο σύστημα υγείας, οι κλινικές ορίζονται από τους διευθυντές τους, είναι διευθυντο-κεντρικές, αυτός δίνει την εικόνα, δίνει τη γραμμή, είναι υπεύθυνος για όλα».

Όσο για το τι άλλαξε από τότε που πρωτομπήκε στο ΑΧΕΠΑ έως σήμερα, ο κ. Κεσίσογλου κάνει λόγο για απίστευτα ραγδαία εξέλιξη, για αξονικούς τομογράφους που κάποτε έπρεπε να κάνεις αίτημα στο υπουργείο για να υποβληθεί κάποιος ασθενής, για τη λαπαροσκοπική χειρουργική, για τις νέες τεχνολογίες. Θυμάται, επίσης και την πρωτόγνωρη απίστευτη υγειονομική κρίση με τον Covid.

«Ήταν αναμενόμενο να έρθει ένας τέτοιος ιός και να “χτυπήσει” την ανθρωπότητα. Και θα έρθει κι άλλος, γιατί έχουμε διαταράξει τη φύση. Εμείς φταίμε. Έζησα μια εποχή που είχε κυκλοφορήσει ένα αντιβιοτικό καινούριο. Δώσαμε τόσα πολλά στους ασθενείς μας, που τελικά το αντιβιοτικό, μέσα σε έναν χρόνο, κατέστη άχρηστο, διότι τα μικρόβια μεταλλάσσονται γιατί θέλουν να ζήσουν. Δυστυχώς σήμερα δεν έχουμε φάρμακα για όλες τις λοιμώξεις, κάποιες μάλιστα δεν ξέρουμε ποιες είναι…», σχολιάζει.

«Τι θα κάνετε τώρα που θα κλείσετε πίσω σας την πόρτα του ΑΧΕΠΑ; Θα την κλείσετε σίγουρα ή θα σας βλέπουμε κάπου εδώ στους διαδρόμους;», ρωτάμε τον γιατρό.

«Έχω πολλά να κάνω, αλλά κυρίως να απολαύσω την εγγονή μου. Βέβαια, η μεγάλη μου μανία, η μεγάλη μου αγάπη – η γυναίκα μου φωνάζει για τον χώρο που “πιάνω” στο σπίτι – είναι ο μοντελισμός. Έχω να κάνω ένα αεροπλανοφόρο, ένα καταδιωκτικό και πολλά ακόμη που “κρύβω” σε ένα μεγάλο κουτί στην αποθήκη…», λέει γελώντας και προσθέτει: «επίσης, επειδή τώρα στα γεράματα αποφάσισα να κάνω… μεταπτυχιακό στη διοίκηση μονάδων υγείας! Και τώρα πρέπει να γράψω και εργασία για να το τελειώσω. Η εργασία έχει θέμα την ηγεσία. Γράφω περί ηγεσίας στη διεύθυνση μιας κλινικής».

Αυτό που σίγουρα θα αφήσει πίσω του, είναι ένας μεγάλος σεβασμός από όλους όσοι συνεργάστηκαν μαζί του στο ΑΧΕΠΑ, αλλά και μια βιβλιοθήκη, μια δανειστική βιβλιοθήκη με βιβλία που ο ίδιος δωρίζει στην κλινική προκειμένου οι ασθενείς να μπορούν να διαβάζουν όσο νοσηλεύονται στη Γ’ Χειρουργική.

«Όταν θα φύγω στις 31 Αυγούστου, θα κλείσω πίσω μου την πόρτα τελείως. Δεν θα ξανάρθω. Πιστεύω ότι όλα έχουν ένα τέλος. Όλοι κάνουμε τον κύκλο μας. Αφήστε που αν έρχομαι και βλέπω πράγματα που δεν θα μου αρέσουν, θα εκνευρίζομαι…», λέει.

«Οι άνθρωποι του νοσοκομείου που μιλήσαμε είπαν ότι η συνταξιοδότησή σας θα είναι μεγάλη απώλεια για το δημόσιο σύστημα υγείας στην Ελλάδα. Θέλετε να σχολιάσετε;», τον ρωτάμε.

«Τι να πω; Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα σε όλη μου τη ζωή να βοηθήσω ανθρώπους. Ποτέ δεν αρνήθηκα. Κι αυτό πολλές φορές έγινε σε βάρος της προσωπικής μου ζωής, των ανθρώπων μου… Αλλά δεν το μετανιώνω. Αυτό ή το ΄χεις ή δεν το ‘χεις. Αν το έχεις, είναι μονόδρομος. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς», μονολογεί.

«Μετά από τόσα χρόνια που μπαινοβγαίνετε σε χειρουργικές αίθουσες, πιστεύετε ότι υπάρχει Θεός;», ρωτάμε τον κ. Κεσίσογλου κλείνοντας τη συζήτησή μας.

«Εγώ πιστεύω πως ναι. Πιστεύω πως υπάρχει. Υπήρξαν περιπτώσεις, που λέγαμε για κάποιον ασθενή ότι ήταν ξεγραμμένος κι όμως τα κατάφερε. Σπάνιες περιπτώσεις, αλλά υπήρξαν… Δεν ξέρω αν αυτό δείχνει ότι υπάρχει Θεός. Εγώ πιστεύω πως ναι…», τονίζει.