«Απ΄της καρδιάς τα φώτα κι από τη γη στον ουρανό…» (ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ)

Πήγαμε στη συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα χθες στο Θέατρο Γης. Κάποιοι δίχως διάθεση λόγω του καπνογόνου που έριξε κάποιος στη σκηνή στη συναυλία του Θανάση στα Μάταλα, άλλοι λόγω του γενικότερου κλίματος της απογοήτευσης μετά το αναμενόμενο μεν, τρομαχτικό δε εκλογικό αποτέλεσμα και κάποιοι έτοιμοι για πανηγύρι, όπως κάθε φορά.

Σαν ένα μεγάλο «καφενείο», όπως πηγαίνουν οι παππούδες να κάνουν πολιτική συζήτηση, έτσι και χθες, πριν την έναρξη αλλά και ανάμεσα στα τραγούδια, άκουγες από δω κι από κει κουβέντες όπως «σιγά να μην πάω να ξαναψηφίσω», ή λόγια αγανάκτησης για την ακροδεξιά γάγγραινα κάπου εκεί στον υπαρξιακό σεισμό του τραγουδιού της Ανδρομέδας.

Τρεις ώρες κράτησε το πρόγραμμα κι ακούσαμε τα όμορφα τραγούδια της Ιουλίας Καραπατάκη, τον Πέτρο Μάλαμα, τα αγαπημένα μας από τον Σωκράτη, μαζί κι ένα ολοκαίνουργιο. Στην «κοιλάδα των Τεμπών», ενδιάμεσα στους στίχους, ο κόσμος χειροκρότησε μαζικά τρεις τέσσερις φορές, φανερά δηλώνοντας ότι όχι, δεν ξεχάσαμε όλοι τα Τέμπη. Και να που δεν χρειάστηκαν εκεί πυρσοί, παρά τα χέρια να χειροκροτήσουν αυθόρμητα για ενωθούμε σε αυτό που θέλουμε να πούμε.

Αν και ο Σωκράτης δεν έκανε κάποιο σχόλιο, ωστόσο στην είσοδο, μετά από πολύ καιρό έγινε έλεγχος στις τσάντες των προσερχόμενων. Κι επειδή αρκετοί γκρίνιαξαν γράφοντας και μετά στις ομάδες στα social media, ισοπεδώνοντας την έννοια της ελευθερίας, να πούμε πως ο έλεγχος γίνονταν για πυρσούς και γυάλινα αντικείμενα. Μόνο. Δηλαδή για ό,τι είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για την ασφάλεια του διπλανού. Φυσικά και δεν πειράζει να γίνεται έλεγχος, όταν εκείνοι που τον διενεργούν, δεν κάνουν κατάχρηση εξουσίας και επιτελούν τη διαδικασία στοχευμένα, μέχρι να γίνει συνείδηση σε όλους ότι το φαινόμενο είναι πια επικίνδυνο. Πάντως, και μπύρες σε κουτάκια πέρασαν και ολόκληρα ψυγεία, όπως κάθε φορά χωρίς να στερήσουν από κανέναν αυτό που έφερε μαζί του.

«Η ελευθερία θέλει κόπο και προσπάθεια. Χωρίς το νοιάξιμο του διπλανού, καταλήγει καρικατούρα». Αυτό έγραψε ο Θανάσης και αν κάτι είναι μοναδικό σε εκείνον, είναι όταν μιλά περί ελευθερίας. Είναι όλα τόσο ξεκάθαρα στη ζωή όταν έχεις θέσει τις προτεραιότητές σου σωστά. Θέλει αγώνα η συνήθεια και κυρίως βούληση. Δεν είναι εύκολο για κανέναν, ούτε ηθελημένα αυτός που προφανώς ήταν τύφλα και πέταξε το καπνογόνο όπου να ΄ναι, ήθελε να βλάψει κάποιον. Θα μπορούσε όμως και δεν συνέβη από τύχη. Γιατί να απολογείται για παράδειγμα ο Μυστακίδης αναλαμβάνοντας την ευθύνη των όσων λέει, που έγραψε κάτι ίσως εν θερμώ σε μια πρώτη ανάρτηση αλλά είχε απόλυτο δίκιο και να μην αναλαμβάνει ο καθένας την ευθύνη που του αναλογεί σε όσα πράττει εις βάρος άλλων. Το λάθος του ενός, διαχέεται σε όλους. Και αυτός είναι ο μόνος τρόπος αρμονικής κοινωνικής συνύπαρξης.

Υπήρξαν πυρσοί εχθές. Ήταν ελάχιστοι και υποθέτω τους πέρασαν κάπου κρυμμένους, όσοι πρόλαβαν να αντιληφθούν τον έλεγχο. Ισχύει ότι δημιουργούν ατμοσφαιρικό σκηνικό κι αν και τους φωτογράφισα όπως πάντα, γιατί η δύναμη της εικόνας είναι δελεαστική, έχοντας το δικαίωμα της προσωπικής ματιάς, θα «μιλήσω» περισσότερο για εκείνα που δεν χρειάζονται «εξωτερικά θεαματικά βοηθήματα», όπως έγραψε ο Θανάσης, συμμεριζόμενη την ανησυχία του. Τα χαμογελαστά πρόσωπα, τον κόσμο που «αλλάζει όταν φιλιούνται δυο», τα μικρά «όντα» στους ώμους των γονιών τους που δεν κινδύνεψαν να καούν κατά λάθος αλλά και τα – όχι κατά λάθος – παρατημένα σκουπίδια.

Ρε παιδιά. Μέσα σε όλα όσα κουβαλάτε, πάρτε σακούλες και μαζέψτε αυτό το χάλι μετά. Πάντα υπάρχουν κάποιες διάφανες ψυχές που μετά το πανηγύρι, ενώ δεν είναι δουλειά τους, μαζεύουν τα δικά σας μπυρόνια. Φτάνει και με αυτό. Αν αναζητούμε κάτι ουσιαστικότερο και όχι μια αβαθή εκτόνωση, οφείλει να μας απασχολεί το χνάρι που αφήνουμε πίσω μας.

Καλή αντάμωση και πάλι, επιδιώκοντας όσο γίνεται συνθήκες ελευθερίας, τόσο δική μας όσο και του διπλανού μας.