«Christy»: Η Sydney Sweeney στο ρινγκ της ζωής (VIDEO)

Υπάρχει μια σκηνή στην αρχή του Christy του David Michôd, όπου η νεαρή Christy Martin (Sydney Sweeney) προπονείται σε ένα σχολικό γυμναστήριο.

Ένας μικρός καβγάς με μια συμπαίκτρια, μια αυθόρμητη επίθεση, κι εκεί ο φακός αποτυπώνει τη στιγμή που γεννιέται μια μαχήτρια εγκλωβισμένη στο λάθος άθλημα. Από αυτό το σημείο, το φιλμ χαράζει την πορεία μιας γυναίκας που έμελλε να γίνει η πιο επιτυχημένη πυγμάχος των ‘90s, αλλά και μιας ύπαρξης που πάλευε εξίσου δυνατά έξω από το ρινγκ.

Το Christy έκανε πρεμιέρα στο φετινό Φεστιβάλ του Τορόντο και, αν και ξεκινά σαν κλασικό sports biopic, σταδιακά αποκαλύπτει τις ρωγμές του είδους. Ο Michôd –γνωστός από το Animal Kingdom– δεν ενδιαφέρεται να δοξάσει το άθλημα, αλλά να φωτίσει τη γυναίκα πίσω από τα γάντια. Η αφήγηση παρακολουθεί την πορεία της Martin από τη Δυτική Βιρτζίνια ως τη λάμψη του Las Vegas, περνώντας από τη σύγκρουση με τη συντηρητική οικογένειά της, την καταπίεση της σεξουαλικής της ταυτότητας και τον εφιάλτη της κακοποιητικής σχέσης με τον προπονητή και σύζυγό της, Jim Martin (Ben Foster).

Το πρώτο μισό της ταινίας πατάει πάνω στα γνώριμα μοτίβα του είδους —προπονήσεις, ήττες, μικρές νίκες— χωρίς πολλές εκπλήξεις. Όμως στο δεύτερο, ο Michôd ρίχνει το βάρος εκεί που πραγματικά πονά: στη βία της οικειότητας, στον έλεγχο, στην απώλεια ταυτότητας. Η σκηνοθεσία παραμένει καθαρή, λιτή, χωρίς επιτηδευμένο δράμα. Οι σκηνές μέσα στο ρινγκ είναι ρεαλιστικές, σχεδόν άχαρες, σαν να θέλει να υπογραμμίσει ότι η αληθινή μάχη της Christy δεν ήταν ποτέ με τις αντιπάλους της, αλλά με τα όρια που της επέβαλε ο κόσμος γύρω της.

Η φωτογραφία δουλεύει με φυσικά φώτα και φθαρμένες υφές, παραμένοντας πιστή στους χώρους όπου κινείται η ηρωίδα – γυμναστήρια, μικρά διαμερίσματα, δωμάτια με ξεθωριασμένα χρώματα. Η μουσική συνοδεύει διακριτικά, αποφεύγοντας να υπαγορεύσει συναίσθημα. Το μοντάζ δεν κυνηγά την «αθλητική κορύφωση», αλλά τον χρόνο που χρειάζεται η γυναίκα για να πάρει ξανά ανάσα.

Στο επίκεντρο, η Sydney Sweeney παραδίδει την πιο ώριμη ερμηνεία της μέχρι σήμερα. Ηθοποιός που έγινε γνωστή από το Euphoria και το The White Lotus, αποδομεί εδώ πλήρως την περσόνα του «it-girl». Με κοντό καστανό μαλλί, κοστούμια που επιλέγουν την αμηχανία αντί για τη λάμψη και μια εσωτερικότητα που ξεχειλίζει μέσα από τις σιωπές της, η Sweeney μεταμορφώνεται σε μια γυναίκα που κουβαλά την οργή, τη ντροπή και την ανάγκη για αποδοχή. Δεν μιμείται την πραγματική Christy Martin, την ερμηνεύει από μέσα, σαν να προσπαθεί να καταλάβει πώς είναι να είσαι δυνατή σε έναν κόσμο που δεν θέλει να σε βλέπει δυνατή.

Απέναντί της, ο Ben Foster υποδύεται έναν άνδρα που ελέγχει μέσα από τη σιωπή. Δεν κραυγάζει, αλλά χειραγωγεί, σβήνει αργά κάθε κομμάτι ανεξαρτησίας της Christy. Η βία δεν είναι ποτέ θεαματική — είναι καθημερινή, ύπουλη, σχεδόν οικεία.

Η κορύφωση έρχεται σκληρή: η απόπειρα δολοφονίας της από τον σύζυγό της το 2010 — ένα από τα πιο βίαια περιστατικά στην ιστορία του αμερικανικού αθλητισμού. Η σκηνή δεν γίνεται εκβιαστική· ο Michôd τη χειρίζεται με ψυχραιμία, αφήνοντας τη φρίκη να λειτουργήσει χωρίς τεχνάσματα. Εκεί, η ταινία δείχνει τον πραγματικό της πυρήνα: όχι το δράμα μιας αθλήτριας, αλλά την ανάκτηση της αξιοπρέπειας μιας γυναίκας.

Παρά τις αρετές της, η ταινία δεν αποφεύγει εντελώς τις παγίδες του είδους. Ο ρυθμός κάποιες στιγμές πλαταίνει, ενώ οι δευτερεύοντες χαρακτήρες μένουν στη σκιά. Όμως η συνειδητή επιλογή εγκράτειας κάνει το αποτέλεσμα πιο ειλικρινές, σχεδόν σεμνό.

Το Christy δεν είναι μια ταινία που προσπαθεί να συγκινήσει, είναι μια ταινία που προσπαθεί να σε σεβαστεί. Σεβαστεί την ηρωίδα της, το κοινό της και το τραύμα που αφηγείται. Ο David Michôd στήνει ένα καθαρό, συγκροτημένο δράμα που δεν χρειάζεται τα μεγάλα λόγια, γιατί έχει τη Sydney Sweeney στο κέντρο του – μια ηθοποιό που δείχνει, με κάθε χτύπημα, πως είναι έτοιμη να αφήσει πίσω τη φήμη και να διεκδικήσει το βάθος.

Σε μια εποχή που οι περισσότερες βιογραφίες προσπαθούν να «παίξουν» για το Όσκαρ, το Christy είναι μια ήσυχη πράξη αντίστασης: επιλέγει την αλήθεια αντί για το θέαμα. Δεν «χτυπά» όσο η Christy Martin στο ρινγκ, αλλά αφήνει ένα άλλο είδος πληγής — εκείνη που σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο δύσκολο είναι, ειδικά για μια γυναίκα, να επιβιώσει όταν όλοι γύρω της νομίζουν ότι παίζει απλώς έναν ρόλο.

«Swim to me»: Η σιωπή των γυναικών που φροντίζουν τους άλλους