«Αυτά που δε Λέγονται» και ίσως είναι καλύτερα να παραμείνουν … ανείπωτα

Η ισπανική κωμωδία της χρονιάς με την αφρόκρεμα των εγχώριων ηθοποιών. 

O Σεσκ Γκάι επιστρέφει στους θερινούς κινηματογράφους μετά τα «Τρούμαν» και «Γείτονες από πάνω» δημιουργώντας μία σπονδυλωτή κωμωδία στα χνάρια του «Ιστορίες για Αγρίους» που δύσκολα θα μπορέσει να ξεπεράσει ανάλογη ταινία κι ας έχει περάσει μία περίπου δεκαετία από την κυκλοφορία της. Σε αυτήν την απόπειρα άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών με δυσανάλογες προσλαμβάνουσες και κοσμοθεωρία τίθενται σε ένα φόντο διαρκών εναλλαγών. Λάτρης του Γούντι Άλεν, ο Ισπανός προσπαθεί να συνθέσει τα κομμάτια του παζλ και να αποδώσει με θεατρικότητα, μέσα από διαδοχικές στιχομυθίες, το μωσαϊκό της σημερινής Βαρκελώνης. Μέσα από το ξετύλιγμα της πλοκής βρίσκουμε αρκετές ομοιότητες με την πατρίδα μας, που όπως κι η Ισπανία ανήκει στον Νότο της Ευρώπης.

Mε διασκεδαστική ματιά και υποδόριο χιούμορ παρουσιάζονται πέντε ιστορίες που παρουσιάζουν «αυτά που δε λέγονται». Συνειδητή επιλογή, καθώς σε περίπτωση που ανοίξει ο ασκός του Αιόλου πιθανώς οι συνέπειες να είναι καταστροφικές. Αρκετοί θεατές θα ταυτιστούν με κάποια γεγονότα. Είναι στιγμές καθημερινής ζωής χωρίς φίλτρο. Προσωπικές σχέσεις που μέσα τους υπάρχει νότα ψέματος. Το γέλιο υποδηλώνει μία αμηχανία. Απορροφά κραδασμούς και αποδυναμώνει την αίσθηση τύψεων και ενοχών. Αυτό έχει αντανάκλαση στους συνομιλητές και αρκετές φορές βγάζει τους πρωταγωνιστές μας από τη δύσκολη θέση.

Αντόνιο ντε λα Τόρε, Τσίνο Νταρίν, Χοσέ Κορονάδο, Άννα Καστίγιο, Μαριμπέλ Βερντού,  Νόρα Νάβας, Χαβιέ Ρέι, Βερόνικα Ετσέγκουι, Αλεξάνδρα Χιμένεθ, Κουίμ Γκουτιέρες και Μπελέν Κουέστα έρχονται με τις ερμηνείες τους να προσθέσουν τη σφραγίδα τους σε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του καλοκαιριού. Ο Γκάι χτίζει πάνω στους ήρωές του. Εκμεταλλεύεται κάθε πτυχή του διαμετρήματός τους. Μέσα από συνεχείς διαλόγους αυξάνει την ένταση και δεν αφήνει περιθώρια απόδρασης σε αυτόν που παρακολουθεί το φιλμ. Τη στιγμή που η αρετή της ειλικρίνειας τίθεται εν αμφιβόλω, άλλοι ξεχνούν κι άλλοι βασανίζονται μέσα από τις αναμνήσεις που κατατρέχουν όλο τους το είναι.

Μέσα από αυτή τη βαθιά ανθρώπινη κωμωδία και τις συναναστροφές που συνοδεύουν την αφήγηση ο δημιουργός επιλέγει να αγγίξει πτυχές του παρόντος που σχετίζονται με συναισθήματα, όπως η αγάπη, ο έρωτας, η φιλία κι η επικοινωνία. Τα κοινωνικά σχόλια που προκύπτουν αφήνουν μία αίσθηση ματαιότητας, αλλά ταυτόχρονα κι ένα παράθυρο ελπίδας. Τίθενται ζητήματα όπως το γήρας και η φθορά του χρόνου, αντίστοιχα υποθέσεις που αφορούν το φύλο και την τεκνοποίηση. Ο Σεσκ είναι αποφασισμένος μέσα από την προσωπική του «σάτιρα» να ενοχλήσει και πιθανώς να προειδοποιήσει για όσα βλέπει. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε πως οι πολιτικές εξελίξεις και στην Ισπανία είναι ραγδαίες, με τον Πρωθυπουργό Σάντσεθ να έχει προκηρύξει εκλογές και το … σκοτάδι να απλώνεται με ταχείς ρυθμούς.