+ENOSIS στο TheOpinion: «Ήμασταν η πρώτη ελληνική συμμετοχή στην ιστορία του τουρνουά παζλ στο Hannut»
Τα μέλη της ομάδας παζλ, +ENOSIS, μιλούν στο TheOpinion και τη Δέσποινα Δαϊλιάνη.
Δέσποινα Δαϊλιάνη
Στα τέλη Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε, στο Hannut του Βελγίου, ο εικοσιτετράωρος διαγωνισμός παζλ με ελληνική εκπροσώπηση από τη Θεσσαλονίκη.
Ο Γιάννης Καλαϊτσόπουλος, η Μαρία Καραμούτα, η Γιώτα Λεπίδα και οι αδελφές Αγγελική και Δόμνα Λυρτζή είναι συνάδελφοί μου στην εταιρεία OTS. Είναι όλοι τους επιστήμονες και κάποιοι από αυτούς κατέχουν θέσεις ευθύνης.
Παράλληλα, συγκροτούν και την πρώτη ελληνική ομάδα που συμμετείχε στο εικοσιτετράωρο τουρνουά παζλ στο Hannut του Βελγίου, το οποίο διεξήχθη στις 26 με 27 Οκτωβρίου. Πρόκειται για έναν διαγωνισμό με ιστορία τριάντα πέντε ετών, ο οποίος, όμως, διεκόπη για τέσσερα χρόνια εξαιτίας της πανδημίας του κορωνοϊού.
«Η εμπειρία ήταν πολύ θετική, αν και αποδείχθηκε αρκετά κουραστικό το εικοσιτετράωρο καθώς δεν είχαμε αναπληρωματικά μέλη. Παρόλα αυτά, ήμασταν η πρώτη ελληνική συμμετοχή στην ιστορία του τουρνουά παζλ στο Hannut κι αυτό “τράβηξε τα βλέμματα” επάνω στην ομάδα μας», σημειώνει η Αγγελική Λυρτζή στο TheOpinion.
«Τόσο οι επισκέπτες όσο και η επιτροπή, σταματούσαν μπροστά από τη σημαία μας. Το γεγονός ότι συμμετείχε, για πρώτη φορά, ελληνική ομάδα ήταν αξιοπρόσεκτο και πολύ τιμητικό για τη διοργάνωση», συμπληρώνει ο Γιάννης Καλαϊτσόπουλος.
Το κόστος εγγραφής των συμμετεχόντων ανέλαβε η εταιρεία. Η διοργάνωση είχε ως στόχο την ενίσχυση φιλανθρωπικών σκοπών και για αυτόν τον λόγο δεν δόθηκαν χρηματικά έπαθλα στις τρεις νικήτριες από τις, συνολικά, εκατόν είκοσι έξι ομάδες.
«Θα είμαστε πολύ περήφανοι, αν εμπνεύσουμε κι άλλες ελληνικές ομάδες»
Περνώντας μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς μου μαζί τους, μπορώ να διαβεβαιώσω ότι, αυτή η ενασχόληση, δεν συνιστά απλώς μια συλλογική δραστηριότητα στο πλαίσιο ενδυνάμωσης των σχέσεων εντός του οργανισμού. Αρκεί να τους ακούσει κάποιος να μιλούν για το μαύρο ή διάφανο παζλ, που μόλις έφτασε στα χέρια τους…
«Αυτό που με ιντριγκάρει είναι ότι, το παζλ, “ενεργοποιεί” το μυαλό», σχολιάζει η Αγγελική Λυρτζή. «Θυμάμαι ένα κάδρο, που κάποτε θέλαμε να φτιάξουμε, αλλά έλειπε ένα κομμάτι. Δεν πτοηθήκαμε, γιατί ο μπαμπάς μας έκοψε το ίδιο σημείο από το κουτί· η πατέντα που μένει στον χρόνο και την ξέρεις μόνο εσύ», προσθέτει η αδελφή της, Δόμνα.
