«Για να υπάρξει μέλλον χρειάζεται αέναος έρωτας και διαρκής επανάσταση» – Αυλαία του Lake Mode Festival (ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ)

Το βράδυ της Κυριακής έπεσε η αυλαία για το Lake Mode Festival στο φράγμα της Θέρμης με τον καλύτερο τρόπο.

Η σύμπραξη των Χαϊνηδων με τους Social Waste μας χάρισαν μοναδικά υπέροχες και μαγικές στιγμές και καθώς ο χρόνος θα απομακρύνεται, η συνάντηση αυτή θα αποτελεί ιστορικό σταθμό στη συναυλιακή πορεία τους. «Για να υπάρξει μέλλον χρειάζεται αέναος έρωτας και διαρκής επανάσταση» είπε ο Δημήτρης Χαϊνης Αποστολάκης και έτσι έκανε την εισαγωγή για μια συναυλία που όπως είπε, αποτελεί πολιτικό γεγονός καθώς η κοινότητα προάγει την αλληλεγγύη.

Τα δύο αγαπημένα μας συγκροτήματα, δύο κολεκτίβες με παράλληλη πορεία χρόνων, συναντήθηκαν φέτος επί σκηνής και με κάποιο τρόπο είναι σαν να λέμε «επιτέλους, έγινε».

Μοιραστήκαμε μια βραδιά που τα είχε όλα. Είχε ενέργεια, απόλυτη διάδραση με τον κόσμο, ένα φεγγάρι σχεδόν ολόγιομο που άλλοτε φανέρωνε αλήθειες, άλλοτε σκίαζε τα μυστικά που κρύβονταν πίσω από τα σύννεφα της βροχής, είχε ραπ, είχε παράδοση, είχε τέχνη.

Πρώτα τραγούδησαν οι Χαϊνηδες και με την ποιητική εικονοποία των στίχων τους και το βλέμμα του Δημήτρη Αποστολάκη συχνά ψηλά στον ουρανό, καταλάβαινες πόσο ανάγκη έχεις τελικά να μην σκύβεις το κεφάλι. Οι ιστορίες τους για τους ταπεινούς ανθρώπους με τον «καιρό να ΄ναι κόντρα», εξαγνίζουν την διάχυτη κακία της καθημερινότητας και αυτό είναι μια μικρή επανάσταση ομορφιάς.

Στη συνέχεια βγήκαν οι Social Waste και ξεσήκωσαν τους πάντες. Βασισμένοι τόσο στην μοναδική τους προσέγγιση στην ραπ μουσική, αλλά και στον πολιτικό τους στίχο πάντα τα live τους είναι ένας αμείλικτος αντικατοπτρισμός της κοινωνικής πραγματικότητας. Με μια γαλέρα σαλπάραμε με σεβασμό πάνω στους διαρκείς αγώνες των ανθρώπων, από τον Θεσσαλικό κάμπο και τη δολοφονία του Μαρίνου Αντύπα το 1907 μέχρι την Λατινική Αμερική και τη δολοφονία του Εμιλιάνο Ζαπάτα το 1919. Και όχι μόνο.

Κορυφαία στιγμή η ταυτόχρονη συνύπαρξή τους στη σκηνή στο κλείσιμο του προγράμματος, όπου «ανακατεύτηκαν τα νερά των ποταμών» σε ένα μουσικό χείμαρρο κι εκεί ζήσαμε την συγκλονιστική εμπειρία της απόλυτη μοιρασιάς των δύο καλλιτεχνικών κοινοτήτων. Η αρχαία λύρα, η ποντιακή και η κρητική, συνέδεσαν το χρόνο, την ιστορία, τις ιδέες και τις πανανθρώπινες αξίες με εικόνες που απελευθερώνουν τον νου και αφήνουν την ψυχή να ταξιδέψει. Η γκάιντα και τα λαούτα σε ένα μουσικό πάντρεμα του έντεχνου ήχου με το ποιοτικό ραπ, άνοιγαν το δρόμο για έναν άλλο μουσικό κόσμο, χωρίς σύνορα και στεγανά.

Όπως πρέπει να είναι και τα όνειρα για το μέλλον. Χωρίς εφήμερα σύνορα, χωρίς κελιά, χωρίς ταξικά χάσματα. Κι αυτό είναι το ζητούμενο σε όσους από μας στρεφόμαστε κοντά σε αυτούς τους «καλλιτέχνες», με όλη την σημασία του όρου. Να μας βοηθούν να σπάνε τα δεσμά μας και να μας ελευθερώνουν.