Αυτήν τη φορά, η +ENOSIS δεν κατάφερε να αποσπάσει «περγαμηνές». Ωστόσο, το τραπέζι No 105, πάνω στο οποίο συναρμολογήθηκαν 5.854 κομμάτια παζλ (ήτοι εξίμισι παζλ αθροιστικά, με μέσο όρο τα επτά), αδιαμφισβήτητα θα μείνει «χαραγμένο» στη μνήμη των μελών για πάντα.
Η Γιώτα Λεπίδα, η οποία διατηρεί δεσμούς με το Βέλγιο και έλαβε μέρος στον συγκεκριμένο διαγωνισμό για τρίτη φορά, αναφέρει στο TheOpinion: «Παρότι έχω συμμετάσχει ξανά, ήταν η πρώτη φορά που έζησα τη διαδικασία από την αρχή ως το τέλος.
Ασχολούμαι με το παζλ από τότε που με θυμάμαι. Με ηρεμεί. Ακόμα και κουρασμένη να είμαι, θα ανοίξω ένα διχίλιαρο και θα καταπιαστώ».
Η εμπλοκή της Μαρίας Καραμούτα, όπως επισημαίνει στο TheOpinion, αποτέλεσε μία καλή ευκαιρία για την ίδια να ξεκινήσει και πάλι αυτήν την «οικογενειακή» ασχολία: «Από μικρή ηλικία έλυνα παζλ, μαζί με τους γονείς μου. Κολλούσαμε τα κομμάτια και τα κάδρα κοσμούσαν τους τοίχους του σπιτιού.
Θα είμαστε πολύ περήφανοι, έχοντας κάνει την αρχή, αν εμπνεύσουμε κι άλλες ελληνικές ομάδες να συμμετέχουν σε επόμενους διαγωνισμούς».
Με τη σειρά του, ο Γιάννης Καλαϊτσόπουλος, ο οποίος είχε έναν πιο υποστηρικτικό ρόλο, αποτελεί τον καταλληλότερο καθοδηγητή για να αντιληφθεί κανείς το κλίμα που επικρατούσε.
«Για εμένα, που δεν είμαι λάτρης του παζλ στον ίδιο βαθμό με τα κορίτσια, η συμμετοχή μας αποτέλεσε μία αξέχαστη εμπειρία. Δεν μπορώ να πω ότι, ξαφνικά, έγινα φανατικός του παζλ, αλλά έγινα, σίγουρα, ακόλουθος του τουρνουά», υπογραμμίζει στο TheOpinion.
Και συνεχίζει: «Ήταν μία πολύ οργανωμένη εκδήλωση, με πεντακάθαρες εγκαταστάσεις και οι υπεύθυνοι είχαν προβλέψει για όλα εκτός από τον ύπνο· εκεί, ο καθένας έπρεπε να κάνει το κουμάντο του. Οπότε, έβλεπες τις μεγάλες ομάδες να κουβαλούν πολυθρόνες, κρεβάτια, στρώματα, κουβέρτες ώστε οι αντικαταστάτες να μπορούν να κοιμηθούν μέχρι να έρθει η βάρδιά τους για να παίξουν.
Δίπλα μας είχαμε μία βελγική ομάδα, αποτελούμενη από ηλικίες των πενήντα πέντε ετών και άνω, η οποία συμμετέχει εικοσιπέντε χρόνια. Βραβεύτηκε ως αυτή με την καλύτερη εμφάνιση – παρουσία και όχι άδικα. Ήταν η “ψυχή” του τουρνουά, έδινε “αέρα” γιορτής.
Επειδή είμαι συλλέκτης εμπειριών, θεωρώ ότι αξίζει να πάμε και στο μεγάλο τουρνουά -το οποίο ήταν και η αρχική μας σκέψη- στο Valladolid της Ισπανίας».
